หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลยว่า เหตุผลที่พวกเขาทำร้ายตัวเอง มีข้อหนึ่งคือกลัวว่าตัวเองจะใช้อำนาจจากจงจิ่งห้าวมาจัดการพวกเขา
เมื่อก่อนเธอคิดไม่ถึงก็จริง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว
สิ่งที่พวกเขาทำร้ายไม่เพียงแต่ตัวเอง ยังคุกคามถึงเด็กในท้องของเธอด้วย!
การยอมของเธอ เป็นความอ่อนแอรังแกง่ายในสายตาพวกเขา?
“แกได้ยินแล้วทำอะไรได้? ”ไหนๆก็ซ่อนไม่ได้แล้ว เสิ่นซิ่วฉิงก็ไม่เสแสร้งอีกต่อไป
“ใช่ แกคิดว่าแกเป็นใคร ก็แค่คนถูกพ่อทอดทิ้ง——”
“เสียงดังแต่เช้าเลยพวกคุณ——ลูกมาที่นี่ทำไม?” เดิมทีหลินกั๋วอันจะดุด่า แต่พอเห็นหลินซินเหยียนก็อยู่ น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันที
หลินซินเหยียนมองเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หานไปทีหนึ่ง สุดท้ายสายตาไปตกบนตัวหลินกั๋วอัน “พ่ออยากได้ที่ดินของอ่าวรีพัลส์เบย์ไม่ใช่เหรอ?”
หลินกั๋วอันชะงัก “ลูกได้มาแล้วเหรอ?”
ในเวลาเดียวกันเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หานจ้องมองเธอด้วยสายตาเปล่งประกาย
เหมือนตกตะลึง จงจิ่งห้าวดีกับเธอจริงๆ
ไม่งั้นคงไม่ให้สัญญาที่ดินของอ่าวรีพัลส์เบย์กับเธอหมด
หลินซินเหยียนเก็บทุกรายละเอียดสีหน้าของพวกเขาหมด เปลือกเสือของจงจิ่งห้าวนี้ วันนี้เธอคงต้องยืมใช้สักหน่อยแล้วแหละ
สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือครั้งหนึ่ง
เธอทำเหมือนสบายๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอายและความสุขของผู้หญิงที่มีความรัก “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน เขาจะให้อะไรฉันสักหน่อยไม่ถูกเหรอ?”
“เป็นไปไม่ได้! ” หลินหยู่หานไม่อยากจะเชื่อ เธอล้างสมองตัวเองมาตลอดว่า สิ่งที่เห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพลวงตา
ไม่มีทางที่จงจิ่งห้าวจะชอบเธอ!
เสิ่นซิ่วฉิงจับหลินหยู่หาน ส่ายหัวกับเธอ ให้เธออย่ารีบร้อนเกินไป
ถ้าหลินซินเหยียนได้ที่ดินของอ่าวรีพัลส์เบย์มาจริงๆ ท่าทีที่หลินกั๋วอันมีต่อเธอคงต้องเปลี่ยนไปแน่ๆ
หลินกั๋วอันจะรีบประจบแน่นอน อีกอย่างตอนนี้บริษัทก็มีปัญหา
เป็นไปตามคาด พอหลินกั๋วอันฟังคำพูดของหลินซินเหยียนจบ รอยยิ้มที่หายไปนานก็คืบคลานมาที่แก้มของเขา “ทานข้าวเช้าหรือยัง? ถ้ายังก็อยู่ทานที่นี่ก่อนค่อยกลับ”
ไม่ใช่ว่าหลินกั๋วอันยิ้มไม่เป็น แต่ไม่เคยยิ้มให้กับหลินซินเหยียนเลย
หลินซินเหยียนมองหลินกั๋วอัน ในใจขมขื่น เพราะเห็นว่าตัวเองมีคุณค่าต่อการประโยชน์ ดังนั้นท่าทีเลยเปลี่ยนไปนะเหรอ?
ในใจของเขา ตัวเองมีคุณค่าเพียงใช้ประโยชน์?
นี่ก็คือคุณพ่อผู้ให้กำเนิดเธอ น่าเศร้าแค่ไหน?
“หนูทานมาแล้ว หนูแค่มาว่าพ่อว่า ช่วยเก็บของสินสอดทองหมั้นของแม่ และของของหนูให้เรียบร้อย พรุ่งนี้หนูจะเอามาให้”
พูดเสร็จเธอก็หันหลังเดินลงตึก อาจเป็นเพราะความเจ็บปวดในใจ ทำให้เธอมองข้ามความเจ็บปวดบนหัวเข่า
หลินกั๋วอันตามหลังมา “ลูกกลับมา ยังไม่ได้ทานข้าวที่บ้าน ทานข้าวเสร็จค่อยไป”
หลินซินเหยียนหันมามองหลินกั๋วอัน “พ่อจะต้องการอะไรอีก?”
ตามสไตล์ของหลินกั๋วอันแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องที่ต้องการใช้เธอ คงไม่รักและเอาใจใส่แบบนี้กับเธอที่เป็นลูกสาวคนนี้หรอก?
เมื่อถูกดูความคิดออก หลินกั๋วอันก็ไม่ปิดบังอะไรอีก น้ำเสียงอ่อนโยนลง “เหยียนเหยียน บริษัทมีปัญหาเล็กน้อย ลูกให้จงจิ่งห้าวช่วยออกหน้าจัดการให้พ่อหน่อยได้ไหม?”
หลินซินเหยียนจับราวบันไดแล้วเดินลงมา ไม่มองเขาอีก ถามเสียงเรียบว่า “บริษัทเกิดปัญหาอะไร?”
“การลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์ เกิดเหตุการณ์ถล่มทลาย——”
บริษัทกำลังถูกฟ้องร้อง อีกอย่างชื่อเสียงของบริษัทได้รับผลกระทบอย่างมาก
ทำให้อุตสาหกรรมการผลิตที่ทางบริษัทลงทุน ถูกต่อต้าน
ตอนนี้เงินทุนแทบไม่สามารถเอากลับคืนมาได้
ถึงแม้ว่าหลินซินเหยียนจะให้ที่ดินของอ่าวรีพัลส์เบย์กับเขา เขาก็ไม่มีเงินทุนที่จะลงทุนพัฒนาอีกแล้ว
เวลาล่าช้าในตอนนี้ คือจัดการเรื่องถล่มทลายครั้งนี้
ถ้าหากจงจิ่งห้าวออกหน้าระงับมติมหาชน ด้านการฟ้องร้องช่วยเขาหาคนหน่อย วิกฤตครั้งนี้ถึงจะผ่านพ้นไปได้
หลินซินเหยียนมองขึ้นไปทางบนตึก “หนูจะช่วยพ่อเปล่าๆไม่ได้ หนูมีเงื่อนไข”
หลินกั๋วอันสีหน้าตึง ราวกับคิดไม่ถึงว่าเธอจะเสนอเงื่อนไขอีก ครั้งนี้เธอต้องการอะไร?
สีหน้าตึงเครียดอย่างลืมตัว
“วางใจได้เลย เงินของพ่อหนูไม่เอาหรอก สิ่งที่เป็นของหนูและแม่ พ่อเอากลับคืนมาเหมือนเดิมก็พอ ถ้าหากจะให้หนูช่วย ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่——”
“แต่อะไร? ” หลินกั๋วอันถาม
“หย่ากับเสิ่นซิ่วฉิง หนูจะตกลงช่วยพ่อ”
หลินกั๋วอันอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
หลินซินเหยียนไม่ได้พูดอะไรมาก เธอจะรอดูว่า คุณพ่อของเธอต้องการผู้หญิงคนนี้ได้ถึงขนาดไหน
สำคัญกว่าการอยู่รอดของบริษัท?
“เหยียนเหยียน——”
“หนูมีแค่เงื่อนไขนี้เท่านั้น ถ้าพ่อไม่ยอม หนูก็ไม่บังคับ ” หลินซินเหยียนพูดอย่างเรียบๆ
หลินกั๋วอันยังมีความจริงใจ?
หลินกั๋วอันลำบากใจ “เหยียนเหยียน พ่อรู้ว่าลูกแคร์เรื่องที่ส่งลูกไปที่อื่น แต่ตอนนั้นเสิ่นซิ่วฉิงท้อง ผลตรวจเป็นผู้ชาย ดังนั้นจึง——จึง——”
“ดังนั้น จึงส่งหนูและแม่ไปที่อื่น แล้วนางได้ให้กำเนิดลูกชายให้พ่อไหมล่ะ? ”หลินซินเหยียนกำมือแน่นทั้งสองข้าง เขาจะรู้ไหมว่า แม่ที่เขาส่งไปที่อื่นก็ท้องเหมือนกัน?
แต่เป็นเพราะผลกระทบของการหย่า ทำให้แม่เธอทุกข์ใจระหว่างท้อง จึงทำให้ลูกที่คลอดออกมาเป็นออทิสติก
ราวกับพูดถึงเรื่องนี้ หลินกั๋วอันก็เสียใจเช่นกัน “แท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้น ถ้าตอนนี้พ่อทิ้งนาง มันไม่ยุติธรรมต่อนางจริงๆ——”
“บริษัทและเสิ่นซิ่วฉิง เลือกอันใดอันหนึ่ง!” หลินซินเหยียนไม่อยากฟังเขาพูด เพราะว่าเสิ่นซิ่วฉิงเคยท้องลูกชายให้เขา การหย่าจึงไม่ยุติธรรม
แล้วแม่เธอล่ะ?
สมควรถูกทอดทิ้งเหรอ?!
ลูกชายที่เกิดมาสมควรเป็นเด็กออทิสติกเหรอ?
ตอนนี้ขอแค่เขาหย่ากับเสิ่นซิ่วฉิงเท่านั้น นึกถึงวันวานเหรอ?
ตอนนี้ส่งแม่และเธอไปที่อื่นล่ะ ได้นึกถึงความรักระหว่างสามีภรรยา และความสัมพันธ์ทางสายเลือดบ้างไหม?
หลินซินเหยียนทนความปวดใจ เดินออกจากวิลล่าตระกูลหลิน
ทางนอกประตูเหอรุ่ยเจ๋อพิงข้างๆรถ แสงอรุณที่อบอุ่น ส่องบนตัวเขาอย่างนุ่มนวล ทำให้เขาดู อบอุ่นและเลือนราง
ฝีเท้าของหลินซินเหยียนหยุดชะงัก
เหอรุ่ยเจ๋อเห็นว่าเธอเดินออกมา เปิดประตูหลัง “อย่ายืนสิ รีบขึ้นรถเร็ว”
หลินซินเหยียนเดินเข้าไป ก้มตัวนั่งเข้าไปในรถ
เหอรุ่ยเจ๋อปิดประตู เข้าไปนั่งที่คนขับ หันมามองเธอ “เธอจะไปไหน?”
“ว่านเยว่กรุ๊ป” หลินซินเหยียนพิงหน้าต่าง “หนูทำงานที่นั่น”
เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิ้ว “ถ้าพี่มีงานที่ดีกว่านี้——”
“หนูทำงานที่นั่น เพราะมีข้อแลกเปลี่ยนกับจงจิ่งห้าว” ดังนั้นเธอไปไหนไม่ได้
เหอรุ่ยเจ๋อสตาร์ทรถ ในใจกลับไม่ค่อยสบายใจ รู้สึกว่าเธอและจงจิ่งห้าวพัวพันมากไป
ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที รถจอดที่ใต้ตึกว่านเยว่กรุ๊ป
เหอรุ่ยเจ๋อลงรถเปิดประตูให้เธอ หลินซินเหยียนเปิดประตูรถแล้ว เห็นว่าเขาเดินมา ยิ้มแล้วพูด “หนูเปิดเองได้”
เหอรุ่ยเจ๋อพยุงเธอ “ตัวเองมีแผลไม่รู้หรือไง? ดูแลตัวเองดีๆ มีเรื่องอะไรโทรหาพี่นะ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า ก้าวลงจากรถ
ขณะนี้ รถอีกคันจอดอยู่ที่หน้าประตู ร่างที่แข็งแกร่งก้าวลงมา หลินซินเหยียนมองไป
จงจิ่งห้าวยืนอยู่ข้างๆรถ สายตาที่มองเธอราวกับว่าเป็นแสงจันทร์ที่เย็นยะเยือกและโดดเดี่ยวที่สุดในโลก สาดส่องเบาๆ ก็เหน็บหนาวจนทำให้คนตัวสั่น
สายตาของจงจิ่งห้าวไม่เป็นมิตรมาก แม้แต่เหอรุ่ยเจ๋อก็เห็นเข้า จึงบังข้างหน้าหลินซินเหยียน
เดิมทีจงจิ่งห้าวก็โกรธที่หลินซินเหยียนไม่ได้กลับไปทั้งคืน ตอนนี้ เหอรุ่ยเจ๋อปกป้องผู้หญิงคนนั้น ต่อหน้าเขา
เขารู้สึกเพียงไฟที่อัดอั้นในใจ ร้อนรนจนแทบจะเผาคนตาย!
เธอไม่ได้กลับไปทั้งคืน เพราะอยู่กับผู้ชายคนนี้เหรอ?
พอยิ่งคิดไฟนั้นก็ยิ่งแผดเผา……
