ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 345

บทที่ 345
ผู้คนมากมายในงานล้วนรู้ว่า ก่อนหน้านี้เรื่องที่เซียวอี้เชียนเคยคุกเข่าเรียกเย่เฉินว่าพ่อ เรียกว่าปู่ ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทันใดนั้นก็พากันหัวเราะออกมา
ใบหน้าเซียวอี้เซียนไม่สามารถควบคุมได้อยู่ กัดฟันแล้วพูดว่า “ได้! คุณแน่มาก! ผมให้เก้าสิบล้าน!”
เว่ยฉางหมิงที่อยู่ข้างๆดึงแขนเสื้อของเขาและพูดว่า “ประธานเซียว เก้าสิบล้านแพงเกินไปแล้ว เล่นแบบนี้ไม่คุ้มค่ากับเงินขนาดนี้ คุณอย่าหุนหันพลันแล่น หลงกลเด็กเปรตนั่นนะ!”
เก้าสิบล้านซื้อโสมได้หนึ่งต้น? นอกจากโสมม่วงชั้นเลิศพันปีแล้ว ก็ไม่มีโสมอะไรคุ้มกับเงินขนาดนั้น!
แม้ว่าเซียวอี้เซียนจะมีเงิน แต่เขาก็ไม่ใช่ จะร่ำรวย เขาก็ไม่ใช่คนที่หรูหราฟุ่มเฟือย นอนกับเซียวเวยเวยก็จ่ายเงินแค่สิบห้าล้าน ทำให้เขาซื้อโสมเก้าสิบล้านหนึ่งต้น นั่นถือว่าสุดยอดมากๆ
แต่ว่า ในเวลานี้สิ่งที่เขาคิดคือ ตัวเขาควรได้รับการรักษา!
หลายวันมานี้ ที่นั่นเหมือนไม่มีความรู้สึก เหมือนไม่มีอันนั้นแล้วไม่มีผิด ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ที่ตัวเองกลัวคือหมดความหวังในชีวิตแล้ว …
ดังนั้น ในใจเขาตั้งใจไว้ว่า จ่ายเก้าสิบล้าน ถ้ามากกว่านี้แม้แต่บาทเดียวก็จะไม่ยอมจ่ายแล้ว!
ซึ่งในเวลานี้เย่เฉินถือป้ายขึ้นอย่างแผ่วเบา พูดว่า “ผมจะให้หนึ่งร้อยล้าน!”
ทันใดนั้นเซียวอี้เชียนโกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว ด่าทอว่า “นายไอ้เศษสวะ จะทำอะไรกันแน่? กล้าก่อกวนเรื่องของผม?”
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาพูดว่า “ผมถูกใจโสมม่วงนี้แล้ว แน่นอนว่าจะต้องยื่นเสนอราคาสิ ทำไม? ประธานเซียวถูกใจของชิ้นนี้ คนอื่นจะแย่งกับคุณไม่ได้เชียวหรอ?”
เซียวอี้เชียนด่ายกใหญ่ “คุณคิดว่าผมไม่รู้เบื้องหลังของคุณหรอ? คุณเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน ไอ้เศษสวะตกถังข้าวสารเกาะเมียกินไปวันๆ พวกนายคฤหาสน์ตระกูลเซียวทั้งตระกูลไม่มีใครมีเงินถึงหนึ่งพันล้านสักคน! นายอาศัยอะไรเอาเงินออกมาได้เยอะขนาดนั้น?”
พูดจบ เซียวอี้เชียนก็หันศีรษะไปทางพิธีกร แล้วพูดว่า “ผมขอเสนอให้คุณไล่ไอ้นี่ออกไปซะ ไอ้นี่โกง! เดิมเขาไม่สามารถมีเงินได้มากขนาดนั้น!”
ซือเทียนฉีขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณเย่ในวันนี้ ลงบัญชีของผมซือเทียนฉี！ผมซือเทียนฉียังไม่ถึงขนาดขาดแคลน”
ฉินกางรีบพูดต่อว่า “เงินทุนของพวกเราตระกูลฉิน ก็ตามอาจารย์เย่ใช้ได้ตามสบาย!”
เมื่อทั้งสองคนพูดคำนี้ออกไป ทุกคนในงานพากันช็อค!
ไอ้เย่เฉินมาไม้นี้ ซือเทียนฉีหมอเทพซือ ตระกูลฉิน ผู้นำตระกูลฉิน คิดไม่ถึงว่าจะยอมเช็คบิลให้เขา นี่คือเงินหนึ่งร้อยล้านนะ!
ในเวลานี้ เย่เฉินกลับยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “มันก็แค่ร้อยล้านเอง ผมยังจ่ายไหวอยู่ พอดีเลย ในกระเป๋าผมหาได้ร้อยล้าน หามาครึ่งเดือน จะทำให้มันรำคาญตายแล้ว พอดี ก็ถือโอกาสนี้ใช้มันให้หมด ”
เซียวอี้เชียนพูดอย่างดูถูก “คุณพล่ามอะไร? คุณเห็นว่าทุกคนเป็นเด็กสามขวบหรอ? ในกระเป๋าคุณยังมีร้อยล้าน คุณรู้ไหมหนึ่งร้อยล้านคือเท่าไหร่? เงินสดหนึ่งร้อยล้าน มีน้ำหนักมากกว่าหนึ่งตัน! คุณจะใส่มันเข้ากระเป๋าได้?!”
เย่เฉินยื่นปาก ยิ้มแล้วพูด “คุณนี่เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่บนโลกนี้ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
พูดไป เย่เฉินก็หยิบเช็คหนึ่งร้อยล้านหนึ่งใบจากกระเป๋าที่ซ่งหวั่นถิงให้ตัวเอง เช็คใบนี้ที่อยู่ในกระเป๋าเขาหลายวันจบยับยู่ยี่แล้ว เห็นแล้วเหมือนเศษกระดาษกองหนึ่งไม่มีผิด
เย่เฉินยกเช็คขึ้นแล้วพูดกับพิธีกร “คนสวย ให้เจ้าหน้าที่การเงินของพวกคุณมาตรวจสอบหน่อย”
เซียวอี้เชียนหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “เย็xแม่ เอาเศษกระดาษมากองหนึ่งแล้วบอกว่าเป็นหนึ่งร้อยล้าน? งั้นกูเช็ดก้นทีก็ยังใช้ทิ้งไปกี่ร้อยล้านแล้ว!”
เย่เฉินไม่สนใจเขา ถือเช็คขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่แยแส
ในเวลานี้ พิธีกรได้พาเจ้าหน้าที่การเงินมา เย่เฉินก็ยื่นเช็คไปให้อีกฝ่ายตรวจสอบ อีกฝ่ายใช้เวลาตรวจสอบสักพัก “เช็คฉบับนี้มีมูลค่าหนึ่งร้อยล้าน เป็นเรื่องจริง”
พูดจบ ทุกคนในงานก็กระจายออก!
เช็คหนึ่งร้อยล้าน กลายมาเป็นเศษกระดาษในกระเป๋า?
แม่งถ้าทำหายแล้วจะทำยังไง?
ถ้านั่งย่องๆในห้องน้ำ ไม่ระวังไหลออกมาจากกระเป๋าทำไง?
————