ตอนที่ 779 สร้างของวิเศษ (2)
อ้างอิงตามตำราการสร้างของวิเศษพื้นฐานที่เยี่ยเทียนได้มานั้น วัสดุใดๆก็ตามล้วนสามารถใช้พลังธาตุไฟหลอมละลายได้ แต่เบื้องหน้าเขาตอนนี้ ของเหลวสีทองกับน้ำแข็งหมื่นปีที่ละลายกลายเป็นน้ำนั้น เขายังไม่ค่อยแน่ใจเท่าใด
จิตดั้งเดิมที่อ่อนล้ากำลังรวบรวมพลังขึ้นใหม่ เยี่ยเทียนรวบรวมลมปราณต่อเนื่องแล้วเปล่งเสียงออกมาว่า “หลอมรวม!”
สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาคือของเหลวตรงหน้าที่หลอมอยู่ในเปลวไฟรวมตัวเข้าด้วยกัน ความจริงแล้วก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด ทั้งอู๋เหินและของเหลวจากทองสีน้ำเงินนั้น หลอมรวมกับตัวมีดบินเข้าเป็นเนื้อเดียวกันอย่างง่ายดาย
เมื่อทุกอย่างรวมกันเป็นหนึ่งแล้วมีขนาดใหญ่เพียงกำปั้นมือเด็กเท่านั้น ดูราวกับอำพันก้อนหนึ่งที่โปร่งใส ด้านในมีประกายสีฟ้า ดูแล้วงดงามจับตา
ก้อนของเหลวนั้นยังปล่อยพลังความเย็นออกมา พร้อมกับแผ่พลังความแข็งกร้าวจากโลหะด้วย หากสามารถสร้างของชิ้นนี้ได้สำเร็จ มันจะต้องคมกริบยิ่งกว่ามีดบินของติงหงเสียอีก
“ในที่สุดวัสดุพวกนี้ก็หลอมขึ้นมาได้!”
เยี่ยเทียนมองดูของเหลวราวกับอยู่ในความฝัน เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ยังเหลือขั้นตอนสุดท้าย
“หยุด!”
เยี่ยเทียนพักครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆก็เปล่งเสียงออกมา ทันใดนั้นเองดวงจิตที่ครอบคลุมของเหลวอยู่กลายร่างเป็นมือคู่ใหญ่ บีบคลึงปั้นเป็นรูปร่างขึ้นมา
ไม่นาน มีดสั้นความยาวแค่สามนิ้ว ผิวภายนอกเหมือนกับเครื่องรางอู๋เหิน ก็ปรากฎออกมาอยู่ตรงหน้าเยี่ยเทียน
เมื่อมีดไปหลอมรวมกับทองสีน้ำเงิน มันทอแสงประกายออกมาเป็นสีอมม่วง บนใบมีดมีลวดลายละเอียดอ่อน แสงสีรุ้งวาววามส่องออกมา
“เป็นรูปร่างแล้ว?”
เยี่ยเทียนดีใจ แต่ยังไม่กล้าวางมือเสียทีเดียว จิตดั้งเดิมของเขาพ่นลูกไฟออกมาใส่ตัวมีดสั้นที่เพิ่งขึ้นรูปเสร็จ ยิ่งทำให้มันคบกริบยิ่งขึ้น
ใช้ธาตุไฟเผามันอยู่สิบนาที สีของมีดสั้นเริ่มดูซีดเซียวลง เพียงส่องแสงออกมาเป็นบางครั้งเท่านั้น ถึงจะเห็นความพิเศษของมัน
ตอนนี้เยี่ยเทียนฝืนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาแบ่งจิตส่วนหนึ่งออกมายึดมีดสั้นไว้ แล้วส่งจิตดั้งเดิมกลับเข้าร่าง รู้สึกถึงความเหน็ดเหนื่อยที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น
“ยังหลับไม่ได้!”
เยี่ยเทียนรู้ว่ายังเหลือขั้นตอนท้ายสุดอีกขึ้นตอนหนึ่ง เขากัดปลายลิ้นตัวเองจนเลือดออก แล้วพ่นเลือดลงบนตัวมีดสั้น
มีดสั้นที่ร้อนจัดจากการหลอมโลหะที่อุณหภูมิสูงถูกเลือดสดพ่นใส่ ตอนนั้นเองมันส่องแสงออกมาพร้อมกับมีเสียงดัง ฉี่ ๆ ๆ อย่างรื่นเริงใส่เยี่ยเทียน
“เรียบร้อย?!”
ตอนที่พ่นเลือดออกไป เยี่ยเทียนรู้สึกว่าตัวเขากับมีดสั้นได้เชื่อมต่อกันแล้ว แม้มีดสั้นทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ตัวเอง แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว
“นิ่ง!”
เยี่ยเทียนรำพึงออกมาเบาๆ มีดสั้นหยุดลงตรงหน้าเขา ราวกับมันเป็นเด็กซุกซนคนหนึ่งที่เต้นระบำไปรอบๆตัวเขา ตัวมีดสั้นยังปล่อยแสงสะท้อนกับเสียงวิ้งๆออกมาเป็นระยะ
“ไป…”
เยี่ยเทียนเพียงแต่คิดสั่ง มีดสั้นเปลี่ยนเป็นลำแสงสีม่วง พุ่งใส่ผนังอุโมงค์ข้างตัวเยี่ยเทียนตามที่เขาสั่งอยู่ในใจ หินเป็นก้อนๆตกลงมาสู่พื้นเหมือนมันเป็นก้อนเต้าหู้นิ่มๆที่ถูกตัดออก
“ลูกรัก ลูกรักเอ๋ย!” เยี่ยเทียนกวักมือเรียกเบาๆ มีดสั้นบินกลับเข้าหาฝ่ามือของเยี่ยเทียน
ขั้นตอนสุดท้ายที่ใช้ไฟพ่นใส่ตัวมีดที่มีขนาดยาวเพียงสามนิ้ว ลำแสงสีม่วงคล้ำเกือบดำทำให้มันดูเป็นมีดธรรมดาไม่สะดุดตา แต่เมื่อพิจารณาดูใกล้จะสามารถรับรู้ได้ถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวมีดได้
“ตอนนี้รูปการณ์ยังไม่ค่อยดี ไม่มีทางจะฝึกมีดต่อได้แล้ว”
เยี่ยเทียนคิดอยากจะใช้พลังต่ออีกเพื่อนำมีดสั้นใส่เข้าไปในร่างกาย พอเริ่มเดินพลังก็รู้สึกว่าความเหนื่อยอ่อนอันแสนสาหัสพวยพุ่งเข้าสู่หัวใจ
“การสร้างของวิเศษนี่ต้องใช้พลังจากพลอยวิเศษมากมายขนาดนี้เลยหรือ?”
เขาเก็บมีดสั้นไว้ในอกเสื้อ แล้วพบว่าพลอยวิเศษที่อยู่ในมือเขานั้นไม่มีพลังหลงเหลืออยู่แล้ว กลายเป็นหินผงกองหนึ่งเท่านั้น ทำให้เขาเสียดายมาก
ถ้าเหตุการณ์นี้ถูกพวกนักพรตในโลกแห่งทวยเทพเห็นเข้าเยี่ยเทียนจะต้องถูกต่อว่าประณามอย่างรุนแรง
หลังจากเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของฟ้าดิน พลอยวิเศษมีน้อยลงเรื่อยๆ ถึงจะเป็นสำนักที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานที่สุด จะส่งมอบพลอยวิเศษให้ลูกศิษย์ก็ต่อเมื่อลูกศิษย์จะบรรลุชั้นเซียนเทียนเท่านั้น และไม่มีใครใช้พลอยวิเศษมาสร้างของวิเศษกันหรอก
แม้แต่พลอยวิเศษธาตุทองที่มีอานุภาพสูงระดับกลางที่เยี่ยเทียนใช้นั้น พลังงานของมันสามารถช่วยให้ผู้ฝึกสามารถบรรลุระดับเซียนเทียนได้ถึงห้าหกคน สำหรับสำนักแห่งหนึ่งนั้นสิ่งนี้มีความสำคัญมากกว่าของวิเศษชิ้นเดียว
เยี่ยเทียนไม่มีความรู้ด้านการฝึกเต๋าเลย แม้เขาจะเสียดายที่พลอยวิเศษใช้การไม่ได้อีก แต่เขาได้มาอย่างง่ายดาย จึงไม่ได้สนใจมาก จึงหยิบพลอยวิเศษอีกก้อนกำไว้ในฝ่ามือ นั่งสมาธิอีกครั้ง
การนั่งสมาธิครั้งนี้ของเขายาวนานถึงสามวันสามคืน เขาลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อแสงอาทิตย์ตัดผ่านความมืดในถ้ำเข้ามา
เยี่ยเทียนเก็บเอาพลอยวิเศษที่ถูกเขาดูดซับพลังไปหมดขึ้นมา เขาใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้บดขยี้เบาๆส่งพลังไปที่ปลายนิ้ว การสร้างของวิเศษของเขาในครั้งนี้ทำให้เขาควบคุมพลังธาตุไฟในร่างกายได้คล่องขึ้น และเรียกใช้มันได้ดั่งใจนึก
“สร้างมีดบินสำเร็จแล้ว เห็นทีจะต้องรีบกลับได้แล้ว!”
เขาเล่นพลังธาตุไฟอีกครู่หนึ่ง แล้วหยิบเอามีดสั้นที่ผิวนอกเหมือนอู๋เหินขึ้นมา ก้มมองแล้วครุ่นคิด
ตามตำราว่าไว้ เยี่ยเทียนใช้พลังธาตุไฟหลอมมันขึ้นมาให้ สุดท้ายได้ใส่เลือดเนื้อชีวิตของเขาลงไปด้วย เขาสามารถนำมันเข้าไปหล่อเลี้ยงไว้ในร่างกาย แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น เขาต้องฝึกให้มากกว่านี้
เยี่ยเทียนรวบรวมลมปราณอีกครั้ง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ลมหายใจนี้ยาวเหมือนปลาวาฬสูบน้ำเข้าตัวที่เหมือนไม่พอเสียที ถึงกับทำให้พลังในถ้ำทั้งหมดถูกสูดเข้าสู่ร่างกายของเขา
ลมหายใจเข้าที่ยาวนานถึงสามนาที จนท้องพองออก ทุกอณูรูขุมขนดูเหมือนจะรองรับพลังปราณแท้เอาไว้ แล้วเยี่ยเทียนค่อยๆผ่อนลมหายใจออก
ลมหายใจเข้ายาว ลมหายใจออกช้า การฝึกหายใจของเยี่ยเทียนทั้งช้าทั้งนานจนดูน่าเบื่อ พลังปราณแท้เป็นสายหมกสีขาวถูกพ่นออกมาจากปากของเยี่ยเทียน เข้าไปห่อหุ้มตัวมีดบินเอาไว้
ตอนแรกเริ่ม เขาหายใจเอาพลังปราณแท้ออกมาดูเป็นสีขาวที่มีแสงประกายระยิบระยับ กำลังไหลแทรกซึมเข้าสู่ตัวมีดสั้น
ตามลมหายใจออก แสงนั้นค่อยๆเข้มขึ้นจนเป็นเส้นสีเงินยวง ดูคล้ายกับงูตัวน้อยขนาดเท่าหัวแม่มือ เลื้อยเข้าไปสู่ตัวมีดบินเรื่อยๆ แล้วเลื้อยออกมาเข้าไปในร่างกายของเยี่ยเทียนทางรูจมูก
เยี่ยเทียนไม่ได้หายใจเอาอากาศธรรมดาเข้าไปเลยสักนิด มีแต่พลังปราณแท้เท่านั้นที่กำลังไหลเวียนจากตัวมีดบินสู่ร่างกายเขา และจากตัวเขาไหลเวียนสู่ตัวมีดเป็นวงจรที่ไม่จบสิ้น
พลังปราณแท้นี้สร้างมาจากตันเถียนของเยี่ยเทียน ซึ่งเป็นจุดศูนย์รวมลมปราณอันบริสุทธิ์ทั้งหมดของร่างกาย ค่อยๆถูกส่งไปให้มีดบินเรื่อยๆ เพื่อสร้างร่องรอยความเป็นเจ้าของๆเยี่ยเทียน
เมื่อพลังปราณแท้หมุนกลับมาสู่ร่างกายอีกครั้งนั้นก็ได้นำพาพลังมีดหลอมรวมกับปราณแท้ของเยี่ยเทียนไปด้วย ทั้งสองพลังหมุนเป็นวงจร เกิดเป็นสายใยความผูกพันที่ยากจะอธิบาย
เมื่อปราณแท้ได้เชื่อมกับมีดบินแล้ว สมาธิของเยี่ยเทียนได้เข้าสู่ภวังค์ลึก ที่ไม่มีทั้งอารมณ์โลภ โกรธ หลงใดๆ เม็ดพลังยินหยางในจุดตันเถียนเริ่มขยับหมุนวน แล้วรับเอาพลังที่ตัวมีดส่งออกมาให้
กระบวนการนี้เป็นการสร้างมีดและเป็นการสร้างพลังให้เยี่ยเทียนไปด้วย
เมื่อพลังตันเถียนไหลเวียนไปทั่วร่าง เส้นลมปราณทุกเส้นถูกเปิดออก ขับเอาพิษตกค้างและอาการบาดเจ็บในเส้นลมปราณให้หมดไป
ตามจังหวะลมหายใจของเขา ใบหน้าของเขาแจ่มใสระเรื่อขึ้น ร่างทั้งร่างมีความบริสุทธิ์ผุดผ่องราวเด็กทารก ทำให้ผู้ที่ได้พบเห็นเกิดความเอ็นดูเมตตา
การนั่งสมาธิแบบนี้ดำเนินไปอีกสามวัน จู่ๆเยี่ยเทียนก็กระพริบตา ดวงตาทั้งสองลืมขึ้น ประกายตาแหลมคมเหมือนมีดบินของเขา แค่มองไปที่ผนังครู่เดียวผนังจุดนั้นเกิดเป็นรูโบ๋ขึ้น
“เก็บเข้าไป!”
เยี่ยเทียนอ้าปากสูดลมหายใจเข้า มีดบินเล่มนั้นกลายเป็นแสงสีม่วงบินเข้าไปในปากของเยี่ยเทียน
มันไหลลงไปตามลำคอสู่ท้องน้อย เมื่อไปถึงตันเถียนยินหยางทั้งสองอัน ค่อยเปลี่ยนรูปร่างไปเป็นอู๋เหินที่คมมีดชี้ลงด้านล่าง
ปราณแท้ที่เพิ่งสร้างจากเม็ดพลังใหม่ๆ แบ่งครึ่งออกมาแล้วพุ่งเข้าสู่ตัวมีด ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา
“เป็นแบบนี้นี่เอง ติงหงเขาถึงสามารถเลี้ยงมีดบินเอาไว้ในตัว!”
เยี่ยเทียนหัวเราะออกมาอย่างปรีดา เขาเงยหน้าขึ้นอ้าปาก มีดบินที่อยู่ในตันเถียนสั่นเล็กน้อย แล้วกลายเป็นแสงสีม่วงพุ่งออกมาจากปากเยี่ยเทียน ขึ้นไปปักบนเพดานอุโมงค์
ลำแสงดูเหมือนแสงเลเซอร์ ถ้ามีสิ่งของขวางทางมันอยู่ ของสิ่งนั้นจะถูกมันแทงผ่านทะลุไป พอเยี่ยเทียนรู้สึกตัว เพดานถ้ำเหนือหัวเขาโบ๋เป็นรูใหญ่จนเห็นแสงอาทิตย์บนท้องฟ้าเลยทีเดียว
ภายในชั่วความคิด มีดบินลอยฉวัดเฉวียนอยู่กลางฟ้า แล้วพุ่งตัวตัดผนังถ้ำอีกจุดกลับมาบินหมุนรอบตัวเยี่ยเทียน ราวกับจะสร้างเสื้อคลุมสีม่วงให้กับเขา
“มีของดีแบบนี้ หากต้องการเด็ดหัวใครในรัศมีพันลี้นี้อาจจะทำไม่ได้ แต่ถ้าเป็นร้อยลี้ละก็ง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก!”
เยี่ยเทียนภาคภูมิใจมาก ตอนนี้ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับกองทัพรัสเซียเป็นแสนคน เขาก็ไม่เกรงกลัว
ดวงจิตอันเข้มแข็งของเยี่ยเทียน สามารถส่งมีดออกไปได้ไกลสามสิบกิโลเมตร ภายในรัศมีสามสิบกิโลเมตรนี้ ไม่มีใครกล้าเป็นเป็นศัตรูกับเขาแน่ ต่อให้เป็นกองทัพเกรียงไกรล้านนาย ก็ทำอะไรเยี่ยเทียนไม่ได้
“มีดบินกับอู๋เหิน ถ้างั้นแกก็ชื่ออู๋เหินก็แล้วกัน!”
เยี่ยเทียนหัวเราะชอบใจ อ้าปากสูดลมหายใจเข้า เอามีดบินอู๋เหินเก็บเข้าไปอย่างเดิม ให้มันอยู่ในตันเถียนของเขาจะได้ดูดซับพลังเดิมแท้ของเขาด้วย และก็เป็นการเพิ่มพลังให้มีดซึ่งเป็นผลดีต่อเยี่ยเทียนด้วย
“อยู่ในเขาเวลาหนึ่งวัน ไม่รู้ว่าโลกภายนอกผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ควรจะกลับได้เสียที!”
สร้างมีดบินสำเร็จแล้ว เยี่ยเทียนยืนขึ้น ถุงห่อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์ได้ตกลงในบ่อทองจนละลายไปหมด เยี่ยเทียนไม่มีทางติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย
เขาเก็บพลอยวิเศษพวกนั้นไว้กับตัว แล้วเดินทางออกจากอุโมงค์ โลกภายนอกเป็นสีเขียวขจี ฤดูใบไม้ผลิของรัสเซียเริ่มขึ้นแล้ว
