ข้าสามารถตรวจสอบได้ทุกสรรพสิ่ง I Can Track Everything – ตอนที่ 76: เรือยักษ์ที่ลอยเหนือฟากฟ้า

“นี่มัน…”
 
ฝูงชนที่ประกอบด้วยศิษย์ภายในและภายนอกต่างก็พากันตกตะลึง และแทบจะอ้าปากค้าง
 
มันไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้ที่ซุนเทียนกังจะแพ้ แต่มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง? เขาโดนไปแค่ทีเดียวเองไม่ใช่หรอ?
 
‘ไหนหล่ะการต่อสู้อันน่าตื่นตาตื่นใจที่สัญญาเอาไว้? พวกเราถ่อมาถึงที่นี่เพื่อดูการต่อสู้ แต่เขาก็หายไปในชั่วพริบตา’
 
ตึง!
 
ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงสะเทือนดังขึ้นไกลๆในขณะที่ซุนเทียนกังร่วงลงไปกับพื้นที่อยู่ห่างออกไปกว่าสิบเมตร
 
ผู้อาวุโสใหญ่หันไปมองในทันที และรู้สึกโล่งอกที่เห็นว่าหลานของเขาได้รับบาดเจ็บแค่เล็กน้อย
 
‘เฉินเฉินออมมือให้เขาสินะ…’
 
ความผันผวนของแรงกระแทกเมื่อซักครู่นี้ได้ทำให้เขา เซียนที่มีการสร้างรากฐานอย่างสมบูรณ์แบบต้องก้าวถอยไปข้างหลังอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ถ้าซุนเทียนกังรับแรงกระแทกลูกใหญ่เข้าไปเต็มๆ เขาคงจะได้รับบาดเจ็บร้ายแรงอย่างแน่นอน ต่อให้เขาไม่ตายก็ตาม
 
พูดอีกนัยนึงก็คือ เฉินเฉินสมควรถูกจัดอยู่ลำดับ 10 ในสำนักเทียนหยุน
 
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็มองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ในสนามประลองด้วยสายตาที่ซับซ้อน
 
‘เจ้าเด็กนี่พึ่งจะเข้ามาอยู่ในสำนักได้แค่ช่วงสั้นๆ แต่เขาก็มีระดับการฝึกตนที่น่าหวาดหวั่นถึงเพียงนี้แล้ว’
 
‘หรือว่าเขาจะเป็นลูกลับๆของท่านเจ้าสำนักที่เริ่มฝึกวิชามาตั้งแต่เด็กและพึ่งถูกรับเข้ามาในสำนักกัน?’
 
‘ไม่น่าใช่ ข้ารู้จักคนรักของท่านเจ้าสำนัก และพวกเขาก็คงจะไม่แอบให้กำเนิดลูกอย่างแน่นอน’
 
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร เขาก็ยังต้องประกาศผลการประลองอยู่ดี
 
“อะแฮ่ม เฉินเฉินชนะการต่อสู้นี้ เพราะฉะนั้นลำดับของเขายังคงเดิม”
 
หลังจากที่พูดจบ เขาก็ออกไปจากสนามประลอง และไม่แม้แต่จะชายตามองหลานชายของเขา
 
เขาช่วยอะไรไม่ได้ มันน่าอับอายเกินไป!
 
ดูเหมือนว่าเขายังต้องรับการกล่าวโทษสำหรับการปฏิรูปสำนักต่อไป ไม่อย่างนั้น เมื่อสักครู่คงมีแค่พระเจ้าที่รู้ว่าหลานชายของเขาจะโดนทำร้ายยังไง
 
‘เจ้าไม่เคยประสบความสำเร็จอะไรเลย! มันดีแล้วหล่ะที่เจ้าได้รับความพ่ายแพ้ซะบ้าง!’
 
หลังจากสบถหลายชายของเขาในใจ ผู้อาวุโสใหญ่ก็หายตัวไป
 
…
 
ในระยะไกลออกไป ซุนเทียนกังกำลังนอนแผ่หลาอยู่บนกอหญ้า และมองท้องฟ้าสีครามกับเมฆสีขาวที่อยู่เหนือหัวเขาด้วยความสับสน
 
‘นี่ข้าเป็นใครกัน? ข้าอยู่ที่ไหน? แล้วข้ากำลังทำอะไรอยู่?’
 
เขาศึกษาขั้นตอนต่างๆมาเป็นเวลาครึ่งวันและยุ่งอยู่กับมันพักใหญ่ๆ เขาต้องเขียนสาส์นท้าประลอง รายงานมัน และขอร้องปู่ให้มาเป็นพยาน
 
แล้วทั้งหมดนี่มันเพื่ออะไรกัน? แค่เพื่อให้ถูกอัดกลางฝูงชนเนี่ยนะ?
 
‘ทำไมข้าถึงเป็นคนที่ถูกอัดยับ แต่เจ้าเป็นคนที่สร้างความประทับใจหล่ะ!? ความรู้สึกนี้มันแย่ชะมัด!’
 
ในขณะที่คิดเช่นนี้ ซุนเทียนกังก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
 
มีคำถามมากมายในหัวของเขา แต่คำถามที่ใหญ่ที่สุดก็คือว่า ทำไมเฉินเฉินถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?
 
ในขณะที่กำลังรู้สึกสับสนอยู่นั้นเอง ศิษย์ภายนอกกลุ่มนึงก็เข้ามาช่วยพยุงเขา
 
ใบหน้าของพวกศิษย์ภายนอกนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นดินและหน้าตาของพวกเขาก็เห็นได้ไม่ค่อยชัด แต่สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสดใสอย่างมาก
 
“พี่ใหญ่ซุน ท่านผู้สืบทอดวานให้ข้ามาบอกท่านว่าคนที่ทนรับความยากลำบากได้นั้นจะกลายเป็นคนใหญ่คนโต!”
 
“ความล้มเหลวคือจุดเริ่มต้นของความสำเร็จ!”
 
“ท่านต้องลุกขึ้นมาจากจุดที่ท่านล้ม!”
 
“ความล้มเหลวไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการสูญเสียความมุ่งมั่นในการถีบตัวเองให้ไปอยู่ในจุดที่ดีขึ้น!”
 
ในขณะที่มองศิษย์ภายนอกมากมาย ซึ่งสายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคารพนับถือ ซุนเทียนกังก็ตกตะลึงในทันที จากนั้นตาของเขาก็เหลือกและสลบไป
 
…
 
ด้วยสภาพเช่นนี้เอง ข่าวที่เฉินเฉินเอาชนะซุนเทียนกังได้อย่างรวดเร็วด้วยกระบวนท่าเดียวก็กระจายไปทั่วทั้งสำนัก นอกจากเซี่ยวอู่โยว ไม่มีใครรู้สึกประทับใจหรือท้อใจเลย
 
ต่อให้ผู้สืบทอดเริ่มฝึกตนตั้งแต่เกิด เขาก็พึ่งฝึกตนมาได้แค่แปดปีเท่านั้น แต่ว่าเขาก็ยังคงมีความแข็งแกร่งและความสามารถที่น่าหวาดหวั่นถึงเพียงนี้เอง
 
ในตอนนี้เอง พวกเขาก็ได้เข้าใจซักทีว่าทำไมผู้สืบทอดถึงเป็นผู้สืบทอด ในขณะที่พวกเขาเป็นแค่ศิษย์ธรรมดา
 
หลังจากการต่อสู้นี้ ความเป็นที่เคารพของเฉินเฉินก็พุ่งกระฉูด ไม่นานนัก เขาก็ก้าวข้ามซุนเทียนกังและจ้าวเสี่ยวหยาของสำนักภายในไป และด้วยเหตุนี้เองเขาจึงถูกจดจำในฐานะศิษย์พี่ผู้ยิ่งใหญ่ของสำนักเทียนหยุน
 
แม้กระทั่งผู้อาวุโสบางคนก็ยังโค้งทำความเคารพเฉินเฉินในตอนที่เห็นเขา
 
นอกจากนั้น ศิษย์ของสำนักเทียนหยุนยังมีความกระตือรือร้นในการฝึกตนเพิ่มขึ้นอย่างมาก ผนวกกับทรัพยากรที่เพียงพอ สำนักเทียนหยุนจึงเริ่มแสดงให้เห็นถึงสัญญาณของการพัฒนาที่เจริญรุ่งเรือง
 
…
 
ครึ่งเดือนต่อมา เฉินเฉินได้บินความสูงต่ำในภูเขาเทียนหยุนในขณะที่ใช้ระบบตรวจจับอย่างต่อเนื่อง
 
“เหมืองที่มีผลึกสายฟ้าสวรรค์+1”
 
“โสมตังกุยอายุหนึ่งพันปี+1”
 
“สมุนไพรถ่ายท้องอายุ 10,000 ปีชนิดพิษรุนแรง+1”
 
…
 
เวลาผ่านมากว่าครึ่งเดือนแล้ว เฉินเฉินได้บินไปทั่วทั้งภูเขาเทียนหยุนเพื่อเก็บเกี่ยวของมีค่าต่างๆ
 
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เอาไปทั้งหมด และเก็บเกี่ยวแค่สมบัติส่วนนึงและปล่อยสมบัติบางส่วนที่มีประสิทธิภาพคล้ายกับสิ่งที่เขามีอยู่แล้ว
 
ในตอนที่เขากลับมาที่สวนของยอดเขาหลัก เจ้าผักบุ้งได้มาพันรอบเฉินเฉินอย่างมีชีวิตชีวา
 
“เจ้านาย น้ำวิญญาณใบไม้ผลิที่ท่านให้ข้าเมื่อวานหวานมากเลย ข้าอยากดื่มอีก!”
 
เฉินเฉินยิ้มแล้วเอาขวดใบนึงออกมาจากแหวนเก็บของของเขา แล้วรินน้ำวิญญาณใบไม้ผลิให้เจ้าผักบุ้ง
 
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง กลิ่นอาหารก็ลอยฟุ้งมาจากในครัว
 
“เซียงเอ๋อเป็นปีศาจที่ฉลาดจริงๆ ทักษะการทำอาหารของเธอดีขึ้นเรื่อย ๆเลย เธอสามารถทำให้วัตถุดิบดำๆปล่อยกินสวรรค์แบบนั้นออกมาได้” เฉินเฉินพึมพำกับตัวเอง ในตอนนี้ เขารู้สึกพึงพอใจอย่างบอกไม่ถูก
 
มันคงจะเยี่ยมไปเลยถ้าเขาสามารถใช้ชีวิตแบบนี้ไปได้ตลอด แน่นอนว่าถ้าเขาทำได้ เขาก็อยากทำให้พ่อแม่ของเขาได้เป็นเซียนด้วย
 
กริ๊ง!
 
อย่างไรก็ตาม สิ่งต่างๆนั้นไม่ได้เป็นไปตามความต้องการของคนเราตลอด ในช่วงเวลานี้เอง เสียงระฆังไพเราะก็ดังขึ้นในสำนักเทียนหยุน
 
 
เมื่อได้ฟังเสียงระฆังนี้ เฉินเฉินก็ถอนหายใจเบาๆ
 
มันคือระฆังสัญญาณรวมตัว
 
ถึงยังไงมันก็เป็นสิ่งที่ต้องมาวันยังค่ำ
 
ตามที่คาดเอาไว้ เสียงของอาจารย์เซี่ยวอู่โยวก็ดังขึ้นในหูของเขาในจังหวะต่อมา
 
“ศิษย์เอ๋ย จงมาที่ตำหนักเจ้าสำนัก”
 
เฉินเฉินยอมเชื่อฟัง เขามองไปทางห้องครัวอย่างเสียดายก่อนที่จะบินไปยังตำหนักเจ้าสำนักอย่างไม่เต็มใจ
 
ไม่นานนัก เขาก็มาถึงตำหนักเจ้าสำนัก
 
นอกจากเซี่ยวอู่โยว มีชายอีกคนที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์และผมสีขาวอยู่ด้วย
 
เฉินเฉินรู้ในทันทีว่าเขาเป็นใคร เขาคือผู้อาวุโสระดับสูงที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนักเทียนหยุน จ้าวอู่ซึ่งมีความแข็งแกร่งไปถึงจุดสูงสุดของแก่นทองคำแล้ว
 
“ศิษย์เอ๋ย เรือเหาะของสำนักอู๋ซินจะมาถึงในเร็วๆนี้ ซึ่งเจ้าต้องเข้าร่วมการเดินทางครั้งนี้ด้วย”
 
เซี่ยวอู่โยวมองแนเฉินด้วยความรู้สึกจนปัญญาในดวงตาของเขา
 
 
จากธรรมเนียมในอดีต เมื่อราชาองค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์ แต่ละสำนักจะต้องส่งตัวแทนของตัวเองไปเข้าร่วมพิธีเฉลิมฉลองการขึ้นครองราชย์ในวังหลวง
 
และตอนนี้สำนักอู๋ซินก็กำลังส่งเรือเหาะมารับพวกเขา
 
“ข้าเข้าใจดีครับท่านอาจารย์ ข้าได้เตรียมใจเอาไว้แล้ว” เฉินเฉินยิ้มและตอบสนองกลับด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง
 
ในขณะที่มองสีหน้าและสายตาที่ลุกโชนของของเฉินเฉิน เซี่ยวอู่โยวก็เงียบไปพักใหญ่ๆก่อนที่พูดอย่างจริงจัง “ครั้งนี้ ผู้อาวุโสจ้าวอู่จะไปกับเจ้าด้วยเพื่อคุ้มครองเจ้า ข้าได้สรุปข้อควรระวังให้เจ้าแล้วในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ แต่ข้าก็ยังอยากเน้นย้ำจุดที่สำคัญอีกครั้งนึง! ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง การมีชีวิตรอดคือเป้าหมายสูงสุด ต่อให้เจ้าต้องสละของที่ยอดเยี่ยมไปก็ตาม เข้าใจใช่ไหม?”
 
“รับทราบครับ!” เฉินเฉินตอบอย่างหนักแน่นด้วยสีหน้าที่จริงจัง
 
“ดีมาก” เซี่ยวอู่โยวยิ้ม จากนั้นก็หันไปหาผู้อาวุโสจ้าวที่อยู่ข้างๆแล้วคำนับเขา
 
“ข้าขอฝากลูกศิษย์ของข้าคนนี้กับท่านด้วย”
 
เมื่อเห็นเจ้าสำนักคำนับ จ้าวอู่ก็รีบหลบออกอย่างรวดเร็วแล้วหัวเราะดังลั่น
 
“ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้หรอกท่านเจ้าสำนัก ตราบใดที่ข้ายังอยู่ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กคนนี้”
 
แม้ว่าจ้าวอู่จะยิ้มอยู่ แต่เฉินเฉินก็เห็นความมุ่งมั่นที่แรงกล้าในดวงตาของเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกตื้นตัน
 
ถ้าเขาถูกขอให้ทำเรื่องที่อันตรายแบบนี้ในตอนแรกที่เข้าร่วมสำนักเทียนหยุน เขาคงจะเก็บกระเป๋าหนีไปแล้ว
 
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขารู้สึกหวงแหนสำนักเทียนหยุน ดังนั้น เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากไปที่เมืองหลวงในครั้งนี้
 
“คณะของสำนักอู๋ซินมาถึงแล้ว! ทุกคนจากสำนักเทียนหยุน จงรีบออกมาให้การต้อนรับ!”
 
ณ ตอนนี้ เสียงที่ทั้งดังและดูยิ่งใหญ่ได้กระจายไปทั่วยอดเขาต่างๆของสำนักเทียนหยุน
 
เฉินเฉินมองไปแล้วเห็นเรือสีดำขนาดใหญ่ ที่มีความยาวประมาณ 300 เมตร กำลังลอยอย่างสงบอยู่เหนือประตูภูเขาของสำนักเทียนหยุน และกำลังปล่อยพลังปราณมหาศาลที่ปกคลุมครึ่งนึงภูเขาเทียนหยุนออกมา