ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 681

บทที่ 681
“พอได้แล้ว！” นายหญิงใหญ่เซียวใจเต้นอย่างแรง แล้วจ้องมองหม่าหลัน พร้อมด่าออกไปว่า “อีนังผู้หญิงพูดไม่รู้เรื่อง ต่อให้ตอนนี้ตระกูลเซียวจะล่มจมแล้วทำไม? ไม่นานพวกเราก็จะมีโอกาสฟื้นตัวขึ้นมาได้ พอถึงตอนนั้นพวกแกจะขอกลับเข้ามาในตระกูลเซียว ก็อย่าหวังเลย”
ตอนนี้เซียวฉางควนก็รีบพูดกับหม่าหลันว่า “ทำไมคุณพูดกับแม่แบบนี้ล่ะ? รีบขอโทษแม่เดี๋ยวนี้เลย！”
หม่าหลันก็ขมวดคิ้วพูดกับเซียวฉางควนด้วยเสียงนิ่งๆ ว่า “คุณลืมไปแล้วหรือไงว่ายัยแก่คนนี้ไล่คุณออกไปอย่างไร? ตอนนี้ล่ะมาเข้าข้างเธอ คุณนับเธอเป็นแม่ แล้วเธอนับคุณเป็นลูกไหม?”
พูดจบ หม่าหลันก็ชี้ไปยังนายหญิงใหญ่เซียว แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ยัยแก่ ฉันขอให้คุณทำความเข้าใจให้ดีนะ ตอนนี้คุณก็อับจนถึงขั้นไหนแล้ว ยังจะมาวางมาดใส่ฉันอีกรึไง? ฉันจะบอกให้ ต่อให้ตอนนี้คุณมาคุกเข่าตรงหน้าฉัน ฉันก็ไม่ยอมกลับไปหรอก！ตระกูลเซียวบ้าบออะไรกัน ตกอับจนแทบจะขายเฟอร์นิเจอร์เลี้ยงชีพอยู่แล้ว ใครจะอยากกลับไป！”
นายหญิงใหญ่เซียวก็โมโหจนแทบบ้า แล้วชี้หน้าหม่าหลันด่าทอออกมา “อีหม่าหลัน ฉันแก่จนปูนนี้แล้ว แกเป็นคนแรกที่กล้าพูดกับฉันแบบนี้ จำคำพูดวันนี้ของแกไว้เลยนะ สักวันฉันจะตีขาแกให้หัก ให้แกมานั่งคุกเข่าโขกหัวขอโทษฉัน！”
หม่าหลันก็แสยะยิ้ม “เอาเถอะ อย่างคุณน่ะหรือ? อายุปูนนี้ ใกล้จะลงโรงแล้ว ยังอยากจะตีขาฉันอีกรึ? มาสิๆๆ ขาฉันอยู่นี่ไง เก่งนักก็มาตีสิ คุณลองตีขาฉันดูสิ?”
พูดไป หม่าหลันก็เอาขายื่นออกมาจริงๆ แล้วก็ยิ้มเยาะเย้ยดูถูกนายหญิงใหญ่เซียว
นี่มันทำให้นายหญิงใหญ่เซียวโกรธจนแทบสะอึก จนอยากจะตีขาหม่าหลันให้หักเสียตรงนั้น ดูสิว่าเธอยังกล้าโอหังอยู่ไหม
แต่ว่า ต่อหน้าเย่เฉิน นายหญิงใหญ่เซียวก็ไม่กล้า
เธอจำได้ว่าเย่เฉินคนเดียวสู้กับพวกบอดี้การ์ดไว้อย่างไร ทำให้ตอนนี้เธอก็ยังกลัวๆ อยู่ในใจ
ก่อนหน้านี้เซียวไห่หลงโอหังมาก ตอนนี้มีเย่เฉินอยู่ ก็ไม่กล้าพูดแพล่มอะไรออกมา เห็นแม่ตนเองถูกหม่าหลันดูถูก เขาก็ไม่กล้าเข้าไปช่วย ได้แต่รอทำหน้าแหยๆ หลบอยู่ด้านหลัง
ในตอนนี้ เซียวฉางเฉียนก็หน้าบึ้ง กลับมาพร้อมกับเถ้าแก่คนนั้น
พอกลับมา เขาก็พูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า “แม่ครับ พวกเราไปเถอะ พวกเขาให้ราคาต่ำมากเลย！”
เถ้าแก่คนนั้นก็รีบพูดว่า “คุณครับ 1.1ล้านก็ไม่น้อยแล้วนะ วัสดุของเฟอร์นิเจอร์ของคุณก็ธรรมดาๆ ทั้งยังมีอายุการใช้งานแล้วหลายปี ความเสียหายค่อนข้างเยอะ ผมให้ราคานี้ถือว่ายุติธรรมที่สุดแล้ว ถ้าคุณย้ายที่ไปขาย ไม่มีทางได้ราคานี้แน่นอน”
นายหญิงใหญ่เซียวก็โมโหดั่งไฟลุก พอได้ยินว่าจะได้ราคาแค่1.1ล้าน ก็ด่าออกมาด้วยความโกรธว่า “เฟอร์นิเจอร์อย่างดีเช่นนี้ ให้แค่1.1ล้านเองรึ? คุณใจดำไปหน่อยล่ะมั้ง?”
เถ้าแก่คนนั้นก็ตอบอย่างเอือมระอาว่า “ผมให้ราคาตามเนื้อผ้า ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ก็ลองไปสืบที่อื่นดู”
นายหญิงใหญ่เซียวก็ส่งเสียงไม่พอใจ แล้วพูดกับคนบ้านตัวเองว่า “ไป！เปลี่ยนร้าน！ฉันไม่เชื่อหรอก！”
ตอนนี้เซียวฉางควนก็รีบพูดขึ้นว่า “แม่ครับเดี๋ยวผมให้แม่1.2ล้าน แล้วขายให้ผม พูดตรงๆ เลยว่าผมยังรักเฟอร์นิเจอร์ชุดนั้นของคุณพ่อ”
“แกฝันไปเถอะ！” นายหญิงใหญ่เซียวกัดฟันพูดว่า “ต่อให้ฉันจะเอามันไปผ่าทำฟื้น ก็ไม่ขายให้แกหรอก！”
พูดจบ ก็กวักมือเรียกเซียวฉางเฉียน “รีบไปเถอะ！”
เซียวฉางเฉียนก็จ้องมองเซียวฉางควนตาโต แล้วก็รีบหันหลังตามนายหญิงใหญ่เซียวออกไป
เซียวฉางควนมองด้านหลังของพวกเขา แล้วก็ส่ายหัว ถอนหายใจพูดว่า “ไม่คิดเลยว่า ตระกูลเซียวจะตกอับถึงขนาดขายทรัพย์สินกิน เฟอร์นิเจอร์ชุดนั้นเป็นของที่คุณพ่อรักมาก จะขายไปก็น่าเสียดายแย่！”
เซียวชูหรันรู้ว่าพ่อตนเองรักเฟอร์นิเจอร์ชุดนั้น แต่เธอก็ยังเดินเข้ามาปลอบใจว่า “เอาเถอะค่ะคุณพ่อ ด้วยอารมณ์ของคุณย่า คงจะไม่ยอมขายให้พ่อหรอกค่ะ พวกเราไปดูที่อื่นเถอะค่ะ”
“อืม” เซียวฉางควนถอนหายใจ แล้วก็รีบพูดกับพนักงานแนะนำสินค้าว่า “เดี๋ยวผมขอดูอย่างอื่นก่อน พวกคุณขายวัสดุจากไหหลำแพงมากเลย วัสดุจากเมียนมาร์ก็รอนาน”
————