บทที่ 23: เหตุและผล
“ ดังนั้น ถ้าข้าไม่ตอบโต้และรู้สึกอับอายหรือขมขื่นทุกครั้งที่ฮัตตันทำให้อับอายขายหน้า เขาจะรู้สึกมีความสุขและสบายใจ ความสุขและความสบายใจนั้นเป็นรางวัลที่เขารังแกข้า ยิ่งเขาอยากได้รับรางวัลมากเท่าไร เขาก็ยิ่งต้องการรังแกข้ามากเท่านั้น ”
“ การเปรียบเทียบนั้นเข้ากันได้ดีทีเดียว ! ” ฮอร์ท ลืมตากว้างและมองอย่างใกล้ชิดที่ซูเย่ เขาไม่ได้คาดหวังว่าซูเย่จะมีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลเช่นนี้
ซูเย่กล่าวต่อ “ แต่เมื่อเจ้ากินน้ำผึ้ง บางครั้งเจ้ารู้สึกว่าเจ้าไม่สามารถกินต่อไปได้เพราะเจ้าเหนื่อยกับมันหรือเปล่า ? ”
“ ถ้าอย่างนั้นเจ้าอาจจะวางน้ำผึ้งลงไป และหลังจากนั้นไม่นาน เจ้าจะต้องกินอะไรที่ดีกว่าหรือลองน้ำผึ้งที่มีราคาแพงกว่านั้น เช่น น้ำผึ้งจากผึ้งวิเศษ ”
” เจ้าพูดถูก ! ” ฮอร์ท ได้ตอบกลับ
“ ดังนั้น ฮัตตันก็เหมือนกัน หากข้าแสดงให้เขาเห็นต่อไปว่าข้ามีความทุกข์ในระดับเดียวกันเมื่อเขาทำให้อับอาย เขาจะรู้สึกว่ารางวัลที่ได้รับลดลงเมื่อเวลาผ่านไป ดังนั้นเขาจะต้องการได้รับรางวัลมากยิ่งขึ้น หรือเขาอาจต้องการได้รับรางวัลมากกว่านี้เมื่อเขาไม่มีความสุขกับบางสิ่งเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น เจ้าคิดว่าเขาจะทำอะไร ”
“ เขาจะเพิ่มความอัปยศหรือทำร้ายเจ้า ! ” ฮอร์ท ตอบด้วยท่าทางจริงจัง
” ถูกต้อง ดังนั้นข้าต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อกำจัดรางวัลของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาสร้างนิสัยที่ทำให้ข้าอับอายขายหน้า เมื่อเขาตระหนักว่าผลลัพธ์ของการทำให้ข้าอับอายไม่ใช่รางวัล แต่เป็นความทุกข์ เขาจะหยุดอย่างแน่นอน ” ซูเย่กล่าว
” ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ายอดเยี่ยมมาก ” ฮอร์ท จ้องที่ ซูเย่ อย่างจริงจัง
ซูเย่ยิ้ม “ เจ้าไม่เข้าใจ ”
” เจ้าหมายถึงอะไร ? ข้ารู้ว่าบางครั้งข้าก็โง่ได้ ” ฮอร์ตรู้สึกผิดหวัง เขาถูกเยาะเย้ยมาทั้งชีวิตเพราะความโง่เขลาของเขา เขาเข้าร่วม สถาบันศึกษาเพลโต เมื่ออายุ 20 ปี แต่เขาไม่สามารถก้าวไปสู่การเป็นนักรบฝึกหัดได้แม้จะผ่านไปห้าปีก็ตาม เขาทำลายสถิติทั้งหมดใน สถาบันศึกษาเพลโต ไปแล้วเพราะเป็นนักเรียนที่อ่อนแอที่สุด ดังนั้นเขาจึงไม่สนว่าคนอื่นจะเรียกเขาว่าคนโง่คนแรกหรือคนที่สอง
“ มีเหตุผลมากมายว่าทำไมเขาถึงรังแกข้า รางวัลที่ข้าอธิบายตอนนี้เป็นเพียงเหตุผลหนึ่งเท่านั้น แค่รู้เหตุผลก็ทำให้ข้าต้องลงมือจริงๆ แต่ข้าจะไม่ลงมือทำอย่างรวดเร็ว ”
“ แล้วทำไมเจ้าถึงดำเนินการอย่างรวดเร็ว ”
ซูเย่หัวเราะ “ ข้ากำลังคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับข้าถ้าข้าไม่ตอบโต้ ”
“ ในตอนแรกข้าจะต้องทนทุกข์ทรมาน แล้วข้าจะกลัว กลัว และหดหู่ ข้าจะสงสัยและปฏิเสธตัวเอง ในที่สุดข้าก็จะมึนงง ข้าจะปล่อยให้เขารังแกข้าและไม่ตอบโต้ ข้าจะกลายเป็นของเล่นในวัยเด็กของพวกเขา สิ่งเหล่านี้จะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในใจของข้า เป็นรอยแผลเป็นที่ลึกและน่าจดจำ ข้าจะรู้สึกกลัวและฝันร้ายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เหล่านี้หลังจากที่ข้าโตขึ้น ข้ายังคงมีรอยแผลเป็นที่ลึกและน่าจดจำอยู่ในใจแม้ว่าข้าจะมีสถานะ ความมั่งคั่ง และอำนาจในอนาคตก็ตาม ”
ฮอร์ท มองไปที่ ซูเย่ เขาสามารถตรวจพบเจตนาเย็นชาจากภายในหัวใจของซูเย่ได้เล็กน้อย
หญิงสาวตาสีฟ้าที่กำลังดักฟังการสนทนาได้กำหมัดขวาของเธออย่างเบาๆ
ซูเย่กล่าวต่อ “ ถ้าข้ายอมตอนนี้ ถ้าข้าคุกเข่าตอนนี้ ข้าจะอยู่ในร่มเงาแห่งความอัปยศตลอดไป จากนั้นข้าก็ถามตัวเองด้วยคำถามเหล่านี้: ข้ายินดีที่จะมีชีวิตอยู่อย่างนั้นหรือ ? ข้ายินดีที่จะเก็บบาดแผลและกรีดร้องด้วยความเศร้าโศกทุกวันหรือไม่ ? ข้าเต็มใจที่จะหลั่งน้ำตาทุกครั้งที่ข้าตื่นจากฝันร้ายหรือไม่ ? ข้าไม่ ! ดังนั้นแม้ว่าข้าต้องเสี่ยงชีวิต ข้าต้องหยุดเขาไม่ให้ทำลายอนาคตของข้า ! ”
“ แต่ถ้าเขากลายเป็นวิกลจริตและฆ่าเจ้าจริงๆ…” ฮอร์ทเผยสีหน้ากังวล
ซูเย่ยิ้มเล็กน้อยและชี้ไปที่หัวใจของเขา “ เมื่อเทียบกับความตาย ข้ากลัวการมีชีวิตอยู่กับรอยแผลเป็นมากกว่า ”
“ ข้าคิดว่าข้าเข้าใจ แต่รู้สึกเหมือนข้ายังไม่เข้าใจทั้งหมด ” ฮอร์ทเกาหัวอย่างงุ่มง่าม
ซูเย่หัวเราะ “ เมื่อข้ามองดูอดีต ข้าเข้าใจเหตุผล เมื่อข้ามองไปในอนาคต ข้าพบความหมายของข้า เมื่อข้ารู้เหตุและผล สิ่งที่ข้าทำได้คือลงมือทำ ”
ฮอร์ท มองไปที่ ซูเย่ อย่างมึนงง ในเวลาต่อมา เขาพูดว่า “ ตอนนี้เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว ”
“ บังคับโดยพฤติการณ์ ” ซูเย่ไม่ได้ให้คำอธิบายเชิงลึกเกี่ยวกับสถานการณ์ เขาเอื้อมมือไปลูบไหล่ของ ฮอร์ท แต่ไม่สามารถเอื้อมถึงได้ ดังนั้นเขาจึงหันไปลูบต้นแขน จากนั้นเขาก็กลับไปที่ที่นั่งของเขา
หญิงสาวตาสีฟ้ามีหนังสือคาถาอยู่ข้างหน้าเธอ แต่สายตาของเธอกวาดสายตาไปทั่วทุกที่
“ สถาบันศึกษาเพลโต สมกับชื่อเสียงอย่างแท้จริงในฐานะที่เป็นสถานที่ซ่อนบุคคลที่มีพรสวรรค์ ไม่น่าแปลกใจเลยที่นักเวทย์ที่นี่จะแข็งแกร่งกว่า สถาบันศึกษาขุนนาง แม้แต่คนที่อยู่อันดับที่ 3 ก็ยังมีความเฉลียวฉลาด กลวิธี และความรู้เช่นนั้น คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าจะน่าเหลือเชื่อขนาดไหน ? ดูเหมือนว่าข้าต้องเอาความเย่อหยิ่งและความภาคภูมิใจกลับคืนมาและศึกษาอย่างจริงจังแม้ว่าข้าจะเป็นนักรบเหล็กดำแล้วก็ตาม ” หญิงสาวตาสีฟ้าคิดในใจ
เธอกำหมัดของเธอเบา ๆ จากนั้นยกศีรษะขึ้นและผลักหน้าอกออก จิตวิญญาณการต่อสู้เผาไหม้ในดวงตาของเธอ
ในตอนนี้เองที่ซูเย่ตระหนักว่าเขาละเลยนักเรียนใหม่ เขาพูดอย่างเงียบ ๆ “ สวัสดี ข้าชื่อซูเย่ เจ้าชื่ออะไร ? ”
หญิงสาวตาสีฟ้าหันร่างของเธอเล็กน้อย คอที่ยุติธรรมของเธอดูสง่างามราวกับหงส์ และการจ้องมองของเธอกวาดไปทั่วห้องเรียนราวกับลำแสงสีฟ้า
เธอผลักหนังสือเวทย์มนตร์ระหว่างพวกเขาและชี้ไปที่มุมล่างขวาของปก
“ พาลอส ? ” ซูเย่อ่านออกเสียง
พาลอส พยักหน้า จากนั้นดึงหนังสือเวทมนตร์ของเธอกลับมาและศึกษาต่ออย่างจริงจัง
“ ไม่พูดอะไรเลย หยิ่งทะนง หรือว่าเธอพูดไม่ได้ ? ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารจริงๆ…” ซูเย่คิดกับตัวเอง
ซูเย่จำจดหมายที่เขาได้รับเมื่อครู่นี้และเปิดอ่าน
มันถูกส่งโดยจิมมี่ เพื่อนร่วมโต๊ะของเขา ตอนที่เขาเพิ่งนั่งลง
“ เป็นเครื่องเตือนใจให้อยู่ห่างจากหญิงสาวตาสีฟ้า มีข่าวลือว่าเธอเป็นผู้มีอิทธิพล แม้แต่โรลอนก็ยังรักษาระยะห่างและให้เกียรติเธอเป็นพิเศษ ”
ซูเย่มองไปที่พาลอสจากหางตา จากนั้นเหลือบมองที่โรลอน เขาตระหนักว่าโรลอนเงียบกว่าปกติ
โรลอนไม่เหมือนนักเรียนทั่วไป เขามักจะสวมชุดเกราะหนังสีดำและพกหอกต่อสู้และดาบสั้นติดตัวไปด้วย
โรลอน ถือเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลในชั้นเรียน เขาลงทะเบียนกลางภาคเรียนที่แล้ว แต่ทำคะแนนได้อันดับหนึ่งในการสอบปลายภาค ชนะเลเกอร์อันดับหนึ่งดั้งเดิม
นอกจากนี้ เลเกอร์ยังมีพรสวรรค์—หน่วยความจำภาพ หลายคนไม่อยากเชื่อ โรลอนจะมาแทนตำแหน่ง
มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับโรลอน บางคนบอกว่าเขามาจากตระกูลเอิร์ลหรือแม้แต่ตระกูลมาร์ควิสในตำนาน
เขามีพฤติกรรมที่ห่างเหินตั้งแต่เข้าชั้นเรียนและมีปฏิสัมพันธ์กับขุนนางเพียงไม่กี่คนในสถานศึกษาเท่านั้น
บางทีอาจเป็นเพราะท่าทางที่ห่างเหินของเขาหรือความเศร้าโศกเล็กน้อยที่อยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา แต่เขาได้รับความนิยมเป็นพิเศษในหมู่สาวๆ
ถ้าแม้แต่โรลอนยังไม่กล้าเข้าใกล้ พาลอส หญิงสาวตาสีฟ้าคนนี้ แสดงว่าตัวตนของเธอต้องไม่ธรรมดา
ซูเย่ตอบจิมมี่และแสดงความขอบคุณ จากนั้นเขาก็เปิดตำราคณิตศาสตร์ของปีที่แล้ว
ซูเย่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเขาพลิกดูหนังสือเรียน
เนื้อหาของวิชาคณิตศาสตร์ชั้นปีที่ 1 ที่ สถาบันศึกษาเพลโต ค่อนข้างตื้น โดยแนวคิดที่ยากที่สุดเพียงแค่ไปถึงระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 หรือ 5 ในดาวเคราะห์สีน้ำเงินเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ซูเย่ลืมแนวคิดทางคณิตศาสตร์ง่ายๆ ไปมากมาย และประกอบกับความจริงที่ว่าคำศัพท์ในโลกนี้แตกต่างกัน เขาไม่กล้าที่จะย่ามใจ แต่เขาศึกษาโดยใช้วิธีการที่เขาใช้บ่อยที่สุดแทน
อันดับแรก เขาจดบันทึกและจดแนวคิด คำศัพท์ และประเด็นสำคัญทางคณิตศาสตร์ทั้งหมด ทุกครั้งที่เขาจดบันทึก เขาอธิบายให้ตัวเองฟังด้วยคำพูดที่เขาเข้าใจ จากนั้นจึงยกตัวอย่าง เขาจะใช้ความคล้ายคลึงใกล้เคียงกับชีวิตเมื่อเขาพบแนวคิดที่เป็นนามธรรมโดยเฉพาะ
ตอนเที่ยงเขาได้ดึงประเด็นสำคัญทั้งหมดออกจากหนังสือ ระฆังดังขึ้นเมื่อเขากำลังจะไปยังขั้นตอนต่อไป
“ ไปกินข้าวด้วยกัน ! ” เงาเกิดขึ้นบนตัวเขา
ซูเย่ยิ้มฮอร์ตสูงเกินไป คนทั่วไปสามารถเล่น “ซ่อนลูกแมว*” ได้ แต่เขาเล่นได้เพียง “ซ่อนช้าง”
ซูเย่พยักหน้า ปิดหนังสือคาถาของเขา แล้วลุกขึ้นยืน
“ เมื่อกี้เจ้าทำได้ดี ! ” เพื่อนร่วมโต๊ะที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮอร์ทได้ตบแขนท่อนบนของซูเย่และมองดูให้กำลังใจเขาก่อนจะหันหลังเดินจากไป
ซูเย่มองไปที่ด้านหลังของ “บูลลี่**” เลเกอร์และยิ้ม นับตั้งแต่ตำแหน่งของเขาที่ด้านบนถูกแย่งชิงจาก โรลอน เลเกอร์ก็ทำงานหนักขึ้นในการศึกษาของเขาและผอมลงมาก
* วลีดั้งเดิมเป็นคำศัพท์ที่ใช้กันสำหรับซ่อนหา แต่เรื่องตลกหายไปในการแปล
**บูลลี่ เลเกอร์ เขาย้ำไว้ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่า บูลลี่คือ กลั่นแกล้ง หรือ มันเป็นนามสกุล หรือชื่อของเขานะคะ ขอเวลาก่อนตัดสินใจ
