เธอเดินผ่านวงล้อมของนักข่าวอย่างรวดเร็วพลางเอื้อมมือออกไปสัมผัสมือลูกชายอย่างระมัดระวัง
“คุณแม่จิ่งเหยียน เมื่อครู่จิ่งเหยียนทะเลาะกับเพื่อนในห้อง คุณก็ทราบนะคะว่าโรงเรียนก็มีกฎระเบียบ ทางเราก็ต้องมีการจัดการ ดังนั้นโรงเรียนจึงอยากขอให้จิ่งเหยียนพักการเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ค่ะ ”
นี่เป็นสิ่งที่ครูใหญ่จะสือถึง หนึ่งสัปดาห์…ก็สามารถรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เฉินเป่ยชวนคิดกับจิ่งเหยียน
“ทำไมเขาถึงทำร้ายร่างกายคนอื่นคะ?”
เฉียวชูเฉี่ยนรู้สึกประหลาดใจ ลูกที่เธอให้กำเนิดมาเธอรู้ดีที่สุด เขาไม่มีทางที่จะทำร้ายคนอื่นอย่างไร้เหตุผล
“ดิฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ เพราะว่าเป็นคาบเรียนด้วยตัวเอง และดิฉันก็ถามจิ่งเหยียนแล้วแต่เขาไม่ตอบอะไร”
คุณครูรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ปล่อยปละละเลยหน้าที่การดูแลเด็กนักเรียน
เฉียวชูเฉี่ยนมองไปที่ลูกชายของเธอพร้อมกับก้มศีรษะลงและจับมืออีกข้างอย่างระมัดระวัง “ทราบแล้วค่ะ”
“คุณเฉียว คุณหย่ากับคุณเฉินเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนนั้นคุณยังไม่ได้ให้กำเนิดเด็กคนนี้ เพราะเรื่องของเด็กคนนี้หรือเปล่าคะที่ทำให้พวกคุณสองคนหย่าร้างกัน?
“คุณเฉียว ในช่วงเจ็ดปีที่คุณอยู่ต่างประเทศ เราได้ทำการตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้วว่ามีคุณลู่ที่ดูแลคุณเป็นอย่างดี และเขามักจะปรากฏตัวในอเมริกาเพื่อติดตามคุณ และเรายังพบว่าคุณคนตระกูลลู่ท่านนี้ยังเป็นเพื่อนสนิท เป็นเพราะสถานะของเด็กคนนั้นถูกเปิดเผย ดังนั้นจึงเสนอตัวหย่าร้าง?
การปรากฏตัวของเฉียวจิ่งเหยียนทำให้ผู้สื่อข่าวที่คิดว่าหัวข้อนั้นไม่เพียงพอที่จะเพิ่มหัวข้อใหม่ในทันทีและกล้องที่เขาพกพาไปด้วยก็ถ่ายภาพเด็กอย่างไม่รู้จบ
เฉียวชูเฉี่ยนสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือเล็ก ๆ ที่เธอจับอยู่นั้นบีบแน่นขึ้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นการตอบสนองโดยตรงต่อคำพูดเหล่านี้
“พวกคุณจะพอได้หรือยังคะ? อาชีพของพวกคุณคือตีแผ่ความจริง ไม่ใช่ให้พวกคุณมาแต่งเรื่อง!”
เธอเดินผ่านวงล้อมของนักข่าวอย่างรวดเร็วพลางเอื้อมมือออกไปสัมผัสมือลูกชายอย่างระมัดระวัง
“คุณแม่จิ่งเหยียน เมื่อครู่จิ่งเหยียนทะเลาะกับเพื่อนในห้อง คุณก็ทราบนะคะว่าโรงเรียนก็มีกฎระเบียบ ทางเราก็ต้องมีการจัดการ ดังนั้นโรงเรียนจึงอยากขอให้จิ่งเหยียนพักการเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ค่ะ ”
นี่เป็นสิ่งที่ครูใหญ่จะสือถึง หนึ่งสัปดาห์…ก็สามารถรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เฉินเป่ยชวนคิดกับจิ่งเหยียน
“ทำไมเขาถึงทำร้ายร่างกายคนอื่นคะ?”
เฉียวชูเฉี่ยนรู้สึกประหลาดใจ ลูกที่เธอให้กำเนิดมาเธอรู้ดีที่สุด เขาไม่มีทางที่จะทำร้ายคนอื่นอย่างไร้เหตุผล
“ดิฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ เพราะว่าเป็นคาบเรียนด้วยตัวเอง และดิฉันก็ถามจิ่งเหยียนแล้วแต่เขาไม่ตอบอะไร”
คุณครูรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ปล่อยปละละเลยหน้าที่การดูแลเด็กนักเรียน
เฉียวชูเฉี่ยนมองไปที่ลูกชายของเธอพร้อมกับก้มศีรษะลงและจับมืออีกข้างอย่างระมัดระวัง “ทราบแล้วค่ะ”
“คุณเฉียว คุณหย่ากับคุณเฉินเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนนั้นคุณยังไม่ได้ให้กำเนิดเด็กคนนี้ เพราะเรื่องของเด็กคนนี้หรือเปล่าคะที่ทำให้พวกคุณสองคนหย่าร้างกัน?
“คุณเฉียว ในช่วงเจ็ดปีที่คุณอยู่ต่างประเทศ เราได้ทำการตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้วว่ามีคุณลู่ที่ดูแลคุณเป็นอย่างดี และเขามักจะปรากฏตัวในอเมริกาเพื่อติดตามคุณ และเรายังพบว่าคุณคนตระกูลลู่ท่านนี้ยังเป็นเพื่อนสนิท เป็นเพราะสถานะของเด็กคนนั้นถูกเปิดเผย ดังนั้นจึงเสนอตัวหย่าร้าง?
การปรากฏตัวของเฉียวจิ่งเหยียนทำให้ผู้สื่อข่าวที่คิดว่าหัวข้อนั้นไม่เพียงพอที่จะเพิ่มหัวข้อใหม่ในทันทีและกล้องที่เขาพกพาไปด้วยก็ถ่ายภาพเด็กอย่างไม่รู้จบ
เฉียวชูเฉี่ยนสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือเล็ก ๆ ที่เธอจับอยู่นั้นบีบแน่นขึ้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นการตอบสนองโดยตรงต่อคำพูดเหล่านี้
“พวกคุณจะพอได้หรือยังคะ? อาชีพของพวกคุณคือตีแผ่ความจริง ไม่ใช่ให้พวกคุณมาแต่งเรื่อง!”
เขาถือโทรศัพท์ไว้ด้วยมือข้างเดียวและมองไปที่ครอบครัวที่รายล้อมไปด้วยฝูงชนอย่างเย็นชา แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างไกล แต่เขาก็ได้ยินคำตอบของลู่ฉีอย่างชัดเจน
ดีมาก เฉียวชูเฉี่ยน คุณสวมเขาให้ฉัน
“ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าลู่ฉีจะปรากฏตัวด้วย?”
โดยไม่ฟังเสียงโอดครวญ เขาพูดต่อจนจบ เขาวางสายโทรศัพท์พลางขบกรามแน่น จากนั้นหมุนตัวเดินไปยังรถ
“อุตส่าห์ทำให้คุณเป็นฮีโร่ทั้งที ”
มองไปที่โทรศัพท์ที่ถูกวางสายไป ถังอี้รู้สึกหงุดหงิด เขาตั้งใจจะมาเที่ยวกับสาวเฉยๆ ดังนั้นจึงโทรหาเฉินเป่ยชวน ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้ผู้ชายคนนี้มีสติขึ้นมาได้บ้าง ถ้าเขาได้เป็นฮีโร่ อาจจะช่วยทำให้คนสองคนมีความสุขก็ได้
ในท้ายที่สุดเขาไม่คิดว่าลู่ฉีจะปรากฏตัวออกมาก่อนที่เฉินเป่ยชวนจะมาถึง
ให้ตายเถอะ ยังไงก็สวมเขาให้เฉินเป่ยชวนแล้ว ก็ช่างมัน
แย่แล้วจริงๆ
เฉียวชูเฉี่ยนถูกล้อมรอบไปด้วยฝูงชน เธอไม่เห็นว่ามีใครมามาแอบดูอยู่ในระยะไกล ลู่ฉี จับมือเธอเบา ๆ เธอที่อยากจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่างก็เงียบไป
“ไปกันก่อนเถอะ”
เธอเดินผ่านวงล้อมของนักข่าวอย่างรวดเร็วพลางเอื้อมมือออกไปสัมผัสมือลูกชายอย่างระมัดระวัง
“คุณแม่จิ่งเหยียน เมื่อครู่จิ่งเหยียนทะเลาะกับเพื่อนในห้อง คุณก็ทราบนะคะว่าโรงเรียนก็มีกฎระเบียบ ทางเราก็ต้องมีการจัดการ ดังนั้นโรงเรียนจึงอยากขอให้จิ่งเหยียนพักการเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ค่ะ ”
นี่เป็นสิ่งที่ครูใหญ่จะสือถึง หนึ่งสัปดาห์…ก็สามารถรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เฉินเป่ยชวนคิดกับจิ่งเหยียน
“ทำไมเขาถึงทำร้ายร่างกายคนอื่นคะ?”
เฉียวชูเฉี่ยนรู้สึกประหลาดใจ ลูกที่เธอให้กำเนิดมาเธอรู้ดีที่สุด เขาไม่มีทางที่จะทำร้ายคนอื่นอย่างไร้เหตุผล
“ดิฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ เพราะว่าเป็นคาบเรียนด้วยตัวเอง และดิฉันก็ถามจิ่งเหยียนแล้วแต่เขาไม่ตอบอะไร”
คุณครูรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ปล่อยปละละเลยหน้าที่การดูแลเด็กนักเรียน
เฉียวชูเฉี่ยนมองไปที่ลูกชายของเธอพร้อมกับก้มศีรษะลงและจับมืออีกข้างอย่างระมัดระวัง “ทราบแล้วค่ะ”
“คุณเฉียว คุณหย่ากับคุณเฉินเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนนั้นคุณยังไม่ได้ให้กำเนิดเด็กคนนี้ เพราะเรื่องของเด็กคนนี้หรือเปล่าคะที่ทำให้พวกคุณสองคนหย่าร้างกัน?
“คุณเฉียว ในช่วงเจ็ดปีที่คุณอยู่ต่างประเทศ เราได้ทำการตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้วว่ามีคุณลู่ที่ดูแลคุณเป็นอย่างดี และเขามักจะปรากฏตัวในอเมริกาเพื่อติดตามคุณ และเรายังพบว่าคุณคนตระกูลลู่ท่านนี้ยังเป็นเพื่อนสนิท เป็นเพราะสถานะของเด็กคนนั้นถูกเปิดเผย ดังนั้นจึงเสนอตัวหย่าร้าง?
การปรากฏตัวของเฉียวจิ่งเหยียนทำให้ผู้สื่อข่าวที่คิดว่าหัวข้อนั้นไม่เพียงพอที่จะเพิ่มหัวข้อใหม่ในทันทีและกล้องที่เขาพกพาไปด้วยก็ถ่ายภาพเด็กอย่างไม่รู้จบ
เฉียวชูเฉี่ยนสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือเล็ก ๆ ที่เธอจับอยู่นั้นบีบแน่นขึ้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นการตอบสนองโดยตรงต่อคำพูดเหล่านี้
“พวกคุณจะพอได้หรือยังคะ? อาชีพของพวกคุณคือตีแผ่ความจริง ไม่ใช่ให้พวกคุณมาแต่งเรื่อง!”
