NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 817 ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว

“นายไม่มีโอกาสทำผิดครั้งต่อไปแล้ว”
แมงป่องปัดมือ แล้วพูด： “ไม่ว่าจะเป็นนาย หรือว่าไอ้โง่ที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงนั่น”
“คุณชายหลี่ ผมออกไปจัดการธุระสักครู่ เดี๋ยวกลับมา”
แมงป่องพูด พลางลุกขึ้นยืน
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูดขึ้นสองคำ ตามใจ
หลี่ฝางรู้ว่าแมงป่องจะออกไปทำอะไร จึงไม่ได้ห้ามเข้าไว้
แมงป่องมองหยิ่นเจิ้ง แล้วลังเลอยู่หลายวินาที จึงเอ่ยปากพูด： “เหล่าหยิ่น ขอโทษด้วย เกรงว่าจะต้องให้คุณรอสักครู่แล้ว อีกแป๊บกลับมา จะลงโทษตนเองดื่มสามแก้ว”
“ที่นี่เป็นที่ของเหล่าหลิว จะมาใช้กฎบ้านที่นี่ ก็ไม่ค่อยเหมาะสม ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นที่สำหรับทานอาหาร ถ้าหากมีคนตาย ใครจะกล้ามากินข้าวที่นี่?”
แมงป่องพูดอย่างอาฆาต
หยิ่นเจิ้งพยักหน้า แสดงออกว่าเข้าใจ： “โรงแรมแห่งนี้ ฉันมีหุ้นอยู่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ ทำที่นี่สกปรก ก็จะทำให้ฉันหาเงินได้ไม่ดี”
เมื่อได้ยินแบบนี้ นัยน์ตาของแมงป่องก็หรี่ลงเล็กน้อย แสดงให้เห็นรอยยิ้มขี้เล่น
ถึงแม้ด้านนอกจะเห็นว่าหยิ่นเจิ้งถูกทำลายแพ้จนไม่รู้จะแพ้ยังไง แต่ความจริงแล้ว ไพ่ไม้ตายของหยิ่นเจิ้งก็ยังไม่ได้เปิดออกมาทั้งหมด
ก็เหมือนกับเจ้าของโรงแรมนี้หลิวหย่ง ด้านนอกเห็นว่าเป็นกลาง แต่ความจริงแล้ว เขากลับเป็นคนที่หยิ่นเจิ้งส่งมา
อำนาจของหลิวหย่งในอำเภอหลิน ถึงแม้จะเทียบไม่ได้กับแมงป่องและหยิ่นเจิ้งสองคนนี้ แต่ก็มีสถานะที่นับไม่ถ้วน
เวลาพวกคนมีหน้ามีตาทั้งหมดทานข้าว มีคนไหนไม่มาทานที่โรงแรมจุนเยว่?
เครือข่ายของหลิวหย่ง ไม่ได้ด้อยไปกว่าแมงป่องและหยิ่นเจิ้งเลย
แมงป่องหัวเราะ พลางมองหยิ่นเจิ้ง： “ตั้งแต่ต้นจนจบเป็นฉันที่ดูถูกนายเกินไป นายทำยังไงถึงดึงหลิวหย่งไปเป็นพวกได้?”
“พวกเราเป็นเพื่อนร่วมรบ” หยิ่นเจิ้งพูดอย่างนิ่งๆ ： “แต่แค่ นายไม่รู้เท่านั้น”
แมงป่องไม่ได้พูดอะไร แต่ลุกขึ้นและเดินขึ้นหน้าไป พลางพูดกับคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า： “ฉันให้โอกาสพวกนายครั้งนึง”
กลุ่มคนที่คุกเข่า มองแมงป่อง
แมงป่องยิ้มอย่างชั่วร้าย： “ทำไม แม้แต่การลบมลทินตัวเองยังทำไม่เป็นไง?”
“แม้แต่วิสัยทัศน์ยังไม่มี ในอนาคตพวกนายจะก้าวหน้าไปยังไง?”
แมงป่องพูดอย่างเหี้ยมๆ
พูดจบ คนพวกนั้นก็มองกันและกัน พูดตามตรง พวกเขานักเลงกลุ่มนี้ ถ้าหากโง่ขนาดนั้นจริงๆ ก็คงแย่ไปนานแล้ว
แต่แค่ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ใครจะลงมือได้ลงคอ?
“ไอ้พวกไม่ได้เรื่องเอ๊ย พวกแกเหนี่ย……” แมงป่องส่ายหน้า และผิดหวังที่ไม่ได้ดั่งใจเล็กน้อย
แต่ขณะที่แมงป่องเพิ่งพูดเสร็จ ก็มีคนสองคนยืนขึ้น สองคนนั้นมองแมงป่องพลางพูด： “ลูกพี่ใหญ่ พวกเรารู้ว่าควรทำยังไงแล้ว”
“ลูกพี่ อย่าโทษพวกเราสองคนเลยนะ ถึงแม้พวกเราสองพี่น้องไม่มา วันนี้พี่ก็โคตรโชคร้ายอยู่ดี” พวกเขาสองคนคนนึงชื่อเหอปิง อีกคนชื่อเหอลื่อ มาจากในชนบท
ทั้งสองออกมาหากิน ไม่ใช่เพื่อหน้าตา หรือความรุ่งโรจน์ ก็แค่เพื่อหาเงินให้พอได้มากหน่อย
วันนี้ แมงป่องให้โอกาสได้แสดงความสามารถ แน่นอนว่าพวกเขาต้องคว้ามันเอาไว้
“ลูกพี่ ถึงแม้ลูกพี่จะรับพวกเราเข้ามา แต่ก็ไม่เคยให้โอกาสอะไรพวกเราเลย นอกจากให้พวกเรากินข้าวอิ่ม จากข้างกายลูกพี่ พวกเราหาเงินได้ไม่เท่าไหร่เอง”
“พูดตรงๆ ถ้าหากพวกเราสองพี่น้องไม่โหดพอ โง่พอ ลูกพี่ก็คงไม่รับพวกเราไว้ข้างกาย”
เหอลื่อพูดขึ้น
เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา บนหน้ามองแมงป่อง ก็มีความไม่พอใจเล็กน้อย
คำพูดประโยคนี้ของเหอลื่อ เห็นได้ชัดว่าเกลือเป็นหนอน สงสัยได้อย่างเนรคุณ
ไม่มีลูกพี่ที่ไหนยินดีที่จะใช้คนประเภทนี้ แต่แมงป่องก็ไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจเหอลื่อในทันที แค่เอาความคับข้องใจออกไป และปกปิดมันทันที
วันนี้ แมงป่องแค่ต้องการใช้คนมีพรสวรรค์ เขาไม่จำเป็นต้องโง่เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำไม่เข้าหู แล้วก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ขอโทษนะ ลูกพี่”
เหอลื่อพูดจบ ก็ง้างหมัดขึ้น แล้วชกไปที่หน้าลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้า อย่างแรงมากๆ หนึ่งที ทำให้เขาหมดสติไป
ต่อมา เหอปิงก็ถีบไอ้อ้วนบวมเหล้าไปหนึ่งที แต่ว่าเขาไม่ได้สลบ
“ขอมือเข้ามาช่วยหน่อย หิ้วพวกออกไป”
เหอปิงพูดกับพวกพ้องของตน
ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้าสลบไปแล้ว คนพวกนี้ไม่มีความกลัวแล้ว ทันใดนั้นก็มีคนหลายคนวิ่งเข้ามา หิ้วไอ้อ้วนบวมเหล้าและลูกพี่ของเขาขึ้นมา
“พวกนายออกไปแบบนี้ จะทำให้แขกที่มากินข้าวตกใจกันหมด”
แมงป่องขมวดคิ้ว แล้วพูด： “หิ้วปีกพวกมันไป พาพวกมันออกไป ทำทีเป็นว่าพวกมันดื่มหนัก”
หลังจากแมงป่องพูดจบ คนพวกนั้นก็เปลี่ยนท่าทาง
หลังจากที่แมงป่องให้คนพวกนั้นออกไป หลี่ฝางก็มองไปที่พ่อลูกตระกูลหยิ่น แล้วพูด： “อาหารก็ยังไม่ได้เสิร์ฟ ถ้างั้น พวกเราไปดูหน่อยเป็นยังไง?”
นั่งแช่อยู่ในห้องส่วนตัว ก็น่าเบื่อมากจริงๆ แหละ ดังนั้นหลี่ฝางจึงตัดสินใจออกไป
“ครับ ผมก็อยากดูว่าแมงป่องจะลงโทษสองคนนั้นยังไง” หยิ่นเหล่ยหัวเราะออกมา
หยิ่นเจิ้งขมวดคิ้ว แล้วพูด： “อย่าเสียมารยาท จากนี้ให้เรียกลุงแมงป่อง จะเรียกชื่อเล่นห้วนๆ ไม่ได้ เข้าใจแล้วใช่มั้ย?”
หยิ่นเหล่ยเม้มปาก พยักหน้า บอกว่ารู้แล้ว
หลี่ฝางกับหยิ่นเจิ้งและคนอื่นๆ ก็ตามออกไปทันที ส่วนไอ้อ้วนบวมเหล้าและลูกพี่ของมัน ก็มาถึงด้านข้างโรงแรมจุนเยว่ หามุมป่าเล็กๆ และคนทั้งหมดก็เข้าไป
ถึงแม้ฟ้าจะมืดแล้ว แต่ก็เป็นตอนที่เพิ่งจะมืดเท่านั้น ฆ่าคนในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เวลาที่เหมาะอะไร
เมื่อมาถึงที่หมาย ไอ้อ้วนบวมเหล้าและลูกพี่ของมันก็ถูกวางตัวลง
ในตอนนั้น ไอ้อ้วนบวมเหล้าก็รู้สึกได้เรื่องความร้ายแรงของเรื่องนี้แล้ว เขาคุกเข่าลงทันที หันไปหาที่ที่แมงป่องอยู่ แล้วพูดอ้อนวอน： “ลูกพี่แมงป่อง ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
บนหน้าของแมงป่องไม่มีสีหน้าใดๆ ทั้งสิ้น แค่พูดกับพี่น้องคู่นี้เหอลื่อและเหอปิง： “เสียงมันดังไปแล้ว พวกนายช่วยฉันอัดมันจนไม่มีทางที่จะพูดได้ที หรือว่า ให้เสียงมันเบาลงหน่อย ฉันกลัวมันจะนำพาให้คนมาเยอะ”
“เข้าใจแล้วครับ ลูกพี่ใหญ่”
หลังจากที่พี่น้องคู่นี้ได้ยิน ก็ลงมือทันที ไอ้อ้วนบวมเหล้าก็ไม่หยุดอ้อนวอน แต่ยิ่งเขาขอร้อง ก็ยิ่งจะนำมาซึ่งหมัดที่แรงกว่าเดิม
“ทางที่ดีนายอย่าโวยวาย ไม่งั้นฉันจะตัดลิ้นนายซะ” เหอปิงพูด ในมือของเขา ก็ปรากฏมีดเล่มนึง
มีดใต้แสงจันทร์สะท้อนสว่างไสวอย่างเห็นได้ชัด ไอ้อ้วนบวมเหล้าก็ตกใจจนหุบปากทันที อย่างมากที่ปากก็มีเสียงพึมพำ แต่กลับไม่กล้าพูดออกเสียง
หลังจากต่อยอยู่สักพัก ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้าก็ได้สติกลับมาในตอนนั้นอย่างมึนงง
“ลูกพี่ใหญ่ ลูกพี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว”
ในตอนนั้น ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้าก็หดหู่สุดขีด เขาถูกน้องชายตัวเองหลอกแล้ว
แถมยังเป็นการหลอกให้ไปตายแบบนั้นด้วย
แมงป่องราวกับไม่ได้ยินคำอ้อนวอนของเขา ถึงยังไง เขาก็ทำให้หลี่ฝางไม่พอใจแล้ว ถ้าหากแมงป่องปล่อยเขาไปแบบนี้ล่ะก็ ฝั่งหลี่ฝาง เขาก็ไม่มีหน้าไปอธิบาย
และในขณะนั้น หลี่ฝางก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นหลี่ฝางเดินเข้ามา แมงป่องก็ฉวยโอกาสเอาใจหลี่ฝาง แล้วพูด： “แม้แต่คุณชายหลี่นายยังกล้าทำให้ไม่พอใจ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ ใช่มั้ย”