บอดี้การ์ดทั้งสองเป็นผู้แข็งแกร่งพิเศษที่ปลดประจำการ อยู่ในตระกูลจวงของเขา ก็ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือชั้นหนึ่ง ตอนนี้แม้แต่การเตะเดียวของหยางเฉินก็ไม่สามารถรับได้ และกระเด็นไปไกลสิบกว่าเมตร
หยางเฉินกลับดูสบายๆ ก้าวเดินไปตรงหน้าของจวงปี้ฝาน พูดด้วยใบหน้าที่เยือกเย็นแล้วพูดว่า: “ตอนนี้ ไปคุยที่ข้างนอกได้หรือยัง?”
“แก แกต้องการจะทำอะไร?”จวงปี้ฝานพูดอย่างสั่นเทา
“คำพูดนี้ควรปล่อยให้ฉันมาถามแก ถึงจะถูกนะ?”หยางเฉินแสยะยิ้ม
ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะ จวงปี้ฝานยังสามารถยืนอยู่ตรงหน้าของหยางเฉินได้ที่ไหน?
“ฉันเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจวง แกไม่สามารถแตะต้องฉันได้!”จวงปี้ฝานพูดจาสะเปะสะปะ
แม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ให้กับหยางเฉิน
“แค่ลูกเศรษฐีไม่เอาไหนเท่านั้นเอง อย่าว่าแต่แตะต้องนาย ฆ่านายแล้วอย่างไร?”
ดวงตาของหยางเฉิน เต็มไปด้วยความเยือกเย็น น้ำเสียงก็เยือกเย็นราวกับน้ำค้างแข็ง
เมื่อกี้นี้ ลูกเศรษฐีไม่เอาไหนคนนี้ ออกคำสั่งจัดการกับตัวเองทันที
เพียงเพราะว่า เขาเข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นคนรักกับผู้หญิงที่เขาต้องการ
เรื่องราวแบบนี้ ดูเหมือนลูกเศรษฐีไม่เอาไหนอย่างเขา น่าจะทำมาไม่น้อย?
จวงปี้ฝานสั่นเทาไปทั้งตัว เขารู้สึกถึงจิตสังหารที่รุนแรง มาจากบนร่างกายของหยางเฉิน เหมือนราวกับว่าโดนสัตว์เดรัจฉานจ้องมอง
“แก แกกล้าแตะต้องฉันดู!”
จวงปี้ฝานก็กัดฟันพูด
“เพียะ!”
ทันทีที่เสียงของเขาลดลง หยางเฉินยกมือขึ้นแล้วตบลงไป
ตามหลังมาด้วยเสียงตบหน้าที่ดังขึ้น รอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจวงปี้ฝาน
“ฉันแตะต้องแกแล้ว แกจะทำอะไรฉันได้?”
หยางเฉินพูดด้วยใบหน้าที่สงบ
“แก แกแมร่งกล้าตบฉัน! แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?”
ดวงตาทั้งสองของจวงปี้ฝานเบิกกว้าง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
เขาเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจวงอย่างสง่าผ่าเผย เรียกว่าเป็นสี่คุณชายแห่งเมืองเจียงโจว โดนคนแย่งผู้หญิงไม่ว่า ยังโดนตบหน้า ถ้าเรื่องนี้แพร่เผยออกไป เขายังจะมีหน้าไปเจอผู้คนที่ไหน?
“เพียะ!”
ปรากฏว่าเขาเพิ่งถามหยางเฉิน ก็โดนตบหน้าอีกครั้ง
ฝ่ามือนี้ดูเหมือนหนักกว่าเมื่อกี้นี้ บนใบหน้าอีกด้านหนึ่ง รอยฝ่ามือที่ชัดเจนก็ปรากฏขึ้นมา มุมปากของเขายังมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย
จวงปี้ฝานก็แทบจะบ้าแล้ว และโดนอีกฝ่ายตบสองครั้งติดต่อกัน นี่เทียบเท่ากับเป็นความละอายของเขา
“ฉันตบแกอีกหนึ่งครั้ง แล้วแกจะทำอะไรได้?”
สายตาของหยางเฉินก็ยิ่งเยือกเย็นขึ้น
ผู้คนที่มองอยู่รอบๆ ต่างก็ตะลึง
โดยเฉพาะหมอเหล่านั้น สำหรับฐานะของจวงปี้ฝาน รู้ดีเป็นอย่างมาก ว่ากันว่าธุรกิจรักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาล ก็ร่วมงานกับตระกูลจวง
สำหรับโรงพยาบาลแล้ว แม้ว่าจะเป็นเพียงธุรกิจเล็กๆ แต่ว่าเนื่องจากผู้ร่วมงานคือตระกูลจวง หนึ่งในสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว และจวงปี้ฝานเป็นที่รู้จักในนามสี่คุณชายแห่งเมืองเจียงโจว
ตอนนี้โดนคนคนหนึ่งที่อายุเท่ากัน ตบหน้าสองครั้งต่อเนื่องกัน แค่คิดก็รู้แล้ว คนเหล่านั้นประหลาดใจขนาดไหน
หลังจากที่เซี่ยเหอเฉื่อยชาไปชั่วครู่ ก็ค่อยๆสงบลงมา แม้ว่าเธอจะเป็นห่วงหยางเฉิน แต่กลับรู้ว่า หยางเฉินไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็น
จวงปี้ฝานรู้สึกว่าผู้คนรอบข้าง เหมือนกำลังวิจารณ์เขา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความอับอาย
“ไอ้หนุ่ม แกเจอดีแน่ ฉันไม่มีทางปล่อยแกไป!”
เขาทิ้งคำพูดโหดร้ายไว้ ก็อยากจะจากไป
“ฉันให้แกไปแล้วเหรอ?”
แต่ในเวลานี้หยางเฉินกลับแสดงอำนาจบีบคั้นคน ตั้งใจจะไม่ปล่อยจวงปี้ฝานไป
“ไอ้หนุ่ม ฉันเตือนแกทางที่ดีขอโทษฉัน ภูมิฐานของฉันเป็นตระกูลจวงหนึ่งในสี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจว คุณปู่ของฉันเป็นผู้นำของตระกูลจวง แกกล้าตบฉัน นั่นก็คือเป็นศัตรูกับทั้งตระกูลจวง”
จวงปี้ฝานกัดฟันพูด ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“หยางเฉิน ไม่งั้นก็ช่างมันเถอะ?”
ในเวลานี้เซี่ยเหอเดินเข้ามา พูดกระซิบที่ข้างกายของหยางเฉิน
หยางเฉินขัดใจกับจวงปี้ฝาน ต่อให้เขาไม่กลัวตระกูลจวง แต่ตระกูลจวงก็เป็นปัญหาใหญ่หนึ่งอย่าง ที่สำคัญทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเธอ
“เห็นแก่หน้าเซี่ยเหอ ฉันจะปล่อยแกไปชั่วคราวก่อน ถ้าหากแกกล้าหาเรื่องเซี่ยเหออีก ก็จะไม่ปล่อยแกไปอย่างง่ายดายเหมือนกับวันนี้แล้ว”
หยางเฉินเอ่ยปากอย่างกะทันหัน ในที่สุดเขาก็ปล่อยจวงปี้ฝานออกไป เหตุผลหลักคือ ที่นี่เป็นโรงพยาบาล เขาไม่อยากเพราะความแค้นส่วนตัว และสร้างปัญหาให้กับคนอื่น
มีบทเรียนเมื่อกี้นี้ จวงปี้ฝานก็ไม่กล้าพูดจารุนแรงอีก เพียงแค่จ้องมองหยางเฉินอย่างโหดเหี้ยม ก็หันหลังแล้วจากไป
“หยางเฉิน ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไร คุณก็รีบออกจากโรงพยาบาลเถอะ!”
เซี่ยเหอพูดด้วยท่าทางกังวล: “ตัวของจวงปี้ฝานโหดร้ายและร้ายกาจมาก เมื่อกี้นี้คุณตบหน้าของเขา เขาไม่มีทางวางมือยุติเรื่องราวอย่างแน่นอน”
“เอาล่ะ งั้นฉันก็กลับไปก่อนแล้ว มีเรื่องอะไรก็ติดต่อหาฉัน!”
หยางเฉินยิ้มอย่างราบเรียบ แล้วพูดว่า: “เบอร์โทรของคุณคืออะไร?”
เซี่ยเหอบอกหมายเลขโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้หยางเฉิน หยางเฉินก็โทรออก ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “นี่เป็นเบอร์โทรของฉัน คุณอย่าได้ทำหายอีก”
เซี่ยเหอหน้าแดงทันที รีบบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของหยางเฉินอย่างรวดเร็ว และให้หยางเฉินดู:“ฉันบันทึกเรียบร้อยแล้ว”
“ผู้มีพระคุณ?”
หยางเฉินเห็นชื่อที่เซี่ยเหอบันทึกไว้ ก็หมดคำพูด
เซี่ยเหอยิ้มสวยงาม: “ถ้าหากไม่ใช่ว่าคุณช่วยฉันไว้ บางทีตอนนี้ฉันอาจจะโดนกักขังอยู่ และแม้แต่แม่ของฉันป่วยหนัก ฉันก็ไม่รู้”
หยางเฉินยิ้มเจื่อนๆ ตอนแรกเขายังถือว่าเซี่ยเหอเป็นผู้มีพระคุณ เนื่องจากผู้หญิงคนนี้เสียสละความบริสุทธิ์ของตัวเอง ก็จะปกป้องเสี้ยวเสี้ยว
คาดไม่ถึงว่า ตัวเองกลับโดนเซี่ยเหอถือว่าเป็นผู้มีพระคุณ
“งั้นฉันไปก่อนนะ มีเรื่องอะไรก็ค่อยติดต่อกัน!”
หยางเฉินยิ้มแล้วโบกมือ และจากไปอย่างสง่า
จนกระทั่งแผ่นหลังของหยางเฉินหายไปปลายทางเดิน เซี่ยเหอถึงได้ละสายตา
“เสี่ยวเซี่ย มีเรื่องหนึ่ง ฉันคิดดูแล้ว บอกเธอดีกว่า”
ในขณะนี้ คุณหมอหานปรากฏตัวขึ้นข้างกายของเซี่ยเหออย่างกะทันหัน
“คุณหมอหาน ใช่อาการป่วยแม่ของฉันมั้ยคะ มีอะไรที่คาดไม่ถึงหรือเปล่า?”
เซี่ยเหอก็รู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก
คุณหมอหานส่ายหน้า มองไปยังทิศทางที่หยางเฉินหายไป และถอนหายใจในทันใด: “อันที่จริง ครั้งนี้ที่โรงพยาบาลได้จัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ยังได้รับความดีความชอบมาจากเธอ”
“หมายความว่าอะไร?”
เซี่ยเหอตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง
คุณหมอหานพูดว่า: “อันที่จริง คนใจดีที่บริจาคเงินห้าสิบล้านเพื่อจัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ก็คือคุณหยาง เขาไม่อยากให้เธอมีภาระในใจ ถึงได้ปิดบังทุกอย่าง!”
“เดิมที ฉันไม่ควรบอกสิ่งเหล่านี้กับเธอ แต่ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กดีที่รู้จักบุญคุณ ไม่บอกเธอ ในทางกลับกันยังเป็นภาระของเธอ เธอยังจะหาทางตามหาเขาเจออยู่ดี”
“เพียงแต่ว่า เนื่องจากเรื่องนี้เป็นความเป็นส่วนตัวของหยางเฉิน ในเมื่อเขาเลือกที่จะปิดบัง เขาก็ย่อมมีเหตุผล เธออย่าได้บอกใครเด็ดขาด”
เมื่อเซี่ยเหอรู้ความจริง ดวงตาก็ค่อยๆแดง
เมื่อนึกถึงทุกอย่างเมื่อกี้นี้ ในใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น หยางเฉินแอบช่วยเหลือเธอ เธอกลับใช้หยางเฉินมาเพื่อกำจัดจวงปี้ฝาน
“ฉันมีชีวิตอยู่มาเกือบหกสิบปีแล้ว ความสามารถในการมองผู้คนก็ยังมี แม้ว่าจะได้เจอหยางเฉินเป็นครั้งแรก แต่จากบนตัวของเขา ฉันกลับมองเห็นพลังบวกที่เต็มเปี่ยม ถ้าหากพวกเธอสามารถอยู่ด้วยกันได้ จะต้องมีความสุขแน่ๆ!”คุณหมอหานก็พูดอีก
เซี่ยเหอยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้า: “ระหว่างพวกเรา ไม่มีทางเป็นไปได้!”
“ทำไมล่ะ? เธอสวยขนาดนี้ คนก็จิตใจดี ถ้าหากเธอเป็นเริ่มก่อน ไม่มีผู้ชายคนที่ไหนจะปฏิเสธเธอ”คุณหมอหานรีบพูดอย่างรวดเร็ว
