เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 38 จริงเท็จยากจะแยกแยะ

ไป๋มู่ชิงกัดลิ้นเขาด้วยความร้อนรน กลิ่นคราวเลือดกระจายตัวตามปากและลิ้นของทิ้งสองคน หนานกงเฉินไม่คิดเลยว่าเธอจะกัดคน เจ็บจนต้องปล่อยตัวเธอออกตามสัญชาตญาณ
ไม่รอให้เธอหนีไป หนานกงเฉินดึงสติกลับมาได้ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ยิ้มให้ทุกคนแล้วพูดว่า: “ภรรยาผมเขินซะแล้ว ตอนอยู่บ้านไม่ได้ขี้อายแบบนี้นะ”
คำพูดคลุมเครือชวนเข้าใจผิดขนาดนี้กลับพูดต่อหน้าคนอื่น ไป๋มู่ชิงอยากฆ่าคนอีกครั้ง
ไป๋ยิ่งอันยิ้มมุมปากเล็กน้อย ฝืนยิ้มบนใบหน้าแล้วเดินเข้าไป ชำเลืองมองทั้งสองคน: “ทั้งคู่เล่นพอหรือยัง? พี่คะ พี่สวมเขาให้พี่เขยแบบเปิดเผยขนาดนี้ไม่ดีมั้งคะ? แล้วก็คุณ สุดหล่อ พี่เขยฉันน่าสงสารมากพออยู่แล้ว คุณยังมาทำให้เขาอับอายขนาดนี้ ไม่ทำเกินไปหน่อยหรอ?
“ตกลงเขาคือหนานกงเฉินหรือเปล่า?” แขกในงานงงหนักกว่าเดิม
ไป๋ยิ่งอันชายตามองหนานกงเฉิน ยิ้มเย็นๆ แล้วพูดว่า: “ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว เขาเป็นคนที่พี่สาวดิฉันจ้างมาเพื่อหลอกตาทุกคนเท่านั้น”
“จริงหรอ? นี่ไม่ไร้ยางอายไปหน่อยหรอ?” เหอหลิงนำหาเรื่อง
“นั่นสิ ทำแบบนี้มีความหมายอะไร? ช้าเร็วความก็แตกอยู่ดีไม่ใช่หรอ?” หญิงสาวอีกคนกล่าว
หน้าของไป๋มู่ชิงเริ่มร้อน ก็คิดไว้อยู่แล้วทำแบบนี้จะทำให้ถูกเยาะเย้ยหนักกว่าเดิม เธอควรลากผู้ชายคนนี้ออกจากงานไปตั้งแต่เขาปรากฏตัว
เธอร้อนรนจนหน้าแดงก่ำ หนานกงเฉินที่อยู่ข้างๆยังคงยิ้มอยู่ ไม่ได้ถูกรบกวนอารมณ์จากเสียงรอบๆเลย
ในขณะที่ไป๋มู่ชิงไม่รู้จะทำยังไงดี จู่จู่คุณหญิงหลินที่ได้ยินว่าชั้นล่างเกิดเรื่อง จึงเดินออกจากห้องพักผ่อนชั้น2 เดินลงทางบันไดวน มายังทั้งสองคน
“เฉิน คุณมาแล้ว” คุณหญิงหลินรู้สึกปลื้มใจ ยิ้มกว้างพลางดึงมือของหนานกงเฉินไว้: “เมื่อกี้ยิ่งอันบอกว่าคุณไม่ได้มาด้วย ฉันนึกว่าเป็นเรื่องจริงซะอีก”
เมื่อกี้หลังพบไป๋มู่ชิง คุณหญิงหลินก็แอบไปเสียใจคนเดียวอยู่ในห้องพักผ่อนชั้น2 จนกระทั่งได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นที่ชั้นล่างจึงเดินออกจากห้องพักผ่อน แล้วเห็นหนานกงเฉินอยู่ชั้นล่าง
เรื่องที่เกิดขึ้นชั้นล่างเธอได้ยินคร่าวๆจากคนใช้แล้ว ตอนนี้กำลังเก็บอารมณ์โกรธไว้ในใจ
“คุณอาเล็ก” หนานกงเฉินไม่ชอบถูกแตะเนื้อต้องตัว ใช้แรงเบาๆดันฝ่ามือของเธอออก
“เฉิน ขอโทษที ฉันนึกว่าคุณจะไม่มา จึงไม่ได้แนะนำคุณให้อันหนานกับมู่ชิงรู้จัก” คุณหญิงหลินพูดจบ หมุนตัวหาหลินอันหนานและไป๋มู่ชิงพูดด้วยเสียงจริงจังว่า: “พวกเธอฟังให้ดี เขาคือหนานกงเฉิน ลูกพี่ลูกน้องของพวกเธอ ส่วนท่านนี้คือพี่สะใภ้ รีบขอโทษพี่ชายพี่สะใภ้กับเรื่องที่พวกเธอทำเมื่อครู่นี้……”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ”หนานกงเฉินตัดบทเธอ ยิ้มบางๆ: “แต่ว่าพวกเรามีธุระอื่น ต้องไปแล้ว พวกเธอค่อยๆสนุกกันต่อนะ”
พูดจบ เขาโอบไหล่ของไป๋มู่ชิงไว้ แล้วเดินไปที่ยังทางออกของงาน ภายใต้สายตาคนในงาน
ไป๋มู่ชิงอยากหนีออกจากงานนี้ตั้งนานแล้ว กว่าจะมีโอกาสย่อมไม่อยากอยู่ต่อแม้นาทีเดียว
คนที่ฮอลล์จัดงาน เริ่มมีเสียงวิจารณ์ดังขึ้นอีกครั้ง ชายคนนี้ใช่หนานกงเฉินไหม ความจริงเลือนลางขึ้นเรื่อยๆ
“พวกเธอทั้งคู่ตามฉันมา” คุณหญิงหลินทิ้งคำพูดถึงหลินอันหนานและไป๋ยิ่งอัน ก่อนหมุนตัวเดินไปยังชั้นบน
ไป๋ยิ่งอันที่กำลังตะลึงอยู่นั้นดึงสติคืนมาได้ ดึงหลินอันหนานไว้แล้วพูดเบาๆว่า: “นี่มันเรื่องอะไรกัน?เขาเรียกแม่คุณว่าคุณอาเล็กได้ยังไง?แล้ว……เขาคือหนานกงเฉินหรือเปล่า?
หลินอันหนานเองก็ไม่เข้าใจ ดึงเธอเดินขึ้นไปชั้นบน
เมื่อถึงชั้น2 ก้าวเท้าเข้าห้องพักผ่อน หลินอันหนานรับฝามือของคุณหญิงหลินไปทีนึง และคำตำหนิอย่างรุนแรงของเธอ: “ไอ้ลูกเลว! แกรู้ไหมว่าเมื่อกี้ตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง?”