ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 890

จ้าวโจ๋วเยว่รีบเอ่ยพูดว่า ： “รู้จักกันมาสามปีแล้ว คบหากันสองปี”
เจี่ยงหมิงก็ถามอีกว่า : “งั้นพวกนายรู้จักกันได้ยังไง？”
จ้าวโจ๋วเยว่ยิ้มพร้อมพูดว่า : “ตอนนั้นผมอยากจะเข้าไปทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ต้องการขอให้คนช่วย คนเขาต้องการบุหรี่หร่วนจงฮั๋วสองกล่อง”
“ผมจำได้ว่าบุหรี่หร่วนจงฮั๋วนี้แพงมากเลยนะ หนึ่งกล่องก็หลายร้อยแล้ว สองกล่องก็พันกว่าเลย แล้วผมก็ไปตามหาดู ดูว่ามีใครที่ขายถูกกว่านี้ไหม ผลสรุปผลไปเสิร์ชหาในเน็ต เฮ้ย มีคนขายถูกจริงๆด้วย ก็คือเสี่ยวเจวียน！เธอขายบุหรี่หร่วนจงฮั๋วที่ลักลอบนำเข้ามา หนึ่งกล่องก็แค่สองร้อยเอง！”
เมื่อเจี่ยงหมิงฟังจบแล้ว สีหน้าก็เก้ๆกังๆมาก เอ่ยถามเขาว่า : “โจ๋วเยว่ ฉันถามนายหน่อย บุหรี่หร่วนจงฮั๋วผลิตที่ประเทศไหนเหรอ？”
จ้าวโจ๋วเยว่พูดออกไปอย่างไม่รู้สึกตัวว่า ：“ประเทศจีนไง”
เจี่ยงหมิงพยักหน้า พูดว่า ： “ทำไมนายซื้อบุหรี่ที่ผลิตในประเทศจีนที่จีน ยังซื้อบุหรี่ที่ลักลอบนำเข้ามาล่ะ？”
จ้าวโจ๋วเยว่ขมวดคิ้วแน่น พูด ： “ฮาย พี่หมิง ที่คุณพูดก็ค่อนข้างน่าสนใจเลยนะ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน สงสัยเสี่ยวเจวียนคงจะมีช่องทางอื่นๆอะไรอีกมั้ง？”
เจี่ยงหมิงก็ถอนหายใจอีกครั้ง พูดถามอีกครั้งว่า : “งั้นฉันขอถามอีกหน่อย ตั้งแต่ที่นายซื้อบุหรี่หร่วนจงฮั๋ว2กล่องมาจากแฟนสาวของนาย แถมยังเป็นของลักลอบเข้ามา งั้นสุดท้ายแล้วเรื่องที่ขอร้องให้คนช่วยสำเร็จไหม？”
“ไม่สำเร็จ” เมื่อจ้าวโจ๋วเยว่คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ก็พูดด้วยความปวดใจอย่างมาก: “ตอนนั้นที่มอบบุหรี่ไปให้ แล้วก็ไม่ได้ติดตามผล ต่อมาผมก็โทรศัพท์ไปถามคนเขา สุดท้ายเขาก็บล็อกเบอร์โทรของผมไปแล้ว เรื่องนี้ผมยังคงจำจนถึงทุกวันนี้ ทุกครั้งพอถึงวันที่1หรือ15 ผมก็จะซื้อกระดาษเงินจำนวนสองหยวนมาเผาทิ้งข้างถนน สาปแช่งไอ้คนเชี้ยที่หลอกเอาบุหรี่ผมไปสองกล่องให้ตายไวๆ”
“นายนี่มันเทพชัดๆ……” เจี่ยงหมิงนวดไปที่ขมับ เขารู้แล้วว่าทำไมจ้าวโจ๋วเยว่ถึงได้จนอย่างนี้
ดังนั้นเขาจึงถามอีกว่า : “โจ๋วเยว่ นายคบหากับแฟนของนายมาสองปีแล้ว พวกนายสองคนมีอะไรกันแล้วหรือยัง？”
ใบหน้าของจ้าวโจ๋วเยว่มีสีแดงก่ำ พูดอย่างเขินอายว่า : “อยากจะมีอะไรกัน แต่ยังไม่มีเลย เสี่ยวเจวียนบอกผมว่า เธออยากจะรักษาพรหมจรรย์ที่มีค่าที่สุดไว้วันแต่งงานวันนั้นนะ ผมก็เคารพในการตัดสินใจนี้ของเธอ”
เจี่ยงหมิงจับๆที่ผม ถามเขาว่า : “งั้นเสียงที่เปล่งออกมาตอนที่โทรไปหาเธอนั้น นายฟังไม่ออกเหรอว่ามีอะไรที่ผิดแปลกไป？ผู้หญิงคนหนึ่งต้องอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันถึงจะเปล่งเสียงร้องแบบนั้นออกมา？ ไม่เพียงแค่มาเสียงร้องอือๆอ๊าๆ แถมยังมีเสียงของเบาะเอี๊ยดอ๊าดๆแบบนั้น นายลองคิดดูดีๆ คิดดูนายน่าจะเคยดูหนังญี่ปุ่น เป็นแบบที่ว่ามีคนน้อยๆ ฉากธรรมดาๆ หนังแบบนั้นที่ปกติแล้วจะมีผู้ชายหนึ่งคนผู้หญิงหนึ่งคนอย่างนั้น”
เดิมทีเจี่ยงหมิงอยากจะบอกเป็นนัยๆจ้าวโจ๋วเยว่ เขาคิดว่า คำพูดของตัวเองก็พูดมาถึงนี้แล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่จ้าวโจ๋วเยว่จะฟังไม่เข้าใจหรอกนะ？
แต่ว่าเขาคิดไม่ถึงว่า หลังจากที่จ้าวโจ๋วเยว่ได้ฟังคำถามของตัวเองแล้ว พูดด้วยใบหน้าที่จริงจังว่า : “ผู้หญิงคนหนึ่งแน่นอนว่าเมื่อเอวเคล็ดแล้ว ก็ต้องฝึกเอวบนเตียงบ้าง ถึงทำให้เกิดเสียงแบบนี้ขึ้นมา”
พูดแล้ว จ้าวโจ๋วเยว่ก็พูดอย่างปวดใจอีกว่า : “น่าเสียดายที่หอพักของผมอยู่ไกลจากบ้านของเธอมาก ไม่งั้นผมจะซื้อกอเอี๊ยะไปให้เธอสักสองห่อ”
เจี่ยงหมิงพูดอย่างเย็นชาว่า ： “ยังจะซื้อกอเอี๊ยะอะไรละ ซื้อยาคุมฉุกเฉินให้สองกล่องดีกว่านะ ไม่อย่างงั้นคงเกิดเรื่องขึ้นแน่ ”
“อะไรนะ？” จ้าวโจ๋วเยว่รีบเอ่ยถาม : “ยาคุมฉุกเฉินอะไรกัน？แก้เอวเคล็ดเหรอ？ใช้ดีไหม？แพงไหม？กล่องละเท่าไหร่เหรอ？”
“พอได้แล้ว” เจี่ยงหมิงโบกไม้โบกมือ พูดว่า: “นายอยู่บ้านไปเถอะ ฉันขอตัวก่อนนะ เรื่องกองทุน ฉันจะรับจัดการให้นาย หากเป็นไปตามที่คาดไว้ หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปนายก็จะได้รับเงินแล้ว！”
————