เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 90 บาดเจ็บแล้ว

หนานกงเฉินจับแขนเธอแล้วดึงเธอกลับมา จ้องเธอแล้วพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ถูกต้อง ฉันไม่ต้องการให้เธอมายุ่งเรื่องส่วนตัวฉัน แต่ตอนนี้สีหน้าเธอทำให้ฉันไม่พอใจมากๆ เธอกำลังสงสัยอะไร? สงสัยว่าคืนนี้ฉันไปมั่วกับผู้หญิงข้างนอกใช่ไหม? ไป๋ยิ่งอัน เธอคิดว่าฉันออกไปเที่ยวผู้หญิงแล้วต้องปิดบังเธอ หาวิธีโกหกเธองั้นเหรอ? ”
ไม่ต้องจริงๆ แค่……
สายตาไป๋มู่ชิงมองที่รอยจูบบนลำคอเขาอีกครั้งแล้วพูดขึ้น “งั้นคุณหมายความว่าคืนนี้ไม่ได้ไปมั่วผู้หญิงคนอื่นเหรอ? คุณชายใหญ่ ฉันก็รู้ว่าฉันไม่มีสิทธิไปยุ่งกับคุณ แต่ฉันมีหลักการของฉัน ฉันไม่ชอบโดนหลอก ฉันให้สามีตัวเองไปมั่วกับผู้หญิงคนอื่น กลับมาบ้านแล้วมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่นไม่ได้หรอกนะ คุณเข้าใจไหม? ”
“ฉันบอกว่าฉันไม่ไง? ” หนานกงเฉินรู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้าแล้วจริงๆ จะใช้ความคิดและเวลาอธิบายกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้รักไปทำไมมากมาย
“ไม่อะไร? ไม่ได้โกหกหรือไม่มีผู้หญิงคนอื่น? ”
“ไม่มีผู้หญิงคนอื่น”
“แล้วนี่อะไร? ” ไป๋มู่ชิงใช้คางชี้ไปที่รอยจูบบนคอเสื้อเขา
หนานกงเฉินก้มหน้าลงมองคอเสื้อตัวเอง เนื่องจากมุมมองไม่ค่อยชัด ไป๋มู่ชิงกลัวเขาไม่เห็นก็เลยช่วยดึงเสื้อผ้าออกมานิดหน่อย
เห็นรอยลิปสติกสีแดงบนเสื้อเชิ้ตขาว หนานกงเฉินก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง เขาไม่รู้จริงๆ ว่าเสื้อเชิ้ตตัวเองมีรอยลิปสติกของผู้หญิงอยู่!
ทันใดนั้นก็นึกถึงตอนที่ฟางมี่ล้มลงบนตัวเองได้ ดูเหมือนเธอจะทิ้งรอยลิปสติกไว้ เพราะคืนนี้ผู้หญิงคนเดียวที่ติดต่อเขาก็มีแค่เธอ แม้แต่พนักงานเสิร์ฟในห้องส่วนตัวก็เป็นผู้ชายทั้งหมด!
“ว่าไง? พูดไม่ออกเลย? ” ไป๋มู่ชิงยิ้มเย้ยหยัน ผลักฝ่ามือเขาออกจาแขนตัวเองและหันตัวจะเดินออกไป
แต่ครั้งนี้หนานกงเฉินไม่ยอมปล่อยเธอไป และจับแขนเธอด้วยนิ้วของเขา ภายใต้หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ ในชั่วขณะหนึ่งเขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรอธิบายให้เธอฟังอย่างไร
จริงๆ แล้วไม่อธิบายก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เขาไม่อยากรับโทษในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ เขาคิดสักพัก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายลงมาก “นี่มัน……แค่เข้าใจผิด เธอเป็นคนรักของคุณชายเฉียว ฉันไม่เป็นอะไรกับเธอ”
ไป๋มู่ชิงกลอกตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณอย่าอธิบายดีกว่า”
“ทำไม? ”
“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่อยากได้ยินคำโกหก”
“ฉันบอกว่าฉันไม่ได้โกหก และไม่จำเป็นต้องโกหกเธอ!” หนานกงเฉินโกรธมาก “เธอเป็นผู้หญิงของคุณชายเฉียว ถึงฉันจะขาดผู้หญิงแต่ก็ไม่ต้องใช้เธอ เมื่อกี้เธอสะดุดล้ม ไม่ระวังล้มทับฉัน ง่ายๆ แค่นี้”
“งั้นเหรอ? แต่เมื่อกี้ฉันโทรหาคุณแล้วเธอรับสายแทน เธอบอกว่าพวกคุณนอนด้วยกัน แถมชมว่าทักษะบนเตียงคุณดีมาก นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ”
หนานกงเฉินอึ้งเล็กน้อย เธอพูดอะไร? ฟางมี่พูดกับเธอแบบนี้จริงเหรอ?
ถูกต้อง เมื่อครู่นี้ฟางมี่เป็นคนรับสายให้เขา แต่เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำเรื่องแย่ๆ กับเขาแบบนี้
หนานกงเฉินไม่ปล่อยมือจากแขนเธอ มืออีกข้างหนึ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโทรหาเฉียวซือเหิง
เขาอธิบายเรื่องนี้ไม่ชัดเจนจริงๆ และไม่อยากเป็นแพะรับบาปด้วย จึงทำได้แค่เผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
หนานกงเฉินกดเปิดลำโพง โทรศัพท์ดังอยู่นานถึงจะมีคนรับ เสียงใจร้อนของเฉียวซือเหิงดังขึ้น “หนานกงเฉิน! นายกลายเป็นคนไม่รู้จักกาลเทศะตั้งแต่เมื่อไร? ”
มีเสียงผู้หญิงหนึ่งดังขึ้นพร้อมเสียงเขามา เมื่อได้ยินก็รู้ว่าหมายความว่าอย่างไร
หนานกงเฉินไม่สนว่าตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ ตะโกนใส่เขาอย่างโกรธๆ “เรียกนังฟางมี่มารับสาย”
“ที่รัก คุณชายเฉินตามหาเธอ” เฉียวซือเหิงพูดจบ ก็เอาโทรศัพท์ให้ฟางมี่
“ฮัลโหล……คุณชายเฉิน ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่……!”
ไป๋มู่ชิงได้ยินก็หน้าแดงทันที
หนานกงเฉินพูดเสียงเย็นชา “ภรรยาฉันกำลังหึงหวง คุณหนูฟางเมื่อกี้คุยอะไรกับเธอในโทรศัพท์? ทางที่ดีเธอรีบมาอธิบายให้เธอฟังชัดๆ เดี๋ยวนี้”
ฟางมี่ในโทรศัพท์พูดไม่ออก “ไม่ใช่มั้ง ฉันแค่พูดเล่นกับเธอ แค่นี้ก็หึงแล้วเหรอ? คุณชายเฉิน ฉันไม่ได้ว่าคุณนะ ภรรยาที่ใจแคบแบบนี้ไม่ช้าก็เร็วจะเป็นคำสาป รีบออกมาเถอะ”
ฟางมี่พูดต่อ “คุณชายเฉิน ภรรยาคุณเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ ต้องให้เธอไปเรียนกับซูซี่ ซูซี่เธอเข้าอกเข้าใจคนอื่นมาก”
ได้ยินคำพูดไร้มารยาทของฟางมี่ในโทรศัพท์ ไป๋มู่ชิงก็ปิดหูสองข้างด้วยความอับอาย ใบหน้าเล็กแดงเถือก
หนานกงเฉินไม่ได้วางสาย แต่โยนโทรศัพท์ไปที่โซฟา ก้มหน้ามองไป๋มู่ชิงที่หน้าแดง “เป็นไง? ต้องการให้ฉันอธิบายไหม? ”
ไป๋มู่ชิงก้มหน้า มือขวาไม่กล้าย้ายออกจากหู พูดอย่างอายๆ “วางสายก่อนได้ไหม? ”
หนานกงเฉินเอื้อมมือไปกอดเธอ พ่นลมข้างหูเธอ “เธอยังไม่บอกฉันเลยว่าต้องการให้ฉันอธิบายไหม หรือว่า……ต้องการตรวจร่างกาย? ”
ไป๋มู่ชิงยิ่งอาย เธอพยายามใช้สองมือดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา แล้วพูดหนึ่งประโยค “ไม่ต้อง ฉันจะนอน”
พูดจบก็รีบวิ่งไปที่เตียง แล้วห่อตัวเองด้วยผ้าห่ม
เห็นเธอห่อตัวเองจนกลายเป็นบะจ่าง หนานกงเฉินก็ยิ้มชั่วร้าย หยิบโทรศัพท์ที่ยอดเยี่ยมจากโซฟาเดินไปยังข้างเตียง เธออายที่จะฟัง เขาดันอยากให้เธอฟัง ถึงขั้นเอาโทรศัพท์วางไว้ข้างหมอนเธอแล้วพูดขึ้น “ได้ยินไหม? นี่สิผู้หญิงที่แท้จริง”
เหมือนเธอที่ไหน ทุกครั้งกัดฟันไม่เปล่งเสียงอะไร เหมือนท่อนไม้เลย
“คุณ……หน้าไม่อาย!” ไป๋มู่ชิงด่าอย่างโกรธจัด จากนั้นก็เอาโทรศัพท์มาวางสาย
หนานกงเฉินขึ้นเตียงตามไป เอาผ้าห่มบนหัวเธอออกแล้วพูดเย้ยหยัน “ทำไม? ไม่หึงแล้วเหรอ? ”
“ฉันไม่ได้หึง” ไป๋มู่ชิงพูดกับเขาอย่างไม่มั่นใจ
“หน้าดึงจนยาวกว่าม้าแล้ว ยังบอกไม่หึงอีก” หนานกงเฉินปลดกระดุมเสื้อพร้อมหัวเราะเยาะไปด้วย
ไป๋มู่ชิงอายในสิ่งที่เขาพูดเท่านั้น ดึงผ้าห่มที่คลุมหัวลงมา จ้องเขาแล้วพูดว่า “งั้นคุณก็ฟังเธอ แล้วทิ้งฉัน”
หนานกงเฉินแกล้งคิดอย่างจริงจัง แล้วพูดขึ้น “ตอนนี้ยังทิ้งไม่ได้”
“ทำไมอ่ะ? ”
“เพราะ……ความต้องการของร่างกายในคืนนี้ยังไม่ได้แก้ไข” หนานกงเฉินพูดจบก็โอบเธอไว้ในอ้อมแขน ในขณะเดียวกันก็ก้มหน้าลงจูบปากเธอโดยไม่สนการต่อต้านเธอ
ไป๋มู่ชิงหันหน้าออกจากริมฝีปากเขา “ฉันยังมีเรื่องจะถามคุณ”
“เรื่องอะไรทำไมไม่ถามพรุ่งนี้? ” หนานกงเฉินรอไม่ค่อยไหวแล้ว ทั้งหมดเกิดจากสองคนนั้นในโทรศัพท์
“เพื่อนคนเดียวของคุณเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง? ใช่ผู้หญิงคนเมื่อกี้หรือเปล่า? ”
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจเรื่องนี้ และอยากรู้มาตลอด
หนานกงเฉินมองเธอ “เธอคิดว่าสไตล์ของฉันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? เอาผู้หญิงขายตัวเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวเหรอ? ”
“แล้วนั่นใคร? ”
หนานกงเฉินคิดแล้วพูดขึ้น “คุณชายเฉียวลูกเถ้าแก่ของโรงพยาบาลเหิงซิง เธอรู้จักไหม? ”
“ไม่รู้จัก” ไป๋มู่ชิงพยักหน้าด้วยสัญชาตญาณ หลังจากที่ตอบเสร็จก็รู้สึกว่าตัวเองในฐานะคุณหนูชั้นสูงแม้แต่ลูกเถ้าแก่โรงพยาบาลใหญ่เหิงซิงก็ไม่รู้จัก ดูเหมือนจะเป็นเรื่องไกลตัว จึงกล่าวเสริม “แต่เมื่อก่อนได้ยินคนอื่นพูดถึงเขาบ่อยๆ ”
“จริงสิ พวกคุณเป็นเพื่อนนักเรียนกันเหรอ? หรือว่าเพื่อน? เขา……ไม่ได้ดูถูกคุณเหมือนคนอื่นเหรอ? ” เธอค่อนข้างสงสัย คนแบบไหนที่เป็นเพื่อนกับหนานกงเฉินได้
“เขาเรียนหมอ เห็นโรคต่างๆ มาหลายชนิด ไม่เคยเชื่อเรื่องไสยศาสตร์ ดังนั้น……” หนานกงเฉินพลิกตัวนอนบนหมอน ใบหน้ายิ้มเยาะตัวเอง
ไป๋มู่ชิงเห็นเขาเสียใจ จึงหยุดถาม โน้มตัวพิงในอ้อมแขนเขาก่อน “ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน”
หนานกงเฉินก้มหน้าจูบหน้าผากเธอ ฝ่ามือใหญ่ลูบแขนเธอเบาๆ แล้วหยุดที่ข้อมือเธอที่พันด้วยผ้าพันแผล ถามด้วยเสียงอ่อนโยน “ยังเจ็บไหม? ”
“ไม่เจ็บตั้งนานแล้ว” ไป๋มู่ชิงพูด
“งั้น……ทำได้ไหม? ” เขาก้มหน้าลงจูบเธออีกครั้ง จูบที่ลำคอเธอ
ไป๋มู่ชิงหัวเราะคิกคักแล้วใช้มือชกแขนของเขา “ยังคิดเรื่องนี้อีกเหรอ? ”
“ไม่ได้เป็นอันตรายทั้งหมดนี่” ถ้าเธอไม่ได้หึงตามอำเภอใจ เขาจะโทรไปสายนั้นทำไม แล้วจะถูกกระตุ้นตัณหาที่ไม่สงบในร่างกายไหม?
ไป๋มู่ชิงรู้สึกถึงความเก็บกดในร่างกายเขา ทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธ สุดท้ายก็ตอบรับเขา……
ท้องไป๋มู่ชิงค่อยๆ เริ่มปรากฏขึ้นมาในเดือนที่สี่ โชคดีที่เธอตัวเล็ก และใส่เสื้อผ้าเยอะในฤดูหนาว คนทั่วไปยากที่จะรู้ว่าเธอท้อง แม้แต่เซิ่งเคอและเซิ่งซินที่เจอกันทุกวันยังไม่รู้เลยว่าเธอท้อง
แต่เวลาค่อยๆ ผ่านไป ท้องก็เริ่มใหญ่ขึ้น กลัวว่าผ่านไปอีกเดือนเสื้อผ้าจะปิดไม่มิดแล้ว
คุณผู้หญิงคิดทุกวันว่าควรจัดชีวิตภายหลังของเธออย่างไร เก็บเด็กคนนี้ไว้อย่างไร
ไป๋มู่ชิงเองก็กังวลเรื่องนี้ แต่เพื่อให้ลูกน้อยเติบโตแข็งแรง เธอพยายามรักษาอารมณ์ให้ดีตลอดเวลา
เรื่องที่ไม่มีความสุขเธอพยายามไม่ไปคิด และพยายามไม่คิดเรื่องระหว่างเธอกับไป๋ยิ่งอัน
วันนี้เป็นวันหมั้นของจ้าวเฟยหยางและหยวนกุย ไป๋มู่ชิงทานอาหารเช้าแล้วกลับไปแต่งตัวที่ห้องนอนเตรียมออกเดินทาง
หนานกงเฉินมองสำรวจเธอที่สวมเสื้อผ้ากันลมธรรมดา ถามขึ้นด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ “ที่ฉันรู้มา ตระกูลหยวนเป็นตระกูลที่มีหน้ามีตา คนที่มาร่วมงานหมั้นคุณหนูคนโตหยวนน่าจะเป็นคนดัง เธอแน่ใจนะว่าจะแต่งแบบนี้ไป? ”
“ฉันแน่ใจ” ไป๋มู่ชิงมองเขาในกระจกหนึ่งที “ฉันกับพวกเขาสองคนสนิทกันมาก ไม่ต้องแต่งตัวอลังการหรอก อีกอย่าง……”
ไป๋มู่ชิงหันตัวไป เงยหน้ายิ้มจ้องเขา “ถ้าฉันแต่งตัวสวยเกินไป คุณไว้ใจเหรอ? ”
“ฉันมีอะไรไม่ไว้ใจ” หนานกงเฉินคัดค้าน “ใครกล้าแย่งผู้หญิงกับหนานกงเฉินอย่างฉัน? นอกจากมันไม่อยากมีชีวิตแล้ว”
“ก็จริงนะ ใครจะเหมือนฉัน ที่ใครๆ ก็กล้าแย่งสามีฉันไป” ไป๋มู่ชิงยิ้มเยาะตัวเอง หันตัวไปใหม่อีกครั้ง
“ทำไม? ในใจรู้สึกไม่สมดุลเหรอ? ”
“ก็มีบ้าง” ไป๋มู่ชิงถามอย่างเจ็บปวด “ไม่ทราบว่าคืนนี้คุณชายเฉินจะไปทานอาหารเย็นกับคุณหนูบ้านไหนล่ะคะ? ”
“ลูกสาวตระกูลเหอ ดังนั้นเธอไม่ต้องรอฉันกลับมานอน”
“คุณ……” ไป๋มู่ชิงโกรธ
หนานกงเฉินทำหน้าไร้เดียงสา “คืนนี้คุณหนูเหอเป็นผู้รับผิดชอบโครงการของตระกูลเหอ”
“เพราะงานจริงๆ ใช่ไหม? ”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าตอนกลางคืนเข้ากันได้ไหม ผู้ชายกับผู้หญิงคุยกันที่โต๊ะโรงแรมมันง่ายมากที่จะคุยไปถึงเตียง เรื่องนี้เธอก็รู้ดี”
ไป๋มู่ชิงกัดฟัน โจมตีกลับไป “งั้นก็ดี ตอนกลางคืนฉันก็จะไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำของเฟยหยางกับหยวนกุย บางทีฉันอาจจะคุยกับผู้ชายคนไหนคุยไปถึงเตียงก็ได้ ดังนั้น……”
“เธอกล้าเหรอ? !”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะเข้ากับแขกพวกผู้ชายได้ไหม” ไป๋มู่ชิงยิ้มเล็กน้อยให้กับเขา หยิบกระเป๋าขึ้นมาจากโต๊ะ “ไปกันเถอะ ถ้ายังไม่ไปเดี๋ยวสาย”
พูดจบก็เดินนำไปที่ประตูห้อง หนานกงเฉินยืนอยู่ที่เดิมไม่กี่วินาที แล้วเดินตามฝีเท้าเธอไป
ลูกกำลังจะโต ความอยากอาหารของไป๋มู่ชิงก็เยอะขึ้น ตอนทานอาหารเช้า เธอทานแซนด์วิชสองชิ้นและนมหนึ่งแก้วก็ยังไม่อิ่มเลย จึงยื่นมือไปรับแซนด์วิชชิ้นที่สาม
ขณะที่เธอยื่นมือออกไป พบว่าทุกคนบนโต๊ะอาหารล้วนมองตนอยู่ มือที่ยื่นออกไปก็หดโดยสัญชาตญาณ เธอหัวเราะเบาๆ “ฉัน……วันนี้ต้องไปร่วมงานหมั้นเพื่อนสนิท ที่งานหมั้นเกรงใจไม่กล้ากินอะไร เลยว่าจะกินที่บ้านให้อิ่มก่อนไป”
เซิ่งเคอหัวเราะนำขึ้นมา เซิ่งซินก็หัวเราะตาม
สีหน้าหนานกงเฉินไม่มีอารมณ์อะไร พูดขึ้นอย่างไม่เย็นไม่ร้อน “เธอยังมีภาพลักษณ์อยู่ไหม? ”
ผู่เหลียนเหยาที่นั่งตรงข้ามไป๋มู่ชิงมองสำรวจเธออยู่ ยิ้มจางๆ แล้วพูดขึ้น “ช่วงนี้พี่กินค่อนข้างเยอะนะ ไม่ได้ท้องใช่ไหม? ”
ประโยคหนึ่งของเธอ ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นอึ้งไป สายตาย้อนมาที่ใบหน้าไป๋มู่ชิงอีกครั้ง
ไป๋มู่ชิงอ้าปาก ยิ้มแล้วพูดขึ้น “จะเป็นไปได้ไง ท้องแล้วจะไม่บอกเธอเหรอ? ”
เธอฝึกฝนวิธีการรับมือเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้ไว้ตั้งนานแล้ว เพราะเธอรู้ดีว่านี่คือการบ้านที่จำเป็นของเธอ
คุณผู้หญิงที่นั่งโต๊ะเจ้าภาพช่วยเธอเสริมหนึ่งประโยค “กินเยอะหน่อยสุขภาพจะได้ดี เธอกับเซิ่งซินควรเรียนรู้จากเธอเยอะๆ ” เธอพูดจบแล้วก็หยิบแซนด์วิชจากจานมาวางตรงหน้าไป๋มู่ชิง
คนที่สงบที่สุดคือหนานกงเฉิน เพราะมีแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าไป๋มู่ชิงไม่อาจท้องได้
หลังอาหารเช้าเสร็จสิ้น ทุกคนควรไปทำงาน เด็กควรไปเรียน แต่ละคนพร้อมออกไปข้างนอก
ผู่เหลียนเหยาบอกลาคุณผู้หญิงแล้ว ก็ถามไป๋มู่ชิง “พี่ พี่ไปร่วมงานหมั้นที่โรงแรมอะไร? ”
“โรงแรมหยางกวงฮวาหยวน”
“โรงแรมหยางกวงกับบริษัทพี่อยู่คนละทางเลย ให้ฉันไปส่งพี่ดีกว่า ฉันผ่านพอดี”
ไป๋มู่ชิงคิด เธอค่อนข้างสะดวกจริงๆ จึงพูดกับหนานกงเฉิน “คุณชายใหญ่ คุณไปบริษัทเถอะ ฉันนั่งรถเหลียนเหยาไป”
หนานกงเฉินมองผู่เหลียนเหยา แล้วพยักหน้า “ได้”
ผู่เหลียนเหยาเขย่งปลายเท้าจูบปากเซิ่งเคอ “ไปแล้วนะ ตอนเย็นกินข้าวด้วยกัน”
“โอเค ฉันจะไปรับคุณ” เซิ่งเคอจูบเธอกลับหนึ่งที
เห็นสองคนมีปฏิสัมพันธ์ใกล้ชิดกันอย่างเป็นธรรมชาติ ไป๋มู่ชิงก็อิจฉาสุดๆ สายตามองไปที่หนานกงเฉินข้างๆ อย่างเผลอตัว ในใจคิดว่าเมื่อไรเธอจะได้จูบหนานกงเฉินแบบนี้?
เมื่อสายตาเธอมองไป ก็ได้รับสายตาหนานกงเฉินมาพอดี ทั้งคู่สบตากันกลางอากาศสองวินาที ไป๋มู่ชิงก็เบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
พบว่าผู่เหลียนเหยาเดินไปที่รถแล้ว ไป๋มู่ชิงรีบเดินตามทันที นั่งตำแหน่งที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับ
ไป๋มู่ชิงดึงเข็มขัด พบว่าช่องเสียบเข็มขัดยัดไม่เข้า
“อ้อ ฉันลืมไป เข็มขัดมันพัง” ผู่เหลียนเหยาพูดอย่างรู้สึกผิด “พี่ ขอโทษจริงๆ ถ้าพี่กลัวก็นั่งรถลูกพี่ลูกน้องไปเถอะ”
ผู่เหลียนเหยาขับรถสปอร์ตคันแดง ไม่มีเบาะหลังให้นั่งได้
ไป๋มู่ชิงมองไปนอกหน้าต่าง รถหนานกงเฉินขับออกจากประตูใหญ่ไปแล้ว ตอนนี้โทรไปเรียกเขากลับมาค่อนข้างลำบากเขาเกินไป คิดแล้วก็ตัดสินใจนั่งรถผู่เหลียนเหยาก็ได้
หลังจากรถขับออกจากบ้านใหญ่ตระกูลหนานกง ไป๋มู่ชิงก็หันหน้ามองผู่เหลียนเหยา ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเซิ่งเคอดีมากเลย ได้วางแผนไหมว่าจะแต่งกันเมื่อไร? ”
ผู่เหลียนเหยายิ้มแล้วพูดขึ้น “เซิ่งเคอเพิ่งเรียนจบไม่ถึงสามปี ในการทำงานยังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ เขาอยากรอให้ตัวเองเป็นผู้ใหญ่อีกนิดแล้วค่อยคุยเรื่องแต่งงาน”
“แล้วเธอล่ะ? ”
“ฉันเหรอ? แน่นอนว่าฉันก็ไม่ได้หวังว่าจะแต่งงานเร็วหรอก แต่งแล้วก็ไม่มีอิสระ” ผู่เหลียนเหยายิ้ม กวาดตามองเธอแล้วพูดขึ้น “โดยเฉพาะแต่งเข้าตระกูลหนานกงเฉินน่ะ ดูสิเธอก็รู้ว่าทุกวันนี้เสียอิสรภาพไปมากแค่ไหน”
เธอพูดถูก เป็นผู้หญิงแต่งเข้าตระกูลหนานกงไม่มีอิสรภาพเกินไปจริงๆ โชคดีที่ตนจะเป็นอิสระในไม่ช้า
โชคดี……? จู่ๆ ไป๋มู่ชิงก็รู้สึกขมขื่นกับความคิดนี้ของตนขึ้นมา จนถึงวันนี้ จริงๆ แล้วเธอไม่อยากจากไป แม้ว่าไม่มีอิสระ หรือลำบากแค่ไหนเธอก็ยอมอยู่
“จริงสิ พี่” จู่ๆ ผู่เหลียนเหยาก็พูดขึ้น “พี่กับลูกพี่ลูกน้องแต่งงานกันมามากกว่าครึ่งปีแล้ว ถ้ายังไม่มีลูกคุณยายจะไม่พอใจมาก”
ไป๋มู่ชิงได้สติกลับมาจากความคิดตัวเอง พยักหน้า “ฉันเข้าใจ”
“เข้าใจก็ดี” ผู่เหลียนเหยายิ้มให้เธอเล็กน้อย
“เฮ้ พี่สะใภ้ผมพี่มีอะไรติดอยู่? ” จู่ๆ ผู่เหลียนเหยาก็ยื่นมือไปดึงอะไรบางอย่างบนผมไป๋มู่ชิง เพราะมือยาวไม่พอ ถ้าขยับร่างกายไปข้างหน้าสักหน่อย สุดท้ายก็จับได้
ไป๋มู่ชิงตกใจ รีบเตือน “เหลียนเหยา ขับรถระวัง อ่า……ระวัง……!” คำเตือนกลายเป็นเสียงกรีดร้อง
ผู่เหลียนเหยาตกใจสะดุ้ง ถึงพบว่าด้านหน้าเป็นพื้นที่ลาดเอียงลง และด้านล่างเป็นไฟแดงพอดี ตอนนี้มีรถจำนวนมากจอดรถไฟแดงอยู่
เธอก็ตกใจเพราะตัวเองเช่นกัน เพราะความเร็วรถมันเร็วเกินไป ค่อยๆ ชะลอก็สายเกินไปแล้ว เธอทำได้แค่เหยียบเบรกอย่างแรง
รถส่งเสียงหยุดกะทันหันดัง ‘เอี๊ยด’ เกือบชนท้ายรถคันข้างหน้า แต่ไป๋มู่ชิงที่ไม่ได้คาดเข็มขัดก็กระแทกเข้ากับช่องปรับอากาศด้านหน้าเพราะแรงเฉื่อย
“โอ๊ย……” เธอพึมพำอย่างเจ็บปวด รู้สึกท้องฟ้ารอบๆ กำลังหมุน
ผู่เหลียนเหยาที่ทำให้รถนิ่งอย่างอันตรายเพิ่งถอนหายใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของไป๋มู่ชิง เธอก็หันหน้าไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวาดกลัวในตอนต้นมีความกังวลเพิ่มเข้ามา
ไป๋มู่ชิงกุมหน้าผากตัวเอง บรรเทาอาการเจ็บปวดนานสักพัก ส่ายหน้าแล้วพ่นออกมาอย่างอยากลำบาก “ฉันไม่เป็นไร”
เธอควรขอบคุณที่ตัวเองแค่หัวกระแทก ไม่ใช่ท้องกระแทก ไม่อย่างนั้นอนาถแน่!
ผู่เหลียนเหยาหยุดรถข้างทางอย่างรวดเร็ว ปลดเข็มขัดแล้วโน้มตัวมา ขอโทษหลายครั้ง “ขอโทษนะ ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรเสียสมาธิ”
“เฮ้……หน้าผากเธอแดงรอยใหญ่เลย แป๊บเดียวก็คงบวมเป็นลูก” ผู่เหลียนเหยาบังคับเอามือเธอออกจากบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ ก็เห็นรอยแดงบวมบนหน้าผากเธอ
ไป๋มู่ชิงลูบบริเวณที่บาดเจ็บ งั้นเหรอ มิน่าเจ็บมาก
“พี่ ร่างกายพี่มีส่วนอื่นที่เจ็บอีกไหม? ถ้ามีก็ต้องพูดออกมานะ ฉันจะไปส่งพี่ที่โรงพยาบาล” ผู่เหลียนเหยาพูดและเริ่มขอโทษอีกครั้ง “โทษฉันได้เลย ถ้าให้เซิ่งเคอรู้ว่าฉันขับรถบุ่มบ่ามทำให้พี่บาดเจ็บแบบนี้ ต้องด่าฉันแน่ๆ”
ไป๋มู่ชิงเกือบจะบรรเทาแล้ว รู้สึกส่วนอื่นๆ ของร่างกาย แน่ใจว่าไม่มีส่วนไหนได้รับบาดเจ็บก็เอ่ยปลอบ “ฉันยังโอเค เธออย่าโทษตัวเองเลย”
“จริงเหรอ? ไม่ได้รับบาดเจ็บโดนส่วนอื่นจริงๆ นะ? ห้ามหลอกฉันเด็ดขาด”
“ฉันไม่ได้หลอกเธอ”
“พี่ดูสิแผลที่หัวพี่มันบวมขึ้นมาแล้วจริงๆ ฉันจะพาพี่ไปเอกซเรย์ที่โรงพยาบาล” ผู่เหลียนเหยาพูดแล้วสตาร์ทรถอีกครั้ง
เมื่อได้ยินว่าโรงพยาบาล ไป๋มู่ชิงก็รีบส่ายหน้า “ไม่ ไม่ต้อง ตอนนี้ฉันไม่เป็นไร”
“พี่ดูสิมันบวมแล้ว ถ้าสมองถูกกระทบกระเทือนจะทำยังไง? ” ผู่เหลียนเหยาขับรถเข้าไปในกระแสจราจรอีกครั้ง “โรงพยาบาลหงเอินอยู่ข้างหน้านี้ ฉันจะพาพี่ไปเอกซเรย์ที่ห้องตรวจ”
“ไม่ต้อง ไม่ต้องจริงๆ ” ไป๋มู่ชิงจงใจมองดูเวลา แล้วพูดโกหก “เหลียนเหยา งานหมั้นเพื่อนฉันจะเริ่มแล้ว เขาเป็นเพื่อนสนิทฉัน รบกวนเธอรีบไปส่งฉันเถอะนะ ขอบใจ”
ผู่เหลียนเหยาหันหน้าไปมองเธอ “ไม่ไปตรวจสักหน่อยจริงๆ เหรอ? ”
“ไม่ต้องจริงๆ ” ไป๋มู่ชิงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจแล้วพูดขึ้น “กระแทกนิดเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันกระแทกมันบ่อยๆ ตอนฉันซนตอนเป็นเด็ก ไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย”
ผู่เหลียนเหยาคิด สุดท้ายก็ประนีประนอม “งั้นก็ได้ แต่ต้องใส่ใจกับบาดแผลตัวเองนะ ถ้ารู้สึกไม่สบายก็รีบมาโรงพยาบาลมหาฉันให้ทันเวลานะ”
“รู้แล้ว” ไป๋มู่ชิงยิ้มด้วยความโล่งใจ
หลังจากไป๋มู่ชิงมาถึงโรงแรมหยางกวน เห็นรูปแต่งงานขนาดใหญ่ที่เธอวาดเองกับมือวางไว้ประตูทางเข้าโรงแรมจากที่ไกลๆ ไม่เคยเห็นภาพวาดสีน้ำมันของภาพแต่งงานมาก่อน แขกจำนวนมากยืนชื่นชมอย่างสงสัยอยู่ด้านหน้าภาพวาด
เหยาเหม่ยกำลังรอเธออยู่ทางเข้าประตูโรงแรม เมื่อเห็นเธอก็รีบมาต้อนรับ ควงแขนเธอแล้วเดินไปหาทั้งคู่ แล้วบ่นว่า “ทำไมมาสาย ทุกคนรอเธอนานมากเลย”
“อย่าพูดเลย เกือบรถชน ดีที่ฉันโชคดีมาก” ไป๋มู่ชิงพูดพร้อมถอนหายใจอย่างลวกๆ