NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 880 ตายด้วยฝ่ามือเดียว

นอกห้อง การต่อสู้ดุเดือดเพิ่งจบลง บนพื้นเต็มไปด้วยศพ
“หัวหน้าครับ ศัตรูตายหมดแล้วครับ！” ทหารรายงานคุณเฉิน
“ให้คำแนะนำหน่อยครับว่าขั้นตอนต่อไปจะทำอะไร！”
“ตอนนี้ที่อื่นเป็นยังไงบ้าง?” คุณเฉินถาม
“ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม” ทหารคนนั้นรีบตอบ
คุณเฉินพยักหน้า สีหน้าเปลี่ยนไปทันที กระโดดออกไปด้านข้างอย่างกะทันหัน
ทว่าทหารอีกสองนายที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น ล้มลงบนพื้นหลังจากสิ้นเสียงปืน
คุณเฉินยิงปืนออกไปสองนัดอย่างไม่ลังเล จากนั้นกลิ้งตัวไปที่อื่น
ทันทีที่เขาปรากฏตัว ด้านหน้าก็มีศัตรูคนหนึ่งปรากฏตัวออกมา ทั้งสองเล็งปืนไปหากันและกัน
คุณเฉินโยนระเบิดมือออกไป โดยไม่แม้แต่จะคิด จากนั้นกระโดดไปด้านหน้า เพื่อหลบเลี่ยงรัศมีของระเบิด
เสียงตู้มดังขึ้น ระเบิดมือระเบิด ฝุ่นตลบ ร่วงหล่นลงมา
จากนั้นด้านหน้าของคุณชายเฉินในตอนนี้ก็มีหญิงฝาแฝดสองยืนอยู่ ทั้งสองมองคุณเฉินเฉินด้วยใบหน้าเยือกเย็นและเหี้ยมโหด
“หึๆ ขนาดนี้แล้วยังไม่ตาย ยังต้องให้ฉันลงมือด้วยเหรอ?” ผู้ชายร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากทางด้านซ้ายของคุณเฉิน
“แค่พวกแกสามคนยังอยากจะมารนหาที่ตาย?” คุณเฉินหัวเราะเยือกเย็น ผายมือ ทหารกลุ่มใหญ่พุ่งตัวออกมาจากทั้งสี่ทิศ
คุณเฉินถอยหลังอย่างรวดเร็ว ออกคำสั่งกับพวกทหาร：“ยิง！”
ฝาแฝดสองคนนั้นยากจะรับมือ แม้จะเผชิญหน้ากับลูกปืนมากมายแต่ก็ยังคว้าปืนออกมายิงโต้กลับอย่างไม่กลัวตาย ฆ่าทหารไปจำนวนมากอย่างรวดเร็ว
พวกเธอสองคนก็ถูกยิงจนแทบจะกลายเป็นกระชอน ตายจนไม่รู้ว่าตายยังไงแล้ว
อย่างรวดเร็วเลือดสีแดงสดไหลไปยังพื้นดินบนริมทะเลสาบ น้ำในทะเลสาบถึงขั้นเปลี่ยนสีไปช้าๆ
“พวกแกตายแน่” คุณเฉินมองชายร่างสูงใหญ่ อดไม่ได้ที่จะพูดตะโกน
ฝ่ายตรงข้ามเป็นยอดฝีมือจริงๆ ฝ่ายของตนเสียหายอย่างหนัก คนมากมายขนาดนี้แต่กลับยังไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้
แต่ว่าไม่เป็นไร กองกำลังเสริมของเขากำลังจะมาถึงแล้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าแล้ว
จู่ๆชายร่างสูงใหญ่ก็หัวเราะ：“หึๆ น่าเสียดายคนที่ตายไม่ใช่ฉัน แต่เป็นแก”
คุณเฉินชะงัก วินนาทีต่อมาร่างกายของเขาเจ็บปวด ตัวของเขาปลิวออกไป ภายในใจเต็มไปด้วยความตกตะลึง
เสี้ยวนาทีต่อมา เขาเห็นเงาสีดำยืนอยู่ตรงที่ที่เขายืนเมื่อครู่เงียบๆ น่าเสียดาย นี่คือภาพสุดท้ายที่เขาเห็น
ชายชุดดำเห็นร่างของคุณเฉินล้มลงบนพื้น หันไปพูดกับชายร่างสูงใหญ่ด้วยความไม่พอใจ ：“ทำไมพวกแกถึงช้าแบบนี้?”
เสียงฝีเท้าที่อยู่รอบๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เป็นนักฆ่าปิดหน้าที่บุกเข้ามาจากด้านนอก ไม่มีกองกำลังเสริมอย่างที่คุณเฉินบอก
เรื่องนี้พูดร่ายยาว แต่ความเป็นจริงใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาที มิลลี่เข้ามาในห้องยังไม่ทันได้พาซูเชี่ยนออกไป
ในเวลานี้เอง ประตูห้องถูกชายชุดดำเปิดช้าๆ
ภายในใจของซูเชี่ยนเย็นวาบ เธอเพิ่งเปิดทางลับที่ซ่อนอยู่ในห้อง เวลานี้เกรงว่าจะไม่ทันแล้ว
“ไป！” มิลลี่ป้องซูเชี่ยนเอาไว้ด้านหลัง ร้องตะโกนเสียงดัง
ซูเชี่ยนรู้ดีว่าตนไม่สามารถเปลืองเวลาที่มิลลี่ถ่วงเอาไว้ให้ กลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วไปที่ทางลับ
ในเวลานี้เอง เสียงนิ่งสงบของหลี่ฝางดังขึ้นจากด้านหลัง：“ตอนนี้ฉันไม่อยากฆ่าคน แกไสหัวกลับไปเองเถอะ”
เธอหันหน้ากลับไปด้วยความแปลกใจ ทว่ากลับเห็นหลี่ฝางผายมือให้ชายชุดดำด้วยความรำคาญ
“คุณทำอะไรของคุณ！” มิลลี่รู้สึกว่าหลี่ฝางตกใจกับสถานการณ์นี้จนเสียสติไปแล้ว
“หึๆ แค่คนโง่ๆหนึ่งคน” ชายชุดดำยกมือขึ้น “คุณหนูซู ไม่ต้องเป็นกังวล ผมจะทำให้พวกคุณไปจากโลกนี้โดยไร้ซึ่งความเจ็บปวด！”
เขาพุ่งตัว มือทั้งสองข้างมีมีดปรากฏออกมา พุ่งไปทางหลี่ฝางด้วยความเหี้ยมโหด
“ชาติหน้าหัดทำตัวฉลาดบ้าง！”
ผวัะ！
หลี่ฝางตบชายชุดดำจนปลิวด้วยฝ่ามือเดียว แรงมหาศาลทำให้เขาปลิวออกนอกบ้านไปจนถึงในทะเลสาบ น้ำในทะเลสาบเปื้อนไปด้วยสีแดงอย่างรวดเร็ว
ซูเชี่ยนและมิลลี่ตกตะลึง
หลี่ฝางหันไปมองด้านนอกครู่หนึ่ง เห็นนักฆ่าด้านนอกยกปืนขึ้นแล้วกราดยิงอย่างบ้าคลั่ง
“ให้ตายสิ！” หลี่ฝางหลบไปอยู่หลังกำแพง ตามด้วยเสียงปืนดังไม่หยุด
เห็นลูกพี่ใหญ่ที่แข็งแกร่งของตนถูกตบจนตายด้วยฝ่ามือเดียว คนพวกนี้กราดยิงราวกับคนบ้า ทุกคนปีนไปถึงจุดสูงสุด
ภายในห้อง
หลี่ฝางนั่งอยู่ที่มุมกำแพง เมื่อได้ยินเสียงปืนหยุดลง เขาอยากจะออกไปดูสถานการณ์ เผยให้เห็นซูเชี่ยนและมิลลี่ที่เขาปกป้องเอาไว้ด้านหลัง
“บ้านหลังนี้แข็งแรงมาก โดนยิงขนาดนี้ยังไม่เป็นอะไร” เศษแก้วที่โดนยิงจนแหลกเป็นผงตกอยู่เต็มพื้น หลี่ฝางมองกำแพงที่เต็มไปด้วยรอยพรุน อดไม่ได้ที่จะแลบลิ้น
“โชคดีที่หลบเร็ว ไม่อย่างนั้นตอนนี้ผมคงกลายเป็นกระชอนไปแล้ว”
“บ้านหลังนี้ใช้เพื่อสำหรับหลบภัยโดยเฉพาะ มีทางลับให้พวกเราถอยหนี” ซูเชี่ยนที่เพิ่งดึงสติกลับมาจากความตกตะลึง จะไม่รู้ได้ยังไงว่าหลี่ฝางเป็นยอดฝีมือที่ซ่อนตัวเอาไว้ รีบพูดอธิบายให้หลี่ฝางฟัง
“อาจารย์กู่เทียน คุณเก่งมาก แต่พวกเราไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับอาวุธปืน พวกเราถอยผ่านทางลับกันเถอะ”
หลี่ฝางพยักหน้า แต่เมื่อหันไปมองชายชุดดำและกลุ่มคนชุดเขียวที่ในมือถืออาวุธเอาไว้ ภายในใจก็รู้สึกไม่พอใจ
“หลังจากออกไปจากทางลับ อ้อมไปอยู่ด้านหลังพวกเขาได้ไหม?”
ซูเชี่ยนแค่ได้ฟังก็รู้ว่าหลี่ฝางหมายความว่าอะไร รีบพูด：“ได้อยู่ค่ะ แต่ตอนนี้พวกเราไปรวมตัวกับพ่อของฉันก่อน ฉันเป็นห่วงคุณพ่อค่ะ”