รถ?
รถอะไรกัน?
เสิ่นเปยซวนมองไปที่รถด้านหลังผ่านกระจกมองหลัง เขาสังเกตเห็นว่าคนในรถเป็นใครอย่างรวดเร็ว
เขาขมวดคิ้วทันที และสีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีนัก
ฉินยาถาม “ตั้งใจตามพี่มาใช่ไหม”
“น่าจะไม่ใช่” เสิ่นเผยซวนพูด
เพราะเขาคิดว่ามันไม่มีเหตุผลอะไร
เธอจะสะกดรอยตามเขาทำไมกัน?
ฉินยามองไปที่ด้านหลังอีกที เสิ่นเผยซวนไม่ได้ขับไวมาก ช่วงนี้ก็ไม่ใช่ช่วงที่รถติด รถบนถนนก็ไม่ได้มีอยู่เยอะมาก แต่ว่าความเร็วของรถคันด้านหลังช้ากว่าเสียอีก ในสถานการณ์ปกติ ความเร็วแบบนี้ยังไงก็คงต้องโดนรถคันอื่นแซงไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่สะกดรอยตามแล้วคืออะไร?
“ฉันว่าไม่เหมือนนะ เรื่องของพี่กับเธอยังจัดการไม่เสร็จอีกเหรอ?” ฉินยาเคยซวยเพราะเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอพูดขึ้น “ฉันว่าพี่จะไม่เป็นเหมือนซูจ้านนะ”
เพราะไม่อย่างนั้นมันจะไปทำร้ายซางหยูได้
เสิ่นเผยซวนพูด “พวกเราพูดกันชัดเจนแล้ว เธอก็ตอบตกลงแล้ว พวกเราเลิกกันอย่างสันติสุข”
“แบบนี้นี่เอง” ฉินยาพยักหน้า
จากลักษณะนิสัยของเสิ่นเผยซวนแล้ว เขาไม่มีทางที่จะยื้อเวลาและเหยียบเรือสองแคมแน่นอน
เสิ่นเผยซวนเพิ่มความเร็ว ความเร็วของรถคันด้านหลังก็เพิ่มมากขึ้น เมื่อเสิ่นเผยซวนเลี้ยวรถ รถของซ่งหย่าซินก็เลี้ยวตาม บนถนนเส้นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เส้นทางที่ซ่งหย่าซินจะไป บ้านของเธออยู่ทางเขตเมืองฝั่งใต้ แต่ที่นี่คือทางเขตเมืองฝั่งเหนือ ซึ่งมันคือคนละทางกัน
เสิ่นเผยซวนก็เริ่มสงสัย ถ้าเกิดว่ากลับไปที่บ้านพักแล้วเธอได้เจอกับซางหยูเข้า มันจะแย่แน่ๆ
ฉินยาก็คอยสังเกตรถคันด้านหลัง ถ้าก่อนหน้านี้ยังไม่สามารถพูดได้ว่าเธอกำลังสะกดรอยตาม แล้วตอนนี้ล่ะ?
ถ้าเสิ่นเผยซวนขับเร็วเธอก็ขับเร็วตาม เสิ่นเผยซวนขับช้าเธอก็ขับช้าตาม แล้วเธอก็ตามอยู่ด้านหลังแบบนี้
รถ?
รถอะไรกัน?
เสิ่นเปยซวนมองไปที่รถด้านหลังผ่านกระจกมองหลัง เขาสังเกตเห็นว่าคนในรถเป็นใครอย่างรวดเร็ว
เขาขมวดคิ้วทันที และสีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีนัก
ฉินยาถาม “ตั้งใจตามพี่มาใช่ไหม”
“น่าจะไม่ใช่” เสิ่นเผยซวนพูด
เพราะเขาคิดว่ามันไม่มีเหตุผลอะไร
เธอจะสะกดรอยตามเขาทำไมกัน?
ฉินยามองไปที่ด้านหลังอีกที เสิ่นเผยซวนไม่ได้ขับไวมาก ช่วงนี้ก็ไม่ใช่ช่วงที่รถติด รถบนถนนก็ไม่ได้มีอยู่เยอะมาก แต่ว่าความเร็วของรถคันด้านหลังช้ากว่าเสียอีก ในสถานการณ์ปกติ ความเร็วแบบนี้ยังไงก็คงต้องโดนรถคันอื่นแซงไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่สะกดรอยตามแล้วคืออะไร?
“ฉันว่าไม่เหมือนนะ เรื่องของพี่กับเธอยังจัดการไม่เสร็จอีกเหรอ?” ฉินยาเคยซวยเพราะเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอพูดขึ้น “ฉันว่าพี่จะไม่เป็นเหมือนซูจ้านนะ”
เพราะไม่อย่างนั้นมันจะไปทำร้ายซางหยูได้
เสิ่นเผยซวนพูด “พวกเราพูดกันชัดเจนแล้ว เธอก็ตอบตกลงแล้ว พวกเราเลิกกันอย่างสันติสุข”
“แบบนี้นี่เอง” ฉินยาพยักหน้า
จากลักษณะนิสัยของเสิ่นเผยซวนแล้ว เขาไม่มีทางที่จะยื้อเวลาและเหยียบเรือสองแคมแน่นอน
เสิ่นเผยซวนเพิ่มความเร็ว ความเร็วของรถคันด้านหลังก็เพิ่มมากขึ้น เมื่อเสิ่นเผยซวนเลี้ยวรถ รถของซ่งหย่าซินก็เลี้ยวตาม บนถนนเส้นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เส้นทางที่ซ่งหย่าซินจะไป บ้านของเธออยู่ทางเขตเมืองฝั่งใต้ แต่ที่นี่คือทางเขตเมืองฝั่งเหนือ ซึ่งมันคือคนละทางกัน
เสิ่นเผยซวนก็เริ่มสงสัย ถ้าเกิดว่ากลับไปที่บ้านพักแล้วเธอได้เจอกับซางหยูเข้า มันจะแย่แน่ๆ
ฉินยาก็คอยสังเกตรถคันด้านหลัง ถ้าก่อนหน้านี้ยังไม่สามารถพูดได้ว่าเธอกำลังสะกดรอยตาม แล้วตอนนี้ล่ะ?
ถ้าเสิ่นเผยซวนขับเร็วเธอก็ขับเร็วตาม เสิ่นเผยซวนขับช้าเธอก็ขับช้าตาม แล้วเธอก็ตามอยู่ด้านหลังแบบนี้
หรือว่าทั้งหมดนี้เสิ่นเผยซวนแค่แสดงออกมา แต่ที่จริงแล้วเขาก็ยังเป็นชายหนุ่มที่ทื่ออยู่?
คนน่ารัก?
เหอะเหอะ
ที่เธอสะกดรอยตามเสิ่นเผยซวนก็เป็นเรื่องบังเอิญ เอาตอนที่เธอออกมาจากโรงพยาบาล เธอก็เห็นรถของเสิ่นเผยซวน แล้วก็ผู้หญิงที่อยู่ในรถ ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นแฟนสาวของซูจ้าน แต่ว่าหลังจากที่ซูจ้านลงจากรถ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ลงมา
เธอสงสัยว่าผู้หญิงในรถก็คือคนที่เสิ่นเผยซวนบันทึกชื่อในเบอร์โทรศัพท์ว่าคนน่ารั@ก
“บ้านคุณอยู่แถวนี้เหรอ? จากที่ผมรู้มา คุณก็ไม่ได้มีญาติหรือเพื่อนอยู่แถวเขตเมืองฝั่งเหนือนี้เลยนะ?”
ซ่งหย่าซินเม้มปาก เห็นได้ชัดไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เสิ่นเผยซวนก็ไม่เชื่อเธอ เธอก็เลยไม่อยากจะเสแสร้งแล้ว เธอเปิดประตูรถลงไป ก่อนจะชี้ไปที่รถของเขา “ผู้หญิงในรถของคุณคือใคร?”
เสิ่นเผยซวนทำหน้าไม่พอใจ “จะเป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?”
“ฉันแค่สงสัย ว่าเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ที่แอบมาขโมยคนของฉันไป ทำไมไม่ได้เหรอ?” ซ่งหย่าซินเงยหน้าขึ้น เธอไม่มีท่าทีที่ดูเป็นผู้ดีเหมือนเมื่อก่อนเลย
ซึ่งมีลักษณะนิสัยแตกต่างกับคุณนายซ่งมาก
เสิ่นเผยซวนจริงจังขึ้น “พวกเราเลิกกันแล้ว เป็นเพราะผมไม่ชอบคุณ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคนอื่น!”
ซ่งหย่าซินกัดปาก “ซ่งเผยซวนคุณทำให้คนอื่นดูแย่มากนะ! ถ้าไม่ชอบฉัน คุณจะตอบตกลงคบกับฉันทำไม?”
“ใช่ ผมไม่ชอบคุณ ที่ผมตอบตกลงคบกับคุณมันก็คือความผิดพลาด!” เสิ่นเผยซวนพูดเตือนเน้นทีละคำ “ผมไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับผู้หญิงที่อยู่ในรถ เธอเป็นแฟนกับซูจ้าน และคุณก็อย่าคิดอะไรที่ไม่ดีล่ะ!”
ซ่งหย่าซินตัวสั่นเพราะความโกรธ “คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ? แฟนของซูจ้านนั่งในรถคุณไปๆ มาๆ คุณคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ?”
รถ?
รถอะไรกัน?
เสิ่นเปยซวนมองไปที่รถด้านหลังผ่านกระจกมองหลัง เขาสังเกตเห็นว่าคนในรถเป็นใครอย่างรวดเร็ว
เขาขมวดคิ้วทันที และสีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีนัก
ฉินยาถาม “ตั้งใจตามพี่มาใช่ไหม”
“น่าจะไม่ใช่” เสิ่นเผยซวนพูด
เพราะเขาคิดว่ามันไม่มีเหตุผลอะไร
เธอจะสะกดรอยตามเขาทำไมกัน?
ฉินยามองไปที่ด้านหลังอีกที เสิ่นเผยซวนไม่ได้ขับไวมาก ช่วงนี้ก็ไม่ใช่ช่วงที่รถติด รถบนถนนก็ไม่ได้มีอยู่เยอะมาก แต่ว่าความเร็วของรถคันด้านหลังช้ากว่าเสียอีก ในสถานการณ์ปกติ ความเร็วแบบนี้ยังไงก็คงต้องโดนรถคันอื่นแซงไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่สะกดรอยตามแล้วคืออะไร?
“ฉันว่าไม่เหมือนนะ เรื่องของพี่กับเธอยังจัดการไม่เสร็จอีกเหรอ?” ฉินยาเคยซวยเพราะเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอพูดขึ้น “ฉันว่าพี่จะไม่เป็นเหมือนซูจ้านนะ”
เพราะไม่อย่างนั้นมันจะไปทำร้ายซางหยูได้
เสิ่นเผยซวนพูด “พวกเราพูดกันชัดเจนแล้ว เธอก็ตอบตกลงแล้ว พวกเราเลิกกันอย่างสันติสุข”
“แบบนี้นี่เอง” ฉินยาพยักหน้า
จากลักษณะนิสัยของเสิ่นเผยซวนแล้ว เขาไม่มีทางที่จะยื้อเวลาและเหยียบเรือสองแคมแน่นอน
เสิ่นเผยซวนเพิ่มความเร็ว ความเร็วของรถคันด้านหลังก็เพิ่มมากขึ้น เมื่อเสิ่นเผยซวนเลี้ยวรถ รถของซ่งหย่าซินก็เลี้ยวตาม บนถนนเส้นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เส้นทางที่ซ่งหย่าซินจะไป บ้านของเธออยู่ทางเขตเมืองฝั่งใต้ แต่ที่นี่คือทางเขตเมืองฝั่งเหนือ ซึ่งมันคือคนละทางกัน
เสิ่นเผยซวนก็เริ่มสงสัย ถ้าเกิดว่ากลับไปที่บ้านพักแล้วเธอได้เจอกับซางหยูเข้า มันจะแย่แน่ๆ
ฉินยาก็คอยสังเกตรถคันด้านหลัง ถ้าก่อนหน้านี้ยังไม่สามารถพูดได้ว่าเธอกำลังสะกดรอยตาม แล้วตอนนี้ล่ะ?
ถ้าเสิ่นเผยซวนขับเร็วเธอก็ขับเร็วตาม เสิ่นเผยซวนขับช้าเธอก็ขับช้าตาม แล้วเธอก็ตามอยู่ด้านหลังแบบนี้
