ตอนที่ 127 ถูกจับได้คาหนังคาเขา (1)
เรื่องนี้เขาก็กำลังจะรายงานให้ท่านประธานทราบอยู่พอดี“สำหรับเรื่องนี้ ผมหาได้อย่างละเอียดแล้วครับ”
สีหน้าของเย่ซือเฉินไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ดวงตากลับมีแสงที่ลึกลับขึ้นมากพอสมควร
“บริษัทฉิงรุ่ยกรุ้ป ที่มีคำว่าชื่อฉิงเหมือนกับชื่อของคุณนายนั้น ถึงแม้จะเป็นตัวเดียวกัน แต่ว่าทั้งสองก็ไม่มีความเกี่ยวพันใดๆ เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้นครับ”
“นายแน่ใจนะ？”เย่ซือเฉินหยีตามอง ไม่มีความเกี่ยวพันใดๆ？
“แน่ใจครับ”เลขาหลิวแน่ใจมาก เพราะข้อมูลที่เขาหาไป๋ยี่รุ่ยกับคุณนายไม่ได้มีความเกี่ยวพันใดๆเลย
เย่ซือเฉินเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก ถ้าไม่มีความเกี่ยวพันใดๆก็จะเป็นการดีที่สุด ลำดับต่อไปเขาก็จะรอดูความเคลื่อนไหวของบริษัทเวินซื่อกรุ้ป รอดูการเคลื่อนไหวของเธอ
ตอนเย็นวันนั้น บริษัทเวินซื่อกรุ้ปได้ส่งข่าวออกมาว่ารับสมัครนักออกแบบได้แล้ว เป็นนักเรียนยอดเยี่ยมจากมหาวิทยาลัย R
บ่ายวันถัดไป ในช่วงที่บริษัทตระกูลเย่กรุ้ปกำลังจะปิดรับสมัครกิจกรรมครั้งนี้ บริษัทเวินซื่อกรุ้ปก็ได้มาสมัครเข้าร่วมกิจกรรมด้วย
“ท่านประธานครับ บริษัทเวินซื่อกรุ้ปได้สมัครเข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้แล้วครับ”บริษัทเวินซื่อกรุ้ปมีความเคลื่อนไหวอะไร เลขาหลิวก็จะรีบมารายงานต่อท่านประธานของตน
“อืม”เย่ซือเฉินยิ้ม มุมปากมีลักยิ้มขึ้นมา ดีมาก เหยื่อติดเบ็ดแล้ว
“ท่านประธานครับ พรุ่งนี้เลือกบริษัทเวินซื่อกรุ้ปเลยไหมครับ？”เลขาหลิวยิ้มอย่างมีเลศนัย ความคิดของท่านประธานมีหรือที่เขาจะไม่รู้
“ดูผลงานก่อน”เย่ซือเฉินเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง พลางตอบอย่างตั้งใจและเข้มงวด
เลขาหลิวขยับปากสุดแรง ดูผลงาน？เขาเชื่อก็บ้าแล้ว
เขากล้าเอาหัวเป็นประกันว่า ถึงแม้บริษัทเวินซื่อกรุ้ปจะส่งผลงานที่ย่ำแย่ขนาดไหน ถึงจะแย่จนไม่สามารถดูได้ แต่ครั้งนี้คนที่ชนะก็จะต้องเป็นบริษัทเวินซื่อกรุ้ปอย่างแน่นอน
ใครใช้ให้ประธานบริษัทเวินซื่อกรุ้ปเป็นคุณนายของเขาล่ะ！！
แต่ว่า เขาก็อยากจะรู้นักว่าบริษัทเวินซื่อกรุ้ปในฐานะเช่นนี้ นักออกแบบที่ฝืนเชิญมาจะสามารถเอาผลงานอย่างไรออกมาได้นะ？
หรือคุณนายก็อยากจะใช้เส้นที่มีความสัมพันธ์กับท่านประธานหรือ？แต่ดูเหมือนว่าท่านประธานยังมีเจตนารมณ์อย่างอื่นซ่อนไว้อีกด้วย？
เลขาหลิวรู้สึกว่าพรุ่งนี้อาจจะได้ดูละครสดที่น่าตื่นเต้นก็ได้
ขณะที่เลขาหลิวกำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงข้อความเข้า เลขาหลิวเอามือถือออกมาด้วยจิตใต้สำนึก แต่กลับพบว่าไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของท่านประธาน
เลขาหลิวเงยหน้าประจวนเหมาะกับที่ท่านประธานของตนเปิดข้อความดู——“คืนนี้ทำโอที อาจจะกลับดึกหน่อย”
ไม่ต้องทายก็รู้ว่าข้อความนี้เป็นของคุณนายที่ส่งมา
เห็นข้อความของคุณนาย เขารู้สึกว่าคืนนี้ท่านประธานคงจะต้องนอนเดียวดายคนเดียวในห้องที่อ้างว้างอย่างแน่นอน
คุณชายสามเย่ดูข้อความเสร็จก็มีสีหน้ามืดมน เมื่อคืนก็กลับเที่ยงคืน คืนนี้ยังคิดจะกลับดึกอีกหรือ？และคิดจะส่งแค่ข้อความมาหาเขาด้วย？
นาทีต่อมา คุณชายสามเย่ลุกขึ้นยืนออกจาห้องทำงานไป
ดวงตาของเลขาหลิวเกิดประกายความสงสัย ท่านประธานจะรีบร้อนไปทำอะไรกัน？นี่ยังไม่เลิกงานเลยนะ！
กิริยาท่าทีของท่าประธานเหมือนกับกำลังจะไป จับชู้อย่างไงอย่างนั้น มันเป็นความรู้สึกจากการสังเกตที่ไม่ผิดเพี้ยนเป็นอันขาด！！
หลังจากสี่สิบนาทีผ่านไป รถของคุณชายสามเย่ก็จอดอยู่หน้าประตูของบริษัทเวินซื่อกรุ้ป
“ผมให้เวลาคุณ 5 นาที ลงมา”คุณชายสามเย่โทรหาเวินลั่วฉิงด้วยน้ำเสียงที่เฉื่อยชาไม่ให้มีช่องทางเจรจาใดใดทั้งสิ้น
เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก“คุณ คุณอยู่ที่ไหนหรือค่ะ？”
เธอเหมือนจะคิดอะไรออก รีบไปที่หน้าต่าง ถึงแม้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ชั้นที่ 22 แต่เวินลั่วฉิงก็ดูรถที่จอดอยู่หน้าประตูออก
เวินลั่วฉิงแอบสูดลมหายใจหนึ่งอีก เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะมารับเธอ！
รถของเขาจอดอยู่หน้าบริษัทเวินซื่อกรุ้ป จะให้เธอลงไปได้อย่างไรกัน？
ตอนนี้เพิ่งเลิกงานไม่นาน กำลังเป็นช่วงที่มีพนักงานบริษัทกลับบ้านเยอะที่สุด
“หลังจาก 5 นาทีผ่านไป ถ้าผมยังไม่เจอคุณอีก คุณก็รับผลที่จะเกิดขึ้นด้วยตัวเองเถอะ”เย่ซือเฉินได้ส่งเสียงมาอีกครั้งด้วยท่าทีที่ข่มขู่ออกอาการจนเห็นได้ชัดเจน
“คุณจอดอยู่ที่หน้าประตูมันโล่งแจ้งเกิดจะทำให้เป็นที่จับตามองได้ งั้นคุณเปลี่ยนที่จอดไหม？เปลี่ยนไปจอดที่ลานจอดรถได้ไหมค่ะ？”เวินลั่วฉิงลองเจรจากับเขาดู หน้าประตูบริษัทมันโล่งแจ้งเกินไป
“คุณยังมีเวลาอีก 4 นาที”แต่ว่าท่าทีของคุณชายสามเย่นั้นชัดเจน ไม่สามารถต่อรองใดๆได้
ให้มันได้อย่างนี้สิ！
เวินลั่วฉิงรู้สึกอัดอั้นตันใจ วันนี้เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า？
แต่เธอรู้ดีว่าเขาพูดจริงทำจริง ถ้าเธอยังไม่ลงไปตรงตามเวลาก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำเรื่องอะไรขึ้นมา
ต่อมา เวินลั่วฉิงเก็บของคร่าวๆแล้วรีบพุ่งออกจากห้องทำงาน โชคดีที่มีลิฟต์ประจำตำแหน่งของประธานอยู่ เธอจึงไม่ต้องรอลิฟต์
พอลิฟต์มาหยุดตรงชั้นหนึ่ง เธอก็รีบออกจาลิฟต์ด้วยความเร็วดั่งร้อยเมตรต่อนาทีเลยทีเดียว ไม่อาจจะเร็วกว่าร้อยเมตรต่อนาทีก็เป็นได้ เธอวิ่งผ่านผู้คนมากมายด้วยความเร็วจะไม่ถดถอยแล้วพุ่งมาอยู่ตรงหน้ารถของเย่ซือเฉิน จากนั้นก็เปิดประตูขึ้นรถด้วยความเร็วที่เหมือนเวลามีเสียงฟ้าผ่าแล้วไม่ทันปิดหูอย่างไรอย่างนั้นเลย
จากลิฟต์มาถึงตัวรถ เวินลั่วฉิงใช้เวลาไปเพียงแค่ 20 กว่าวินาทีเอง
คุณชายสามเย่ก็ทึ้งไปตามๆกัน มองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ ความเร็วของเธอมันปกติสักที่ไหนล่ะ？
“รีบออกรถเลยค่ะ”เวินลั่วฉิงขึ้นรถก็เร่งให้ไปเลย รถของเขาจอดอยู่ที่นี้มันช่างอันตรายยิ่งนัก เธอไม่อยากจะขึ้นหน้าหนึ่ง
ถ้าเกิดให้คุณปู่เห็นเข้า เธอก็ไม่ต้องทำอะไรกันแล้ว
คุณชายสามเย่รู่ดีว่าเธอยังมีเวลาจากที่เขากำหนดอีกประมาณ 2 นาที ที่เธอทำเมี่อกี้ก็เพี่อไม่ให้คนอื่นดูเธอออกนั้นเอง
ไม่อยากให้คนอื่นดูออกมาเธอขึ้นรถของเขา
ดูได้จากการที่เธอใส่แว่นกันแดดและใช้เสื้อปิดหน้าตัวเองไว้
ทำไมหรือ？เขาไม่สามารถเปิดเผยให้คนอื่นได้รับรู้เลยหรือ？
คุณชายสามเย่หรี่ตามองเธอ และไม่ได้ขับรถออกไปด้วย
“เมื่อกี้มีคนวิ่งไปนั่งที่รถคันนั้นใช่ไหม？”พนักงานที่อยู่หน้าประตูก็หยุดเดิน
“ใช่ ผมก็เห็น มันเร็วมาก ผมนึกว่าตัวเองตาลายเสียอีก”
“รถคันนั้นเป็นรุ่นที่มีจำนวนจำกัดของยี่ห้อโรลส์รอยซ์ ทั่วโลกมีแค่ 25 คัน ในเมือง Aมีเจ้าของอยู่เพียงคนเดียวก็คือคุณชายสามเย่”มีคนจำรถของคุณชายสามเย่ได้
“คุณหมายความว่านี่เป็นรถของคุณชายสามเย่อย่างนั้นหรือ？ทำไม่รถของคุณชายสามเย่จึงมาจอดอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ”
“ผมคิดว่านี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไร จุดที่ความจะให้ความสำคัญคือใครที่ขึ้นรถคันนั้น？”
“ใช่ คนเมื่อกี้เป็นใครกันนะ？”
“รวดเร็วเกินไป และยังจะปิดบังหน้าไว้อีก จึงดูไม่ออกว่าเป็นใคร แต่ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นผู้หญิงนะ”
“ทำไมผมดูแล้วเหมือนจะเป็นท่านประธานใหม่ของพวกเรานะ”
“……”
ทุกคนสงบเงียบไปชั่วครู่แล้วกลับมาหัวเราะอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ท่านประธานใหม่ของเราสามารถขึ้นรถของคุณชายสามเย่？คุณคิดอย่างไงกับเรื่องนี้？”
“คิดอย่างไงก็คาดไม่ถึงว่าประธานของพวกเราจะสามารถขึ้นไปนั่งรถของคุณชายสามเย่ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงฟ้าก็คงจะรั่วมีฝนตกลงมาเป็นสีแดงแล้วล่ะ”
ทุกคนต่างหัวเราะพร้อมกันอีกครั้งโดยที่ไม่ได้นัดหมาย
“อาจจะเป็นเพราะผมดูผิดก็ได้”ได้ยินเสียงหัวเราะที่ไม่ได้นัดหมายของคนอื่น คนที่พูดเมี่อกี้ก็มีสีหน้าอึดอัดใจขึ้น
“แล้วคนเมื่อกี้เป็นใครกันล่ะ？”
ขณะนั้น สายตาผู้คนต่างจับจ้องมองดูรถโรลส์รอยซ์ที่เป็นรุ่นที่มีจำนวนจำกัดอย่างไม่คลาดสายตาเหมือนเดิม ซึ่งไม่ได้ขับไปไหนทั้งสิ้น
