จ้าวหัวที่เมื่อกี้นี้ยังดูเก่งกาจ หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
ผู้บริหารระดับสูงอีกห้าคนของที่มาพร้อมกับจ้าวหัว ก็มองไปที่คนพูดอย่างตึงเครียด
นั่นคือหยางเฉิน ที่อยู่ข้างหลังของเขา ยังมีชายวัยกลางคนตามด้วยคนหนึ่ง เพียงแต่จ้าวหัวพวกเขา ไม่รู้จัก
“ท่านประธาน คุณมาได้อย่างไร?”
หลังจากเฉื่อยชาอยู่ชั่วครู่ ฉินต้าหย่งถามด้วยความประหลาดใจ
หยางเฉินยิ้มอย่างราบเรียบ: “ถ้าหากผมไม่มา คุณคงจะถูกยึดครองอำนาจไปอย่างสมบูรณ์ใช่มั้ย?”
ฉินต้าหย่งยิ้มอย่างข่มขืนแล้วพูดว่า: “การขนส่งสินค้าครั้งนี้สำคัญเป็นอย่างมาก ถ้าหากผมไม่ทำแบบนี้ บริษัทก็ต้องแบกรับค่าชดเชยจำนวนมหาศาล”
หยางเฉินไม่ได้เซ้าซี้เรื่องนี้ ดวงตาแหลมคมทั้งสองก็จับจ้องมองไปที่บนตัวของจ้าวหัวและคนอื่นๆ
แม้ว่าหลายคนจะเย่อหยิ่งมาก แต่ก็รู้ดีว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เป็นประธานของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ ในเวลานี้ทุกคนต่างก็ตึงเครียด
“ท่านประธาน คุณมาได้พอดี มีเรื่องบางอย่าง ผมจำเป็นต้องบอกกับคุณอย่างชัดเจน!”
จ้าวหัวแกล้งทำเป็นพูดอย่างใจเย็น
“แกว่ามา!”
หยางเฉินแสยะยิ้มแล้วพูด
“ท่านประธาน คงจะยังไม่รู้ว่า ผู้รับผิดชอบของไดนาสตี้ คลับคือหลงซาน เมื่อกี้นี้ พาคนมาปิดกั้นคลังสินค้า ซึ่งส่งผลกระทบอย่างร้ายแรงต่อการขนส่งของบริษัท”
จ้าวหัวกระแอมในลำคอ และพูดอย่างเย่อหยิ่ง: “ในเมื่อเมื่อกี้นี้คุณก็ได้ยินแล้ว งั้นผมก็ไม่ปิดบังคุณ หลงซานเป็นเพื่อนที่ดีของผม เขามาทวงความยุติธรรมแทนผม ถ้าหากไม่แต่งตั้งผมเป็นผู้จัดการใหญ่ จากนี้ไป เขายังจะพาคนมา”
“ใช่แล้ว ท่านประธานน่าจะยังไม่รู้ ภูมิหลังของหลงซานใช่มั้ยครับ? ไดนาสตี้ คลับเป็นกิจการของตระกูลเว่ย หลงซานสามารถถูกส่งไปเป็นผู้รับผิดชอบ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าตระกูลเว่ยให้ความสำคัญกับเขามาก”
“เพราะผมโดนไล่ออก เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก ต้องการจะทวงความยุติธรรมแทนผม ดังนั้นถึงได้พาคนมาที่นี่ แม้แต่ผม ก็ห้ามไม่ได้ ตกลงว่าจะเอายังไง ตัวของคุณเองก็ดูและจัดการตามสมควรเถอะครับ!”
จ้าวหัวเป็นเย่อหยิ่งมาก ไม่รู้ตัวว่าตัวเองมีเรื่องกับคนแบบไหนแม้แต่น้อย
เว่ยเชินที่อยู่ด้านหลังของหยางเฉิน ใบหน้าก็กลายเป็นโกรธคับแค้น ถ้าหากไม่ใช่หยางเฉินห้ามไว้ เขาก็จะลงมือกับจ้าวหัวแล้ว
“จ้าวหัว แกต่ำช้าไร้ยางอาย! ใช้วิธีการสกปรกแบบนี้บีบคั้นท่านประธาน”ใบหน้าของฉินต้าหย่งเต็มไปด้วยความโกรธเคือง
“ดูเหมือน แกมีคนให้ท้ายเลยไม่กลัวสินะ”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็รู้สึกตลกเล็กน้อย แล้วพูดอีกว่า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าหากตอนนี้แกไม่ขอโทษประธานฉิน ต่อจากนั้นออกไปซะ ฉันสามารถถือได้ว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”
“ให้ผมขอโทษเหรอ? คุณกำลังฝันไปหรือเปล่า?”
จ้าวหัวเยาะเย้ย: “ท่านประธาน ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นผมก็อาจจะต้องบอกให้คุณทราบอย่างหนึ่ง ตราบใดที่ผมไม่สามารถเป็นผู้จัดการใหญ่ได้หนึ่งวัน หลงซานก็จะพาคนมาปิดกั้นคลังสินค้าหนึ่งวัน ตราบใดที่คุณสามารถเสียเวลาได้ งั้นผมก็จะอยู่กับคุณไปจนสุดทาง!”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว!”
หยางเฉินยิ้มอย่างราบเรียบ พูดกับเว่ยเชินที่อยู่ข้างหลัง: “ประธานเว่ย ตอนนี้พาสุนัขของแก ออกมาได้แล้ว”
“ได้!”
เว่ยเชินรู้ว่าหยางเฉินจะทำอะไร ทำได้เพียงทำตามคำสั่งของเขา
“พวกแกล่ะ? ยังตั้งใจที่จะยืนอยู่ข้างเดียวกันกับจ้าวหัวมั้ย?”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็ไปทางอีกห้าคนที่มาพร้อมกับจ้าวหัว
หลายคนสบตากัน จากนั้นในดวงตาของทุกคนก็ยืนกราน
“คุณคิดว่าพวกเราเป็นคนแบบไหนกัน?”
“ในเมื่อพวกเรามาพร้อมกันกับจ้าวหัว งั้นก็คงจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันกับเขา!”
“ถูกต้อง วันนี้คุณต้องให้ประธานจ้าวกลับไปที่บริษัท ไม่อย่างนั้นบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอก็รอล้มละลายได้เลย!”
ท่าทีของหลายคนยืนกรานเป็นอย่างมาก ท่าทางคือถ้าคุณไม่ให้พวกเรากลับไปที่บริษัท พวกเราก็จะตามจ้าวหัวมาก่อเรื่องทุกวัน
หยางเฉินมองดูคนเหล่านี้อย่างตลก ส่ายหน้า: “ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ!”
ในขณะนี้ เว่ยเชินก็กลับมาอีกครั้ง และด้านหลังของเขา ยังตามด้วยชายยี่สิบคน
มีหนึ่งคนในนั้น ถูกคนแบกไว้แล้วเดินมา
เมื่อเห็นเว่ยเชินพาคนมามากมายอย่างกะทันหัน บนใบหน้าของจ้าวหัวและคนอื่นๆก็ตื่นตระหนก
“พวกคุณจะทำอะไรนะ?”
จ้าวหัวก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว และถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ทำไม แม้แต่คนที่ตัวเองหามา ก็ไม่รู้จักเหรอ?”
หยางเฉินยิ้มอย่างทะลุปรุโปร่งแล้วพูด
ทันทีที่เสียงลดลง ยี่สิบคนนั้น ก็คุกเข่าตรงหน้าเขาอย่างพร้อมเพรียง และหลงซานก็ถูกทิ้งไว้อยู่ข้างๆ
เพราะโดนหักแขนขา แล้วเป็นเวลานานที่ไม่ได้รับการรักษา บนใบหน้าของเขาไม่มีเลือดแม้แต่น้อย และซีดเซียวเป็นอย่างมาก
“พี่หลง!”
ในที่สุดจ้าวหัวก็เห็นหลงซาน และอุทานออกมาทันที
เมื่อได้ยินเสียงของเขา เดิมทีหลงซานที่ยังอ่อนแอเป็นอย่างมาก ก็มีพลังขึ้นมาทันที
ดวงตาทั้งสองของเขาเบิกกว้าง จ้องเขม็งไปที่จ้าวหัว และพูดด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคือง: “ไอ้สารเลว เป็นเพราะสารเลวอย่างแก หลอกกู ถ้าหากไม่ใช่แก ฉันจะโดนหักแขนขาได้อย่างไร? รอกูหายแล้ว ต้องฆ่าแกตายแน่!”
“พี่หลง พี่ พี่เป็นอะไรกันแน่?”
เมื่อจ้าวหัวเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสังเวชนี้ของหลงซาน เกือบจะฉี่ราดด้วยความกลัว
ในเวลานี้ดวงตาทั้งสองของฉินต้าหย่งเบิกกว้าง ก่อนหน้านี้ที่เขาไปรับจ้าวหัว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
คนเหล่านั้นที่เพิ่งมาก่อเรื่อง ทั้งหมดต่างก็คุกเข่าลงที่เท้าของหยางเฉิน และแม้แต่หลงซาน ก็โดนหักแขนขา
มองดูหยางเฉินที่สงบเยือกเย็นอยู่ข้างกาย ฉินต้าหย่งยิ่งรู้สึกว่าหยางเฉินไม่ธรรมดา
“ตอนนี้แกยังมีความกล้าอะไรมั้ย?”
หยางเฉินมองไปที่จ้าวหัวอย่างเจ้าเล่ห์แล้วถาม
จ้าวหัวในเวลายังมีความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้ที่ไหนกัน สั่นเทาไปทั้งตัว
ไม่เพียงแค่เขา ยังอีกห้าคนที่อยู่กับเขาด้วย ก็ตระหนักดีว่าสถานการณ์ไม่ดี ในใจของทุกคนก็มีเพียงเสียใจ
“พรึ่บพรั่บ!”
ทั้งห้าคนนั้นสบตากันแล้ว และคุกเข่าอยู่ใต้เท้าของหยางเฉินอย่างใจตรงกัน
“ท่านประธาน เป็นเพราะจ้าวหัวทั้งนั้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเราแม้แต่น้อย เขาบีบบังคับให้พวกเราทุกคนเอาเงินห้าแสนให้เขา บอกว่าจะรวบรวมเงินสามล้าน และไปหาหลงซาน”
หลายคนทั้งน้ำมูกไหลทั้งน้ำตา ร้องไห้ขอร้องอ้อนวอน: “ถ้าหากไม่ให้เงิน เขาก็จะทำให้พวกเราหางานในเจียงโจวไม่ได้อีกต่อไป พวกเราก็โดนบีบบังคับ!”
“อะไรนะ? แกขอได้สามล้าน แต่กลับให้ฉันเพียงหนึ่งล้าน!”
เมื่อหลงซานได้ยินคำพูดของหลายคน ก็โมโหแทบจะเป็นบ้า และตะโกนใส่หลงซานด้วยความโกรธ
ในเวลานี้จ้าวหัวก็ตื่นตระหนก หลงซานก็โดนหักแขนขาทั้งหมดแล้ว และทั้งห้าคนที่ยืนอยู่ในค่ายเดียวกันกับเขา ก็เลือกที่จะทอดทิ้งเขา
“แกแมร่งยังกล้าพูดถึงเรื่องเงินเหรอ? กูจะฆ่าให้ตาย!”
ใบหน้าของเว่ยเชินเต็มไปด้วยความโกรธ และพุ่งไปทั้งเตะทั้งต่อยบนร่างกายของหลงซาน
หลังจากที่ต่อยพอแล้ว เขาถึงได้เดินถึงตรงหน้าของหยางเฉิน กัดฟันพูดว่า: “คุณหยาง เรื่องนี้ จะจัดการอย่างไร คุณเป็นใหญ่ ต่อให้เอาชีวิตของเขา ตระกูลเว่ยของผมก็จะจัดการด้วยตัวเอง!”
จนถึงขณะนี้ จ้าวหัวและคนอื่นๆถึงได้ตระหนักว่า ชายวัยกลางคนคนนี้เป็นคนของตระกูลเว่ย สีหน้าก็ซีดเซียว
จ้าวหัวก็อ่อนกำลังจนแทบทรงตัวไม่อยู่ และทรุดตัวนั่งลงกับพื้น
แม้แต่คนของตระกูลเว่ยก็ให้ความเคารพนบน้อมขนาดนี้กับหยางเฉิน เขากล้าบีบบังคับให้สละตำแหน่ง ให้หยางเฉินต้องให้ตำแหน่งผู้จัดการใหญ่กับเขา นี่เป็นการเยาะเย้ยที่ยิ่งใหญ่
หยางเฉินมองไปที่เว่ยเชินอย่างราบเรียบ: “ชีวิตของสุนัขตัวหนึ่ง ฉันไม่สนใจ!”
“งั้นคุณหยางต้องการอะไร?”
ทันใดนั้นเว่ยเชินก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี
