ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 120 ท่านเย่อยู่นี่

บทที่ 120 ท่านเย่อยู่นี่
แววตาเย่เฉินเย็นชามาก แต่คิดว่าเป็นการให้เกียรติต่อหวังเต้าคุน ไม่ไปถือสาหาความอะไรกับสองคนนั้นที่ไม่รู้อะไร
ถังเจียนและหลิวเจี้ยนหัวเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็ยิ่งดูถูกเย่เฉินมากยิ่งขึ้น ถูกพูดประชดเหยียดหยามขนาดนี้แล้ว ไม่กล้าที่จะพูดโต้ตอบอะไรออกมาบ้างเลย เป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ!
หลิวเจี้ยนหัวยังคงพูดเสียดสีต่อ: “แหม ฉันอยากจะบอกว่า ชูหรันตาบอดเสียจริง ในห้องเรียนของพวกเรามีผู้ชายที่ดี ๆ มากมายไม่เอา กลับมาเลือกผู้ชายห่วย ๆ อย่างเย่เฉินทำไมกัน? ”
ขณะที่กำลังพูด ในตอนนั้นเอง ประตูของห้องอาหารถูกคนผู้หนึ่งเปิดขึ้นอย่างกะทันหัน
“เสียงดังตุ้บ……”
ชายบึกบึนในชุดสีดำกี่คนเดินบุกเข้ามาในห้องอาหาร หนึ่งในนั้นเป็นชายที่คาบบุหรี่และตัดทรงผมสกินเฮดพูดว่า: “ทุกคนออกไปให้หมด ฉันจะเอาห้องอาหารห้องนี้”
หลิวเจี้ยนหัวขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “แกจะทำอะไร? มองไม่เห็นเหรอว่าพวกเรากำลังทานอาหาร? ”
พูดจบ เขาทุบโต๊ะแล้วพูดว่า: “ที่นี่คือ Maple Forest Hotel ไม่เข้าใจระเบียบการใครมาก่อนได้ก่อนใครมาหลังได้ทีหลังหรือยังไง? ”
ใครมาก่อนได้ก่อนใครมาหลังได้ทีหลัง? ”
ชายที่คาบบุหรี่และตัดทรงผมสกินเฮดเดินไปยังด้านหน้าของหลิวเจี้ยนหัว และตบไปที่หน้าของเขาทันที หลิวเจี้ยนหัวถูกตบล้มกองอยู่บนพื้น ใบหน้าปูดบวมอย่างมาก
เมิงกล้าหือกับกูงั้นเหรอ? กูคือลูกน้องของท่านหงห้าชื่อว่าหลินเป้า! เมิงคิดว่าเมิงเป็นใคร! ”
“หลินเป้า? ”
หลิวเจี้ยนหัวเอามือกุมหน้า แววตาแสดงความหวาดกลัวอย่างมาก หลินเป้าคือหัวหน้าแก๊งค์ที่มีชื่อเสียงในบริเวณพื้นที่แห่งนี้ แม้ว่าจะไม่โด่งดังในเมืองจินหลิง แต่สำหรับแก๊งค์พวกเขาเหล่านี้ ไม่มีใครกล้าที่จะล่วงเกิน
“ขอโทษด้วยเฮียเป้า พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้แล้ว! ”
หลินเป้าหัวเราะอย่างเย็นชา มองไปยังทุกคนและดุด่าว่า: “เฉยกันอยู่ทำไม ยังไม่รีบออกไปอีก! ”
ต่งรั่งหลินและเซียวชูหรันตระหนกตกใจ จึงรีบหลบไปอยู่ด้านหลังของเย่เฉิน
เย่เฉินมองไปที่หลินเป้า พูดอย่างเยือกเย็นว่า: “ถือว่าให้เกียรติต่อหงห้า แกรีบออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ฉันจะปล่อยชีวิตแกไป! ”
“ให้ตายสิ เย่เฉินแกบ้าไปแล้วเหรอ นั่นคือหลินเป้า เฮียเป้า! ”
“ขอโทษด้วยเฮียเป้า พวกเราไม่สนิทสนมกับเย่เฉิน คุณมีเรื่องอะไรก็ไปจัดการกับเขาเอา อย่าได้ทำร้ายพวกเราเลย……”
ในใจของหลิวเจี้ยนหัวและถังเจียนด่าเย่เฉินอย่างรุนแรง แกจะมาแกล้งทำเป็นอวดดีอะไรอีก นี่คือหลินเป้าลูกน้องของท่านหงห้า คือผู้โหดร้ายที่ฆ่าคน หากแกอยากตายก็ไม่ใช่ว่าจะหาทางตายด้วยวิธีแบบนี้!
แต่ทว่าชายที่ชื่อหลินเป้ากลับมีท่าทีแสดงถึงความสงสัย เขามองไปที่เย่เฉินแล้วเหมือนกับว่านึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้ แล้วสีหน้าท่าทีก็เปลี่ยนไปทันที ลองพูดถามดูว่า: “ท่านคือ เย่เฉิน……ท่านเย่? ”
หลินเป้าติดตามท่านหงห้ามานาน เคยได้ยินคำร่ำลือถึงเย่เฉิน ขณะนี้เขานึกขึ้นได้อย่างเฉียบพลัน
เย่เฉินพูดอย่างเยือกเย็นว่า: หมายความว่าเมืองจินหลิงมีเย่เฉินสองคนงั้นเหรอ? !”
หลินเป้าเหมือนกับถูกฟ้าผ่า รีบคุกเข่าลงไปที่พื้นทันที “ขอโทษด้วยท่านเย่ อาเป้าไม่รู้ว่าเป็นท่าน ถึงได้ล่วงเกินไป อาเป้าสมควรตายจริง ๆ ! ”
หลิวเจี้ยนหัวเห็นสถานการณ์นี้แล้ว ตะลึงและพูดว่า: เฮียเป้า มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า คนนี้ชื่อเย่เฉินจริง แต่เขาเป็นเพียงแค่ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง ไม่นับว่าเป็นท่านผู้ใหญ่ที่สูงศักดิ์อย่างไร!
หลินเป้าได้ยินคำพูดดังกล่าว หน้าซีดเลยทีเดียว และถีบหลิวเจี้ยนหัวกระเด็นลงไปกองกับพื้น: “แม่ง มึงอยากตายหรือไง กล้าที่จะดูถูกท่านเย่ มาดูกันว่าวันนี้กูจะต่อยมึงให้ตายอย่างไรดี! ”
แม้ว่าหลินเป้าจะมีชื่อเสียงเบอร์หนึ่งในบริเวณพื้นที่แห่งนี้ แต่ในใจเขาชัดเจน ว่าตนเองก็เป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งของท่านหงห้า และการพบเจอกับเย่เฉิน แม้แต่ท่านหงห้ายังต้องคุกเข่าและเลีย ส่วนตนเองนั้นแม้แต่จะเลียก็ยังไม่มีสิทธิ !
“มึงอีกคนไอสารเลว แม่งกล้าดูถูกท่านเย่! ”
ขณะที่กำลังพูด หลินเป้าก็หันกลับไปตบหน้าของถังเจียน จนปากของเธอมีเลือดไหลออกมา
“พอได้แล้วหลินเป้า พวกเรายังจะทานข้าวกันต่ออีก แกรีบไปเถอะ! ”
เย่เฉินก็ไม่อยากที่จะคิดเล็กคิดน้อยถือสาอะไรกับหลินเป้า ทำท่าโบกมือ เพื่อให้เขาออกไป
หลินเป้าคำนับและพูดว่า: “ท่านเย่วางใจเถอะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้! ”
พูดจบ หลินเป้าก็คล้ายกับหมาพันธุ์ปั๊ก ที่รีบออกไปจากห้องอาหารทันที
ภายในห้องอาหาร หลิวเจี้ยนหัวและถังเจียนทรมานเป็นอย่างมาก เมื่อครู่เย่เฉินที่ถูกพวกเขาทั้งสองดูถูกเหยียดหยาม กลับกลายเป็นท่านเย่ที่เฮียเป้าเรียกขาน ตกลงเรื่องราวมันเป็นมายังไงกันแน่?
คงจะต้องมีอะไรที่เข้าใจผิดกันเป็นแน่ เย่เฉินก็คือคนที่ไม่ได้เรื่องได้ราว เหมาะสมที่จะเรียกว่าท่านได้อย่างไร?
หวังเต้าคุนพูดกับทั้งสองว่า: “พวกเธอทั้งสอง ต่อไปควรเพิ่มความระมัดระวังรอบคอบหน่อย ออกมาด้านนอกต้องรู้จักถ่อมตัวบ้าง อะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด ในใจต้องคำนึงถึงความเหมาะสม วันนี้ดีที่มีเย่เฉินอยู่ ไม่งั้นพวกเธอทั้งสองคงแย่หนักแน่นอน !”
หลิวเจี้ยนหัวและถังเจียนที่เพิ่งถูกหลินเป้าทำร้าย ขณะนี้ไม่กล้าเพียงแม่แต่จะผายลม
หวังเต้าคุนก็รีบพูดกับเย่เฉินต่อว่า: “เย่เฉิน ลำบากนายแล้ว ฉันเป็นตัวแทนทุกคนดื่มคารวะนายหนึ่งแก้ว ขอบคุณนายมาก! ”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า: “แค่เรื่องเล็กน้อย”
……
วันรุ่งขึ้น เซียวชูหรันได้รับการติดต่อจากบริษัทก่อสร้างสิ้นเหอให้ไปสัมภาษณ์งาน
เวลาสัมภาษณ์คือช่วงบ่าย เย่เฉินได้อาศัยจังหวะช่วงที่เซียวชูหรันไม่ได้สนใจตน โทรศัพท์ไปหาหวังเจิ้งกาง
เมื่อโทรศัพท์ต่อสายได้แล้ว หวังเจิ้งกางก็ได้ทักทายด้วยน้ำเสียงที่เคารพ: “อาจารย์เย่ ท่านมีอะไรให้รับใช้? ”
เย่เฉินพูดว่า: “พอดีภรรยาของฉันจะไปสมัครงานที่บริษัทก่อสร้างสิ้นเหอ ฉันโทรหาคุณเพื่อต้องการทราบรายละเอียดเกี่ยวกับบริษัทแห่งนี้สักหน่อย”
หวังเจิ้งกางตกใจและพูดว่า: “บริษัทก่อสร้างสิ้นเหอ? บริษัทแห่งนี้คือวิสาหกิจที่ตระกูลหวังลงทุนและครองหุ้นส่วนทั้งหมด คุณเซียวจะมาสมัครงานที่บริษัทแห่งนี้เหรอ? อย่างนี้คงจะไม่เป็นธรรมต่อคุณเซียวสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะปลดตำแหน่งประธานกรรมการบริษัทออกเลย ให้คุณเซียวเข้ามารับตำแหน่งแทน? ”
เย่เฉินได้ยินดังนั้นแล้วก็ตกใจ บริษัทก่อสร้างสิ้นเหอเป็นของตระกูลหวังซึ่งเขาคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้
ถ้าหากได้รับความช่วยเหลือจากหวังเจิ้งกาง ก็จะดีมาก แต่คิดไปคิดมา ภรรยาต้องการอาศัยความสามารถของตนเอง เย่เฉินจึงพูดกลับไปว่า: “คงไม่ต้องหรอก รบกวนคุณเมื่อถึงเวลาสัมภาษณ์ ช่วยจัดการให้ภรรยาของฉันสัมภาษณ์งานผ่านก็เพียงพอแล้ว”
หวังเจิ้งกางพูดอย่างเคารพว่า: “ตกลงอาจารย์เย่ ฉันจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้”
ทางด้านนี้ หลังจากหวังเจิ้งกางวางสายโทรศัพท์แล้ว ก็รีบสั่งให้ผู้ช่วยของตนติดต่อไปยังผู้บริหารระดับสูงของบริษัทก่อสร้างสิ้นเหอเพื่อแจ้งรายละเอียดดังกล่าว เรื่องที่อาจารย์เย่รับสั่งมา เขาจะต้องจัดการให้เสร็จอย่างสวยงาม
……
เวลาบ่ายสอง เซียวชูหรันเตรียมออกเดินทางไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทก่อสร้างสิ้นเหอ
เนื่องจากวันนี้รถยนต์ได้นำส่งไปเข้าศูนย์ซ่อมบำรุงและตรวจสภาพรถ ดังนั้นเย่เฉินและเซียวชูหรันจึงต้องเรียกใช้รถบริการ แต่พอดีช่วงเวลานี้เป็นช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ทั้งสองคนยืนรอรถข้างทางอยู่เป็นเวลานาน รถบริการก็ยังไม่มารับสักที
เซียวชูหรันค่อนข้างจะร้อนใจ พูดอย่างเป็นกังวลว่า: “หากสายไปกว่านี้ จะพลาดการสัมภาษณ์งานที่บริษัทก่อสร้างสิ้นเหอ ทำให้เกิดความประทับใจที่ไม่ดีอย่างแน่นอน รู้อย่างนี้แล้วคงไม่นำรถยนต์ไปเข้าศูนย์ซ่อมบำรุงหรอก……”
เย่เฉินก็ไม่มีหนทางเช่นกัน ดูคิวที่เรียกใช้รถบริการ ยังคงมีอีกห้าสิบกว่าคิวจึงจะถึงคิวของตนเอง วางแผนผิดพลาดไปจริง ๆ
ขณะนั้นเอง เงาของรถโรลส์-รอยซ์สีดำ ขับมาจอดอย่างช้า ๆ ที่ด้านหน้าของทั้งสองคน
เมื่อเปิดกระจกรถลง ผู้ที่อยู่ในรถคือหวังเจิ้งกาง เขาแสดงท่าทีตกใจแล้วพูดว่า: “คุณเย่ คุณกำลังรอรถบริการกันอยู่ใช่ไหม? ”
เย่เฉินตะลึงเล็กน้อย หวังเจิ้งกางมาได้อย่างบังเอิญเกินไปเหรอเปล่า?
แล้วก็พูดว่า: ฉันกำลังจะพาภรรยาของฉันไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทก่อสร้างสิ้นเหอ คุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?