ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1148

วันรุ่งขึ้น เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเซียวชูหรันจะแต่งงาน
คู่สามีภรรยาสองคนขับรถซูเปอร์คาร์ในช่วงเช้าตรู่ออกเดินทางจาก Tomson Riviera ไปในเขตชานเมืองของเมืองจินหลิง
มณฑลอู่เหออยู่ห่างจากใจกลางเมืองประมาณหกสิบกว่ากิโลเมตร แม้จะอยู่ไกลออกไปบ้าง แต่ก็ดีที่มีทางหลวงที่สามารถเข้าถึงได้โดยตรง
เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเซียวชูหรันอาศัยอยู่ในเขตชานเมืองของอำเภออู่เหอ เมื่อทั้งสองเดินตามการนำทางไปยังชุมชนที่เล็ก ๆ พวกเขาพบว่าเป็นชุมชนเก่าแก่ที่มีอายุบ้านอย่างน้อยยี่สิบสามสิบปี
บ้านทุกหลังในชุมชนนี้สูงไม่เกินหกชั้น และบ้านเรือนสร้างหนาแน่นมาก บ้านแต่ละหลังถูกทาสีเขียว แต่ด้านนอกบ้านกลายเป็นสีกระดำกระด่างที่เปิดเผยให้เห็นสีของปูนแล้ว
ปากทางเข้าชุมชนนั้นแคบมากและยังมีทางขรุขระที่ค่อนข้างสูง เมื่อมองดูดี ๆ จะเห็นว่าสภาพการยึดเกาะภายในถนนนั้นรุนแรงมาก ไม่ใช่ถังขยะบนถนนก็จักรยานสามล้อ มอเตอร์ไซค์หรือรถเก่าทรุดโทรมจากบ้านของใครที่จอดขวางถนน ข้างในพื้นที่ชุมชนจึงแคบมาก
เย่เฉินขับ บูกัตติ คันนั้นอยู่ข้างหน้า เขาเหลือบไปเห็นทางเข้าชุมชน แล้วเรียกเซียวชูหรัน ภรรยาของเขาซึ่งนั่งอยู่ในรถคันข้างหลัง ก่อนจะพูดว่า “ภรรยา สภาพถนนในชุมชนนี้ซับซ้อนมากไป ฉันคิดว่าแชสซีส์ของรถสปอร์ตต่ำมาก จนไม่สามารถขับเข้าไปได้เลย หรือพวกเราจะจอดรถข้างถนนแล้วเดินเข้าไปข้างในดีกว่านะ”
เซียวชูหรันกล่าวว่า “โอเค หยุดก่อน แล้วฉันจะหยุดรถตามคุณ”
เย่เฉินจอดรถให้ติดถนนมากที่สุด และเซียวชูหรัน ภรรยาของเขาก็จอดรถไว้ข้างหลังเขาด้วย
ทั้งสองลงจากรถ และผู้คนที่สัญจรไปมาในตอนเช้าตรู่เห็นรถหรูสองคันนี้มาที่เขตเศรษฐกิจตกต่ำเล็ก ๆ อย่างกะทันหัน ก็หยุดถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์มือถือของพวกเขา
เย่เฉินไม่อยากทำตัวโอ้อวดเกินไป เขาจึงรีบลากเซียวชูหรันเข้าไปในชุมชน
โชคดีที่ทั้งสองมาเร็ว ดังนั้นตอนนี้จึงยังไม่ค่อยมีคนเดินผ่านมา ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็กลัวว่าจะถูกผู้คนมากมายมาล้อมรอบ
ขณะนั้นเป็นเวลาเพียงเจ็ดนาฬิกาสี่สิบนาที หลังจากที่เซียวชูหรันกับเย่เฉินเข้ามาในชุมชนด้วยกันแล้ว ก็ถอนหายใจ “ครั้งหนึ่งตอนสมัยมัธยมฉันเคยไปเยี่ยมเธอที่บ้าน ตอนนั้นครอบครัวของเธออาศัยอยู่ที่นี่ คิดไม่ถึงเลยว่าหลายปีมาแล้วครอบครัวของพวกเขาก็ยังอาศัยอยู่ที่นี่ ”
เย่เฉินมองตึกที่ทรุดโทรม แล้วอดถอนหายใจไม่ได้ “บ้านน่าจะใหญ่กว่านี้?”
เซียวชูหรันงึมงำ และกล่าวว่า “บ้านของพวกเขาเป็นบ้านสองห้องนอน และมีพื้นที่หกสิบกว่าตารางเมตร”
เย่เฉินถามด้วยความสงสัยว่า “บ้านสองห้องนอน แล้วสี่คนจะอยู่ได้ยังไง? คุณบอกว่าเธอก็ยังมีน้องชายอยู่อีกคนใช่ไหม? ”
“ใช่” เซียวชูหรันกล่าวว่า “ครอบครัวไม่สามารถซื้อบ้านหลังใหญ่ได้ ดังนั้นเธอและน้องชายของเธอจึงอาศัยอยู่ในห้องเดียวกันตั้งแต่ยังเด็ก ต่อมาเธอไปเรียนที่โรงเรียนอื่น เมื่อเธอเรียนจบจากมหาวิทยาลัย น้องชายของเธอก็เป็นหนุ่มแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่คนสองคนจะอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน ดังนั้นเพื่อนร่วมชั้นของฉันจึงไปเมืองจินหลิง เธอทำงานอย่างหนักและเช่าบ้านในเมืองจินหลิง”
ขณะที่เธอพูด ก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “วันนี้เธอไม่ได้อยากแต่งงานหรอก แต่เธอต้องแต่งงานตามประเพณี ดังนั้นเมื่อคืนเธอมาที่นี่ เพื่อจะแต่งงานในเช้าวันนี้”
เย่เฉินพยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดว่า “ในเวลานี้ชุมชน ถ้าใครแต่งงานกับสาว อย่างน้อยจะได้ประตูสายรุ้งตรงทางเข้าชุมชน และด้านบนจะมีการเขียนคำอวยพรให้ลูกสาวที่รักแต่งงานออกไปมีความสุข ทำไมเพื่อนร่วมชั้นคนนี้จึงไม่เห็นจะทำที่บ้านเลย ฉันเดินเข้ามาก็มองไม่ออกว่ามีคนกำลังจะแต่งงานวันนี้”
เซียวชูหรันพูดอย่างช่วยไม่ได้: “ครอบครัวแม่ของเธอไม่ต้องการให้เธอแต่งงานเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ให้ของหมั้น แต่ว่าเธอท้องแล้ว? ดังนั้นจึงไม่มีทางอื่นแล้ว ฉันได้ยินแม่บอกว่าครอบครัวแม่ของเธอโกรธมาก จนไม่อยากจะพบเธอ และยังบอกว่าวันนี้แต่งงานเธอแต่งงานออกไป ทั้งครอบครัวจะไม่ไปที่นั่น จะให้เธอไปเพียงคนเดียว”
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “นี่มันมากเกินไปแล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวของตัวเองที่จะแต่งงานแล้ว พ่อแม่และน้องชายไม่สามารถที่จะไม่ไปที่นั่นกันหมดนะ นี่มันจะไร้ความเมตตามากเกินไป”
เซียวชูหรันพูดด้วยความเห็นอกเห็นใจ: “เพื่อนร่วมชั้นของฉันคนนี้น่าสงสารมาก พ่อแม่ของเธอบอกกับเธอมานานแล้วว่าไม่ว่าเธอจะแต่งงานกับใครก็ได้ ตราบเท่าที่เธอหาเงินของหมั้นมาให้ครอบครัวสามแสนหยวนก็พอ มันจะช่วยให้น้องชายมีเงินพอซื้ออพาร์ตเมนต์. .”
“แต่เธอยืนยันที่จะแต่งงานกับคน ๆ นี้ และครอบครัวของสามีของเธอไม่ได้ให้เงินของหมั้นกับเธอ ดังนั้นพ่อแม่และน้องชายของเธอจึงอยากให้เธอเอาเด็กออก และหาผู้ชายที่สามารถให้เงินของหมั้นได้”
“แต่เธอหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็ไม่เห็นด้วย พ่อแม่ของเธอจึงเกลียดเธอมาก แม้แต่น้องชายของเธอก็ยังเกลียดเธอมาก ถ้าวันนี้เราไม่มาช่วยเธอ ฉันเดาว่าเธอคงไปแต่งงานคนเดียวแน่ ๆ ”
……