ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 393

บทที่393
ลูกน้องของจี้ซือถัง เห็นเว่ยเลี่ยงเดินกลับมาอีกครั้ง และพูดด้วยใบหน้าเย็นชาทันที:”คุณมาที่นี่อีกทำไม? รีบไปเถอะ! ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!”
เว่ยเลี่ยงขอร้อง:”น้องชาย ผมมีอะไรจะพูด อยากจะพูดตรงหน้ากับหมอเทพซือ พูดจบผมก็จะไป!”
ลูกน้องขมวดคิ้วและพูดว่า:”หมอเทพซืออาจไม่อยากพบคุณ คุณไม่รู้ตัวเหรอ?”
เว่นเลี่ยงคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกับตะโกนเข้าไปข้างใน:”หมอเทพซือ เว่ยเลี่ยงขอพบคุณ จะพูดอะไรต่อหน้าคุณ ได้โปรดเถอะครับ! ถ้าคุณไม่ต้องการเห็นเว่ยเลี่ยง เว่ยเลี่ยงจะคุกเข่าหน้าร้านคุณตลอด! ”
เดิมทีซือเทียนฉีได้เดินไปที่ห้องด้านหลังจี้ซือถังแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อได้ยินเสียงของเว่ยเลี่ยง
ลูกนอกสมรสของตระกูลเว่ย พอได้เห็นหลายครั้ง ก็รู้สึกว่าเขามีการศึกษามาก และมีมารยาท
และซือเทียนฉีรู้สึกว่า สถานการณ์ของเว่ยเลี่ยงในตระกูลเว่ยนั้น สมควรได้รับความเห็นอกเห็นใจ
ดังนั้น เมื่อได้ยินคำพูดของเว่ยเลี่ยง เขาก็รู้สึกสงสารในใจ
ดังนั้น เขาจึงเดินออกไป เห็นว่าเว่ยฉางหมิงไปแล้ว เหลือเว่ยเลี่ยงคุกเข่าหน้าประตูคนเดียว เลยพูดกับเขาว่า:”ตามผมเข้ามาสิ”
“ขอบคุณหมอเทพซือมากครับ!”เว่ยเหลียงดีใจมาก ลุกขึ้นรีบเดินตามซือเทียนฉีไปที่ห้องโถงด้านหลัง
ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องโถงด้านหลัง เว่ยเลี่ยงก็หยิบกล่องไม้ทรงเรียวที่ทำจากไม้มะฮอกกานีออกจากแขนของเขา จากนั้นก็เปิดกล่องไม้ออกมา เผยให้เห็นโสมขาว
เขายื่นโสมต่อหน้าซือเทียนฉีด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วพูดออกมา:”หมอเทพซือ โสมหิมะอายุพันปีนี้ แม่ของผมเป็นคนให้ผมก่อนเสียไป มันเป็นสมบัติที่เธอรักมาตลอดชีวิต ผมรู้ว่าท่านเคารพอาจารย์เย่เฉินเย่มาก ดังนั้นผมจึงอยากมอบโสมหิมะอายุพันปีนี้ให้กับอาจารย์เย่ และขอให้อาจารย์เย่ออกมา ช่วยตระกูลเว่ยให้พ้นจากวิกฤตนี้เถอะ!”
ซือเทียนฉีตะลึง มองไปที่โสมหิมะขนาดเล็ก
มันเป็นโสมหิมะพันปีจริงๆด้วย!
สิ่งนี้ ตนเคยเห็นเพียงคำอธิบายในหนังสือทางการแพทย์คลาสสิก เมื่อครั้งหนึ่งเขาคิดว่าสิ่งนี้ไม่มีอยู่จริง และโสมหิมะมีอายุเกือบร้อยปี
แม้ว่าโสมหิมะนี้จะไม่ยาวเท่าพัด แต่ทั้งตัวของมันก็ค่อนข้างโปร่งแสงอยู่แล้ว เนื่องจากผ่านการแว็กซ์มาแล้ว โสมธรรมดาจะไม่ถูกแว็กซ์ แว็กซ์จนสามารถเห็นได้ชัดเจนมาก ต้องมีอายุที่นานมากๆ!”
นี้ทำให้ซือเทียนฉีสามารถสรุปได้ว่า 80%ของโสมหิมะนี้เป็นโสมหิมะพันปีจริงๆ!
คาดไม่ถึงว่าสิ่งนี้มีอยู่จริง!
เขาอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจ:”นี่ … นี่ของคุณจริงๆเหรอ? คุณมีวัตถุดิบล้ำค่าเช่นนี้ได้ยังไง?
เว่ยเลี่ยงพยักหน้า และพูดอย่างจริงจังว่า:”หมอเทพซือ ไม่หบอกคุณนะ แม่ของผมเป็นชาวภูเขาฉางไบ ตามปู่ของผม บรรพบุรุษของผมเก็บยาในภูเขาฉางไบ มาหลายชั่วอายุคน โสมหิมะอายุพันปีนี้ คือสมบัติที่สืบทอดมาจากตระกูลแม่ผม”
หลังจากพูดจบ เว่นเลี่ยงก็พูดต่อ:”ตอนนั้นเว่ยเจิ้งกางพ่อของผมเพิ่งเริ่มธุรกิจยา และมักจะไปที่ภูเขาฉางเพื่อเก็บวัสดุยา เขาโกหกว่าเขาเป็นโสด และหลอกแม่ของผม หลังจากที่แม่ของผมท้องผม เขาก็จากไป ผมเองก็เติบโตที่เชิงเขาฉางไบมาตั้งแต่เด็ก……”
“จนกระทั่งแม่ของผมป่วยหนักและกำลังจะจากไป เธอกลัวว่าผมจะอยู่คนเดียว จึงติดต่อปู่ของผม คุณปู่คิดว่าผมมีสายเลือดตระกูลเว่ย ห้ามปล่อยทิ้งไว้ ดังนั้นเขาจึงสั่งให้พ่อผมไปรับผมที่ภูเขาฉางไบกลับตระกูลเว่ย ”
“ตอนที่แม่ของผมจากไป เธอได้ทิ้งโสมหิมะนี้ไว้กับผม ให้ผมเก็บมันไว้ใกล้ตัวตลอดเวลา ในกรณีฉุกเฉิน ตอนนี้ตระกูลเว่ยกำลังตกอยู่ในความหายนะ ถ้าอาจารย์เย่เฉินเย่ยินดีที่จะช่วย ผมยอมมอบโสมหิมะพันปีนี้ให้อาจารย์เย่!”
ซือเทียนฉีตกใจจนพูดไม่ออก
เขารู้แค่ว่าเว่ยเลี่ยงเป็นลูกนอกสมรส แต่เขาไม่รู้ว่ามีเรื่องราวแบบนี้อยู่เบื้องหลังด้วย