เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 23 บอกแล้วว่าไม่ต้องการเธอ

เมื่อหนานกงเฉินกลับมาที่คฤหาสน์ผู้ช่วยหวงก็โทรมาหา
“คุณเฉิน ผมสืบเรียบร้อยแล้ว ไป๋จิ่งผิงยังมีลูกสาวนอกสมรสที่ใช้ชีวิตเร่ร่อนอยู่ข้างนอกตั้งแต่เด็กชื่อว่าไป๋มู่ชิง ตอนนี้ย้ายกลับไปอยู่ที่ตระกูลไป๋แล้ว ไป๋มู่ชิงคนนี้เริ่มคบกับคุณชายคนที่สองของบริษัทตระกูลหลินเมื่อสามปีก่อน” ประสิทธิภาพในการทำงานของผู้ช่วยหวงนั้นรวดเร็วมากและในครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน
มุมปากหนานกงเฉินเผยอขึ้นเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้ว”
ไม่น่าแปลกใจที่เธอเอาแต่ใจและใจร้าย ที่แท้ก็เป็นคุณชายคนที่สองของตระกูลหลิน
วันนี้ไป๋มู่ชิงรู้สึกหนักใจทั้งวัน
เมื่อเธอกลับถึงบ้านในตอนบ่ายเธอก็อยู่แต่ในห้องนอนและคิดเรื่องต่างๆ ของเธอแม้กระทั่งอาหารมื้อเย็นเธอก็กินแค่ไม่กี่คำ
ตอนกลางคืน ขณะที่สะลึมสะลือก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากประตูทางเข้า เธอลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบาก ขยี้ตางัวเงียพลางเดินลงจากเตียงไปเปิดประตู
ยังไม่ทันแน่ใจว่านอกประตูเกิดอะไรขึ้น ก็มีร่างสูงกำยำกดร่างเข้าหาเธอ เธอตกใจสะดุ้ง ยึดร่างกายเขาไว้ด้วยสัญชาตญาณ ในขณะเดียวกันก็เปล่งเสียงด้วยความประหลาดใจ “เฮ้! คุณ…….! ”
เธออยากถามว่าเขาเป็นใคร แต่เมื่อร่างกายของเขากดทับตัวเธอเข้ามาเธอก็ได้กลิ่นลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์จากเขาทันที
ไม่ต้องถามก็รู้คนนี้ก็คือหนานกงเฉิน!
ไม่เห็นมาตั้งหลายวันทำไมโผล่มากลางดึกแบบนี้? แล้วยังสภาพครึ่งเป็นครึ่งตาย? เมาเหรอ? แต่กลิ่นแอลกอฮอล์บนตัวเขาก็ไม่แรงมากนะ
“เฮ้! หนานกงเฉิน คุณมาผิดห้องแล้ว ห้องคุณอยู่ตรงนั้น” ไป๋มู่ชิงพยายามผลักเขาออก แต่เธอก็ถูกโยนลงบนเตียง
ร่างกายของเขาถูกกดลงไปที่เธอพร้อมกับน้ำหนักเกือบทั้งหมดอยู่ที่บนตัวเธอ
รู้สึกเหมือนเขาเจ็บปวดมาก ทั้งร่างร้อนผ่าวเหมือนเตา แต่ความแข็งแกร่งนั้นยังมีมากและเขาก็สามารถควบคุมสองมือเธอที่ดิ้นรนไว้เหนือศีรษะ เสียงสั่นเล็กน้อยดังขึ้นข้างหูเธอ “คุณเป็นภรรยาของฉันไม่ใช่เหรอ? ”
“ใช่……แล้วยังไง? ” ไป๋มู่ชิงรู้สึกได้ว่าปลายนิ้วของเขาลูบแหวนบนนิ้วนางของเธอ ราวกับจะเตือนให้เธอนึกถึงตัวตนของเธอในตอนนี้
“ในเมื่อคุณเป็นภรรยาของฉันเธอจึงมีหน้าที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อฉันไม่ใช่เหรอ? ”
“ใช่……แล้วยังไง? ”
“รวมถึงช่วยฉันล้าง……พิษด้วย” หลังจากพูดแล้วหนานกงเฉินแทบรอไม่ไหวจึงฉีกชุดนอนออกจากร่างของเธอจากนั้นก็ก้มศีรษะและจูบลงไป
ไป๋มู่ชิงไม่เข้าใจเลยว่าเขากำลังพูดอะไร เมื่อเธอรับรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่เขาก็ฉีกชุดนอนบนร่างกายเธอแล้ว เธอเริ่มกรีดร้องต่อต้านด้วยเสียงทุ้มต่ำ ”หนานกงเฉิน! คุณบอกว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้ว! คุณมาที่ห้องของฉันทำไม? ทำไมถึงอยากทำกับฉันแบบนี้? คุณมันหน้าด้าน…..”
“ถึงฉันจะหน้าด้านแต่ก็สู้พวกผู้หญิงเลวและหน้าด้านเหมือนพวกคุณไม่ได้หรอก! ” หนานกงเฉินกัดริมฝีปากของเธออย่างโกรธเกรี้ยวโดยไม่ให้โอกาสเธอโต้กลับ
ไป๋มู่ชิงแกว่งศีรษะจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง กระซิบแผ่วเบา “หมายความว่าไง …..ใครที่หน้าด้าน…..”
แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ แต่เธอก็ยังคงดิ้นรน จนท้ายที่สุดเธอก็ยอมแพ้เพราะการดิ้นรนไม่มีความหมายอีกต่อไป
ในตอนกลางคืนไป๋มู่ชิงซึ่งเปลือยเปล่าตื่นขึ้นมาเพราะความหนาว มือเธอสัมผัสถึงอะไรอุ่นๆ
อบอุ่นและสบาย……เธอเบียดร่างกายไปข้างหน้าด้วยสัญชาตญาณ
อย่างไรก็ตามในขณะนี้เสียงอู้อี้แปลกๆ คล้ายกับสัตว์ร้ายดังมาข้างๆ หูเธอ
สัตว์ร้าย?!
ไป๋มู่ชิงลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอตระหนักว่าสิ่งที่เธอกอดอยู่ไม่ใช่ผ้าห่มแต่เป็นหนานกงเฉิน ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะป่วยอีกครั้ง เธอตกใจกลัวมากจนกรีดร้องขึ้นมาและปล่อยมือ จากนั้นก็กลิ้งตกลงไปอีกด้านของเตียง
พระเจ้าช่วย! หนานกงเฉินป่วยอีกแล้ว พี่เหอบอกว่าปกติโรคจะไม่มา แต่นี่ไม่กี่วันเองนะป่วยสองครั้งแล้ว
เธออยากเปิดไฟด้วยสัญชาตญาณ แต่นิ้วที่ยื่นออกมาของเธอก็หดกลับอย่างรวดเร็วเธอจำได้ว่าพี่สาวเหอบอกเธอว่าอย่าเปิดไฟเมื่อหนานกงเฉินป่วยเพื่อที่เขาจะได้ไม่มาทำร้ายเธอ
ไป๋มู่ชิงขยี้ตาสองข้างอย่างแรง ไป๋มู่ชิงจ้องมองหนานกงเฉินที่ร่างกายแผ่ซ่านไปด้วยกลิ่นอายความอันตรายไปทั่วร่างที่อยู่บนเตียง เธอกังวลจริงๆ ว่าเขาจะทำร้ายเธอเหมือนครั้งที่แล้วไหม
เธอหันกลับและคลานไปที่มุมห้องนอนและหยิบแจกันดอกไม้บนโต๊ะ ถือแจกันและพูดกับเขาว่า “ฉันเตือนคุณไว้นะ ทางที่ดีคุณอย่าเข้ามา ไม่งั้นฉันไม่เกรงใจคุณแน่”