The King of War – ตอนที่ 212 เป็นไปไม่ได้

“คุณเฉิน ขอโทษด้วยจริงๆ คุณมีเพียงบัตรเชิญแค่สามใบ แต่คุณยังพาคนมาสามคนด้วย คุณว่า…..”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยย่อมเข้าใจความหมายของเฉินอิงเหาเป็นธรรมดา แกล้งทำเป็นพูดด้วยท่าทางที่ลำบากใจ

“ฉันพามาสามคนเหรอ?”

เฉินอิงเหาแกล้งทำท่าทางสงสัย และพูดว่า: “ฉันพาสาวสวยมาเพียงแค่สองคน ตาข้างไหนของนายเห็นว่าฉันพามาสามคนเหรอ?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังคิดแค่ว่า เฉินอิงเหาต้องการให้พวกเขาตรวจสอบบัตรเชิญอย่างละเอียด ตอนนี้ถึงได้เข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งของเขา

“คุณเฉิน ขอโทษด้วยจริงๆ ผมดูผิดเอง แต่คุณได้โปรดวางใจ พวกเราจะไม่ปล่อยใครที่พยายามจะแอบเข้าไปในงานแสดงนิทรรศการแม้แต่คนเดียว”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดอย่างรวดเร็ว แววตากวาดมองไปที่บนตัวหยางเฉินอย่างไม่เหลือร่องรอย

อันที่จริง ฐานะอย่างเฉินอิงเหา แม้ว่าจะไม่มีบัตรเชิญ ก็สามารถเข้าไปงานแสดงนิทรรศการในครั้งนี้ได้ตามความต้องการ ถึงกับมีสิทธิ์พาหลายคนเข้าไป ก็ไม่มีปัญหาอะไร

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการทำให้หยางเฉินอับอาย

“พี่ ฉันก็บอกแล้ว การตรวจสอบที่นี่เข้มงวดมาก ไม่มีบัตรเชิญเข้าไปไม่ได้ด้วยซ้ำ เขามาก็มาเสียเที่ยว”

เจิ้งเหม่ยหลิงจงใจพูด

ฉินซีพูดโดยไม่ลังเลว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันก็ไม่ไปแล้ว!”

“เสี่ยวซี เธอเข้าไปรอฉันข้างใน ฉันก็จะเข้าไปทันที”

หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

ฉินซีกำลังจะพูด ทันใดนั้นก็เห็นความมั่นใจในแววตาของหยางเฉิน เธอถึงได้วางใจ

เธอพยักหน้าเล็กน้อย: “ได้ ฉันจะไปรอนายข้างใน!”

“เหอะๆ!”

เจิ้งเหม่ยหลิงยิ้มอย่างเหยียดหยาม: “บางคน หน้ายิ่งอยู่ยิ่งหน้าด้าน ทักษะการคุยโอ้อวดก็พัฒนาขึ้นมาก”

“ทางที่ดีพวกนายตรวจสอบให้ดี อย่าปล่อยให้ใครแอบเข้าไปได้ งานแสดงนิทรรศการโบราณวัตถุของวันนี้ จัดขึ้นโดยตระกูลหานมหาเศรษฐีในเมืองเอก ถ้าหากมีอะไรผิดพลาดจริงๆ พวกนายรับผิดชอบไม่ไหว!”

เจิ้งเหม่ยหลิงดูเหมือนคุณหนูตระกูลใหญ่ และพูดกำชับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ทางเข้า

“คุณผู้หญิงท่านนี้ได้โปรดวางใจ พวกเราคงจะไม่มีทางปล่อยขยะอะไรเข้าไป”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยิ้ม มองไปทางหยางเฉินด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความไร้ความปรานี

ฉินซีพวกเธอเพิ่งจะเข้าไปในห้องโถงงานแสดงนิทรรศการวัตถุโบราณ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ตวาดใส่อย่างไม่ดี: “ชายหนุ่ม แกแมร่งยืนทำอะไรอยู่ที่นี่? ไม่มีบัตรเชิญ ก็รีบไสหัวออกไปซะ!”

หยางเฉินไม่ได้สนใจเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่ส่งเสียง ยกแขนขึ้น เหลือบมองดูเวลา พึมพำกับตัวเองว่า: “น่าจะใกล้ถึงแล้วนะ?”

“เชี่ย! แกแมร่งถือว่าพวกเราเป็นของวางโชว์เหรอ? ยังไม่รีบไสหัวไปอีกเหรอ?”

ถูกหยางเฉินไม่เมินใส่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนก็เต็มไปด้วยความโกรธ หนึ่งในนั้นถือกระบองยางชี้ไปที่หยางเฉิน และพูดด้วยท่าทางที่ข่มขู่: “รีบไสหัวออกไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะลงมือแล้ว!”

หยางเฉินขมวดคิ้ว และมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา: “ถ้านายไม่อยากตกงาน ทางที่ดีหยุดเห่าได้แล้ว บัตรเชิญของฉันจะมีคนส่งมาให้ทันที”

“แมร่งเอ๊ย! รนหาที่ตาย! ทุบตีเขาซะ!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นตะโกน รีบวิ่งไปที่หยางเฉินอย่างรวดเร็ว และเหวี่ยงกระบองยางในมือไปที่บนตัวของหยางเฉินอย่างไม่ลังเล

หยางเฉินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเสมอ เพียงแค่จ้องมองอีกฝ่ายที่พุ่งมาทางตัวเอง

“ไอ้สารเลว หยุดเดี๋ยวนี้!”

ในเวลานี้ เสียงที่ตะคอกด้วยความโกรธก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองก็หยุดลงโดยไม่รู้ตัว เห็นเพียงชายวัยกลางคนคนหนึ่ง กำลังรีบเข้ามา

“ประธานลั่ว!”

ชายวัยกลางคนคือลั่วปิงผู้จัดการใหญ่ของต้าเหอกรุ๊ป

และพิพิธภัณฑ์โจวเฉิง เดิมทีก็เป็นของต้าเหอกรุ๊ป

ภายใต้การจ้องมองของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสอง ลั่วปิงวิ่งไปที่ตรงหน้าหยางเฉิน ผงกหัวเล็กน้อย: “คุณหยาง ขอโทษด้วยครับ ทำให้คุณรอนานแล้ว!”

เมื่อท่าทางที่ลั่วปิงเคารพนบนอบต่อหยางเฉิน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองก็แข็งทื่อทันที และใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสอง มองดูท่าทางที่เคารพนบนอบของลั่วปิง และนึกถึงเมื่อกี้นี้พวกเขาจะลงมือกับหยางเฉิน ก็เกือบจะกลัวจนฉี่ราด

พิพิธภัณฑ์โจวเฉิงเป็นกิจการของต้าเหอกรุ๊ป แม้ว่าผู้จัดงานแสดงนิทรรศการโบราณวัตถุในครั้งนี้ คือตระกูลหานในเมืองเอก แต่พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของพิพิธภัณฑ์โจวเฉิง

อยู่ที่นี่ ทำงานสบายมาก โดยพื้นฐานแล้วจะมีงานแสดงนิทรรศการเพียงสองครั้งต่อสัปดาห์ และบางครั้งก็ถึงกับมีสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง

ตอนนี้ดูเหมือนว่า อาจจะเสียงานนี้ไป

“พวกแกตาบอดหรือไง แม้แต่คุณหยาง ก็กล้าลงมือ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ!”

ลั่วปิงดูโกรธ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เขาเพิ่งบอกกับหยางเฉินว่า ต้าเหอกรุ๊ปมั่นคงแล้ว แต่ตอนนี้ ก็อยู่ที่กิจการของต้าเหอกรุ๊ป กลับมีคนกล้าลงมือกับหยางเฉิน

ด้วยเรื่องนี้เพียงอย่างเดียว หยางเฉินก็มีเหตุผลที่จะปฏิเสธงานทั้งหมด ที่เขาทำมาเป็นเวลานาน

“หักแขนหักขาสารเลวสองคนนี้ให้ฉันเดี๋ยวนี้! นับจากวันนี้เป็นต้นไปห้ามเหยียบเข้ามาในเมืองโจวเฉิงแม้แต่ก้าวเดียว”

ลั่วปิงสั่งบอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ข้างหลัง

“พรึ่บพรั่บ!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองมองหน้ากัน และคุกเข่าลงมาอย่างพร้อมเพรียง: “ประธานลั่ว พวกเรารู้ตัวว่าผิดไปแล้วจริงๆ ไม่กล้าอีกแล้ว! คุณถือว่าพวกเราเป็นของไร้ค่า ปล่อยไปเถอะ!”

“เดี๋ยวก่อน!”

หยางเฉินเรียกบอดี้การ์ดสองคนนั้นไว้ และพูดว่า: “ให้พวกเขาออกไปก็พอ ไม่จำเป็นต้องหักแขนหักขา!”

แม้ว่าท่าทางดูถูกคนของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนนี้จะน่ารังเกียจมาก แต่ก็ไม่ถึงกลับถูกหักแขนหักขา

“ยังไม่รีบไสหัวออกไปซะ!”

ลั่วปิงตวาดใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคน

ทั้งสองคนยังกล้าขอร้องอีกที่ไหน รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านประธาน ขอโทษด้วยครับ!”

หลังจากที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจากไป ลั่วปิงถึงได้กล้าเรียกท่านประธาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขามีความรู้สึกว่าทำงานดี แต่ถูกเจ้านายตรวจสอบออกมาว่ามีปัญหา

หยางเฉินโบกมือ: “คนในบริษัทมากมายขนาดนั้น คุณไม่มีทางรู้ สถานการณ์ของทุกคนได้ตลอดเวลาเวลาใช่มั้ย?”

เห็นได้ชัดว่าหยางเฉินไม่ได้มีเจตนาที่จะตำหนิลั่วปิง ลั่วปิงแอบดีใจ เพียงแต่ฟังหยางเฉินพูดอย่างกะทันหันอีกว่า: “รอเมื่อคุณถึงแล้วสำนักงานใหญ่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป จัดตั้งแผนกตรวจสอบ เพื่อตรวจสอบสถานการณ์งานของแผนก และสาขาต่างๆได้ตลอดเวลา”

“ครับ ท่านประธาน!”

ลั่วปิงรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว

“ฉันเข้าไปดูด้วยตัวเอง คุณไม่ต้องตามฉัน”

เมื่อหยางเฉินเตรียมตัวจะเข้าไปในห้องโถง ทันใดนั้นลั่วปิงก็พูดว่า: “ท่านประธาน ยังมีอีกหนึ่งเรื่อง ผมจำเป็นต้องรายงานคุณ”

“เมื่อกี้นี้ หานเซี่ยวเทียนผู้นำของตระกูลหานในเมืองเอก มาที่เมืองโจวเฉิง และงานแสดงนิทรรศการโบราณวัตถุของพิพิธภัณฑ์โจวเฉิง ก็คือตระกูลหานมอบหมายให้พวกเราจัดงาน คุณว่า จะไปพบหานเซี่ยวเทียนมั้ย?”

ลั่วปิงพูดอย่างจริงจัง

หยางเฉินไม่ได้คิดด้วยซ้ำ: “ไม่พบ!”

แม้ว่าตระกูลหานเป็นมหาเศรษฐีชั้นนำในเมืองเอก แต่ในสายตาของหยางเฉิน กับตระกูลชั้นนำเหล่านั้นในเจียงโจว ไม่มีอะไรแตกต่างกัน

ด้วยฐานะของเขา ไม่มีความจำเป็นต้องพบผู้นำของตระกูลหาน

จนกระทั่งหยางเฉินจากไป ลั่วปิงถึงได้เหมือนยกภูเขาออกจากอก ปาดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผาก พูดกับเลขานุการที่อยู่ข้างหลังว่า: “คุณไปจับตามองที่ห้องโถงด้วยตัวเอง ถ้าหากมีหน้าไหนที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้ามุ่งเป้ามาที่คุณหยาง ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ไล่ออกไปให้หมด!”

“รับทราบ!”

เลขานุการรีบตอบอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน ในห้องโถงขนาดใหญ่ ในตู้กระจกกันกระสุนอันวิจิตรงดงาม จัดวางด้วยโบราณวัตถุหลากหลายอย่าง

อย่างเช่นการเขียนตัวหนังสือด้วยพู่กันและภาพวาดโบราณกับเครื่องปั้นดินเผาและหยก ยังมีสิ่งของอื่นๆ ประเภทครบถ้วน สามารถใช้คำว่ามีหมดทุกอย่างที่ต้องการมาอธิบายได้อย่างสมบูรณ์แบบ