ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 748

บทที่ 748
ส่วนหน้าตา ก็ไม่มีที่ติเลย สวยจนน่าทึ่ง ดูมีความใจกว้าง ดูมีความเป็นผู้มีความรู้ มีการศึกษาในยุคสมัยที่แล้ว
ในเหล่าดาราที่อายุเท่านี้ มีนักแสดงหญิงคนหนึ่งชื่อว่า สวี่ฉิง เธอถือว่าสวยที่สุดในเหล่าดาราที่อายุเท่านี้ และเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนหนึ่ง แต่หานเหม่ยฉิงตรงหน้านี้ สวยกว่าสวี่ฉิงเสียอีก！
สวี่ฉิงอายุ50ต้นๆแล้ว ก็ยังสวยจับใจคนดู ส่วนหานเหม่ยฉิง จริงๆ แล้วก็อายุน้อยกว่าสวี่ฉิง3ปี แต่ดูไปแล้วเหมือนจะอ่อนกว่าสวี่ฉิงไป6-7ปีเลย！
นี่มันเหมือนคุณป้าที่อายุจะ50ที่ไหนกันเล่า！
นี่มันเหมือนพี่สาวที่อายุ30กว่าไม่ถึง40เลยนะเนี่ย！
เย่เฉินก็อึ้งไป เขาไม่คิดเลยว่า คนรักแรกของพ่อตา จะเป็นหญิงวัยกลางคน ที่สวยไม่มีที่ติแบบนี้ นึกออกเลยว่า ตอนเธอสมัยสาวๆ คงจะสวยมากแน่ๆ เลย！
คุณพระช่วย！
เย่เฉินก็อิจฉาพ่อตาตัวเองเล็กน้อย พ่อตาที่ไม่เอาไหนคนนี้ ทำบุญด้วยอะไรกันนะ ปีนั้นถึงได้จีบสาวสวยขนาดนี้มาเป็นแฟน！
ในขณะเดียวกัน เย่เฉินก็ยิ่งเข้าใจหัวอกของเซียวฉางควน
เพราะหม่าหลัน เขาถึงได้สูญเสียสาวสวยแห่งยุคแบบนี้ไป มันช่างเป็นการได้ไม่คุ้มเสียจริงๆ เลย！
เซียวฉางควนมองไปยังหายเหม่ยฉิงที่ยังสวยไม่สร่าง ในใจก็ยิ่งสงสารตัวเองมากกว่าเย่เฉินเสียอีก！
ทำไมวันเวลาผ่านไป20กว่าปีแล้ว ใบหน้าของหานเหม่ยฉิง ยังไม่มีร่องรอยของกาลเวลาเลย?
ทำไมวันเวลาผ่านไป20กว่าปีแล้ว เธอก็ยังสวยจนตนเองหายใจแทบไม่ทัน?
ทำไมวันเวลาผ่านไป20กว่าปีแล้ว รอยยิ้มอ่อนๆ ของเธอและลักยิ้มของเธอก็ยังติดตราตรึงใจ ทำให้ตนเองเห็นแล้ว ก้าวขาเดินออกไปไหนไม่ได้เลย?
ในตอนนี้ หานเหม่ยฉิงก็เดินมาตรงหน้าเซียวฉางควน พอยืนนิ่ง ก็จ้องมองเขา แล้วพูดยิ้มอย่างอบอุ่นว่า “ฉางควน คิดไม่ถึงเลยว่า พวกเราไม่ได้เจอกัน20กว่าปีแล้ว！”
เซียวฉางควนก็ตื่นเต้นเล็กน้อย เขาก็พูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “เอ่อ เหม่ยฉิง ไม่คิดเลยว่าจะผ่านไปเอ่อ…….หลายปีแล้ว！”
เย่เฉินเห็นพ่อตาตนเองคุยกับหานเหม่ยฉิง แต่ยังกอดดอกไม้อยู่ ลืมให้เธอเสียอย่างนั้น ก็เลยรีบไปเตือนที่ด้านหลังว่า “พ่อ อย่ามัวแต่กอดดอกไม้สิครับ รีบให้เธอไปสิครับ！”
เซียวฉางควนก็ตั้งสติขึ้นได้ แล้วก็รีบยื่นดอกไม้ไปตรงหน้าหานเหม่ยฉิง แล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เหม่ยฉิง เอ่อ….ดอกไม้นี้ให้คุณนะ ยินดีต้อนรับกลับจินหลิงนะ！”
หานเหม่ยฉิงก็รับดอกไม้มาอย่างดีใจ แล้วก็มองเซียวฉางควนอย่างลึกซึ้ง พร้อมพูดว่า “ฉางควน ขอบคุณมากนะ！”
ในมือเซียวฉางควนไม่มีดอกไม้ มือทั้งสองข้างก็ไม่รู้จะไปไว้ตรงไหน ก็ได้แต่บีบไปมาอย่างเคอะเขิน ยิ้มแข็งๆ พูดว่า “เหม่ยฉิง เราก็ไม่ได้เจอกันหลายปีแค่นี้เอง จะมาเกรงใจอะไรกันล่ะ………”
ในตอนนี้ หนุ่มรูปร่างใหญ่ผมสีทอง ก็เดินลากกระเป๋าเดินทางตามหลังออกมา
หนุ่มผมสีทอง มีผิวขาวมาก เหมือนกับสีผิวคนยุโรปไม่มีผิด แต่ว่าดวงตาของเขาเป็นสีดำ ใบหน้าหูตาจมูกปากก็ไม่ค่อยมีความเป็นยุโรปนัก แต่กลับมีความเหมือนกับหานเหม่ยฉิง มองดูก็รู้ว่าเป็นลูกครึ่ง
เขาเดินมาข้างๆ หายเหม่ยฉิง แล้วก็ยิ้มพูดว่า “แม่ นี่ก็คือเพื่อนสมัยมหาลัยของแม่หรือครับ? ”
หานเหม่ยฉิงก็รีบลากเขาเข้ามา แล้วก็แนะนำให้กับเซียวฉางควน “ฉางควน ฉันขอแนะนำหน่อยนะ นี่ก็คือลูกชายของฉัน ชื่อพอล”
เซียวฉางควนก็ยื่นมือออกไปก่อน แล้วยิ้มพูดว่า “ไอ้หยาสวัสดีพอล！นายพูดภาษาจีนได้ดีเลยนะ！”
พอลยิ้มตอบว่า “คุณอาชมเกินไปแล้วครับ ถึงแม้ผมจะมีสัญชาติเป็นอเมริกา และมีพ่อเป็นคนอเมริกา แต่ในตัวผมครึ่งหนึ่ง มีสายเลือดของประเทศจีน ตั้งแต่เด็กแม่ก็พูดภาษาจีนกับผม ไม่เคยปล่อยให้ผมขี้เกียจเลยครับ”
เซียวฉางควนพยักหน้า แล้วก็รีบแนะนำเย่เฉิน “เหม่ยฉิง พอลเดี๋ยวผมขอแนะนำหน่อย นี่คือลูกเขยของผมเอง ชื่อเย่เฉิน！”
พอลก็ยื่นมือออกเช็คแฮนด์ก่อน แล้วยิ้มพูดว่า “สวัสดีครับคุณเย่！”
————