NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 837 ทำลายสถิติเดิม

การแข่งขันรอบต่อไป ไม่มีความพะวงแม้แต่น้อย
ลัมโบร์กีนีวิ่งด้วยความเร็วเต้มพิกัด ตีเส้นโค้งได้อย่างสวยงามและแปลกตาครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามไล่ตามรถปอร์เช่
รถปอร์เช่กลับเหมือนวัวไร้เหตุผล พอได้เปรียบแล้วก็ไม่ปล่อยโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามเลย สะบัดท้ายอย่างรวดเร็ว เพื่อขวางให้ลัมโบร์กีนีอยู่ด้านหลัง จัดการซะอยู่หมัด
รถทั้งสองคันแสดงสมรรถนะขีดสุด ทำเอาเหล่าผู้ชมตกตะลึง การเคลื่อนไหวที่น่าเหลือเชื่อ แม้แต่ภาพที่ถ่ายออกมาก็ยังทำให้คนรู้ถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่า“เร็วปานสายฟ้าแลบ”5คำนี้
จนถึงช่วงสุดท้าย รถปอร์เช่ก็ไม่เปิดโอกาสให้รถลัมโบร์กีนีนำหน้าแม้แต่ครั้งเดียว ถูกยับยั้งทุกทาง และวิ่งเข้าเส้นชัยไปอย่างดุเดือดรถสภาะเละสองคันจอดตรงจุดเส้นชัย
เงียบไปครู่หนึ่ง ถึงจะมีคนตะโกนขึ้นเสียงดัง：
“ขอแสดงความยินดีกับการกำเนิดราชาหมาป่าคนใหม่！เขาแสดงผลงานที่ตระการตาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน และสร้างสถิติใหม่ของสนามแข่งเขาหมาป่า！”
“เขาทำได้เร็วกว่าสถิติครั้งก่อน20วินาที！”
“เปล่งเสียงแสดงความดีใจให้รถปอร์เช่กันเถอะ เขาเป็นราชาหมาป่าคนใหม่ที่สมควรได้รับ！”
ตอนแรกผู้ชื่นชอบการแข่งรถเงียบไปครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นพวกเขาโห่ร้องอย่างบ้าคลั่งมากกว่าเดิมเป็น10เท่า
ตั้ง20วินาที！
บนสนามแข่งที่ถูกยอดฝีมือจำนวนนับไม่ถ้วนท้าทาย ต่อให้เพิ่มจากสถิติเป็น1วินาทีก็ยังยากเลย แต่นี่20วินาที มหัศจรรย์จริงๆ！
เขาหมาป่าแห่งนี้ไม่มีคนทำลายสถิติมานานแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนทำลายสถิติได้ถึง2ครั้งติดต่อกันในระยะเวลาอันสั้น อีกทั้งยังเกินจริงขึ้นไปทุกครั้ง！
จินตนาการได้เลยว่าในอนาคตอันยาวไกล ผู้คนคงทำได้แค่มองตัวเลขนี้ เทียบไม่ได้ไล่ไม่ทัน ทำได้เพียงแหงนหน้ามอง！
หลี่ฝางเปิดประตูรถปอร์เช่ที่เปลี่ยนสภาพไปแล้ว แล้วเดินลงมาจากรถ
อีกด้านหนึ่ง เซี่ยจือชิวก็ลงจากรถลัมโบร์กีนีอย่างโซซัดโซเซ สีหน้าดูไม่ค่อยได้
หนึ่งเพราะแพ้เกมนี้ที่เตรียมตัวมาอย่างยาวนาน สองเพราะพุ่งลงมาจากด้านบนแล้วล้มลง
“เป็นไงบ้าง คุณยอมแล้วไหม？”หลี่ฝางเดินไปหาอย่างช้าๆ พลางถามด้วยรอยยิ้ม
เซี่ยจือชิวจ้องเขาเขม็งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างไม่เต็มใจ：“ได้ ผมยอมแล้ว คุณชนะ”
หลี่ฝางยิ้มยก ทำให้เจ้าคนอวดดีผู้นี้ยอมรับความพ่ายแพ้ได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ขณะเดียวกัน หลี่ฝางรู้สึกยอดเยี่ยมเพราะการแข่งขันเกมนี้ เหมือนความรู้สึกเปลี่ยนไปหมด
เซี่ยจือชิวสายตาจับจ้องหลี่ฝาง รู้สึกเหมือนหมอนี่เปลี่ยนไปมากแค่ในเวลาอันสั้น แต่เขาก็ดูไม่ออก เหมือนเป็นภาพลวงตาอย่างไรอย่างนั้น
“คิดไม่ถึงจริงๆว่าผมในก่อนหน้านั้นที่แพ้ให้กับคนคนนั้น และวันนี้กลับแพ้ให้คุณอีก ผมยอมรับแล้ว”เซี่ยจือชิวมองหลี่ฝาง ไม่ได้พูดพาลอะไรต่อ แต่กลับพูดอย่างใจกว้าง：“ถือว่าคุณเก่ง จบการแข่งขันแล้วไปดื่มกันหน่อยไหม ผมพาเพื่อนมาด้วย2-3คน พอดีเลยจะได้แนะนำให้คุณรู้จัก”
หลี่ฝางรู้สึกชะงักไปเล็กน้อย เซี่ยจือชิวพาเพื่อนมาด้วย น่าจะมาจากที่เดียวกันกับเขา งั้นเบื้องหลังพวกเขาคงไม่ธรรมดาแน่นอน ถ้าได้คบค้าสมาคมกับพวกเขา บางทีอาจช่วยเขาได้มาก
คิดเช่นนั้นหลี่ฝางก็พยักหน้าอย่างไม่ลังเล พลางพูด：“ได้สิ ดูสิคุณมาตั้งไกล ผมในฐานะเจ้าบ้านยังค่อยไม่ได้ดูแลเลย ครั้งนี้ผมเป็นเข้ามือเองดีกว่า ให้ผมได้ดูแลต้อนรับ เป็นไง？”
เซี่ยจือชิวเผยรอยยิ้มออกมา ขณะนั้นเองโทรศัพท์หลี่ฝางก็ดังขึ้น
“ขอโทษนะ ผมรับโทรศัพท์ก่อน”หลี่ฝางขอโทษ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นเป็นโจวเจ๋โทรมา
รับสาย
“เจ้านาย……ช่วยด้วย！”
หลังจากเสียงกรีดร้อง ก็ได้ยินแต่เสียงตู๊ดๆๆ
ขณะนี้ คิ้วของหลี่ฝางขมวดเป็นปม
ทางด้านคฤหาสน์ มีแค่ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งอยู่ที่นั่น ที่สำคัญคือโก่เอ๋อก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน ถ้าเกิดเรื่องกับโก่เอ๋อที่คฤหาสน์เขา เขาต้องลำบากแน่
หลี่ฝางมองเซี่ยจือชิวพลางพูด：“ขอโทษด้วย ผมมีธุระต้องไปจัดการ ดูท่าแล้วเราคงต้องดื่มเหล้ากันวันหลังแล้วล่ะ？”
“เกิดอะไรขึ้น？”เซี่ยจือชิวถามด้วยความสงสัย
“เรื่องในบ้านผม ผมจัดการได้”หลี่ฝางไม่ได้พูดละเอียด เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที
การกระทำแบบนี้ของเขา อาจทำให้เซี่ยจือชิวรู้สึกโดนดูถูก แต่ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจความรู้สึกเซี่ยจือชิวแล้ว มีเรื่องอะไรค่อยว่ากันที่หลัง
รถปอร์เช่สภาพยับเยินขับกลับคฤหาสน์เสียงดังบรื้นฝ่าไฟแดงไปหลายครั้ง
หลี่ฝางจอดรถใกล้ๆเขตคฤหาสน์ ลงจากรถแล้วเดินไปยังประตูเข้าคฤหาสน์
“หือ？”
เมื่อหลี่ฝางเดินมาถึงประตูทางเข้า ใกล้ถึงตึกของบ้านตน ร่างกายโดนรวบตึงทันที สายตาเยือกเย็น รังสีอาฆาต สายตาจ้องเขม็งไปที่คฤหาสน์ของตน
“พวกแกเป็นใคร？”
เพราะหลี่ฝางเห็นว่าหน้าคฤหาสน์ตน มีรถปอร์เช่คาเยนน์สีดำสองคันจอดอยู่！ชายสวมชุดสูท4คนยืนอยู่ล่างคฤหาสน์ของตน
หลี่ฝางเดินไปข้างหลังชายทั้ง4อย่างเงียบๆ มือขวาจับคอชายคนหนึ่ง พลางถามด้วยน้ำเสียงโมโห：
“อย่าทำอะไร！”
ขณะชายอีก3คำกำลังจะชักอาวุธออกมา ชายร่างสูงก็ลงมาจากรถคาเยนน์พลางตะโกนเสียงดัง ชายชุดสูททั้ง3คนหยุดการกระทำทันที
ชายที่ลงมาจากรถคาเยนน์สวมแว่นกันแดด เดินมาตรงหน้าหลี่ฝางช้าๆ เมื่อถอดแว่นกันแดดออกก็พูดอย่างยิ้มๆ：
“คุณหลี่ สวัสดีครับ เจอกันครั้งแรก ล่วงเกินแล้ว”
มองชายชุดสูทร่างสูง สายตาหลี่ฝางเผยความประหลาดใจ แค่เห็นแวบแรกหลี่ฝางก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยคอนที่เขาควบคุมอยู่ ตอนนี้ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามมาดีหรือมาร้าย เขาจะปล่อยไปง่ายๆได้ยังไงกัน
“ไม่ต้องกังวลคุณหลี่ พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้าย พวกเรามาเพราะคุณหนูโก่เอ๋อ”
ชายชุดสูทยิ้มพลางชูไปที่ประตู โก่เอ๋อเดินออกมาโดยที่ไม่ได้รับอันตรายใด เพียงแต่สีหน้าไม่ค่อยสมัครใจนัก
“โก่เอ๋อ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”หลี่ฝางถามขึ้นทันที
“ฉันไม่เป็นอะไร ขอโทษที่เพิ่มภาระให้คุณ พวกเขามาหาฉัน”โก่เอ๋อพูดอย่างไม่สบายใจ
“พวกเขาเป็นใคร？”
“คงเป็นคนที่บ้านฉันส่งมา เหอะ คิดไม่ถึง ก็แค่พวกสุนัขรับใช้”โก่เอ๋อพูดอย่างโมโหสุดๆ
ได้ยินโก่เอ๋อพูดเช่นนี้ ชายชุดสูทก็ยิ้มอึดอัดใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด รีบพูดทันที：“คุณหนูโก่เอ๋อ คุณอย่าเข้าใจผิดนะครับ แม้ผมได้รับคำสั่งจากคนในครอบครัวคุณให้พาตัวคุณกลับไป แต่จุดประสงค์หลังไม่ได้มาเพราะคุณ”