[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN) – ตอนที่ 1 เทพธิดาท่ามกลางสายฝน

Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN)
ชื่อไทย : มาฮิรุณคอแดง(?)
ผู้แปล : แปลแบบคนเหงาและง่วง
Chapter : 1
 
“…เธอกำลังทำอะไรอยู่งั้นหรอ?”
 
ท่ามกลางสายฝน ชีนะ มาฮิรุ เธอกำลังนั่งอยู่คนเดียวบนชิงช้าในสวนสาธารณะ นั่นเป็นครั้งแรกที่อามาเนะ ฟูจิมิยะได้พูดคุยกับเธอ
อามาเนะได้เริ่มออกมาอาศัยอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่เริ่มเข้ามัธยมปลายปี 1 และผู้ที่อาศัยอยู่ในอพาทเม้นท์ติดห้องติดกันทางด้านขวาของเขาก็คือนางฟ้า
แน่นอนว่านางฟ้าที่ว่าก็คือแค่การเปรียบเทียบเท่านั้น แต่อย่างไรก็ตาม มาฮิรุ ชีนะเป็นคนที่สวยและน่ารักมากซะจนการเปรียบเทียบนั่นไม่ใช่แค่มุกตลก 
เส้นผมตรงยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ได้รับการดูแลอย่างดีนั้น ดูนุ่มลื่นและเงางาม ผิวของเธอดูขาวใสบริสุทธิ์และดูอ่อนนุ่ม เธอมีจมูกที่ดูดี ดวงตาที่ดูกลมโตทั้งสองอยู่ใต้คิ้วยาวของเธอ และริมฝีปากสีชมพูสดใสได้รูป รวมทุกสิ่งของเธอเข้าด้วยกันแล้วมันดูสวยงามราวกับตุ๊กตา
เธออยู่โรงเรียนและชั้นปีเดียวกันกับอามาเนะ และเขาก็ได้ยินคนพูดเกี่ยวกับเธออยู่บ่อยๆ ว่าเธอคือเด็กผู้หญิงที่เก่งทั้งเรียนและกีฬา
 
เธอมักจะได้คะแนนอันดับหนึ่งตลอดทุกการสอบ และเก่งด้านกีฬาอีกด้วย
อามาเนะรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเธอเพียงเล็กน้อย นั่นเพราะพวกเขาเรียนอยู่คนละห้องกัน แต่สิ่งที่ได้ยินมานั้นก็เป็นเรื่องจริง เธอดูสมบูรณ์แบบจริงๆ
ใบหน้าเธอดูโดดเด่นและสวยไร้ที่ติ เธอมีบุคลิกที่ดี ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะป๊อป
เด็กผู้ชายบางคนคงจะอิจฉาเป็นอย่างมากที่ได้อาศัยอยู่ติดกับสาวสวยแบบนี้ 
แต่ยังไงก็ตาม อามาเนะไม่ได้สนใจจะเข้าไปยุ่งกับเธอเท่าไหร่นัก  แล้วก็ไม่คิดว่าจะทำได้ด้วย 
 
แน่นอน อามาเนะเองก็คิดว่ามาฮิรุ ชีนะมีเสน่ห์มากจริงๆ 
แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็เป็นแค่เพื่อนบ้านกัน อามาเนะไม่เคยคิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวใดๆกับเธอ แล้วก็ไม่ได้มีโอกาสคุยกับเธอเช่นกัน
หากเขาทำ เขาอาจจะถูกผู้ชายคนอื่นๆอิจฉา หากความจริงที่เขาอาศัยอยู่ติดกับเธอถูกรู้เข้า
และความรักนั้นก็ต่างจากความหลงไหล อามาเนะเพียงคอยชื่นชมมาฮิรุ ในระยะห่างๆเท่านั้น
ด้วยเหตุนี้เอง อามาเนะไม่เคยคาดหวังถึงความสัมพันธ์อันแสนหวานกับเธอเลย โดยปกติแล้วเขาก็ไม่เคยคิดว่าจะได้ไปเกี่ยวข้องกับเธออยู่แล้ว เข้าเพียงอาศัยอยู่ห้องข้างๆ และไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ใดๆกับเธอเลย
เมื่อเขาเห็นเธออยู่คนเดียวโดยไม่มีร่มท่ามกลางสายฝน มันทำให้เขาสงสัย (เธอทำอะไรอยู่น่ะ?)
ฝนกำลังตกลงมาอย่างหนัก ทำให้คนอื่นๆ รีบกลับกันหมดแล้ว แต่มีเพียงเธอที่ยังคงนั่งอยู่บนชิงช้าคนเดียวในสวนสาธารณะที่อยู่ระหว่างทางไปโรงเรียนและอพาทเม้นท์ 
 
(เธอทำอะไรอยู่ท่ามกลางสายฝนเนี่ย?)
 
ฝนนั้นตกไม่หยุดมาตั้งแต่เช้า เมฆอันหนาแน่นและมืดมัวปกคลุมทั่วท้องฟ้า และไม่มีแสงใดๆส่องผ่านมาได้ ทำให้บรรยากาศดูมืดสลัว เขามองเห็นเธอได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่านั่นคือมาฮิรุเพราะผมสีน้ำตาลอ่อนและชุดนักเรียนอันโดดเด่นของเธอ 
อามาเนะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีร่มและปล่อยให้ให้ตัวเองเปียกโชกไปด้วยสายฝน
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้รอใครเป็นพิเศษ และไม่ได้สนว่าตัวเองกำลังเปียกโชก เธอเพียงจ้องมองอย่างเหม่อลอยอย่างไร้ทิศทาง
เมื่อมองเข้าไปก็เห็นว่าใบหน้าของเธอกำลังดูซีดเซียว
ขืนเธอไม่ระวังตัว อาจจะทำให้เธอเป็นหวัดได้ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงนั่งอยู่เงียบๆ
ดูเหมือนว่าเธออยากจะทำแบบนั้น และไม่มีท่าทีว่าจะกลับบ้าน บางทีมันคงจะไม่เหมาะที่จะส่งเสียงไปเรียกเธอ
เขาจึงคิดที่จะเดินผ่านไปทั้งๆแบบนั้น แต่แล้ววิในนาทีสุดท้าย เขาก็ได้เห็นใบหน้าที่บูดเบี้ยวราวกับกำลังร้องไห้ มันทำให้เขาเริ่มเกาหัวของตัวเอง
เขาไม่มีความสนใจที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับเธอเลยสักนิด 
แต่จิตสำนึกของเขากลับเจ็บปวด หากเขาทิ้งใครบางคนที่กำลังทำหน้าเจ็บปวดอยู่แบบนี้ไว้ 
 
“…เธอกำลังทำอะไรอยู่งั้นหรอ?”
 
อามาเนะพูดขึ้นกับเธอด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีความคิดแอบแฝงใดๆกับเธอเลย เธอส่ายหัวพร้อมกับผมที่เปียกปอนไปด้วยฝนของเธอ แล้วมองขึ้นมาที่เขา
ใบหน้าของเธอยังคงสวยเหมือนเคย 
แม้ว่าเธอจะโชกไปด้วยสายฝน แต่ความเจิดจรัสของเธอก็ไม่ได้ลดลงเลย และสายฝนก็ยังช่วยส่งเสริมความสวยของเธอเหมือนดั่งเครื่อประดับอีกด้วย พอดูแล้วก็คือเด็กสาวงามคนนึงที่เปียกโชกไปด้วยฝน
ดวงตาที่เหมือนเทพธิดาของเธอจ้องมองมาที่เขา
อย่างน้อยๆ ก็ดูเหมือนว่ามาฮิรุจะรู้ว่าอามาเนะคือเพื่อนบ้านของเธอ เพราะยังไงพวกเขาก็มักจะได้เจอกันเป็นบางครั้งบางคราวในตอนเช้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม 
เมื่อเธอถูกทักจากคนแปลกหน้า จึงทำให้ดวงตาสีคาราเมลของเธอมีความระแวงขึ้นมาเล็กน้อย 
 
“ฟูจิมิยะซัง มีอะไรให้ฉันช่วยงั้นหรอ?” 
 
(อ่า เธอจำชื่อของฉันได้) เขาคิด ในขณะเดียวกัน เขาก็ตระหนักได้ว่าไม่มีทางที่เธอจะลดความระแวงลง
พวกเขาเคยพบกันมาก่อน แต่ยังไงพวกเขาก็ยังคงเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกันอยู่ดี มันคงทำให้เธอเพิ่มระดับการป้องกันเอาไว้ก่อน
บางทีเธอคงไม่ต้องการที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามมากนัก เพราะดูเหมือนว่าโดยปกติแล้วจะมีเด็กผู้ชายหลายชั้นปีเขามาสารถาพรักหรือ พยายามเข้าหาเธอ และเธอก็คงจะคิดว่าพวกเขามีความคิดแอบแฝงที่ไม่ดี
 
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เป็นห่วงที่เห็นเธอนั่งอยู่คนเดียวในตอนที่ฝนตกอยู่แบบนี้”
 
“งั้นหรอ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะ แต่ฉันอยากจะอยู่แบบนี้เอง ปล่อยฉันไว้แบบนี้แหละ”
 
เสียงของเธอไม่ได้ดูหวาดระแวงเท่าไหร่ ทั้งที่มันฟังดูอ่อนโยน แต่เสียงเบาๆของเธอเหมือนได้บอกว่าอย่าถามไปมากกว่านี้
 
(ก็คงอย่างงั้นล่ะนะ)
 
เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังปิดบังบางอย่างอยู่ แต่อามาเนะไม่ได้สนใจที่จะถามไปมากกว่านี้ ในเมื่อเธอยืนยันแบบนั้น
อามาเนะเพียงต้องการแค่ถามสถาณการณ์ของเธอเท่านั้น ไม่ใช่ว่าเพราะเขาเป็นห่วง มันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะหยุดถามอะไรไปมากกว่านี้ 
ถ้าหากเธอแค่อยากที่จะอยู่แบบนี้ เขาก็ไม่คิดจะขัดอะไร
ทางด้านมาฮิรุคงจะคิดสงสัยว่าทำไมเขาถึงเข้ามาคุยกับเธอแบบนี้
เธอจ้องมองมาที่อามาเนะอย่างสงสัย เธอกระพริบตาด้วยใบหน้าอันสวยงามของเธอ “อ่า เข้าใจแล้ว” อามาเนะตอบกลับ
เขารู้สึกว่าถ้าขืนยังตื๊อต่อไปแบบนี้เขาคงถูกเกลียด ดังนั้นมันคงได้เวลาถอยสำหรับเขา
โชคดีสำหรับเขาที่ถึงยังไงเธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเป็นพิเศษ พวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆต่อกันอยู่แล้ว อามาเนะตัดสินใจที่จะกลับบ้านแล้วปล่อยเธอเอาไว้
ยังไงก็ตาม เขายังคงรู้สึกไม่ดีที่จะปล่อยเด็กผู้หญิงไว้คนเดียวท่ามกลางสายฝน 
 
“เธอจะเป็นหวัดเอานะ เอาร่มนี่ไปสิ ไม่ต้องเอามาคืนหรอก”
 
ท้ายที่สุดอามาเนะก็ตัดสินใจที่จะเข้าไปยุ่งนิดหน่อย
หากเธอเป็นหวัดเอา อามาเนะคงนอนไม่หลับ เขาคิดแบบนั้น แล้วยื่นร่มไปไว้เหนือหัวเธอ 
เธอรับร่มมา หรือพูดให้ถูกคือโดนยัดเยียดให้ แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยปากพูดปฏิเสธ เขาก็หันกลับออกไปแล้ว
เขาได้รีบวิ่งออกไป ขณะนั้นเองก็มีเสียงของมาฮิรุกำลังเรียกเขาอยู่ด้านหลัง
แต่เสียงเบาๆของเธอได้ถูกกลบด้วยเสียงของสายฝนที่เทลงมา เขาไม่สนใจและวิ่งผ่านสวนสาธารณะออกไปอย่างรวดเร็ว
เขาหวังว่าเธอจะไม่เป็นหวัดหลังจากที่เขาให้ร่มเธอไป แม้ว่ามันจะผิดต่อความต้องการของเธอเล็กน้อยก็ตามที
เมื่อเธอไม่ต้องการที่จะพูดคุย อามาเนะก็ไม่ได้สนใจเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอเช่นกัน
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคนอีกแล้ว มันจะจบลงเพียงแค่นั้น
นั่นคือสิ่งที่อามาเนะคิด ระหว่างที่เขากำลังกลับบ้าน
 
 
 
***แปลจากอิ้ง แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่แปล ขอบคุณแอดมินจากเพจ อ่านออกแต่ฮิรากานะ ที่มาช่วยแก้การแปลเมาๆนี้ครับ ผิดเยอะเลย555555
ติดตามตอนใหม่ๆได้ที่เพจ แปลแบบคนเหงาและง่วง