เหวินชิงตั้งใจจะโน้มน้าวจงจิ่งห้าว “ฉันจะทำร้ายแกได้เหรอ”
“ผมเคยบอกจุดยืนของผมไปแล้ว”
จงจิ่งห้าวหรี่ตาจ้องเหวินชิง ดวงตามี รูม่านตาหลบเข้าไปเผยความอันตราย
“ผมไม่ต้องการให้ใครมาบอกว่าทำเพื่อผม แล้วมาแตะต้องคนข้างกายผม คุณก็ไม่ได้”
“นายจะยังดื้อดึงอยู่จริงๆ เหรอ” มือสองข้างของเหวินชิงกำแน่น เพราะออกแรงมากเกินไป จึงเกิดเสียงดังกรอบแกรบขึ้นมา
จงงจิ่งห้าวมองสำรวจเขา “ผมเคารพคุณมาตลอด ตอนนี้ก็เช่นกัน คุณปล่อยภรรยาของผม ผมจะไม่ถือสา แต่ถ้าคุณยังดื้อดึง ก็อย่าหาว่าผมไม่ไว้หน้า”
เหวินชิงยกมือขึ้นทาบหน้าอก เบิกตาโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แก เพื่อผู้หญิงคนเดียว กระทั่งฉันแกก็ไม่เอาแล้วอย่างนั้นเหรอ”
“เธอเป็นภรรยาของผม” จงจิ่งห้าวเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ
“เธอเป็นภรรยาแก แต่เธอไม่ได้มีใจดวงเดียวกับแก” เหวินชิงตะโกน “แกตื่นได้แล้ว หยุดหน้ามืดตามัวได้แล้ว”
“ผมยิ่งกว่าตื่นอีก ตอนนี้ผมทำอะไร” ใบหน้าหล่อเหลาของจงจิ่งห้าว เต็มไปด้วยความแข็งกร้าว
จงจิ่งห้าวหมุนตัวเดินออกไป
เหวินชิงมองแผ่นหลังมุ่งมั่นของเขา อารมณ์ของเขาคุกรุ่น “แกช่วยเธอออกมาไม่ได้หรอก พยานหลักฐาน ทุกอย่างมันชี้ไปที่ตัวเธอ”
จงจิ่งห้าวชะงัก เหวินชิงนึกว่าเขาไขว้เขวจึงพูดต่อ “แค่นายตกลงว่าจะหย่า จะไม่มีการสูญเสียเลยแม้แต่น้อย ชือหานก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเธอ ครอบครัวเหมาะสมกับแกมากกว่า ทั้งหมดนี้ฉันทำเพื่อแก ถึงแกจะโกรธฉัน ฉันก็ไม่มีทางยืนดูแกถูกผู้หญิงล่อลวง ไม่รู้จักแยกแยะได้หรอกนะ”
จงจิ่งห้าวค่อยๆ หันกลับมา มองเหวินชิงที่อยู่ไกลออกไป ไม่พูดอะไร
เหวินชิงชะงัก “จิ่งห้าว…”
จงจิ่งห้าวดึงสายตากลับคืน สาวเท้าเดินออกไป เปิดประตูและขึ้นรถไป
เหวินชิงก้าวถอยหลังสองก้าว กระแทกตัวล้มลงบนเก้าอี้
สายตาของเขาเมื่อสักครู่คือ…
เขากำหมัดแน่น
เฉินชิงตบไหล่ของเขา “เห้ยแกนี่ กลัวแล้วเหรอ”
เหวินชิงหันมามองเฉินชิง “ครั้งนี้เกรงว่าจะบีบเขาเกินไป…”
“กลัวว่าจะสู้จนสูญเสียทั้งสองฝ่ายเหรอ” เฉินชิงถามต่อ
เหวินชิงเงียบไม่พูดอะไร ยอมรับเงียบๆ
เขาอยากบีบให้จงจิ่งห้าวทิ้งหลินซินเหยียน แต่ไม่ต้องการให้เขากลายเป็นศัตรู
นี่ไม่ใช่ความต้องการของเขาตั้งแต่แรก
เฉินชิงปลอบใจเขา “ถ้าเขาสนใจผู้หญิงคนนั้นจริงๆ จะต้องประนีประนอมแน่”
เหวินชิงรู้สึกดีขึ้นมา ความจริง หลายปีมานี้จงจิ่งห้าวไม่ได้มีอำนาจกับทางการเท่าไหร่ เพราะเขาคืออำนาจทางการของจงจิ่งห้าว
เสิ่นเผยซวนสามารถลอยไปลอยมาอยู่ในหน่วยงานได้เพราะมีเขา
ถึงจงจิ่งห้าวจะมีแผนอะไรอีก ก็ไม่สามารถช่วยเธอออกมาได้
“มีผมร่วมมือกับคุณ กลัวอะไร” เฉินชิงมีแผนในใจ
ตระกูลเหวิน ตระกูลเฉิน ตระกูลเหอ บอกได้ว่าเป็นตระกูลใหญ่ของเมืองBเลยก็ว่าได้ ตระกูลใหญ่ร่วมมือกัน โยนข้อกล่าวขอให้ผู้หญิงคนเดียวยังไม่ง่ายอีกเหรอ
ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต
ถึงจงจิ่งห้าวจะเก่งแค่ไหน จะมีแผนการอีกกี่แผน หลักฐานแน่นขนาดนี้ เขาไม่มีทางทำอะไรได้
เฉินชือหานนั่งอยู่ข้างๆ มองห้องที่ว่างเปล่า เหม่อลอยเล็กน้อย
เธอสนใจจงจิ่งห้าว โดยเฉพาะฉากเมื่อสักครู่ที่เผชิญหน้ากับอำนาจที่แข็งแกร่งกว่าเขา แต่ก็ยังไม่ยอม
แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายถูกกระทำ แต่ก็ไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด ความแข็งกร้าวเมื่อสักครู่ของเขา ยังคงเงียบสงบ
ดวงตาพราวของเขา เป็นสิ่งที่หญิงสาวกระหาย
แต่เธอก็รู้ว่า ถึงจงจิ่งห้าวจะรับปาก เธอก็คงเอื้อมไม่ถึงกับความรู้สึกที่เขามีต่อหลินซินเหยียน
“พ่อคะ” เธอมองไปที่เฉินชิง “เรื่องนี้…”
“เรื่องนี้มีฉันกับลุงเหวินของเธออยู่ กลัวอะไร”
เฉินชิงหรี่ตาลงเอ่ยขัดคำพูดของลูกสาว
“แต่…”
“เราควรกลับแล้ว” เฉินชิงเอ่ยขัดลูกสาวอีกครั้ง
กลัวว่าเธอจะพูดอะไรที่ทำให้ความรู้สึกของเหวินชิงสั่นคลอน
ตอนนี้อารมณ์ของเหวินชิงนั้นราวกับกระแสคลื่น เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ยอมขยับ “ผมไม่ได้ไปส่งนะ”
เฉินชิงในชุดเครื่องแบบ ห้าสิบกว่าปี ยังคงกระฉับกระเฉง เขาเองก็ใช้ครึ่งชีวิตอยู่ในกองทัพเหมือนกับเหวินชิง
“แก พักผ่อนล่ะ แบบนี้ไม่เหมือนคุณเลย สมัยหนุ่มๆ เคยกลัวใคร ทำไมยิ่งแก่ก็ยิ่งขี้ขลาด”
เหวินชิงถอนหายใจ เขาไม่ได้ขี้ขลาด แต่กลัวการสูญเสีย
“เขาเป็นลูกคนเดียวของเหวินเสียน…” เหวินชิงพูดแค่นั้น
ดวงตาของเฉินชิงสะท้าน ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ มือวางลงหนักๆ ที่ไหล่ของเหวินชิง ออกแรงบีบ “มีอะไรก็โทรมาหาผมได้ตลอด”
พูดจบเขาก็เดินออกจากตระกูลเหวินไป เฉินชือหานเดินตามหลังไป
ผู้ช่วยเปิดประตูรถ เขาค้อมตัวเข้าไปในรถ เฉินชือหานตามขึ้นไป เธอปิดประตู
“ออกรถ” เฉินชิงออกคำสั่ง
ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวออกไป
“พ่อคะ ทำไมเมื่อกี้ต้องขัดหนูด้วย” เฉินชือหานถาม
เฉินชิงพูดขัดเธอถึงสองครั้ง เห็นได้ชัดว่าตั้งใจ ไม่อยากให้เธอพูด
เฉินชิงหลับตาลงพิงเบาะรถ ไม่ขยับแม้เปลือกตา “เธออยากพูดอะไร อยากบอกว่าเธอไม่แต่งแล้วงั้นเหรอ”
เฉินชือหานก้มหน้า “ดูเหมือนความสัมพันธ์ของเขากับภรรยาจะดีมากๆ บีบบังคับเขามา เขาก็ไม่มีวันรักหนู”
“ความรู้สึกเป็นสิ่งที่บ่มเพาะขึ้นมาได้” เฉินชิงลืมตามองลูกสาว “แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ”
“หนู…” เฉินชือหานไม่มีความมั่นใจ
ไม่ใช่ไม่เคยไม่ผู้ชายคนไหนเข้ามา มีมากมายหลายแบบ ไม่มีสักคนเลยที่เธออยากเข้าใกล้ ทั้งหวาดกลัว
