หลินกั๋วอันเจ็บปวดมาก แต่ว่านึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าวในปัจจุบัน นำมาออกมาเล็กน้อยอย่างไม่ยินยอมนัก
ตอนนั้นจวงจื่อจิ่นแต่งงานนอกจากเครื่องใช้ เงินสดก็สูงถึงสองล้าน และยังมีของใช้มีค่าเล็กน้อย รวมกันก็ประมาณห้าล้าน
หลินกั๋วอันให้เช็กเธอหนึ่งใบ เครื่องใช้น้อยลงเยอะมาก กำไลที่ครั้งก่อนเธอเห็นเสิ่นซิ่วฉิงสวมอยู่ก็ไม่อยู่ในนั้น เหมือนว่าหลินกั๋วอันสังเกตเห็นความสงสัยของเธอ พูดอธิบาย “เวลานานมาก บางสิ่งก็เสียแล้ว หรือไม่รู้ว่าไปไหน นี่คือทั้งหมดแล้ว”
ในใจของหลินซินเหยียนรู้ ไม่ได้พูด ได้พวกนี้มาก็ดีมากแล้ว ที่เหลือค่อยๆ แย่งกลับมา เก็บเช็กให้ดี เธอยกกล่องขึ้น วางไว้หลังรถ
จากนั้นก็เดินเข้าร้านอาหารกับหลินกั๋วอันอีกครั้ง
เพียงแต่บรรยากาศแปลกเล็กน้อย
บนพื้นคือแก้วน้ำที่แตก บนกระโปรงของหลินหยู่หานมีน้ำ เสื้อผ้าขาด ดวงตาแดง ร้องไห้เบาๆ เห็นหลินกั๋วอันเข้ามา ก็วิ่งไป “พ่อ—“
เหมือนถูกรังแกใหญ่
หลินซินเหยียนมองเธอ เดินเข้ามา ก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าของจงจิ่งห้าว แดงอย่างผิดปกติ
เขาดื่มเหล้า?
แต่เห็นได้ชัดว่า เหล้าของเขาไม่ลดแม้แต่นิด
หลินซินเหยียนเข้าใกล้เขา ถามเสียงต่ำ “นายเป็นอะไร?”
จงจิ่งห้าวเชยตามอง ชัดบ้างมัวบ้าง เหมือนกำลังบังคับอะไร
เขาฮึ้มเย็นไปคำหนึ่ง “พยุงฉันขึ้นมา”
หลินซินเหยียนนำแขนของเขามาพาดบนไหล่ของตัวเอง โอบเอวของเขา “เรากลับบ้านกัน”
“นายห้ามไป!” ขณะที่หลินซินเหยียนพยุงจงจิ่งห้าว เสิ่นซิ่วฉิงลุกขึ้นอย่างแรง “นาย เมื่อกี้นายทำแบบนั้นกับหานหาน ไม่รับผิดชอบเหรอ?”
“เกิดอะไรขึ้น?” หลินกั๋วอันก็พบว่าเกิดเรื่อง “พ่อ—“
หลินหยู่หานร้องไห้หนักกว่าเดิม “เมื่อกี้……เมื่อกี้……”
“เมื่อกี้ทำไม?” หลินกั๋วอันมองเสื้อผ้าบนตัวลูกสาว คิ้วขมวด มองไปที่จงจิ่งห้าว “คุณชายจง นายทำอะไรลูกสาวฉัน?”
ใบหน้าทำเป็นถาม ในใจกลับหวังให้เขาทำอะไรหลินหยู่หานจริงๆ
แบบนี้ก็จะไม่โดนหลินซินเหยียนบังคับ
หลินซินเหยียนมองแก้วน้ำที่แตกบนพื้น ในใจเย็นขึ้นมา และตกตะลึง เสิ่นซิ่วฉิงทำทุกอย่างจริงๆ กล้าใช้วิธีต่ำๆ แบบนี้
เธอมองหลินหยู่หาน “อยากบอกว่าสามีของฉัน ทำไม่เหมาะสมกับเธอ ทำผิดกับเธอใช่ไหม?”
เธอหัวเราะเบาๆ “สินค้าอย่างเธอ สามีฉันไม่ชอบหรอก”
“หานหาน น้องสาวเธอโดนรังแกนะ ทำไมเธอช่วยคนนอกพูดล่ะ?” หลินกั๋วอันเสียงเย็น
หลินซินเหยียนพูดเสียงเย็น “น้องสาว? แม่ฉันคลอดฉันคนเดียว ฉันมีน้องที่ไหน? ยิ่งกว่านั้น แน่นอนว่าฉันต้องสนิทกับสามีของฉัน”
จงจิ่งห้าวมองใบหน้าด้านข้างของเธอ วันนี้เธอเอาแต่พูดว่าสามีของฉัน ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
ตัวเองก็คือสามีของเธอ
พูดจบหลินซินเหยียนพยุงจงจิ่งห้าวออกไป เมื่อเดินผ่านหลินกั๋วอัน จงจิ่งห้าวหยุดลง คิ้วของเขาคมและชัดเจนภายใต้แสงระยิบระยับ มีโมเมนตัมที่แข็งแกร่ง “วิธีต้อนรับแขกของตระกูลหลิน วันนี้ฉันได้เรียนรู้แล้ว อนาคตจะคืนแน่นอน!”
ใบหน้าของหลินกั๋วอันตึงมาก สายตาย้ายไปที่เสิ่นซิ่วฉิง “เกิดอะไรขึ้น?”
เรื่องไม่ได้ดำเนินตามที่เธอคิด เสิ่นซิ่วฉิงก็กระวนกระวาย แต่เรื่องเป็นแบบนี้ทำได้เพียงกัดฟัน เธอนั่งลงบนเก้าอี้แล้วร้องไห้ออกมา “ฉันไม่ได้เรื่อง แม้แต่ลูกสาวของตัวเองยังปกป้องไม่ดี”
หลินหยู่หานก็ร้องไห้ตาม เธอตกใจจนร้องไห้
เสิ่นซิ่วฉิงใส่ยาในน้ำ ในเหล้า และจานชามที่จงจิ่งห้าวใช้ เขาไมาแตะอะไรเลย เพียงแค่ระหว่างที่รอหลินซินเหยียน ดื่มน้ำไปหนึ่งคำ
หลังจากที่เห็นเขาดื่มน้ำ เสิ่นซิ่วฉิงให้หลินหยู่หานไป ลองพยุงเขาไปที่ห้องน้ำ จากนั้นมีความสัมพันธ์
แต่ว่าขณะที่หลินหยู่หานพยุงเขา จงจิ่งห้าวก็ขว้างแก้วน้ำใส่เธอทันที ตอนนี้หลินหยู่หานยังจำท่าทางตอนนั้นของจงจิ่งห้าวได้
เพราะว่าเขาโมโหเกิน กัดฟันแน่น แก้มยุบ เต็มไปด้วยความดุร้าย
มองเธอด้วยท่าทางแบบนั้น
ถึงตอนนี้ในใจของหลินหยู่หานยังคงกระวนกระวาย
หลินซินเหยียนมองหลินหยู่หานที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของหลินกั๋วอัน สองแม่ลูกคู่นี้ กล้าจริงๆ!
กล้าที่จะทำอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้!
บนขาเธอมีแผล ร่างกายของจงจิ่งห้าวสูงใหญ่ พยุงเขากินแรงมากๆ แต่คิดถึงว่าเขาเป็นแบบนี้เพราะตัวเอง ในใจรู้สึกผิด พยายามพยุงเขาเดินออกจากตระกูลหลิน
ไฟของคฤหาสน์ตระกูลหลินยังคงสว่างไสว
หลินกั๋วอันก็สังเกตเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ โดยตัวตนของจงจิ่งห้าว ผู้หญิงแบบไหนที่ไม่เคยเจอ? ถึงขั้นทำไม่ดีกับหลินหยู่หานบนโต๊ะอาหาร?
เขาผลักหลินหยู่หานออก ถามเสียงเข้ม “ตกลงเกิดอะไรขึ้น?”
“ก็จงจิ่งห้าวชอบหานหานของ—“
เพี๊ยะ!
เสิ่นซิ่วฉิงยังพูดไม่จบ ก็ถูกหลินกั๋วอันตบหน้า จ้องมองเธอ “ยังไม่พูดความจริง? ลูกสาวของเธอเป็นนางฟ้าเหรอ? สามารถทำให้บุคคลอย่างเขาทำเรื่องแย่ๆ บนโต๊ะอาหาร?!”
เห็นว่าปิดไม่มิด เสิ่นซิ่วฉิงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วกอดขาของหลินกั๋วอัน “กั๋วอัน ฉันก็ทำเพื่อนายนะ เห็นได้ชัดว่าหลินซินเหยียนไม่อยากช่วยเรา ฉันจึงคิดว่าถ้าหานหานดีกับเขา กิจการของบริษัทอาจคลี่คลายได้ ฉันอาจจะทำโดยคิดไม่รอบคอบ แต่การเริ่มต้นของฉันถือว่าดี ฉันแค่อยากช่วยนายทำอะไรหน่อย”
เสิ่นซิ่วฉิงร้องไห้ฟูมฟาย ใบหน้าแนบกับกางเกงของหลินกั๋วอัน “กั๋วอันเห็นบริษัทมีปัญหา ในใจของฉันก็กลัว แต่ฉันเป็นผู้หญิง ช่วยนายได้ไม่มาก จึง—จึง—ฉันสำนึกผิดแล้ว”
สีหน้าของหลินกั๋วอันไม่ดีขึ้น สมองของเขาตีกัน ยุ่งเหยิง
หลินหยู่หานอยู่ข้างๆ ร้องไห้อย่างหนัก
“หุบปากให้หมด!” หลินกั๋วอันตะคอก
เขามองเสิ่นซิ่วฉิงแรงๆ “ดูท่าทางขายหน้าของเธอ!”
ในบ้านมีสาวใช้มอง
ตอนนี้สาวใช้อยู่ในห้องครัวไม่กล้าออกมา
เรื่องตลกของเจ้าภาพไม่กล้าดู หากเสียงานก็แย่แล้ว
เสิ่นซิ่วฉิงลุกขึ้นอย่างตัวสั่น เช็ดน้ำตา “กั๋วอันฉันอยากช่วยนาย—“
“ช่งยหรือยัง?!” เดิมทีหลินกั๋วอันก็หงุดหงิดเรื่องบริษัท แล้วถูกหลินซินเหยียนขอเงินไปก้อนหนึ่ง เขากำลังโมโห เสิ่นซิ่วฉิงยังทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้
เขาโมโหจนมีความคิดที่จะฆ่าคนแล้ว
หลินหยู่หานไม่เคยเห็นหลินกั๋วอันโกรธขนาดนี้ ตกใจจนร้องไห้ออกมา
หลินกั๋วอันเตะเธอหนึ่งที “ร้องไห้ๆๆ รู้จักแต่ร้องไห้ นอกจากร้องไห้ยังทำอะไรเป็นอีก?!เลี้ยงเธอมาไร้ประโยชน์จริงๆ!”
มีปัญญาวันนี้ก็จับจงจิ่งห้าวให้ได้สิ!
ร้องไห้ทำห่าอะไร!
วันนี้หลินกั๋วอันโมโหจนขังเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หานไว้ข้างนอกไม่ให้เข้าบ้าน
นอกบ้าน
หลินซินเหยียนส่งจงจิ่งห้าวขึ้นรถ ท่าทางของจงจิ่งห้าวเหมือนเมา ท่าทางไม่มีสติ เธอขับรถไม่เป็น “ฉันหาคนมาช่วยพวกเรา”
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา คนที่เธอรู้จักในประเทศมีไม่มาก คนที่สามารถช่วยเธอได้น่าจะมีแค่เหอรุ่ยเจ๋อแล้ว
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา หาเบอร์โทรศัพท์ของเหอรุ่ยเจ๋อ ขณะที่กำลังจะกดโทรออก จู่ๆ แขนก็ถูกคนจับไว้ เดิมทีคนที่ไม่มีสติ ตอนนี้กำลังจ้องมองเธอ “เธอกำลังโทรศัพท์หาใคร?”
“ฉัน—“
จงจิ่งห้าวเห็นชื่อที่เผยบนหน้าจอแล้ว คิ้วของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย เหอรุ่ยเจ๋อที่เป็นหมอ?
หลินซินเหยียนตกใจสองวินาที ต่อมาก็ยื่นมือไปแตะหน้าผากของเขา กลับถูกจงจิ่งห้าวล็อกเอว พลิกตัวทีหนึ่ง กดเธอไว้บนเบาะรถ
