ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 282

บทที่ 282
“ไอหย๋า เย่เฉิน มึงคงคิดไม่ถึงสินะ ว่าคนที่โทรหามึงจะเป็นกูเอง?”
“เกาจวิ้นเว่ยหรือ？！” เย่เฉินถามเสียงนิ่งว่า “โทรศัพท์ของชูหรันไปอยู่ที่เอ็งได้ไง?”
เกาจวิ้นเว่ยก็หัวเราะตอบ “ก็เพราะว่าตอนนี้เมียมึงอยู่ในมือกูไง กูกำลังจะถอดเสื้อผ้าเธอออก แล้วก็เสพสุขให้สำราญใจ！”
พูดไปดังนั้น เกาจวิ้นเว่ยก็พูดอีกว่า “เออใช่แล้ว กูได้ยินมาว่า เธอยังซิงอยู่งั้นหรือวะ? มึงนี่มันไม่เอาไหนจริงๆเลยว่ะ แต่งงานกับเธอมาตั้ง3ปีกว่าแล้ว ยังไม่เผด็จศึกเธออีก เดี๋ยววันนี้กูจะจัดการแทนมึงก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆๆ ！”
เย่เฉินก็โมโหมาก เขาใช้น้ำเสียงที่อำมหิตที่สุดพูดออกไปว่า “ไอ้เกาจวิ้นเว่ย กูขอเตือนมึงเลยนะ ถ้ามึงกล้าทำอะไรเมียกูแม้แต่เส้นผมละก็ กูจะเอาชีวิตมึง！”
“เดี๋ยวกูล่อแม่งเสียเลยนี่！” เกาจวิ้นเว่ยพูดเสียงเย็นว่า “อย่ามาทำแอ็คใส่กู！มึงมีเวลา20นาที ต้องมาให้ถึงหมู่คฤหาสน์ริมแม่น้ำ ถ้ามาช้า เมียมึงไม่เพียงจะเสียตัว ชีวิตก็จะไม่เหลือ！ มึงคิดเอาเองก็แล้วกัน！”
ในตอนนี้ เซียวชูหรันก็ตะโกนออกมาว่า “เย่เฉิน คุณอย่ามาเด็ดขาดนะ พวกมันมีปืน！”
เกาจวิ้นเว่ยก็ตบเข้าที่ใบหน้าของเซียวชูหรัน แล้วด่าออกมาว่า “อีนี่ ยังปากมากอีกนะมึง? ถ้ามันไม่มาที่นี่ วันนี้มึงได้อยู่ที่นี่แน่！”
เย่เฉินก็กัดฟัน แล้วตวาดว่า “ถ้ามึงอยากฆ่า มึงมาฆ่ากูนี่ อย่าไปทำร้ายเมียกู เดี๋ยวกูจะไปเดี๋ยวนี้เลย！”
เกาจวิ้นเว่ยก็พูดว่า “มึงมาได้แค่คนเดียว ไม่งั้นละก็ กูก็จะเอาปืนเป่าขมับเมียมึง แล้วก็เป่าแม่ยายมึงอีกคน！”
……
เย่เฉินวางโทรศัพท์ แล้วรีบขวางรถคันหนึ่งไว้ จากนั้นก็รีบไปหมู่คฤหาสน์ริมแม่น้ำ
เขาในตอนนี้ ความคิดอยากจะฆ่าคนมันได้ระเบิดออกมา อยากจะสับไอ้เกาจวิ้นเว่ยให้เป็นหมื่นๆ ชิ้น
ส่วนเกาจวิ้นเว่ยในตอนนี้ ในใจก็คึกคะนองจนทนไม่ได้
เขามั่นใจ ว่าเย่เฉินจะมาแน่ และมันจะต้องตายแน่ และตายอย่างน่าอนาถด้วย！
พอถึงตอนนั้น ตนเองก็จะได้แก้แค้นที่ขาหัก แล้วก็ยังได้ปล้ำเซียวชูหรันต่อหน้าเขาด้วย！
พอถึงตอนนั้น แขนขาของเย่เฉินก็ได้ถูกปืนยิงจนหักหมด กลายเป็นคนพิการมองเมียตัวเองถูกย่ำยีความบริสุทธิ์ครั้งแรก มั่นใจว่าในใจของเย่เฉินจะต้องสิ้นหวังอย่างมากแน่นอน！
ฮ่าๆๆๆๆ ！
พอคิดถึงจุดนี้ เกาจวิ้นเว่ยก็คลุ้มคลั่งหายใจเร็ว！
ในขณะเดียวกัน เกาเจี้ยนจูนที่อยู่ด้านข้าง ก็เหมือนจะฝืนอารมณ์กำหนัดไม่ได้
ไม่ว่าจะเป็นหม่าหลัน หรือว่าเซียวชูหรันก็มีหน้าตาสะสวยหมด เขาอดไม่ได้ที่จะจัดการปล้ำไปเสียหนึ่งคนก่อนเลย！
ในเมื่อเซียวชูหรันนั้น จะเอาไว้ให้ลูกตนเองจัดการ เช่นนั้น ตนเองก็จัดการคนแม่อย่างหม่าหลันให้หนำใจไปก่อนเลยแล้วกัน！
พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็รีบเดินมาตรงหน้าหม่าหลัน แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “กว่าลูกเขยคุณจะมาก็20-30นาที พวกเราเข้าห้องกันไปก่อนดีไหม
ไปเล่นอะไรสนุกๆ กันดีกว่า！”
หม่าหลันในใจก็โกรธจนพูดไม่ออก แล้วก็รีบลุกขึ้นยืน ยกมือตบไปที่หน้าเขา แล้วก็ว่า “แก่แล้วยังไม่เจียมตัวอีก มาเลยเดี๋ยวกูจะตบให้ตายเลยมา！”
แต่ใครจะคิดเล่าว่า มือยังไม่ทันถูกใบหน้าเขา ก็ถูกเกาเจี้ยนจูนคว้ามือไว้แล้ว
สายตาที่ร้อนแรงของเกาเจี้ยนจูน จ้องมองหม่าหลันที่กำลังดิ้นรน แล้วก็หัวเราะลั่นพูดว่า “คุณหม่าครับ อย่าคิดว่าผมอายุมากแล้วจะไม่มีแรงนะ ผมจะบอกให้ ผมยังแข็งแรงดีอยู่เลย คุณต้องชอบแน่！”
เกาจวิ้นเว่ยก็หัวเราอยู่ด้านข้าง “พ่อ ผมคิดว่า ถ้าจะยิงแขนขาไอ้เย่เฉินละก็ ไม่สู้บังคับให้เธอมีอะไรกับเย่เฉินเลยแล้วกัน ตอนนั้นผมก็ถ่ายคลิปไว้ด้วย แล้วก็เอาไปลงติ๊กต็อก ให้พวกมันตายแล้วยังต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงด้วย！”
เกาเจี้ยนจูนก็หัวเราะลั่น “ให้พวกมันตายไป แล้วยังถูกคนรุ่นหลังตามด่า！ ความคิดนี้ดี！”
————