The King of War – ตอนที่ 308 อดีตของตระกูลเว่ย

“เว่ยเชิน นี่แกคิดจะทำอะไร? ยังไม่รีบปล่อยตัวประกันอีก!” เว่ยเฉิงโจวตวาดออกมา

วินาทีที่ได้เจอโจวยู่ชุ่ย หยางเฉินก็รู้สึกโล่งอกทันที

จากที่พักของเว่ยเสียง มาถึงเมืองโจวเฉิง แล้วมาที่บ้านตระกูลเว่ย สุดท้ายก็เป็นที่วิลล่าหลังนี้ ในที่สุดก็หาโจวยู่ชุ่ยเจอสักที

“เว่ยเชิน ปล่อยเธอไป แล้วผมรับปากว่าคุณจะไม่ตาย!”

หยางเฉินยพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

เขานั้นรู้ดีอยู่แล้ว ว่าทำไมเว่ยเชินถึงต้องเรียกเขามาด้วย

ต้องเป็นเพราะหลังจากที่เว่ยเชินส่งคนไปฆ่าเว่ยเสียง แล้วพาตัวโจวยู่ชุ่ยไป ตอนนี้เรื่องที่ทำมาก็ถูกเปิดเผย เขารู้ดีว่าคงหนีไม่รอด ตระกูลเว่ยเองก็ไม่ปล่อยเขาไว้แน่

มีเพียงหยางเฉินเท่านั้น ที่สามารถช่วยเขาได้ ด้วยเหตุนี้ถึงได้มีการเจาะจงที่จะให้หยางเฉินมาที่นี่

“หยางเฉิน ผู้หญิงคนนี้ถูกเว่ยเสียงจับตัวไป ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น ผมก็เพิ่งพาเธอไปหลังจากที่เว่ยเสียงมันตายแล้ว”

สีหน้าของเว่ยเชินตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความร้อนรน และอธิบายกับหยางเฉินเป็นอันดับแรก

หยางเฉินพยักหน้า “ผมรู้ ดังนั้น ระหว่างเรา จึงไม่มีความแค้นอะไรที่ฝังลึกขนาดนั้น ถ้าคุณยอมปล่อยเธอ ผมรับรองได้ว่าตระกูลเว่ยจะไม่ทำอะไรคุณแน่นอน”

เว่ยเฉิงโจวก็รีบพูดออกมาเหมือนกัน “สิ่งที่คุณหย่างพูดมานั้นเป็นความจริง ขอแค่แกยอมปล่อยเธอ เรื่องการตายของเว่ยเสียงฉันจะไม่ถือสาอะไรแกก็ได้ หลังจากวันนี้แกจะยังคงเป็นลูกชายของเว่ยเฉิงโจวต่อไป!”

“ลูกชายเหรอครับ?”

เว่ยเชินเริ่มใส่อารมณ์ขึ้นมา แล้วพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำว่า “เว่ยเฉิงโจว ในใจของพ่อเคยมีลูกชายคนนี้อยู่ด้วยเหรอ?”

“ในสายตาของพ่อ ผมกับเว่ยเสียง รวมถึงเว่ยหู่ ก็เป็นได้แค่หมากในมือของพ่อเท่านั้น! ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ มันเป็นความผิดของพ่อ!”

เว่ยเฉิงโจวขมวดคิ้วอย่างแรง พยายามอดกลั้นความโกรธเอาไว้ “แกมีปัญหาอะไรกับฉัน มันก็เป็นเรื่องระหว่างเรา”

“รีบปล่อยเธอก่อน ไม่อย่างนั้นอย่าจะหาว่าฉันไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกไม่ได้นะ!”

เว่ยเฉิงโจวสีหน้าโกรธเกรี้ยว

“แม้แต่ความตายผมยังไม่กลัวเลย แล้วคิดว่าผมจะกลัวพ่อรึไง?”

เว่ยเชินพูดออกมาด้วยความโมโห “ตั้งแต่เล็ก พ่อก็บอกพวกเราว่า ถ้าอยากได้อำนาจที่มากขึ้นในตระกูลเว่ย ก็ต้องไปแย่งชิงเอาเอง ไม่เพียงไม่ห้ามปรามความขัดแย้งระหว่างพี่น้องของเรา แต่พ่อยังสนับสนุนด้วยซ้ำไป! มีพ่อที่ไหนเขาเป็นแบบนี้กันมั้ย?”

“ดังนั้น ตามที่ผมบอก ทุกอย่างในวันนี้ มันเป็นความผิดของพ่อ ถ้าพ่อไม่ได้เลี้ยงดูพวกเราจนต้องกลายเป็นสัตว์ที่เลือดเย็น แล้วมันจะเกิดเรื่องอย่างวันนี้ขึ้นได้ยังไง?”

ความรู้สึกของเว่ยเชินนั้นรุนแรงกว่าที่เคย ร่างกายสั่นไปทั้งตัว

“การที่ฉันทำแบบนี้ ก็เพื่อทำให้พวกแกนั้นเก่งขึ้น มีแค่วิธีนี้ ถึงจะทำให้ตระกูลเว่ยนั้นยิ่งใหญ่ขึ้น จะบอกว่าฉันทำผิดใช่มั้ย?”

แววตาของเว่ยเฉิงโจวนั้นดูเจ็บปวด ต่อให้เขาจะโหดเหี้ยมเพียงใด แต่ในตอนนี้ ตอนที่ถูกลูกชายของตัวเองเคียดแค้นขนาดนี้ เขาเองก็รู้สึกแย่เหมือนกัน

“ผิด! ผิดอย่างมหันเลย!”

เว่ยเชินตวาดออกมาด้วยความโมโห “ตั้งแต่เล็ก ผมก็ถูกรังเกียจ เว่ยหู่กับเว่ยเสียงด่าว่าผมเป็นลูกนอกสมรส แม้แต่คนใช้ยังแอบด่าผมลับหลังเลย!”

“ตอนแรก ผมคิดว่าถ้าผมไม่ไปแก่งแย่งกับพวกเขาแล้ว พวกเขาก็จะยอมปล่อยผมไป แต่หลังจากนั้น ผมก็เพิ่งได้รู้ว่า ตัวเองนั้นมันไร้เดียงสาเกินไป!”

“ต่อให้ผมไม่แย่ง พวกเขาก็ยังคงคิดว่า ผมนั้นไปขวางทางพวกเขา แล้วคิดหาวิธีที่จะกำจัดผมออกไป”

“พ่อยังจำได้มั้ย ตอนที่ผมอายุสิบขวบ เรื่องที่ผมถูกน้ำในแม่น้ำพัดไป? ผมไม่ได้ตกน้ำเพราะเสียหลัก แต่ผมถูกเว่ยหู่กับเว่ยเสียงผลักลงไปต่างหาก!”

“หลังจากนั้น ผมที่อยู่หน้าประตูห้องหนังสือ ก็ได้ยินพ่อตำหนิเว่ยหู่กับเว่ยเสียง แล้วผมก็ได้รู้ว่า พ่อนั้นรู้เรื่องทุกอย่าง ต่อให้ผมเกือบโดนฆ่าตาย พ่อก็แค่ตำหนิพวกเขาแค่ไม่กี่คำเท่านั้น”

“ดังนั้น ตั้งแต่ตอนนั้นมา ผมก็เปลี่ยนไป ผมคิดที่จะแย่งชิงทุกอย่าง ด้วยเหตุนี้พ่อกลับดูสนใจในตัวผมมากขึ้น แต่สิ่งที่พ่อไม่รู้ก็คือ เดิมทีผมไม่ได้เป็นคนแบบนี้!”

เว่ยเฉิงโจวสีหน้าปวดร้าว ในตอนนี้ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เว่ยเฉิงโจวพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“มันเป็นอย่างนั้นได้จริงๆ เหรอ?”

เว่ยเชินทำหน้าดุร้าย “ทุกอย่างที่ผมพูดมาเมื่อกี้ มันไม่เพียงพอที่จะทำให้ผมนั้นเกลียดพ่อได้ขนาดนี้หรอก สาเหตุจริงๆ ที่ผมเกลียดพ่อนั้น เป็นเพราะพ่อ ฆ่าแม่ผมตายต่างหาก!”

เว่ยเชินเหมือนพูดคำนั้นออกมาในขณะที่กำลังกัดฟันอยู่

เว่ยเฉิงโจวสะดุ้งไปทั้งตัว ทำหน้าตกใจ “กะ……แกรู้แล้วเหรอ?”

“ตอนที่พ่อฆ่าแม่ ผมก็หลบอยู่ใต้เตียงนั่นแหละ!”

เว่ยเชินหลับตาทั้งสองข้างลง แล้วพูดออกมาอย่างเจ็บปวด ราวกับไม่อยากนึกถึงเรื่องในอดีตเลย

“เพียงเพราะแม่ของฉันไม่ยอมกลับตระกูลเว่ยไปพร้อมกับแก แกก็ฆ่าเธอ! ทำไมแกถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้? ทำให้ผู้หญิงที่ยอมมีลูกชายให้แกต้องตาย? ทำให้เด็กที่อายุแค่ห้าขวบคนหนึ่งต้องเสียแม่?”

ดวงตาทั้งคู่ของเว่ยเชินนั้นแดงก่ำ แล้วคำรามออกมาด้วยความเดือดดาล “วันนี้ คือวันที่แกต้องชดใช้ให้กับสิ่งที่แกได้ทำลงไป!”

“แกอยากฆ่าฉันอย่างนั้นเหรอ?” เว่ยเฉิงโจวทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

เว่ยเชินไม่ได้สนใจ แต่กลับมองไปยังหยางเฉิน แล้วพูดขึ้นว่า “คุณอยากช่วยผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ย? ตอนนี้ ผมจะให้โอกาสคุณหนึ่งครั้ง! ฆ่าเว่ยเฉิงโจวซะ แล้วผมจะปล่อยเธอไป!”

ไม่มีใครคาดคิด ว่าเว่ยเชินนั้นจะให้หยางเฉินนั้นสังหารเว่ยเฉิงโจว

แม้แต่ตัวหยางเฉินเอง ยังรู้สึกตกใจมาก

ตอนนี้เว่ยเฉิงโจวกำลังรู้สึกกระวนกระวายใจมาก สีหน้ามีแต่ความโกรธเกรี้ยว “ไอ้สาระเลว! ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นพ่อของแก แต่แกกลับคิดที่จะฆ่าฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“ก็เพราะแกเป็นพ่อแท้ๆ ของฉันไง ฉันเลยฆ่าแกด้วยมือตัวเองไม่ได้!”

เว่นเชินนั้นกลับพูดออกมาอย่างใจเย็นทันที

“คุณหยาครับ คุณอย่าไปฟังที่มันพูดนะครับ เรื่องการขอความช่วยเหลือกับสมาคมบูโด ก็เป็นความคิดของมันนี่แหละครับ”

“ตอนนี้มันคิดแต่เรื่องที่จะตาย ต่อให้คุณฆ่าผมไป มันก็ไม่มีทางปล่อยแม่ยายของคุณแน่นอนครับ”

“คุณต้องไตร่ตรองให้ดีนะครับ!”

เว่ยเฉิงโจวนั้นรู้สึกกลัวจริงๆ บอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ด้านหลังเขา ก็มองหยางเฉินด้วยสีหน้าที่หวาดระแวงเหมือนกัน

พวกเขาต่างก็รู้ดี ว่าถ้าหยางเฉินต้องการที่จะฆ่าเว่ยเฉิงโจวขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่มีใครสามารถขวางได้แน่นอน

“อ้า……อย่าฆ่าผมนะ อย่าฆ่าผม!”

ในตอนนั้นเอง โจวยู่ชุ่ยก็เจ็บจนต้องตะโกนอกมา “หยางเฉิน รีบเข้ามาช่วยฉันเร็ว!”

ตอนนี้มีดสั้นที่จ่ออยู่ตรงคอของโจวยู่ชุ่ยก็ได้เฉือนไปที่คอของเธอเบาๆ และเลือดสดๆ ก็ได้ไหลออกมาทันที

เว่ยเชินนั้นคิดแต่จะตาย จึงไม่ได้มีความเกรงกลัวในตัวของหยางเฉินเลย จ้องมองหยางเฉินด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แล้วพูดออกมาว่า “ความแค้นระหว่างเรา เมื่อเอามาเทียบกับของเว่ยเฉิงโจวแล้ว มันก็เทียบกันไม่ติดเลย ขอแค่คุณฆ่าเว่ยเฉิงโจวซะ ผมก็จะไม่ทำร้ายผู้หญิงคนนี้แม้แต่นิดเดียว”

“เว่ยเชิน คุณไตร่ตรองให้ดีก่อน ถ้าคุณยอมวางมือตอนนี้ ยังพอมีทางรอดอยู่นะ!” หยางเฉินค่อยๆ พูดออกมา

ไม่ใช่ว่าหยางเฉินนั้นไม่ยอมลงมือกับเว่ยเฉิงโจว แต่เมื่อเว่ยเฉิงโจวถูกฆ่าไป เกรงว่าทางสมาคมบูโดน่าจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมาได้

อย่างน้อยตอนนี้ หยางเฉินก็ยังไม่อยากมีปัญหาใหญ่กับทางสมาคมบูโด

เว่ยเฉิงโจวก็รีบพูดออกมาเหมือนกัน “เว่ยเชิน ฉันให้สัญญา ถ้าแกยอมปล่อยเธอ หลังจากนี้ แกจะได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูล ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลเว่ย จะอยู่ในการควบคุมของแก!”

“ดูท่า พวกคุณน่าจะยังดูถูกการตัดสินใจของผมอยู่สินะ”

เว่ยเชินส่ายหน้า มือที่จับมีดสั้นอยู่ ได้ออกแรงอีกครั้ง

ลำคอของโจวยู่ชุ่ย ได้ถูกกรีดจนเป็นแผลอีกครั้ง

“อ้า……เจ็บมากเลย……หยางเฉิน รีบช่วยฉันเร็วๆ สิ!”

“หรือแกจะยอมมองดูฉันถูกฆ่าจริงๆ ใช่มั้ย?”

“ถ้าเกิดฉันตาย แล้วแกจะไปพูดกับเสี่ยวซีกับเสี่ยวยียังไง?”

“ไอ้แก่นั้นมันแก่ขนาดนั้นแล้ว ตายไปก็ไม่เป็นไร แต่ฉันอายุยังน้อยขนาดนี้! แกไม่ต้องลังเลอะไรแล้ว รีบฆ่ามันซะสิ!”

โจวยู่ชุ่ยตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว

เว่ยเฉิงโจวได้ยินในสิ่งที่เธอพูด กล้ามเนื้อบนหน้าของเขานั้นเกร็งไปทีหนึ่ง แต่หยางเฉินก็ยังอยู่ตรงนี้ เขาจึงไม่กล้าพูดอะไร