ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1257

“ขี้โรคแห่งเอเชีย?”
เมื่อได้ยินห้าคำนี้ เย่เฉินก็ยิ้มอย่างขี้เล่นขึ้นมา
ดูเหมือนว่ายามาโมโตะ คาซึกิคนนี้จะหยิ่งจริงๆ
แต่ว่า ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับกำลังของตัวเอง
แค่ลูกศิษย์พลังขยะแบบเขา แม้ว่าเขาจะได้ฝึกฝนทักษะพื้นๆจนสุดขีดแล้ว ก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของตนได้
เดิมที แค่แข่งกันสักหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่ไม่นึกเลยว่าไอ้เลวนี้ จะไม่มีน้ำใจนักกีฬาเลยจริงๆ
กล้าพูดคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียออกมา มันน่าเกลียดมากจริงๆ!
ดังนั้น เย่เฉินจึงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:”ในเมื่อคุณยามาโมโตะอยากเล่นให้ใหญ่ขึ้นอีกหน่อย งั้นเรามาวางเดิมพันให้สูงขึ้นด้วยสิ”
ยามาโมโตะ คาซึกิเยาะยิ้มและพูดว่า:”ไม่ว่าคุณจะเล่นใหญ่แค่ไหน ฉันจะเล่นกับคุณจนจบเอง”
สำหรับยามาโมโตะ คาซึกิ ไม่ว่าเย่เฉินจะแข็งแกร่งขนาดไหน มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะตัวเองด้วยฝ่ามือเดียว
ตนเลยเดิมพันกับเขา ไม่ว่าจะเดิมพันยังไง ตนก็จะชนะ ดังนั้นจึงไม่สนใจที่จะเพิ่มเดิมพันให้สูงขึ้นไปอีก
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า:”แบบนี้แล้วกัน ฉันเป็นคนที่ยุติธรรม และมีหลักการมากที่สุด ในเมื่อคุณพูดคำว่าขี้โรคแห่งเอเชีย ฉันในฐานะชาวจีน จึงไม่ชอบห้าคำนี้มากที่สุด ถ้าอย่างนั้นเรามาเดิมพันกัน ใครแพ้พนัน คนชนะ จะใช้มีดสลักอักขระทั้งห้าตัวนี้ไว้ที่หน้าผากของผู้แพ้”
ยามาโมโตะ คาซึกิหัวเราะดังลั่นเมื่อได้ยินสิ่งนี้:”ไอ้หนู เดิมทีฉันไม่อยากจะเล่นเกินไป แต่ไม่คิดเลยว่า คุณจะหาเรื่องตายเอง”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”หาเรื่องตายหรือไม่มันไม่สำคัญ ทุกคนก็อยู่ในสังคมกัน ในเมื่อฉันกล้าพูด ก็กล้าเล่นแน่นอน แค่บอกฉัน คุณกล้าเล่นไหม!”
ยามาโมโตะ คาซึกิไม่คิดว่าเย่เฉินจะดื้อรั้นนัก ยิ้มเยาะทันที และพูดว่า:”ทำไมฉันจะไม่กล้า? มีคนเป็นพยานมากขนาดนี้ ใครกลัวคนนั้นก็คือขี้โรคแห่งเอเชียของจริง มาเถอะ!”
อิโตะนานาโกะรีบพูดโน้มน้าวว่า:”ทั้งสองคน เรื่องเล็กน้อย ทำไมต้องมาทะเลาะกันล่ะ”
หลังจากพูดจบ เธอมองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างจริงจังว่า:”คุณคะ อาจารย์ของฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันขอโทษแทนเขานะคะ เขาไม่ควรพูดห้าคำนี้ต่อหน้าคุณและทำร้ายความรู้สึกคุณ ฉันหวังว่าคุณจะไม่คิดมาก!”
ยามาโมโตะ คาซึกิตะโกนอย่างเคร่งขรึม:”อิโตะนานาโกะ! แม้ว่าเธอจะเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ แต่เรื่องของฉัน เธอไม่ต้องเข้ามายุ่ง และไม่อนุญาตให้เธอเข้ามายุ่ง!”
อิโตะ นานาโกะ ถูกเขาดุ รีบกราบขออภัย:”ท่านอาจารย์ ขอโทษค่ะ!”
ยามาโมโตะ คาซึกิไม่สนใจเธออีก แต่มองไปที่เย่เฉิน และพูดเบาๆว่า:”ก่อนที่เราจะเริ่ม เราต้องคุยกันให้ชัดเจน ว่ายังไงคือชนะ ยังไงคือแพ้”
เย่เฉินพยักหน้า:”ง่ายมาก ฉันจะตบคุณหนึ่งครั้งหลังจาก ตบไป ถ้าคุณสามารถลุกขึ้นได้ ถือว่าฉันแพ้”
ยามาโมโตะ คาซึกิคิดกับตัวเอง:”ในนี้มีช่องโหว่ มากเกินไป!”
“อย่างแรกเลย แม้ว่าเขาจะทำร้ายขาข้างหนึ่งของตนด้วยฝ่ามือเดียว แต่ตนก็ยังยืนขึ้น ด้วยขาอีกข้างได้”
“ข้อต่อไป แม้ว่าเขาจะทำร้ายขาทั้งสองของตนด้วยฝ่ามือเดียว แต่ก็สามารถยืนขึ้นด้วยมือของตน หรือค้ำสิ่งอื่น ๆ ได้”
“ดังนั้น ไม่ว่าจะเล่นยังไง เขาก็เป็นผู้ชนะ!”
ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า:”ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ทำตามที่คุณพูด มาสิ!”
เย่เฉินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
เขาไม่จำเป็นต้องเตรียมการใดๆ เลย เขาแค่อยู่กับที่ละตบฝ่ามือนุ่มๆ ไปที่ยามาโมโตะ คาซึกิ
ถ้าดูแค่ความแรงของฝ่ามือ คนที่ไม่รู้ว่าเขาจะไฮไฟว์อย่างเป็นมิตรกับยามาโมโตะ คาซึกิ