ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 589

บทที่ 589
ตอนนี้ คุณท่านซ่งหน้าตาดูมีสง่าราศี พาลูกน้องกลุ่มหนึ่งของตระกูลซ่ง มาชนแก้วกับเย่เฉิน
กลุ่มคนที่ติดตามคุณท่านซ่งก้าวมาข้างหน้า ทักทายสวัสดีอาจารย์เย่
เย่เฉินค่อยๆลุกขึ้น หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา และพูดกับคุณท่านซ่งว่า: “ท่านซ่งไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้ แก้วนี้ผมขอดื่มให้คุณ ขอให้คุณอายุยืนยาว
เมื่อพูดจบ เย่เฉินเงยหน้าขึ้นและดื่มไวน์ และกล่าวว่า: “ผมเตรียมจะไปเยี่ยมท่านซือที่จี้ซือถังดู อีกประเดี๋ยวก็จะต้องขอตัวก่อน”
คุณท่านซ่งถอนหายใจ และพูดว่า: “โธ่เอ๋ย คลินิกยาหมอเทพซือพังหมดแล้ว ฉันก็ควรที่จะไปดูด้วย เพียงแต่ว่าตอนนี้มีแขกอีกมากมาย ขยับไปไหนไม่ได้จริงๆ……”
เย่เฉินพยักหน้า กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ท่านซ่งวันเกิดวันนี้ ก็ต้องอยู่ฉลองกับทุกคนอย่างมีความสุข ผมโทรหาเสี่ยวจาวแล้ว ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอและท่านซือไม่ได้รับบาดเจ็บ แค่ร้านถูกทำลายแล้ว นั่นมันไม่สำคัญหรอก”
คุณท่านซ่งรีบพูด: “อาจารย์เย่ งั้นก็ให้หวั่นถิงไปกับคุณเถอะ สุดท้ายหวั่นถิงก็จะไปรับคุณมา คุณเดินจากที่นี่ไปเองก็ไม่ค่อยสะดวก”
เย่เฉินก็ไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าตอบรับ จากนั้นพูดกับคนที่นั่งอยู่ไม่กี่คนว่า : “ทุกท่านครับ ขอให้พวกคุณทานให้อร่อย ผมขอตัวก่อนครับ”
ทุกคนลุกขึ้นเพื่อส่งตามๆกัน แต่เมื่อเห็นเย่เฉินทำท่าทางสั่ง จากนั้นทุกคนก็ค่อยนั่งลงตามๆกัน
ก่อนที่เย่เฉินจะไป ก็พูดกับหงห้าว่า: “ พ่อตาของฉันดูเหมือนว่าจะไปทานอาหารเย็นที่เทียนเซียงฝู่คืนนี้ ถ้าคุณจะไปเทียนเซียงฝู่ ช่วยดูแลให้ฉันหน่อย ถ้าไม่ไป ก็ช่วยบอกกล่าวคนที่รับผิดชอบฝั่งนั้น หน่อยนะ”
หงห้ารีบพูดว่า: “อาจารย์เย่วางใจได้ ปกติตอนกลางคืนผมจะอยู่ที่เทียนเซียงฝู่ตลอด หลังจากที่พ่อตาคุณมาถึง ผมจะจัดการให้อย่างเต็มที่”
“อืม” เย่เฉินพยักหน้า พูด: “งั้นก็เหนื่อยแล้วนะ”
หงห้ารีบกล่าว: “เย่เฉิน ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้นครับ เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว!”
ในสายตาของเย่เฉิน พ่อตาเซียวฉางควนก็ถือว่าไม่เลว นอกจากนี้หลังจากที่รู้เรื่องที่เขาเคยผ่านมานั้น เย่เฉินคิดว่าเขาน่าสงสารจริงๆ ดังนั้นโดยสัญชาตญาณจึงคิดอยากดูเขามากหน่อย
บอกลาทุกคน เย่เฉินเดินออกจากวิลล่าตระกูลซ่งไปพร้อมกับซ่งหวั่นถิง
ซ่งหวั่นถิงนำทางเย่เฉินเพื่อขึ้นรถของเธอ เปิดประตูให้เย่เฉินด้วยตัวเอง หลังจากที่เย่เฉินขึ้นรถแล้ว เธอก็เข้าไปนั่ง
เมื่ออยู่บนรถ ซ่งหวั่นถิงก็มองไปยังเย่เฉินอย่างประทับใจ พูดด้วยความจริงใจว่า: “อาจารย์เย่ วันนี้ขอบคุณคุณมากๆเลยนะคะ……”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก โอกาสของยาอายุวัฒนะนี้ให้ปู่ของคุณ เขาขอบคุณผมก็พอแล้ว”
ซ่งหวั่นถิงรีบพูด: “อาจารย์เย่ ฉันไม่ได้จะขอบคุณเพราะเรื่องนี้เท่านั้น แต่ยังรวมถึงสิ่งที่คุณได้พูดกับคุณปู่ไว้ด้วย……”
ในใจของซ่งหวั่นถิงรู้สึกประทับใจเย่เฉินมากๆ ส่วนใหญ่เย่ก็เป็นเพราะคำพูดที่เย่เฉินคุยกับคุณท่านซ่งนั้น
เธอสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เธอยังเด็ก แม้ว่าตระกูลซ่งจะดูดีไปทุกอย่าง แต่ไม่ค่อยรู้สึกถึงความรัก ไม่มีช่วงเวลาที่ถูกดูแลเอาใจใส่ หรือความรู้สึกว่าได้รับการปกป้อง
แต่ว่า ที่เมื่อสักครู่เย่เฉินพูดแทนเธอ ถึงขั้นยกคุณงามความดีสำหรับยาอายุวัฒนะให้กับเธอ นี่เป็นการช่วยให้เธอสร้างตำแหน่งในตระกูลซ่ง สำหรับซ่งหวั่นถิง เหมือนกับว่าเย่เฉินปกป้องเธออยู่เสมอ จึงทำให้ร่างกายของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในตระกูลซ่ง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
เย่เฉินมองเธอ ยิ้มให้เบาๆและพูดว่า: “ผมคิดว่าลูกรุ่นที่สามของตระกูลซ่ง คุณคือคนที่ดีที่สุดที่จะสืบทอดตระกูลซ่ง ส่วนพี่ฝ่ายฝั่งพ่อคนนั้นของคุณ พูดตามจริงนะ รู้สึกเหมือนเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน หากตระกูลซ่งตกทอดอยู่ในมือของเขา จะต้องตกต่ำอย่างแน่นอน”
————