มือที่ถือกระดาษสั่นเล็กน้อย เฉียวชูเฉี่ยนรู้สึกเพียงว่าท้องฟ้าที่เดิมทีสดใสสวยงามจู่ๆ ก็มีรอยแยกที่แตกร้าว ค่อยๆ ขยายกว้างขึ้น ทำอย่างไรก็ไม่สามารถก้าวข้ามผ่านไปได้..
“ใครให้สิ่งเหล่านี้กับนาย? ”
ด้านล่างภาพถ่ายที่คลุมเครือคืออดีตเมื่อ 7 ปีที่แล้วมันเป็นความทรงจำที่มืดมนที่สุดและเจ็บปวดที่สุดในชีวิต เวลาสั้นๆ เพียงครึ่งเดือน เธอสูญเสียพ่อแม่ที่รักเธอ สูญเสียตระกูลเฉียว สูญเสียครอบครัวที่มีความสุขไป
“… ฉันไปสืบมาเอง”
ลู่ฉีเอ่ยปาก แต่กลับเลือกที่จะโกหก ความรู้สึกที่เฉี่ยนเฉียนมีให้เฉินเป่ยชวนนั้นลึกซึ้งเป็นอย่างมาก เขากลัวว่าลำพังเพียงแค่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าจะไม่เพียงพอจะทำให้เธอเชื่อ จึงทำให้เธอเห็นตัวตนที่แท้จริงของเฉินเป่ยชวน
“นายสืบเหตุผลการเกิดอุบัติเหตุของตระกูลเฉียวมาตลอดเหรอ? ”
เฉียวชูเฉี่ยนเงยหน้าขึ้นด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมาเธอทำงานหนัก ตั้งแต่อยากเป็นหมอที่ช่วยเหลือผู้บาดเจ็บจนกลายเป็นเลขานุการมืออาชีพ ไม่เพียงแต่เพื่อช่วยเหลือครอบครัวของเธอเท่านั้น แต่ยังช่วยให้เธอพบสาเหตุของการเกิดอุบัติเหตุของตระกูลเฉียว นี่เป็นหนึ่งในจุดประสงค์ของการกลับประเทศของเธอ
แต่ตอนนี้คำตอบที่เธอกำลังมองหาอยู่กำลังอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แต่ในใจกลับอยากจะปฏิเสธว่าทุกอย่างคือเรื่องโกหก แต่ภาพถ่ายที่ชัดเจนตรงหน้าเธอ ทำให้เธอไม่สามารถละเลยได้
“เฉี่ยนเฉียน ฉันแค่อยากให้เธอเห็นตัวตนที่แท้จริงของเฉินเป่ยชวน”
มือของเราบีบแน่น เฉี่ยนเฉียน…ยกโทษให้ฉันด้วยที่โกหก แต่หลักฐานไม่ใช่ของปลอมแน่นอน
ตัวตนที่แท้จริงของเฉินเป่ยชวน? เธอพูดคำเหล่านี้ซ้ำ ๆ ในความคิดของเธอ แต่ฉากที่เขาจูบตัวเองอย่างอ่อนหวานต่อหน้าทุกคนเมื่อไม่กี่วันก่อนฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เช่นเดียวกับการช่วยเหลือชีวิตเมื่อเธอถูกลักพาตัวโดยพ่อค้ายา
ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหกหรือไม่? ฉันเพิ่งเห็นเฉินเป่ยชวนตัวปลอมงั้นเหรอ?
“เฉี่ยนเฉียน ฉันรู้ว่าเธอรับไม่ได้ แต่มันคือความจริงที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้”
ลู่ฉีเงยหน้าขึ้น ความรู้สึกผิดในดวงตาของเขากลายเป็นความมุ่งมั่นและชี้นิ้วไปที่ภาพที่ถ่าย “ไม่กี่คืนก่อนเกิดอุบัติเหตุที่โรงงานของตระกูลเฉียว รถคันนี้ปรากฏขึ้นในกล้องวงจรปิดในบริเวณใกล้เคียงเป็นเวลาหลายวัน ..”
สายตาที่ผิดปกติของเธอจ้องมองไปที่หมายเลขป้ายทะเบียนของรถและมุมริมฝีปากของเธอสั่นสะท้าน เจ้าของรถที่เธอรู้จักคือเลขานุการหญิงที่ไว้ใจได้มากที่สุดของเฉินเป่ยชวน และเคยหึงหล่อนอยู่ระยะเวลาหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นคือเคยสอบถามคนอื่นมาว่าเลขาหญิงคนนี้ไม่ได้ทำงานกับตระกูลเฉียว ไม่มีเหตุผลที่ต้องมาวนเวียนอยู่แถวโรงงานของตระกูลเฉียวแม้แต่น้อย
“ถ้าหากเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ยังมีอีกนะนี่คือสิ่งที่เฉินเป่ยชวนตรวจสอบข้อมูลของตระกูลเฉียว เฉี่ยนเฉียน ก่อนที่ตระกูลเฉียวจะเกิดเรื่อง เฉินเป่ยชวนต้องการจะจัดการตระกูลเฉียวอยู่แล้ว”
คำพูดของลู่ฉีทำให้หัวใจของเธอขาดสะบั้นอีกครั้ง
ถึงตอนนี้เธอยังจำเรื่องราวในตอนนั้นได้ดี จู่ๆ โรงงานตระกูลเฉียวเกิดไฟไหม้ และพ่อกับแม่ที่กำลังขับรถไปเกิดอุบัติเหตุ เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ
เธอท้องโตแต่เหมือนเด็กที่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญกับข่าวร้ายกะทันหัน เธอโทรหา เฉินเป่ยชวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาบอกอย่างไม่สนใจว่าเขากำลังประชุมและจะโทรกลับหาเธอในภายหลัง
เธอรอเขาทั้งวันทั้งคืน เดิมที่ขาทั้งสองข้างที่บวมและชาไร้ความรู้สึก สุดท้ายก็ต้องฝืนเดินทางไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง โดยที่ไม่มีแม้แต่เสียงโทรศัพท์ติดต่อกลับมา
เขากำลังเดินทางไปทำงานต่างประเทศ แต่เลขาที่เขาไว้ใจมากที่สุดกลับปรากฏตัวอยู่ใกล้กับที่เกิดเหตุ
ทำไม!
น้ำตาของเธอไหลรินออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจไหลพรั่งพรูออกมา
ครึ่งเดือนหลังจากเหตุการณ์นั้น เธอไม่พอใจที่เฉินเป่ยชวนไม่ช่วยเหลืออะไรเลย แม้แต่สัญญากับตระกูลเฉียวก็รักษาไว้ไม่ได้ แต่เธอกลับหาข้ออ้างให้กับเขา เพราะว่าเขาไปทำงานที่ประเทศ ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในประเทศจีน อย่างมากก็แค่เย็นชา
แต่เขาไม่ได้เย็นชา เขาน่ะโหดเหี้ยม ！
“เฉี่ยนเฉียน อย่าร้องไห้เลย เชื่อฉัน เรื่องจริงจะต้องถูกเปิดเผย”
ลู่ฉีรู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาเคยเห็นเธอทำงานล่วงเวลาในต่างประเทศจนกินไม่ได้และไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ เขาเห็นเธอนอนไม่หลับมาสามวันสามคืนเพื่อดูแลอาการป่วยและอ่อนเพลียมากจนเป็นเช่นนั้น แต่ถึงจะลำบากแค่ไหน เธอไม่เคยหลั่งน้ำตา แต่ตอนนี้เธอร้องไห้เหมือนเด็กด้วยความเจ็บปวด
เฉียวชูเฉี่ยนเช็ดน้ำตาจากมุมตาของเขาเบา ๆ และหายใจเข้าลึก ๆ “ลู่ฉี นายช่วยสืบอะไรอีกอย่างได้ไหม?”
“แน่นอน เธอจะให้ฉันสืบอะไร? ”
“ฉันต้องการรู้ว่าใครคือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของหุ้นที่ถูกแบ่งของตระกูลเฉียว”
เธอกลั้นเสียงสะอื้นจนเสียงขึ้นจมูก เมื่อ 7 ปีก่อนตอนที่พ่อแม่เกิดอุบัติเหตุ เธอทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเธอทำได้แค่มองท่านทั้งสองนอนอยู่ในห้องไอซียูอย่างเงียบๆ ทำได้เพียงร้องไห้รอสายโทรศัพท์จากเฉินเป่ยชวน ทำได้เพียงมองดูตระกูลเฉียวที่ถูกแบ่งหุ้นออกเป็นส่วนๆ จนไม่เหลืออะไรเลย
โลกของเธอพังทลาย แต่เธอไม่มีความสามารถแม้แต่จะยกมือขึ้น!
ในช่วง 7 ปีที่ผ่านมาเธอสามารถประคับประคองตัวเองให้ผ่านความยากลำบากและความเหนื่อยยากทั้งหมดได้ เพราะเธอไม่อยากเห็นสิ่งเลวร้ายทั้งหมดเกิดขึ้นเหมือนเมื่อ 7 ปีก่อนอีกต่อไป แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
ลู่ฉีเม้มปาก ในใจรู้สึกกังวล “เธออยากรู้ใช่ไหมว่าหุ้นที่ถูกแบ่งของตระกูลเฉียวใครเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุด? ”
“ใช่”
ดวงตาสีแดงก่ำแต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น ถ้าหากข้อมูลเหล่านี้เชื่อถือได้จริง แปลว่าเฉินเป่ยชวนวางแผนที่จะครอบครองตระกูลเฉียวตั้งแต่แรก ถ้าหากผู้ที่ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดคือเฉินเป่ยชวน งั้นก็…
เธอรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอีกครั้ง สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดเธอคิดแค่ว่าเขาไม่รักเธอ จึงเย็นชาใส่เธอ แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอมองโลกในแง่ดีมากเกินไป
คนที่ไม่รักตัวเองก็ยังดีกว่าฆาตกรที่มือเปื้อนเลือด
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยเธอสืบเรื่องนี้เอง”
บางทีเขาอาจจะทำให้เธอเสียใจด้วยการทำแบบนี้ แต่มันจะดีกว่าวันหนึ่งเธอจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เมื่อเธอเปิดเผยความจริงด้วยตัวเอง
“งั้นฉันจะรอสายของนายละกัน”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็ลุกขึ้นยืน “ลู่ฉี ขอบคุณที่ทำเพื่อฉันมากมายและยังเต็มใจที่จะช่วยเหลือฉัน”
จริงๆ แล้วเธอพร้อมที่จะเสียเพื่อนคนนี้ไป แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่คิดว่าเขาจะช่วยตัวเองอย่างเงียบ ๆ เช่นนี้
“พูดอะไรโง่ ๆ น่า ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไม่อยากกิน ฉันเลยให้พนักงานช่วยห่อแซนด์วิชกับนมร้อนให้เธอ ไม่งั้นเธอจะทนไม่ไหวนะ”
“ขอบคุณนะ ฉันขอตัวกลับก่อน”
เมื่อออกมาจากซื่ออัน เธอมองย้อนกลับไปที่โลโก้พิเศษที่ออกแบบโดยร้านอาหารตะวันตก มันเป็นดอกไม้ที่สวยงามเต็มไปด้วยความเย้ายวนและเมื่อเธอหันศีรษะไปมองซื่ออันอีกครั้ง ดอกไม้ที่สวยงามเหล่านั้นก็กลายเป็นดอกไม้ที่แห้งเหี่ยว
หลังจากเรียกแท็กซี่แล้วเธอกลับรู้สึกไม่อยากกลับไปที่ MR จู่ๆ เธอก็กลัวอากาศในห้องทำงาน กลัวว่าจะมีกลิ่นของเขา
เฟิงฉิง
“การประชุมวันนี้สิ้นสุดเท่านี้ รายละเอียดการเข้าซื้อกิจการของลี่จิ่ง ก่อนเลิกงานพรุ่งนี้ฉันต้องการจะเห็นโครงร่างสัญญาฉบับสุดท้าย”
