NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 845 โดนวางแผนร้าย

“ดีมาก ปล่อยพวกเขาซะ ไปส่งพวกเขายังสถานที่ที่กำหนด เมื่อทั้ง3คนถึงแล้วผมจะปล่อยคุณ ไม่ต้องห่วง ผมรับปากว่าคุณไม่เป็นอะไรแน่นอน”
หลี่ฝางพูดข้อเสนอของตนด้วยรอยยิ้ม
เลสเตอร์มีสีหน้าลังเลอีกครั้ง ลูกน้องชายชุดสูทพวกนั้นของเขาก็เริ่มอยู่ไม่สุข แต่ทันใดนั้นเลสเตอร์กัดฟันตัดสินใจ
“ได้ ผมตกลง แต่คุณหลี่ต้องทำอย่างที่พูดด้วย”
“ไม่ต้องห่วง ผมรักษาคำพูดกว่าคุณเยอะ”
เป็นอย่างที่หลี่ฝางคาดไว้ ตาแก่นี่รักชีวิตสุดๆ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแลกชีวิตตัวเองกับคนที่ไม่สำคัญ3คนนั้น เขามีองค์กรขนาดใหญ่หนุนหลังอยู่ขนาดนั้น แม้เสียเปรียบแค่ชั่วคราว เขาก็สามารถแก้แค้นได้ภายหลัง แต่ถ้าตายไปก็ไม่เหลืออะไร
เมื่อได้ยินว่าตัวเองรอดแล้ว ทั้ง3คนก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่หลี่ฝางกลับตะโกนขึ้น：“นี่ ฉันให้พวกเขาส่งพวกคุณที่สถานตากอากาศ ไปถึงแล้วฝากบอกคนผมด้วย ว่าให้เฝ้าสถานตากอากาศให้ดี ห้ามออกมาเด็ดขาด”
เลสเตอร์กล้านัดเจอหลี่ฝางได้ไง ทั้งๆที่รู้ว่าความสามารถของเขาไม่ธรรมดา？นั่นก็เพราะเขามั่นใจมากพอ เขารู้ว่าเพียงแค่หลี่ฝางไม่เป็นบ้าอะไรขึ้นมา ก็ไม่กล้าทำอะไรเขาแน่นอน
อันที่จริงจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนี้ ขณะรู้สถานะของเลสเตอร์แล้ว ยังจะกำจัดตาแก่นี่ นั่นเท่ากับเป็นการยั่วโมโหอย่างเปิดเผย เมื่อถึงตอนนั้นจะเป็นการไม่ไว้หน้ากัน ไม่ว่าจะเป็นหรือว่าตระกูลหลี่ ล้วนต้องรับมือกับการแก้แค้นอันบ้าคลั่งของDynastyและตระกูลเมอร์ฟี่
แต่ต่อให้ไม่ฆ่าเลสเตอร์ ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายก็มีความโกรธแค้นกันแล้ว เพียงแค่ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น หลี่ฝางต้องระวัง
สามคนนั้นนิ่งอึ้งไป เข้าใจความสำคัญในนั้นแล้ว จึงพยักหน้าพูด：“พวกเราเข้าใจแล้ว”
หนึ่งคนในนั้นพูดขึ้นอีก：“หลี่ฝาง คุณเป็นคนดีจริงๆ ครั้งนี้เราติดค้างน้ำใจคุณ อนาคตต้องหาทางทดแทนคุณแน่นอน”
“เรื่องหลังจากนี้ค่อยว่ากัน ตอนนี้รีบไปเถอะ”
หลี่ฝางมองพวกเขา3คนที่มีชายชุดสูทสีดำพาตัวไป รอให้พวกเขาถูกส่งกลับไปเงียบๆ
สิบกว่านาทีต่อมา ชายชุดสูทสีดำคนหนึ่งเปิดลำโพงโทรศัพท์แล้ววางลงบนโต๊ะ
“หลี่ฝาง ทั้งสามคนไปถึงแล้ว คุณเป็นไงบ้าง”เป็นเสียงของโหจื่อ
“ผมไม่เป็นไร พวกคุณระวังตัวด้วย รอผมกลับไปแล้วค่อยคุยกัน”เมื่อได้ยินเสียงโหจื่อ หลี่ฝางก็รู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย
“โอเค คุณดูแลตัวเองด้วย”โหจื่อพูดได้ไม่กี่คำ ชายชุดสูทสีดำก็กดวางสายไป ชายชุดสูทสีดำคนนั้นจ้องหลี่ฝางพลางพูด：“ตอนนี้ปล่อยคุณเลสเตอร์ได้แล้ว”
หลี่ฝางยิ้มยก：“แน่นอน ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากทำอะไรเลสเตอร์หรอก เพียงแต่ว่า……”
ปัง！
เพล้ง！
ทันทีที่เสียงปืนดังขึ้น กระจกจากพื้นจรดเพดานบานใหญ่ก็แตก รอยยิ้มหลี่ฝางหยุดนิ่ง ของเหลวอุ่นๆสาดกระเด็นโดนหน้าเขา
ศีรษะเลสเตอร์เป็นรู ของเหลวหนืดสีแดงและสีขาวค่อยๆไหลลงมา ดวงตาเขาเบิกโพลง ราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองตายไปแล้ว
“แม่ง！”หลี่ฝางส่งเสียงดังออกมา ผลักร่างเลสเตอร์ออก หันไปพลิกหลังโซฟา จากนั้นก็ได้ยินเสียงกระสุนกระทบกับโซฟาดัง“ฟุบๆ”
“แม่งเอ้ย ถูกตลบหลัง”หลี่ฝางไม่สบายใจมาก กระสุนนัดเมื่อครู่ยิงมาจากตึกด้านหลัง มือซุ่มยิงคงรู้ว่าถ้าชี้ปากกระบอกปืนไปที่หลี่ฝาง เป็นไปได้สูงที่เขาจะรู้ตัวแล้วหลบได้ ดังนั้นจึงไม่ได้เล็งไปที่หลี่ฝาง เป้าหมายคือเลสเตอร์อย่างชัดเจน เพียงนัดเดียวก็พรากชีวิตเขาได้
อีกทั้งมือปืนคนนั้นบรรลุเป้าหมายแล้ว ชายชุดสูทสีดำในห้องเริ่มหันมาโจมตีหลี่ฝาง！
ได้ยินเสียงกระสุนที่ดังมาจากโซฟาอย่างไม่ขาดสาย หลี่ฝางรู้ว่าโซฟาบังพวกมือปืนได้ไม่นาน เขากัดฟันผลักโซฟาออกอย่างแรง โซฟาลอยไปทางมือปืนพวกนั้นทันที
อาศัยจังหวะที่พวกมือปืนถูกขัดจังหวะโดยโซฟา หลี่ฝางก็พุ่งออกไป พร้อมขว้างลูกเหล็กสองลูกไปบริเวณระหว่างคิ้วของพวกมือปืนขณะเข้ามาใกล้
หลี่ฝางไม่หยุดพัก ก่อนที่มือปืนทั้งสองจะล้มลงเขาหันและพุ่งเข้าไป จับพวกเขาไว้แล้ววางข้างกำแพง จากนั้นเก็บปืนพกและมีดจากหนึ่งในมือปืนขึ้นมา
ทุกการกระทำพลิ้วไหวดั่งสายน้ำ ราวกับรู้ล่วงหน้าอย่างไรอย่างนั้น หลังจากกำจัดสองคนนั้นเสร็จก็วิ่งออกไปยังโถงทางเดินโดยไม่ลังเล
ตรงประตูโถงทางเดิน มีมือปืนชุดสูทสีดำยืนเฝ้าอยู่2คน หลี่ฝางก็จัดการทั้งสองคนนั้นในทันที
เมื่อออกมาได้ หลี่ฝางเตรียมพร้อมต่อสู้แล้ว ทันทีที่มือปืนนอกโถงทางเดินยกปืนขึ้น มีดของหลี่ฝางก็ปักหัวใจเขาแล้ว ขยับเล็กน้อยแล้วดึงออก และขณะที่มือปืนอีกคนหันมา ก็ถูกปาดคอด้วยท่าแบ็คแฮนด์
มือปืนที่ถูกปาดคอ ปิดคอตัวเองด้วยความประหลาดใจ พยายามห้ามเลือกที่ไหลออกมาอย่างหนัก แต่ทุกอย่างก็เสียแรงเปล่า เขาล้มพับลงไปบนกองเลือดอย่างหมดแรง
สีหน้าอันแรงกล้าของหลี่ฝาง ไม่แสดงความสงสารใดๆออกมาแม้แต่น้อย หยิบปืนจากมือปืน แล้วออกไปทันที
ขณะนี้ มือปืนในห้องก็พากันออกมาเช่นกัน ยิ่งไล่หลังหลี่ฝางอย่างบ้าคลั่ง แต่ภายใต้การวิ่งอย่างว่องไวของหลี่ฝาง กระสุนพวกนั้นยิงไม่โดนเขาแม้แต่นัดเดียว
สิ่งนี้ทำให้มือปืนมืออาชีพกลุ่มนี้เดือดมาก ไล่ตามไปฆ่าเขาโดยไม่สนใจอะไรแล้ว
และขณะนั้นเอง หลี่ฝางวิ่งมาถึงมุมของโถงทางเดิน คิดไม่ถึงว่าตรงนั้นยังมีมือปืนอีกหลายคนกำลังยกปืนจ่อมาที่เขา
ฟิ้วๆ……
หลี่ฝางยิงซ้ายยิงขวา เมื่อเขาลงสู่พื้น มือปืน4คนพุ่งออกมาล้อมเขารอบทิศทางจนกลายเป็นรังแตน
ทันทีที่หลี่ฝางเตะพื้น ก็ออกแรงที่เท้าทั้งสองข้างพุ่งไปตรงหัวมุม ลากมือปืนที่ล้มไปกับพื้นแล้ว โยนไปทางหัวมุม
ฟิ้วๆ……
มือกำบังที่ตื่นตระหนกสองคนตรงหัวมุมนั้น รู้แล้วว่าเพื่อนที่ลุยออกไปเมื่อครู่ร้ายมากกว่าดี เมื่อเห็นคนเดินออกมาก็ยิงอย่างไม่ลังเล
ปัง ปัง！
เมื่อกระสุนพวกเขาหมด หลี่ฝางก็เดินออกมาจากมุมอย่างไม่ทุกข์ร้อน จัดการสองคนนั้นเพียงแค่สองนัด
การเคลื่อนไหวตรงนี้ดึงความสนใจมือปืนคนอื่นๆ กรูกันมาที่นี่ทันที แต่พวกเขาได้การต้อนรับเป็นลูกกระสุน และร่างอันลึกลับของหลี่ฝาง
สถานการณ์เอนไปฝ่ายเดียวอย่างรวดเร็ว หลี่ฝางที่ถือปืนพกอยู่ในมือ เก็บกวาดมือปืนชั้นนี้ทั้งชั้นอย่างกับเป็นผี ทั้งชั้นแทบจะเต็มไปด้วยคนของDynasty หลี่ฝางจึงไม่เห็นนักท่องเที่ยวคนอื่นเลยแม้แต่คนเดียว
ตั้งแต่ได้รับการฝึกฝนจากส้าวส้วย การใช้ปืนของหลี่ฝางก็ไม่ได้แย่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว บวกกับปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วและสายตาของเขา ทำให้เขาราวกับได้ความช่วยเหลือจากพระเจ้า
เมื่อจัดการศัตรูคนสุดท้ายเสร็จ หลี่ฝางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้ววิ่งลงทางบันไดหนีไฟอย่างรวดเร็ว
เขาไม่ขึ้นลิฟต์ เพราะถ้ายังมีศัตรูที่หลบซ่อนอยู่อีก การขึ้นลิฟต์จะถูกจัดการได้ง่าย และสิ่งที่เข้าต้องทำตอนนี้ คือตามหามือซุ่มยิงที่จัดตลบหลังเขาเมื่อครู่
เขาเคลื่อนไหวเร็วมาก การต่อสู้ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ถึง1นาทีกว่าๆ ถ้าช้ากว่านี้ มือซุ่มยิงนั่นคงย้ายฐานที่มั่นไปแล้ว ถ้าตอนนี้เร็วขึ้นอีกหน่อย ไม่แน่อาจจับคนคนนั้นได้