ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 75 ผมคือคุณชายตระกูลเย่

บทที่ 75 ผมคือคุณชายตระกูลเย่
ฝ่ามือของป้าหน้าเหลืองตกลงไปบนใบหน้าของเซียวชูหรัน ทันใดนั้นก็ทำให้เซียวชูหรันได้สติกลับมาเล็กน้อย
เธอจับแก้มไว้ แล้วมองผู้หญิงที่ดูร้ายกาจและโหดเหี้ยมตรงหน้า แล้วเอ่ยถามขึ้น “คุณเป็นใคร คุณจะทำอะไร? ”
ป้าหน้าเหลืองกัดฟันพูด “ฉันจะทำอะไร? ฉันจะตีนางเมียน้อยอย่างแกให้ตาย! ”
พูดจบ เธอก็ตะโกนเรียกบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ “มีดล่ะ? เอามาให้ฉัน! ฉันจะไปกีดหน้าของนางเมียน้อยคนนี้! ”
“ครับ คุณหนูใหญ่! ”
บอดี้การ์ดคนนั้นควักมีดแหลมออกหนึ่งเล่ม แล้วพูดด้วยความเคารพ “คุณหนูใหญ่ นางผู้หญิงแพศยาแบบนี้ อย่ามาแปดเปื้อนมือของคุณหนูเลย ผมจัดการเองครับ! ”
ป้าหน้าเหลืองยกมือแล้วตบหน้าเขาไปหนึ่งที แล้วแย่งมีดมาจากมือของเขา พร้อมก่นด่า “แม่งเอ้ย เวลานี้ยังจะมาพูดมากกับฉันอีก? ”
บอดี้การ์ดรีบคุกเข่าลง แล้วพูดด้วยความตกตะลึง “คุณหนูใหญ่ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมเถอะ! ”
ป้าหน้าเหลืองจึงถีบเขาหนึ่งที แล้วพูดด้วยความโมโห “ไสหัวไปให้พ้น! ”
พูดจบ จึงเอามีดและกำลังจะกรีดหน้าของเซียวชูหรันให้เสียโฉม
เซียวชูหรันตกใจจนทั้งร่างสั่นเทา แล้วอยากจะหลุดพ้นจากเธอ ทว่าร่างกายกับถูกบอดี้การ์ดควบคุมไว้ จึงไม่สามารถขยับได้ อีกทั้งร่างกายของเธอยังอ่อนแอมาก จึงไม่สามารถออกแรง
ในเวลาที่สำคัญแบบนี้ จู่ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นเสียงดัง “วางมีดลงเดี๋ยวนี้! ”
ป้าหน้าเหลืองจึงหันไปมองทันที ชายหนุ่มคนหนึ่งพาคนเสื้อดำสิบกว่าคนพุ่งเข้ามา!
“แกคือใคร มายุ่งห่าอะไร กล้ายุ่งเรื่องของฉันหรอ? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ”
เย่เฉินกัดฟันพูด “กูจะสนใจว่ามึงเป็นใครไปทำไม! ”
พูดจบ จึงรีบพุ่งเข้าไป แล้วใช้ขาถีบผู้หญิงคนนั้นออกไปไกลๆ
พอเห็นเย่เฉิน เซียวชูหรันร้องไห้เสียงดัง แล้วตะโกนเสียงดัง “ที่รัก ช่วยฉัน…….”
เย่เฉินถ่ายโอนชี่ที่เรียนจากตำราเก้าเสวียนเทียน แล้วรวบรวมพลังเรกิทั้งหมดในร่างกายไปอยู่บนหมัด จู่ๆ ก็ออกหมัดไปยังบอดี้การ์ดสองคนที่จับกุมภรรยาไว้
ปัง!
สองคนนี้จู่ๆ ก็พุ่งไปไกล แล้วกระแทกลงบนผนัง แล้วหมดสติไป!
เซียวชูหรันไม่ถูกคนควบคุมอีกต่อไป ทว่าสองขากลับหมดแรง แล้วล้มลงบนพื้นทันที
เย่เฉินพลันเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมกอด แล้วมองใบหน้าของเธอที่มีรอยฝ่ามือประทับอยู่หนึ่งรอบ ภายในใจเหมือนมีเลือดหยดออกมา!
“ชูหรัน คุณวางใจเถอะ! สามีจะต้องแก้แค้นแทนคุณเอง! ”
เซียวชูหรันร้องไห้ไม่มีเสียงอย่างทรมาน แล้วรีบกอดเย่เฉินไว้ พร้อมร้องไห้ออกมา “สามี…….สามีคุณพาฉันกลับบ้านหน่อยเถอะ…….”
เย่เฉินตบแผ่นหลังเธอเบาๆ แล้วปลอบโยนขึ้น “วางใจเถอะ สามีจะพาภรรยากลับไปเดี๋ยวนี้ ไม่มีใครสามารถทำร้ายภรรยาอีก! ”
ขณะที่พูด ในมือจึงแผ่ซ่านชี่ออกมา ทำให้เซียวชูหรันหลับใหลไปอย่างสนิท
เย่เฉินวางเซียวชูหรันไปไว้บนโซฟาที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูดกับเฉินจื๋อข่าย “ปกป้องภรรยาของฉันให้ดี! ”
เฉินจื๋อข่ายพยักหน้า แล้วพูดด้วยเสียงเข้ม “คุณชายวางใจเถอะ ถ้าภรรยาของคุณชายเกิดบาดเจ็บในมือของผม ผมจะหิ้วหัวกลับมาเจอคุณชายเอง! ”
เย่เฉินหันไปมองป้าหน้าเหลืองที่ถูกตัวเองถีบไปไกลๆ จึงจับเธอขึ้นมาจากพื้น แล้วใช้หมัดชกใส่หน้าของเธอแรงๆ “แกตบภรรยาของฉันใช่ไหม? ”
ใบหน้าของป้าหน้าเหลืองเต็มไปด้วยเลือดสด แล้วก่นด่าด้วยเสียงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงและแหบแห้ง “แกกล้าต่อยฉันหรอ! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันจะฆ่าแก! ”
พูดจบ เธอก็หันไปตะโกนใส่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ “ฆ่ามันเดี๋ยว! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้! ใครฆ่ามันได้ ฉันจะให้หนึ่งล้าน! ”
บอดี้การ์ดสองสามคนจึงรู้สึกตื่นเต้น แล้วพุ่งเข้าไปทันที
เย่เฉินมองลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายด้วยสีหน้าที่แสดงอารมณ์ใดๆ “ลงมือฆ่า! ฆ่าให้สิ้นซาก! ”
คนเสื้อดไม่กี่คนรีบควักปืนดำออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วชี้ปากกระบอกไปที่บอดี้การ์ดเหล่านั้น!
บอดี้การ์ดพวกนั้นฝันก็ยังนึกไม่ถึง กลุ่มคนเสื้อดำที่มาพวกนี้ ต่างก็มีปืนพกมาด้วย!
อีกทั้ง ทักษะการใช้ปืนของพวกเขานั้นดีมาก!
ปืนทุกอันยิงเข้าไปในกลางกะโหลกศีรษะของบอดี้การ์ดทั้งหมด!
กลางกะโหลกศีรษะของทุกคนต่างก็ถูกกระสุนยิงจนพุ่งกระฉูด!
ป้าหน้าเหลืองจู่ๆ ก็รู้สึกตกตะลึงไปทันที “พวกแก……พวกแกเป็นใคร? ”
เย่เฉินแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็น “ฉันคือสามีของเซียวชูหรัน! ”
โจวเทียนเหายืนเอ๋ออยู่ด้านข้างรู้สึกตกใจจนขาทั้งสองข้างสั่นเทา “แก…….แกก็คือลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลฝ่ายหญิง……แก…….ทำไมแก…….”
เย่เฉินถามด้วยยิ้มๆ “ทำไม? แกรู้สึกสงสัยใช่ไหมว่าทำไมลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ถึงมีภูมิหลังที่แกร่งขนาดนี้? ”
โจวเทียนเหาพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง
ป้าหน้าเหลืองที่อยู่ข้างๆ จึงได้สติกลับมา แล้วพูดขึ้น “บอกแก! ฉันคือเฝิงเสี่ยน! เป็นคุณหนูของตระกูลเฝิงในเมืองไห่! ตระกูลเฝิงเคยได้ยินไหม? เจ้านายของพวกเรา คือตระกูลเย่แห่งเย่นจิง! ถ้าแกกล้าผิดใจกับฉัน ไม่ว่าแกจะมีภูมิหลังที่แกร่งแค่ไหน พวกเราตระกูลเฝิงต้องไม่ปล่อยแกไปแน่นอน! ตระกูลเย่ต้องไม่มีทางยกโทษให้แกแน่นอน! ”
“ออ? ” เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา แล้วพูดกับป้าหน้าเหลือง “แกฟังไว้ให้ดีนะ ฉันเป็นคุณชายตระกูลเย่แห่งเย่นจิง! ฉันก็คือเจ้านายของแก! ฉันชื่อว่า! เย่! เฉิน!!! ”
“ปัง!!! ”
คำๆ นี้ออกมา เฝิงเสี่ยนเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่!
เธอเหมือนเห็นผี แล้วขึงตาโตมองเย่เฉิน
“แก……แก……นี่แกเป็นคุณชายตระกูลเย่? เป็นไปได้ยังไง! คุณชายตระกูลเย่อยู่ในเมืองจินหลิงที่เล็กขนาดนี้ได้ยังไง! ”
เวลานี้จู่ๆ เฉินจื๋อข่ายก็เดินมา แล้วพูดด้วยเสียงดัง “เฝิงเสี่ยน! แกใกล้ตายแล้วยังจะปากแข็งอีกหรอ? นี่ก็แค่เย่เฉิน คุณชายแห่งตระกูลเย่ของพวกเรา! ”
เฝิงเสี่ยนถึงจะมองออกว่าเป็นเฉินจื๋อข่าย!
เฉินจื๋อข่าย
นี่…….
นี่เป็นพรีเซนเตอร์ของตระกูลเย่แห่งเมืองจินหลิงนี่!
เขาก็คือบุคคลที่พ่อต้องการประจบประแจงด้วย!
เขา……ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
หรือว่า…….
หรือว่า……
หรือว่าชายหนุ่มคนนี้เป็น……เป็นคุณชาย…….ของตระกูลเย่จริงๆ?!?!
ป้าหน้าเหลืองใกล้จะเป็นบ้าทันที แล้วคุกเข่าลงพลางหมอบกราบ “คุณชาย ฉันผิดไปแล้วค่ะคุณชาย! คุณชายท่านยกโทษให้ฉันด้วย! ฉันสำนึกผิดจริงๆ! ถ้าฉันรู้ว่าเป็นภรรยาของท่าน ตีให้ตายยังไง ก็ไม่กล้าไปแตะต้องเธอแม้แต่ปลายนิ้วมือเดียว! ”
โจวเทียนเหาก็รู้สึกตกตะลึงจนฉี่ราดกางเกง เขาคุกเข่าลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่คล้ายจะร้องไห้ “คุณชาย ยกโทษให้ผมด้วยเถอะ……”
เย่เฉินทำสีหน้าที่เลือดเย็น “คิดวางแผนทำร้ายภรรยาของฉัน แกยังหวังว่าฉันจะให้อภัยแกอีกหรอ? ”
พูดจบ เย่เฉินตะโกนให้กับกลุ่มคนเสื้อดำสองสามคน “ใช้ปืนยิงของที่อยู่ในกางเกงของเขา”
“ปัง! ”
คนเสื้อดำหนึ่งคนจึงยกมือยิงปืนอย่างไม่ลังเลใจ
ทันใดนั้น ในกางเกงของโจวเทียนเหาจึงมีเลือดพุ่งกระฉูดออกมา……
อวัยวะของเขา หักแล้ว!
เย่เฉินพูดขึ้นอีกครั้ง “ตีกระดูกสันหลังของเขาให้หัก ฉันจะให้เขาลายเป็นอัมพาต ตลอดชีวิตขยับได้แค่คอ! ”
คนเสื้อดำที่เปิดในตระกูลฝึกวิชาการต่อสู้สองคนจึงรีบเดินหน้า แล้วใช้หมัดชกไปยังกระดูกสันหลังของโจวเทียนเหา
ทำให้เกิดเสียแกร่ก!
โจวเทียนเหารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส!
ทว่าความเจ็บอย่างแสนสาหัสนั้นรู้สึกแค่หนึ่งวินาที!
วินาทีต่อไป!
โจวเทียนเหารู้สึกว่าส่วนที่อยู่ถัดจากคอนั้นไม่รู้สึกอะไรอีก!
หรือว่าจะเป็นอันพาตขั้นรุนแรง?
งั้นชาตินี้ตัวเองคงต้องนอนติดเตียงแล้วใช้ชีวิตรอดไปวันๆ ใช่ไหม?! แม้แต่ความสามารถในการพลิกตัวก็ยังไม่มี! แม้กระทั่งจะควบคุมแรงให้ใหญ่และเล็กก็ยังไม่มีความสามารถที่จะทำได้!
คนเสื้อดำมองเย่เฉิน แล้วเอ่ยถาม “เหมือนกัน ป้าหน้าเหลืองนี่จะจัดการยังไง? ”
เย่เฉินทำสีหน้าเลือดเย็น “เหมือนเดิม! ให้พวกมันสองผัวเมียกลายเป็นคู่ที่มีชีวิตที่ตายทั้งเป็น! ”
เฝิงเสี่ยนรู้สึกตกใจจนเป็นบ้า แล้วจับผมพลางกรีดร้องด้วยเสียงแหลม แล้วตะโกนให้อภัยอย่างเสียงดัง
ทว่าเย่เฉินไม่มีทางให้โอกาสเธอ
กล้าแตะต้องของรักของตนเอง แค่ตายสถานเดียว!
ไม่!
ปืนหนึ่งนัดก็ฆ่าพวกเขาจนตาย นี่มันจะง่ายไปหน่อยไหม!
ทำให้พวกเขาตายทั้งเป็น ถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!