เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 71 อดีตของเขา

1 ชม. ให้หลัง ไป๋มู่ชิงและหนานกงเฉินปรากฏตัวพร้อมกันในอาคารผู้โดยสาร
เลขาเหยียนเข้าไปช่วยทั้งสองทำเรื่องเช็คอิน ส่วนไป๋มู่ชิงนั้นยืนคุยโทรศัพท์กับจ้าวเฟยหยางตรงหน้าต่างแบบฝรั่งเศสมุมหนึ่งของอาคารผู้โดยสาร
วันนี้เป็นวันผ่าตัดของเสี่ยวลี่ ตอนแรกไป๋มู่ชิงตั้งใจว่าจะนำภาพสเก็ตไปให้เขาก่อนผ่าตัด และส่งเขาเข้าห้องผ่านตัดด้วยตัวเอง แต่ถูกหนานกงเฉินรบกวนเมื่อคืน ภาพสเก็ตจึงยังไม่เสร็จ ตอนนี้ก็รีบมาขึ้นเครื่อง โรงพยาบาลก็ไม่ได้ไปอีก
เธอให้จ้าวเฟยหยางส่งโทรศัพท์ไปให้เสี่ยวลี่ ฟังเสียงจากร่างที่อ่อนเพลียแต่น้ำเสียงกลับแข็งแกร่งของเสี่ยวลี่ ไป๋มู่ชิงแอบสูดลมหายใจเข้าอย่างรู้สึกผิด พลางพูดย้ำด้วยเสียงอ่อนโยน: “เสี่ยวลี่หนูต้องเข้มแข็งนะ คุณครูไป๋กลับมาเมื่อไหร่จะรีบไปหาหนูนะ ดีไหม?
“ดีครับ……เสี่ยวลี่จะรอคุณครูไป๋กลับมา คุณครูไป๋เดินทางปลอดภัยนะครับ” เสี่ยวลี่ยิ้มอย่างอ่อนแรง
“อื้ม เสี่ยวลี่เป็นเด็กดีที่สุดเลย” ไป๋มู่ชิงพูดกำชับอีกสองสามประโยคก่อนวางสายอย่างอาลัยอาวอน
หลังวางสาย เธอหมุนตัวกลับ พบว่าหนานกงเฉินที่อยู่หลังแว่นกันแดดกำลังมองเธออยู่ เธอคุยโทรศัพท์ตั้งแต่เข้ามาในสนามบิน ราวกับว่าเป็นคนที่มีกิจธุระเยอะมากๆ
ไม่รอให้หนานกงเฉินพูดอะไร ไป๋มู่ชิงเดินมานั่งข้างหนานกงเฉินที่ยังว่างอยู่ น้ำเสียงปนความเศร้าอยู่เล็กน้อย: “วันนี้เป็นวันผ่าตัดของเสี่ยวลี่”
“ถ้าเธอไม่อยากไปเมืองหยาน ตอนนี้ยังทันนะ” หนานกงเฉินไม่ได้บังคับอะไร
ไป๋มู่ชิงไม่ได้อยากไปเลย เพียงแต่ว่า……
เธอมองเขาแวบหนึ่ง คนที่ไปด้วยรอบนี้นอกจากลูกน้องในบริษัทที่เดินทางไปก่อนล่วงหน้าแล้ว ก็มีแค่เลขาเหยียน ถ้าเลขาเหยียนไม่ได้มีอะไรกับหนานกงเฉิน ก็คงไม่นอนห้องเดียวกับเขาแน่นอน
คุณผู้หญิงพูดถูก หากอาการของหนานกงเฉินกำเริบตอนกลางคืน ไม่มีคนดูแลข้างกายจะทำยังไง? ตายไปก็อาจไม่มีคนรู้
เธอยอมใจแข็งให้เขาไปคนเดียวได้หรอ อีกอย่างนี่เป็นภารกิจที่คุณผู้หญิงมอบหมายให้เธอ เธอจะกล้าหนีไปกลางคันได้อย่างไร?
“เธอไม่ต้องมองผม ผมไม่ตายที่นั่นหรอก” หนานกงเฉินพูดพลางยักไหล่
ไป๋มู่ชิงชายตามองเขาอย่างจนคำพูด: “อยากสลัดฉันทิ้งขนาดนี้เลยหรอ?”
“ก็เห็นกันอยู่ชัดๆ นี่?”
“เพราะอะไร? หรือว่า……” เธอจงใจพูดให้คิดพลางกวาดสายตาไปยังเลขาเหยียนที่กำลังเดินมาหาทั้งคู่: “กลัวฉันทำแผนพวกคุณพังหรอ?”
เลขาเหยียนเดินเข้ามา พูดอย่างสุภาพกับเขาทัั้งสอง: “คุณชายหนานกง นายหญิงน้อย ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วค่ะ”
ไป๋มู่ชิงกวาดสายตามองทั้งสองไปมา ไม่เห็นถึงความผิดปกตินอกจากเรื่องงาน เพียงแต่ว่าปล่อยผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ไว้ไม่ทำอะไร ไม่เหมือนนิสัยของผู้ชายที่มีฐานะร่ำรวยเลยสักนิด!
“ตกลงเธอจะไปหรือไม่ไป?” หนานกงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงหมดความอดทนนิดๆ
ไป๋มู่ชิงดึงสติกลับมาได้ จึงสังเกตเห็นว่าหนานกงเฉินได้ลุกขึ้นจากที่นั่ง กำลังรอตัวเองไปขึ้นเครื่องพร้อมกัน
เธอกุลีกุจอลุกขึ้น เดินตามเขาไปยังประตูขึ้นเครื่อง
เมืองหยานเป็นเมืองท่องเที่ยวที่ติดทะเลสามด้าน ในเขตเมืองเป็นตึกสูงที่มีความเจริญรุ่งเรือง รอบๆเป็นสิ่งก่อสร้างโบราณที่ถูกอนุรักษ์ไว้
สมัยเด็กไป๋มู่ชิงและคุณแม่พักอยู่บ้านคุณยายที่ติดทะเลฝั่งตะวันตกของเมือง แม้ว่าคุณแม่จะไม่สนใจเธอ ลุงและป้าก็มองเธอเป็นส่วนเกิน แต่คุณยายนั้นกลับรักเธอมากตั้งแต่เด็ก
เสียดายที่คุณยายถูกบีบบังคับจนตายในตอนที่มีการเจรจาซื้อขายที่ดินเมื่อหลายปีก่อน คุณยายจากไปแบบไม่ทันตั้งตัว เธอที่เรียนอยู่ที่เมืองซีในขณะนั้นไม่ได้เจอคุณยายกระทั่งครั้งสุดท้าย
แต่ที่แปลกคือ บ้านของคุณยายที่ถูกซื้อไปนั้นถูกปล่อยร้างไว้ เจ้าของที่ซื้อไปไม่ได้ดัดแปลงเป็นโรงแรมหรือคาเฟ่ร้านค้าแบบที่เธอคิด และไม่ได้ใช้มันเพื่อการพาณิชย์ใดๆ
กลับเป็นครอบครัวคุณลุงที่ได้เงินจากการขายบ้าน ย้ายไปอาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยวหลังโตในเมือง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย
มาถึงเมืองเหยียนเฉิงตอนเที่ยง หลังจากที่ทั้งสามคนทานอาหารด้วยกันแล้ว หนานกงเฉินและเลขาเหยียนก็ออกจากโรงแรมไป
ส่วนไป๋มู่ชิงกลับไปนอนพักที่ห้อง เมื่อตื่นขึ้นมารู้สึกเบื่อๆ เลยออกไปเดินเล่นคนเดียว
หลายปีมานี้ ธุรกิจการท่องเที่ยวเติบโตอย่างรวดเร็ว ถนนหนทางและตลาดที่เคยคุ้นเคยก็ไม่คุ้นเคยเหมือนก่อน บ้านพักมากมายถูกดัดแปลงเป็นบ้านเช่า ซอยที่เคยเงียบๆ ก็กลายเป็นตลาดของกินเล่นที่ครึกครื้นอย่างไม่น่าเชื่อ
ไป๋มู่ชิงเดินอยู่ในต้นตลาดท้ายซอยตามความทรงจำ พบว่าสองข้างทางในซอยถูกปรับเป็นร้านค้าหลายหลังแต่ของที่จำหน่ายนั้นส่วนใหญ่จะเป็นของที่มีลักษณะเฉพาะ น่ารักมากๆ
เธอเดินเข้าร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง เลือกเครื่องประดับน่ารักๆ ให้เด็กๆ และยังเลือกเป็นของขวัญให้พวกเหยาเหม่ยและเซิ่งซินด้วย
ในระหว่างนั้นเธอได้รับโทรศัพท์จากผู่เหลียนเหยา ผู่เหลียนเหยาที่อยู่ปลายสายถามเธอ…ถึงที่หมายอย่างปลอดภัยไหม ไป๋มู่ชิงเลือกเครื่องประดับพลางตอบว่าตัวเองกำลังเดินช็อปปิ้งแล้ว
“เป็นยังไงบ้าง? ที่นั่นสนุกไหม?”
“โอเคนะ ทิวทัศน์สวยดี”
“แน่นอนอยู่แล้ว ได้ยินมาว่าสมัยก่อนพี่ชายชอบไปที่นั่นบ่อยมาก”
“จริงหรอ?” ไป๋มู่ชิงหยิบกำไลลูกปัดไม้ขึ้นมาพวงหนึ่งแล้วเทียบกับข้อมือ แล้วพูดว่า: “ดูไม่ออกเลยนะ ว่าเขาจะชอบทิวทัศน์สวยๆ”
“ใครจะไม่อยากอยู่ที่ที่ทิวทัศน์สวยบ้างล่ะ?” ผู่เหลียนเหยาพูดพลางหัวเราะ: “อีกอย่างคุณหนูจูเป็นคนเมืองหยานด้วย”
ไป๋มู่ชิงที่กำลูกปัดไม้ไว้ในมือชะงักไป ตกใจเล็กน้อย: “คุณหนูจูเป็นคนเมืองหยานหรอ?”
“ฉันไม่เคยบอกเธอมาก่อนเลยหรอ?” ผู่เหลียนเหยาพูดอย่างขอไปทีแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย: “จริงสิ ฉันได้ยินมาว่าขนมบ๊วยที่นั่นมีชื่อเสียงมาก ถ้าไม่รบกวนเกินไปซื้อกลับมาให้ฉันสักสองสามกล่องนะ”
“ได้สิ ไม่มีปัญหา”
“ตามนั้น เธอค่อยๆ เดินช็อปปิ้งไปนะ ฉันไม่รบกวนแล้ว”
หลังจากวางสาย ในใจของไป๋มู่ชิงสับสนเล็กน้อย คุณหนูจูเป็นคนเมืองหยานเหมือนเธอด้วยหรอ? ที่แท้ก็คนบ้านเดียวกัน
ช่างบังเอิญจริงๆ เธอส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น
เดินไปเลือกไปตามทาง ไม่ทันรู้ตัว เธอเดินมาจนถึงหน้าบ้านของคุณยาย
นี่เป็นบ้านที่มีสวนอยู่ในตัว เป็นอาคารสองชั้นเล็กๆที่มีโครงสร้างแบบซื่อเหอหยวน(เรือนสี่ประสาน) ที่นี่ยังเหมือนกับตอนที่เธอจากไป ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย นอกจาก……ต้นหอมหมื่นลี้ในสวนโตขึ้นมากกว่าเดิม1รอบ!
ทุกๆ จุดเต็มไปด้วยความทรงจำ มีทั้งเสียใจ และความทรงจำดีดี ความทรงจำเหล่านั้นมีทั้งที่ฝังลึกบ้างตื้นบ้างอยู่ในใจ บางเรื่องก็เลือนลางไม่ค่อยชัดเจนแล้ว
สำหรับความทรงจำในวัยเด็ก เธอจำได้ไม่มากนัก เพราะตอนนั้นเธอยังเด็กมาก อีกอย่างเธอตามแม่ของเธอที่แต่งงานใหม่ไปจากที่นี่ตั้งแต่อายุสิบขวบ
ที่จำได้ชัดเจนที่สุดคือ หลังเลิกเรียนเธอจะนั่งอยู่ในสวนบ้านช่วยคุณยายร้อยพวงมาลัยแล้ววางขายหน้าบ้านเพื่อขายให้นักท่องเที่ยวที่เดินผ่าน เป็นการหารายได้ช่วยค่าใช้จ่ายครอบครัว
ตั้งแต่คุณยายตาย ที่นี่ถูกขายไป เธอก็ไม่เคยมาที่นี่อีกเลย ตอนนี้เธอก้าวเข้ามาในสวนบ้าน นอกจากความหดหู่ภายในใจแล้วเธอยังคิดถึงคุณยายสุดหัวใจ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นี่จะถูกรื้อหรือถูกดัดแปลงเป็นโรงแรมหรือคาเฟ่เมื่อไหร่ มาอีกทีครั้งหน้าอาจจะไม่ได้เห็นสภาพแบบนี้แล้วก็เป็นได้
เพื่อเก็บไว้เป็นความทรงจำ เธอหยิบมือถือออกจากกระเป๋าเป้ พลางถ่ายรูปพลางเดินเข้าไปด้านใน
เมื่อถ่ายรูปจนมาถึงห้องนอนของตัวเองในสมัยเด็ก ในมุมโฟกัสมีเงาของคนที่ตัวเองคุ้นเคยปรากฏขึ้น เธอชะงักไป ค่อยๆ เบนสายตาไปที่คนคนนั้น
เธอไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม? หนานกงเฉินหรอ?
หนานกงเฉินหันกลับมาพอดี สายตาทั้งสี่ของทั้งคู่ประสานกัน มีความประหลาดใจอยู่ในแววตาของทั้งคู่ ไป๋มู่ชิงประเมินเขาและถามในที่สุด: “คุณชายใหญ่ คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
“ทำไมผมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ?” หนานกงเฉินชายตามองเธอแล้วถามกลับ
“ไม่ใช่……ฉันหมายความว่า คุณไปทำธุระที่ตึกใหม่ไม่ใช่หรอ? ทำไม……?”
“ธุระเสร็จแล้ว” เขาตอบ จริงๆแล้วเป็นงานที่ไม่ต้องให้เขาลงมือทำเอง เขามาที่นี่ จริงๆแล้วไม่ได้มาเพื่อทำงานตั้งแต่แรก
“อ้อ” ไป๋มู่ชิงพยักหน้ารับ แล้วถามต่อว่า: “แล้วทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ละ? ในนี้……ไม่ได้มีอะไรน่าดูเลยไม่ใช่หรอ?”
หนานกงเฉินชะงักไปเล็กน้อย ถามกลับว่า: “แล้วเธอล่ะ? มาที่นี่ทำไมหรอ?”
“ฉัน? ฉันเดินเล่น ไปถึงไหนก็ตรงนั้น” ไป๋มู่ชิงหัวเราะเหอๆ แล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋าไป
“ถ้าสนใจเมืองโบราณ ให้เลขาเหยียนหาพนักงานหญิงพาเธอไปเดินเล่นได้นะ” หนานกงเฉินกล่าว
“ไม่ต้องหรอก” ไป๋มู่ชิงรีบโบกมือปฏิเสธ: “ฉันรู้จักที่นี่เป็นอย่างดี ไม่ต้องให้ใครพาไปหรอก”
หนานกงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ประเมินเธอด้วยความสงสัย: “เธอรู้จักที่นี่เป็นอย่างดี?”
“เอ่อ……” ไป๋มู่ชิงพูดไม่ออก แย่แล้ว เผลอหลุดปากไป
แม่ของไป๋ยิ่งอันไม่ใช่คนที่นี่ ยิ่งไม่มีเหตุผลที่จะรู้จักที่นี่ เธอลืมตัวว่าตอนนี้ตัวเองคือไป๋ยิ่งอันไม่ใช่ไป๋มู่ชิง
สมองทำงานอย่างรวดเร็ว เธอรีบยิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันชอบประเพณีและผู้คนที่นี่มาก มาเที่ยวแทบทุกปีเลย ก็เลยรู้จักถนนและทิวทัศน์ที่นี่เป็นอย่างดี”
เหตุผลนี้ก็ไม่มีพิรุธอะไร หนานกงเฉินจึงไม่ได้สงสัย
“รวมถึงบ้านหลังนี้ด้วยหรอ?” หนานกงเฉินชี้ไปยังพื้นที่เหยียบอยู่
ไป๋มู่ชิงพยักหน้า: “แน่นอน”
“เล่ามาให้ฟังหน่อย?”
ไป๋มู่ชิงเดินไปยังสวนของบ้าน หยิบทิชชู่ในกระเป๋าออกมาเช็ดเก้าอี้หินจนสะอาด แล้วให้หนานกงเฉินนั่งลง ตัวเองนั้นนั่งลงบนเก้าอี้หินอีกตัวแล้วกางแขนออก หน้าตาเต็มไปด้วยความหลงใหลแล้วพูดว่า: “ฉันยังรู้ว่านั่งตากแดดตรงนี้รู้สึกสบายมาก มาที่นี่ทุกครั้งฉันก็จะนั่งตรงนี้”
“หรอ?” หนานกงเฉินค่อยๆเงยหน้าขึ้น เลียนแบบเธอ จินตนาการถึงแสงแดดสาดส่องลงใบหน้า รู้สึกสบายมากจริงๆ
“แล้วเธอรู้จักคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้ไหม?” เขาถามแบบไม่ได้ตั้งใจ
ไป๋มู่ชิงตกใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงถามคำถามนี้? แค่ถามไปงั้นๆ หรอ?
เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงตอบว่า: “ไม่รู้จัก แต่ฉันได้ยินมาว่าบ้านหลังนี้ถูกบังคับให้ขาย คุณยายที่อยู่ในบ้านหลังนี้ถูกพวกเขาบีบบังคับจนตาย ส่วนลูกหลานของเธอก็ย้ายไปอาศัยอยู่ในเมืองแล้ว”
“ถูกบังคับขาย?” หนานกงเฉินขมวดคิ้ว
“ใช่” ไป๋มู่ชิงยิ้มอย่างขมขื่น: “สังคมสมัยนี้ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ เจอคนที่มีเงินมีอำนาจ ประชาชนทั่วไปก็ไม่ใช่คู่แข่งของพวกเขาอยู่แล้ว”
พูดถึงเรื่องนี้ บรรยากาศมาคุขึ้นมาทันที
ไป๋มู่ชิงรู้สึกเศร้าเงียบๆ คนเดียว ส่วนหนานกงเฉินนั่งไตร่ตรองเงียบๆ คนเดียว ต่างคนต่างมีเรื่องคิดในใจ
ดึงสติออกมาจากความเศร้า ไป๋มู่ชิงจ้องเขาแล้วถามอย่างระมัดระวัง: “คุณล่ะ? รู้สึกว่ามีความรู้สึกบางอย่างกับที่นี่เหมือนกัน?”
หนานกงเฉินเหลือบมองเธอ แต่ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ