หมู่บ้านแห่งหนึ่งในชานเมืองเมืองB ข้างเนินเขามีชั้นวางของวางเป็นแถวๆอยู่ เถาวัลย์องุ่นปีนตามชั้นวางของขึ้นไป ใบไม้สีเขียวในฤดูร้อน ก็เริ่มเหลืองแล้ว ผลไม้ที่เต็มต้นไม่มีอีกแล้ว
ตามสวนองุ่นไปข้างใน มีตึกสองชั้นอยู่ รั้วสีขาวล้อมเป็นลานเล็กๆ
สดชื่นน่าอยู่ เหมาะแก่การพักฟื้น
ห้องบนชั้นสอง เตียงไม้ที่ไม่กว้างมาก ข้างบนมีผู้หญิงที่สลบนอนอยู่ ขนตาของเธอขยับเล็กน้อย ไม่นาน เธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
ทุกอย่างที่เข้าตาเป็นสิ่งที่แปลกตาทั้งนั้น ใจของเธออยู่ๆก็กระชับขึ้นทันที มีคนส่งข้อความให้เธอ ข้างในพูดถึงหลินซีเฉินและหลินลุ่ยซี เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะข่มขู่ถึงลูกของเธอ เธอก็เลยติดต่อกับคนที่ส่งข้อความให้เธอเองเลย
อีกฝ่ายเรียกเธอพบที่ห้องเช่าแห่งหนึ่ง…..
“ยานี้สามารถทำลายประสาทของคนได้ หลังจากฉีดแล้ว จะทำให้คนเกิดภาพหลอน ความทรงจำสับสน”
จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายแทรกเข้ามาในหูของเธอ เธอหันไปมองทางต้นเสียง กั้นไว้ด้วยผ้าม่าน เธอมองเห็นร่างคนสองคนยืนอยู่หน้าระเบียบอย่างราๆง มองจากส่วนสูงและเสียงแล้ว น่าจะเป็นผู้ชายทั้งสอง
เธอกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น พวกเขาเป็นใคร？คิดจะทำอะไร？
ชั้นสอง มีผู้ชายกับหมอที่ใส่ชุดสีขาวยืนอยู่หน้าระเบียง
เหอรุ่ยเจ๋อมองไปทางภูเขาที่ไม่ไกลมาก เหมือนว่ากำลังสับสน
หมอเห็นว่าเขาลังเล พูดว่า “ถ้านายอยากให้เธอลืมเรื่องเมื่อก่อน ก็ต้องทำแบบนี้อย่างเดียว”
เหอรุ่ยเจ๋อเงียบไปสักพัก เหมือนว่าตัดสินใจแล้ว พูดว่า “ได้ ฉีดให้เธอเลย”
เสียงนี้…….
จากนั้นก็มีเงาของคนสองคนขยับไปมา เปิดประตูระเบียงแล้วเดินเข้ามาในห้อง
หลินซินเหยียนไม่ทันคิดมาก หลับตาแล้วแกล้งนอน
มือที่อยู่ในผ้าห่ม กลับสั่นไม่หยุด
เมื่อกี้พวกเขาบอกว่าฉีดยา ให้เธอ？
หลังจากที่ฉีดความทรงจำจะซับซ้อน จนลืมเรื่องเมื่อก่อน？
ไม่ ไม่ เธอเสียความทรงจำไปไม่ได้
เธอรู้สึกได้ว่าบนแขนมีคนใช้แอลกอฮอล์มาเช็ดที่ผิวของเธอ
ความกลัวลึกลงไปเรื่อยๆ อยู่ๆเธอก็ลืมตาขึ้นมา ภาพที่เข้าตาเธอเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยและซับซ้อน
เหอรุ่ยเจ๋อ
เขาอยู่ในคุกไม่ใช่หรอ？
ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้？
เธอมีข้อสงสัยมากมาย แต่ก็ถามออกมาไม่ได้
ตอนนี้ที่เธอต้องทำคือ ไม่ถูกฉีดยา
เหอรุ่ยเจ๋อคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเธอก็ตื่นขึ้นมา รู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา
“เหยียนเหยียน….”
เธอมองไปทางผู้ชายที่จับเข็มยื่นอยู่ข้างเตียงไว้ มือทั้งสองกำแน่น มองพวกเขาด้วยสีหน้าที่น่ากลัว “พวกนายเป็นใคร？”
เหอรุ่ยเจ๋ออึ้ง “เหยียนเหยียนฉันเอง”
“นาย นายรู้จักฉัน？”หลินซินเหยียนหดตัวอยู่บนหัวเตียง เห็นได้ชัดว่าท่าทางเป็นการป้องกัน
เหอรุ่ยเจ๋อมองไปทางหมอ เหมือนว่ากำลังสอบถามว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น？
ยาของเขายังไม่ทันได้ฉีด ทำไมหลินซินเหยียนถึงมีปฏิกิริยาของการสูญเสียความทรงจำ？
หมอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “อันนี้ต้องให้ฉันตรวจสอบก่อนถึงจะรู้”
เหอรุ่ยเจ๋อก้มตัวลง มองหลินซินเหยียน “เธอจำฉันไม่ได้แล้วหรอ？”
หลินซินเหยียนกลัว “นาย นายเป็นใคร นายรู้จักฉันหรอ？”
“ฉันรู้จักเธอ เธอเรียกฉันว่าพี่ตลอดเลย เธอลืมแล้วหรอ？”
หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ ส่ายหน้า “จำไม่ได้”
เหอรุ่ยเจ๋อยื่นมือไปลูบผมที่ยุ่งของเธอให้เรียบ “ไม่ต้องกลัว ฉันเป็นญาติของเธอ เธอบาดเจ็บเล็กน้อย ให้หมอคนนี้ดูหน่อยได้ไหม？”
หลินซินเหยียนหันหน้าหนีจากการแตะต้องของเขา เห็นได้ชัดว่าต่อต้านมาก
มือของเหอรุ่ยเจ๋อหยุดอยู่กลางอากาศ พูดต่อว่า “เหยียนเหยียน ฉันเป็นญาติของเธอ ทำไมเธอถึงไม่ให้ฉันแตะต้องเธอเลยล่ะ เมื่อก่อนเธอเชื่อฟังคำพูดของพี่ชายคนนี้มากเลยนะ เด็กดีนะ ให้หมอดูแผลขอลเธอหน่อย”
มือของเขาลดลงมา ลูบผมของเธอ
หลินซินเหยียนรู้สึกว่าขนลุกไปหมด
ตัวสั่นอย่างหยุดไม่ได้ “นาย นายเป็นญาติของฉันจริงๆหรอ？”
“จริงสิ”เหอรุ่ยเจ๋อตอบอย่างแน่วแน่
ลูกตาของหลินซินเหยียนหมุน ใส่ซื่อเหมือนกับกวางมูส เธอเริ่มผ่อนคลายเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็เร็วหน่อย”
เหอรุ่ยเจ๋อเห็นเธอยอม แล้วยิ้ม “เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”เขาจับแขนของหลินซินเหยียน “เด็กดี นอนลง แบบนี้หมดถึงจะตรวจได้ง่าย”
เขาส่งสายตาให้หมอ เพื่อกันไว้ก่อน ไม่ว่าหลินซินเหยียนความจำเสื่อมจริงหรือเปล่า เขาก็จะฉีดยานี้ให้เธอ
หลินซินเหยียนนอนลง หมอจะฉีดยาให้เธอโดยผ่านการตรวจร่างกายให้เธอ หลินซินเหยียน ไหวพริบของหลินซินเหยียนเร็วมาก ผลักหมอออกไปทันที “ฉันไม่อยากฉีดยา”
หลอดเข็มตกลงไปบนพื้นแล้วกลิ้งไปอยู่ตรงปลายเท้าของเหอรุ่ยเจ๋อ เขามองหลิซินเหยียน “เธอไม่สบาย ไม่ฉีดยาแล้วจะหายได้ยังไง？”
หลินซินเหยียนกลิ่งลงมาจากเตียง เพื่อดึงระยะห่างออกจากพวกเขา ไม่ยอมฉีดเข็ม “ฉันไม่อยากฉีดยา ฉีดยาเจ็บ ฉันไม่เอา”
“เหยียนเหยียน…..”
“ฉันไม่เอา”เธอยืนอยู่บนด้วยเท้าเปล่า เย็นจนหนาว หลบอยู่ตรงมุมตัวสั่น “ฉันไม่อยากฉีดเข็ม”
อารมณ์ของเธอรุนแรงเกินไป ถ้าอยากให้เธอให้ความร่วมมือนั้นมันเป็นไปไม่ได้ คงต้องมาไม้แข็งอย่างเดียว
หมอมองไปทางเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณจับเธอไว้？”
เหอรุ่ยเจ๋อก้มตัวลงไปเก็บเข็มที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา วางไว้บนมือ “คนคนหนึ่ง จะความจำเสื่อมได้อย่างไร้สาเหตุด้วยหรอ？”
เขาไม่รู้ว่า ลืม ของหลินซินเหยียนเป็นจริงหรือปลอม
หมอเงียบไปสัพัก “ความจำเสื่อมเป็นไปได้ อย่างเช่นเจอเรื่องที่ร้ายแรง เมื่อก่อนผมเคยเจอคนไข้คนหนึ่ง เป็นเด็กนักเรียน ตั้งแต่ประถามจนถึงม.ปลายคะแนนมาโดยตลอด ทุกคนต่างบอกว่าอนาคตเขาต้องสิบเข้ามหาลัยที่ดีๆแน่นอน แต่ว่าพอสอบเสร็จเขากลับไม่ได้เข้ามหาลัยดีๆ เหมือนว่าจะรับความเป็นจริงนี้ไม่ได้ คนก็เลยบ้าไปเลย”
พูดไปเขาก็มองไปทางเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณเองก็เป็นหมอจิตแพทย์ น่าจะรู้ การแบกรับของคนเรามีจำกัด ถ้ามีเรื่องที่สำหรับเธอแล้ว เป็นเรื่องที่รุนแรง ก็จะเกิดความจำเสียหาย แต่ว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่แน่ไม่นอน อาจจะไม่ดีไปตลอดชีวิต หรืออาจจะผ่านไปไม่กี่วันก็ดีขึ้น”
“ฉันรู้แล้ว วันนี้นายกลับไปก่อนเถอะ มีเรื่องฉันค่อยโทรหานาย”เหอรุ่ยเจ๋อเอาเข็มยื่นให้เขา
หมอรับมาแล้วลังเลไปสักพัก ถาม “คุณแน่ใจนะว่าจะไม่ฉีดยาให้เธอแล้ว？”
เหอรุ่ยเจ๋อลังเลไปสักพักแล้วพยักหน้า
หมอเก็บเข็มเข้าในกระเป๋ายา “อย่างนั้นก็ได้ ผมไปก่อน ถ้าต้องการคุณก็โทรหาผมนะ”
“อื้ม”
หมอมองหลินซินเหยียนที่หลบอยู่ตรงมุมครั้งสุดท้ายแล้วปิดประตูห้อง
ใจของหลินซินเหยียนเต้นแรง ตามด้วยประตูห้องที่ปิด ยิ่งระวังไปใหญ่
“เธอดู หมอไปแล้ว พวกเราไม่ฉีดยาแล้วนะ”เหอรุ่ยเจ๋อพูดไปด้วยแล้วค่อยๆขยับขาเข้ามาใกล้เธอ
“นาย นายอย่าเข้ามา”หลินซินเหยียนตกใจหนักมาก
เธอมีข้อสงสัยมากมาย ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วเหอรุ่ยเจ๋อมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
หรือว่านี่จะเป็นแผนของเขากับเหอรุ่ยหลิน？
เธอได้เจอเหอรุ่ยหลินที่ห้องเช่า
ตอนนี้เธอยังจำสีหน้าที่ตกใจของเหอรุ่ยหลินตอนนั้นได้
“แปลกใจใช่ไหมว่าทำไมถึงเป็นฉัน แล้วฉันทำไมถึงรู้เรื่องเมื่อก่อนของเธอ？”
เธอเหมือนเตรียมพร้อมมาทุกอย่าง ทุกคำพูดของเธอ มีความมั่นใจมาก
หลินซินเหยียนลนแล้ว มองเธอไว้แล้วถาม “เธอรู้เรื่องของฉันได้ยังไง ยังรู้ละเอียดขนาดนี้”
เรื่องเมื่อ 6 ปีก่อน เหอรุ่ยหลินแสดงเป็นตัวละครอะไรในนั้น？
“ฮ่า ฮ่า……”เหอรุ่ยหลินหัวเราะใหญ่ “ฉันรู้ได้ยังไง？เพราะเงินที่เธอชายตัวตอนนั้นฉันเป็นคนออกยังไงละ”
เสียงหัวเราะที่น่ากลัวของเธอ โดยเฉพาะอยู่ในห้องเช่าที่มืดและสลัวๆ
ใจของหลินซินเหยียนคอยหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา คืนนั้นเหอรุ่ยหลินเป็นคนออกเงิน
ถ้าอย่างนั้น ผู้ชายในคืนนั้นเป็นใคร？
