เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 40 เธอเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุดที่ผมเคยเจอ

เขียนข่าวแบบนี้……ไม่แปลกหรอกที่คุณหญิงหนานกงจะโกรธขนาดนี้!
“ลากตัวออกไปลงโทษตามกฏตระกูลเดี๋ยวนี้” คุณผู้หญิงสั่งด้วยความโกรธ
ตามคาด ไป๋มู่ชิงโดนลากตัวมายังห้องบรรพชนตระกูลหนานกงห้องนั้นที่ทำเธอตกใจจนฉี่แทบแตกอีกครั้ง
แต่ว่า……ในห้องบรรพชนรอบนี้เหมือนจะไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว ยังมี……เขา?
ไป๋มู่ชิงแปลกใจประเมินหนุ่มหล่อที่เพิ่งลงพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งผู้ซึ่งพัวพันกับเธอไม่เลิกคนนี้ สักพักจึงถามขึ้นว่า: “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
แถมยังคุกเข่าอยู่ตรงนี้ หรือว่าเขาโดนคุณผู้หญิงลงโทษตามกฏตระกูลด้วย? กฏลงโทษของตระกูลหนานกงใช้กับคนนอกได้ด้วยหรอ?
หนานกงเฉินหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ ไม่มองเธอด้วยซ้ำ: “ไม่เห็นหรอ? ก็เพราะเธอไง”
“เพราะอะไรละ?”ไป๋มู่ชิงช็อกสุดๆ: “คือ……คุณกับหนานกงเฉินสนิทกันไม่ใช่หรอ? ทำไมยัง……”
“นายหญิงน้อย เชิญคุกเข่าค่ะ” พี่เหอผลักเธอลงพื้นอย่างไม่แยแส
ไป๋มู่ชิงเจ็บจนร้องออกมาเล็กน้อย รีบคลานไปคุกเข่าข้างหนานกงเฉิน
ประตูห้องบรรพชนถูกปิดลงอีกครั้ง ด้านในยังคงมีแค่แสงเทียนมืดๆไม่กี่แท่ง บรรยากาศแปลกๆทำให้เธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ หันไปมองผู้ชายด้านข้าง ยังดีคืนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว!
ในขณะคุกเข่ากับพื้น ไป๋มู่ชิงเริ่มคิดฟุ้งซ่าน แล้วหันไปจ้องหนานกงเฉินพลางพูดว่า: “เอ่อ……คุณเป็นใครกันแน่? อย่าบอกนะว่าเป็นหนานกงเฉินจริงๆ?”
แต่ไม่มีเหตุผลเลย เซิ่งเคอบอกเธออย่างชัดเจนว่าหนานกงเฉินหน้าตาขี้เหร่หาที่เปรียบไม่ได้ ถ้าเขาคือหนานกงเฉิน คุณผู้หญิงคงไม่โกรธหนักขนาดนี้เพราะเห็นรูปที่เธอกับเขาจูบกันไม่ใช่หรอ?
หนานกงเฉินเงียบไปสักพักแล้วหันมาชายตามองเธอ: “คุณหนูไป๋ เธอเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุดที่ผมเคยเจอ”
ไป๋มู่ชิงโดนคำพูดประโยคนี้ของเขาดักคอจนหมดคำพูด
หนานกงเฉินพูดต่ออย่างเย็นชาว่า: “อีกอย่าง ผมไม่ชอบคุยกับคนโง่” พูดจบ เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปยังประตู
ไป๋มู่ชิงจนคำพูดอีกครั้ง เขาโดนลงโทษคุกเข่าอยู่ไม่ใช่หรอ? ทำไมอยากไปเมื่อไหร่ก็ไปได้?
ถ้าเขาไปแล้ว ในนี้ก็เหลือเธอแค่คนเดียวสิ?
“อย่าไป!” ไป๋มู่ชิงรีบยืนมือไปดึงปลายเสื้อเขาไว้ ใช้น้ำเสียงขอร้องว่า: “ไม่ไปได้ไหม? อยู่คนเดียวฉันกลัว……”
“ที่นี่มีเพื่อนตั้งเยอะ เธอกลัวอะไร?” หนานกงเฉินใช้ปลายคางชี้ไปยังป้ายบรรพชนที่วางอยู่หลายสิบอันอย่างตั้งใจ และดึงมือเธอออกจากเสื้อของเขาอย่างเย็นชา แล้วเดินไปยังประตูใหญ่โดยไม่หันกลับมามองอีก
คนรับใช้ที่เฝ้าประตูไม่แม้แต่จะกันเขาไว้ปล่อยเขาเดินจากไป ไป๋มูชิงล้มลงพื้นอีกครั้งอย่างเศร้าๆ เหลือเธอคนเดียวในนี้อีกแล้ว
กวาดสายตามองป้ายบรรพชนรอบๆ ขนแขนเธอลุกเป็นเส้นๆ
ทั้งคืน สายตาของไป๋มู่ชิงจ้องไปยังประตูของห้องด้านขวาหน้าด้านใน คราวที่แล้วเธอเห็นเงาขาวๆที่นั่น ยังดีที่ผ่านไปทั้งคืนโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สีท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น เธอหลับตาลง รอบที่แล้วคงเป็นภาพหลอนของเธอเอง ในโลกนี้ไม่มีผีสางเทวดาหรอก
แขนเธอเย็นนิดๆ เหมือนโดนของเหลวหยดมาโดน ไป๋มู่ชิงค่อยๆลืมตาขึ้น ยกแขนขึ้นมาดู แล้วชะงักในทันที
เลือด……มันคือเลือด?
มีเลือดหยดอยู่บนแขนของเธอได้ยังไง? แล้วหยดลงมาจากไหน?
เธอตกใจมาก เงยหน้าอันสั่นเทาขึ้น นี่เป็นอาคารที่สร้างโดยกระเบื้องเคลือบและกำแพงสีแดง เป็นสถาปัตยกรรมแนวโบราณที่มาตรฐาน ของตกแต่งที่อยู่บนเพดานแค่มองก็เห็นทั้งหมด ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลย
กำลังจะผ่อนคลายความกังวลก็เกิดความตื่นตระหนกขึ้นอีกครั้ง ไป๋มู่ชิงแทบกรี๊ดพลางลุกขึ้นจากพื้น พุ่งตัวไปยังประตูใหญ่