NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 807 ฉันไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นคอยปกป้องแล้ว

แมงป่องถูกหลี่ฝางบีบคอเอาไว้ ทั่วทั้งร่างของเขาลอยอยู่ในอากาศ สองเท้าของแกว่งไปมาอยู่ไม่หยุด เขากลัวอย่างสุดขีด
ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ชั้นสี่ สูงประมาณสิบเมตร
เพียงแค่หลี่ฝางปล่อยมือ เช่นนั้นต่อให้แมงป่องโชคดีที่ไม่ตาย แต่ชีวิตที่เหลืออยู่ของเขาคงทำได้แค่เพียงนอนอยู่บนเตียงคนไข้แล้ว
หลี่จากจงใจเบามือลง แล้วกล่าว: “เมื่อกี้ฉันได้รับบาดเจ็บภายในเล็กน้อย ถ้าเกิดไม่ระวังปล่อยมือขึ้นมา นายอย่าโทษฉันแล้วกัน”
“ฉันถามนาย ทำได้หรือว่าไม่ได้ รีบตอบฉันมา” ทันใดนั้นหลี่ฝางพลันก็ปล่อยมือท่านใดนั้น ร่างของแมงป่องลอยต่ำลงไปทันที
“ได้ ๆ ๆ ขอร้องคุณชายหลี่ช่วยรีบดึงผมกลับเข้าไปที”
แมงป่องตกใจกลัวจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองหลี่ฝาง เขากล่าวพลางหายใจหอบ
หลี่ฝางออกแรงดึงแมงป่องกลับเข้ามา แล้วโยนลงไปบนพื้น แมงป่องกลิ้งอยู่หลายตลบ หัวใจของเขายังคงเต้นตุบตับอยู่
ช่วงวินาทีเมื่อสักครู่ มันน่ากลัวกว่าการนั่งรถไฟเหาะตีลังกา หรือเล่นกระโดดดิ่งพสุธาซะอีก
แทบจะไม่มีแรงสนับสนุนใด ๆ ที่สามารถค้ำยันได้ เพียงแค่ห้อยอยู่ในอากาศแบบนั้น
อาศัยเพียงแค่สองมือของหลี่ฝาง ก็สามารถตัดสินความเป็นตายของแมงป่องได้
เมื่อสักครู่ แมงป่องรู้สึกว่าตัวเองได้เดินอยู่บนเส้นด้ายแห่งความเป็นตาย
หลี่ฝางย่อตัวลง เขามองแมงป่องด้วยใบหน้าครุ่นคิด: “พวกแม่งพวกหมาจื่อเป็นคนที่มาจากต่างเมือง พวกเขาอยากจะทำธุรกิจที่อำเภอดิน ทำได้เพียงแค่ผ่านทางเจ้าถิ่นอย่างนาย งั้นคนที่อยู่บนเขาพวกนั้น ก็เป็นคนของนาย ไม่ใช่คนของหมาจื่อ ถือโอกาสที่พวกเขายังไม่ได้ถูกหมาจื่อดึงไปเป็นพวก นายรีบออกคำสั่ง ให้พวกเขาทำลายผืนป่านั่นซะ”
“แต่ว่า คนของตระกูลตงฟาง……จะต้องไม่ปล่อยผมไปแน่ พลังอำนาจของพวกเขายิ่งใหญ่มาก แทบจะครอบคลุมไปทั่วทั้งเมือง ถ้าหากล่วงเกินเขา…….”
แมงป่องยังไม่ทันได้พูดจบ หลี่ฝางก็คว้าเข้าไปที่เขาคอของแมงป่องทันที เขาบีบเอาไว้แน่น
“นายกลัวตระกูลตงฟาง แล้วไม่กลัวฉันเหรอ?”
หลี่ฝางมองแมงป่องด้วยสายตาเย็นชา
ในเมื่อแมงป่องกลัวตาย งั้นเรื่องนี้ก็ง่ายแล้ว
ตอนนี้ ใครที่สามารถเอาชีวิตของแมงป่องได้ เป็นที่ประจักษ์ว่า แมงป่องก็จะเชื่อฟังคนคนนั้น
“ฉันถามนาย นายอยากโดนฉันฆ่าตายในตอนนี้ หรือว่าจะรอการตามฆ่าจากตระกูลตงฟางในอนาคต?” หลี่ฝางซักถาม
แมงป่องมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าหวาดผวา
แมงป่องไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คนที่อยู่ข้างหน้าคนนี้ ก็คือคุณชายหลี่ในตอนนั้น
เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าแมงป่องจะไม่เคยเจอหลี่ฝาง หลี่ฝางในตอนนั้น แววตายังนับว่าสดใส ต่อให้โมโหขึ้นมา นั่นก็เป็นเพียงแค่ความโมโหของเด็กเท่านั้นเอง
ฝีมือความสามารถนั้น ยิ่งแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ
แต่ในวันนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
แค่กลับที่เมืองเอกมารอบหนึ่ง ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้ว
ไออาฆาตที่กระจายออกมาจากแววตา ไม่ได้เข้ากับอายุของหลี่ฝางเลยสักนิด
ที่น่ากลัวที่สุดก็คือฝีมือของหลี่ฝาง เพียงแค่ชั่วพริบตาก็เปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ ราวกับได้กลายพันธุ์ยังไงอย่างนั้น
นี่ไม่ใช่หลี่ฝาง แต่เป็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับหลี่ฝางไม่มีผิด
จ้องมองหลี่ฝาง แมงป่องพยักหน้า
วางมือจากคอของแมงป่อง หลี่ฝางก็ล้วงเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของแมงป่องออก มาจากนั้น ก็ยื่นให้กับเขา: “โทรไปสั่งการในตอนนี้เลย”
“ฉันรู้ว่า ในช่วงเวลาไม่กี่วันมานี้ พวกนายได้ช่วยตระกูลตงฟางสร้างโรงงาน”
“โรงงานพวกนั้น ทำลายมันซะ ยังมี คนที่หมาจื่อพามาด้วยพวกนั้น ฆ่าให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว
หลี่ฝางกล่าว: “ถ้าให้ฉันรู้ว่ามีคนรอดชีวิตไปได้ งั้นฉัน ก็จะเด็ดหัวของนายซะ”
หลังจากที่หมาจื่อรับเอาโทรศัพท์ไป เขาลังเลอยู่สักพัก หลี่ฝางกล่าว: “ฉันจะไม่ให้โอกาสนายครั้งที่สาม ลงมือครั้งต่อไป ฉันจะฆ่านายซะ”
“ฉันเคยข่มขู่นายมาสองครั้งแล้ว หรือว่านายยังอยากจะให้ฉันข่มขู่นายครั้งที่สามอีกเหรอ”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นขึ้นมา
แมงป่องเริ่มกดหมายเลขโทรศัพท์ ผ่านไปประมาณสิบกว่าวินาที ก็มีคนรับโทรศัพท์
“จ้าวหาง ตอนนี้สะดวกคุยโทรศัพท์ไหม?” แมงป่องเอ่ยถาม
“ลูกพี่ ผมกำลังดื่มเหล้าอยู่กับพวกคนที่มาจากเมืองเอก ตอนนี้พวกเขากำลังสนุกกันใหญ่เลย พี่ให้ผมสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขา ผมทำได้ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ?” จ้าวหางพูดเสียงเบาดังออกมาจากอีกฝั่งของสาย
ดื่มเหล้าที่ว่าก็คือ การกินข้าวไป แล้วก็มีผู้หญิงคอยนั่งด้วย
ถ้าหากมีความต้องการ ก็สามารถ…ได้
แมงป่องขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเบา: “หาให้หาเหตุผลปลีกตัวออกมาสักพัก ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย”
จ้าวหางวางโทรศัพท์ลง จากนั้นก็หัวเราะฮ่า ๆ แล้วกล่าว: “ทุกคน ฉันออกไปข้างนอกหน่อยนะ เดี๋ยวก็กลับมา”
คนพวกนั้นกำลังลุ่มหลงอยู่ในความมึนเมา ตอนนี้จะมีเวลามาสนใจจ้าวหางได้ยังไง
จ้าวหางเดินออกประตูมา เดินมาจนถึงมุมมุมหนึ่ง หลังจากที่เขาเห็นว่ารอบ ๆ ไม่มีคน จึงยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมา กล่าว: “ลูกพี่ ตอนนี้สะดวกแล้วครับ”
“มีปืนอยู่ในมือไหม ถ้าหากไม่มี นายรีบโทรหาลูกน้องซะ” แมงป่องกล่าว
“ลูกพี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ?” จ้าวหางได้ยินคำว่าปืน เขาก็รู้สึกหวั่นใจขึ้นมาทันที
แมงป่องกล่าว: “ไม่ต้องถามมาก อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ปืนมาแล้ว คนที่มาจากเมืองเองพวกนั้น ฆ่าพวกมันซะ จำไว้ ห้ามให้มีชีวิตรอดไปได้แม้แต่คนเดียว”
จ้าวหางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เขาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที: “พวกเขามีสิบกว่าคน ฆ่าให้หมดเลยเหรอครับ? ลูกพี่ พี่……”
จ้าวหางคิดว่าแมงป่องกำลังล้อเล่นอยู่ เพราะยังไงซะคนมากมายขนาดนั้น ให้ฆ่าให้หมด ไม่ให้รอดแม้แต่คนเดียว นั่นจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ
จ้าวหางใช้ชีวิตอยู่บนเส้นทางที่อันตรายมานานหลายปี แต่เรื่องที่บ้าระห่ำแบบนี้ เขายังไม่เคยทำมาก่อนเลย
ในเวลานี้ จู่ ๆ จ้าวหางก็พลันรู้สึกหวัดกลัวขึ้นมา ในมือของจ้าวหางมีคดีฆ่าคนเพียงแค่คดีเท่านั้น เดียวจำได้ว่า ตอนที่ฆ่าคนในตอนนั้น จ้าวหางคนนี้ ตกใจกลัวจนนอนไม่หลับทั้งวันทั้งคืน นี่เพิ่งจะเดินออกมาจากฝันร้ายได้ หรือว่า จะต้องเดินเข้าสู้ฝันร้ายอีกแล้ว?
แมงป่องกล่าวด้วยใบหน้าเยือกเย็น: “ฆ่าให้หมด ค่าหัวหัวละหนึ่งล้าน ฉันจะไม่เอาเปรียบนายและพรรคพวก หลังจากเสร็จงาน ฉันจะจัดการทางหนีทีไล่ให้พวกนายเอง สบายใจได้”
“ลูกพี่ เกิดอะไรขึ้นกับพี่กันแน่? เมื่อตอนกลางวันพี่ยังพูดกับผมอยู่ไม่ใช่เหรอว่า คนพวกนี้ต่างก็เป็นแขกสำคัญ จะต้องต้อนรับดูแลให้ดี ทำไมตอนนี้……”
จ้าวหางยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกแมงป่องขัดจังหวะขึ้นมา: “จะมัวพูดมากอยู่ทำไม ทำไมเหรอ คำพูดของฉันใช้งานไม่ได้แล้วใช่ไหม?”
“รีบไปจัดการซะ” แมงป่องกล่าวจบ ก็ตัดสายไปทันที
“คุณชายหลี่ ผมได้จัดการสั่งการไปแล้ว” วางโทรศัพท์แล้ว แมงป่องก็ได้พูดกับหลี่ฝาง น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปทันที
หลี่ฝางพยักหน้าอย่างเรียบ ๆ เขาจับแมงป่องขึ้นมา กล่าว: “นายอยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัย ไปกับฉันดีกว่า”
เดิมที่แมงป่องค่อนข้างไม่เต็มใจนัก แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าแม้แต่จางซินเฟยก็ยังทรยศ เขาในตอนนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรที่จะเชื่อใคร
ลูกบุญธรรมที่ตัวเองเชื่อใจมากที่สุด ฉ่างจือก็ได้หนีไปแล้ว
เพียงแค่ชั่วข้ามคืน แมงป่องรู้สึกว่าชีวิตของตัวเอง ได้ร่วงหล่นจากฟ้า ลงสู่เหวภายในชั่วพริบตา ทำให้รู้สึกสงสัยชีวิตของคนจริงๆ
ติดตามมากับหลี่ฝาง แมงป่องก็ได้มาถึงที่โรงพยาบาล
“ช่วยเขาจัดการหน่อย”
หลี่ฝางเอ่ยกับหวางเหมียว
เมื่อหวางเหมียวเห็นว่าเป็นแมงป่อง ร่างของเขาก็สั่นเทาขึ้นม าเมื่อก่อนหวังเหมียวเคยติดหนี้สวีเจ๋ และได้ถูกซ้อมอย่างหนัก
ตอนนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแมงป่องลูกพี่ของสวีเจ๋ เป็นธรรมดาที่หวางเหมียวจะยิ่งกลัวมากกว่าเดิม
หลี่ฝางมองความหวาดกลัวของหวางเหมียวออก เขาตีบ่าของหวางเหมียวเบา ๆ กล่าว: “ไม่ต้องกลัว แค่เห็นเค้าเป็นคนไข้ธรรมดาคนหนึ่งก็พอ”
หวางเหมียวกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เขาพยักหน้า ถึงแม้ปากจะตอบตกลง แต่การกระทำจริงๆ ยังคงปฏิบัติกับแมงป่องราวกับแขกคนพิเศษ
หลี่ฝางกลับไปที่ห้องพักคนไข้ของไอ้หน้าหนวด ณ เวลานี้ ไอ้หน้าหนวดไม่ได้นอนหลับ ภายในใจยิ่งรู้สึกเป็นกังวล เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของหลี่ฝาง
เมื่อเห็นหลี่ฝางปลอดภัยกลับมา ไอ้หน้าหนวดถึงได้วางใจลง ที่มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มอ่อน ๆ ออกมา แล้วกล่าว: “นายน้อย ในที่สุดคุณก็กลับมา เมื่อกี้ทำผมตกใจแทบแย่ นี่ผมโทรหาลุงเฉียน โทรอยู่ครึ่งค่อนวัน ก็ไม่มีคนรับ ผมโทรหาโหจื่อ แต่โหจื่อยิ่งแล้วใหญ่ ไอ้หมอนั่น แทบคิดจะกบฏด้วยซ้ำ”
“ผมบอกว่าให้เขามาปกป้องคุณ สุดท้ายเขากลับบอกกับผมว่า เขาจะปกป้องคุณยังไง? ให้คุณปกป้องเขาน่ะซิไม่ว่า?”
ไอ้หน้าหนวดรู้สึกโมโหเป็นอย่างมากพลางกล่าว: “รอลูกพี่กลับมา ผมจะต้องรายงานการกระทำของโหจื่ออย่างละเอียดแน่”
หลี่ฝางนั่งอยู่ด้านหน้าของไอ้หน้าหนวด ใบหน้าของเขายิ้มอย่างสงบ: “โหจื่อพูดไม่ผิดหรอก ฉันในตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาปกป้องแล้ว เรื่องราวมากมาย ฉันสามารถจัดการด้วยตัวเองได้”
“นายน้อย คุณไม่รู้ว่ายอดฝีมือพวกนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน ฝีมือของพวกเขาร้ายกาจกว่าแมงป่องนั่นอีกเยอะ คุณสามารถต่อกรกับลูกน้องของแมงป่องได้ แต่ไม่แน่ว่าจะสามารถต่อกรกับคนสองคนที่อยู่ข้างกายของหมาจื่อได้ ทั้งสองคนนั้น……”
ไอ้หน้าหนวดยังไม่ทันได้พูดจบ แมงป่องก็ได้เดินเข้ามาแล้ว