NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 803 สู้กับตงฟางเย่น

หลี่ฝางเดินเข้าไปทีละก้าว เผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งคนนี้
หลี่ฝางรู้สึกได้ว่า ตงฟางเย่นคนนี้ น่าจะฝึกยุทธยังไม่ถึงขั้นมีกำลังภายใน ต่อให้เป็นแบบนี้ ที่เธอลงมือเมื่อสักครู่ ก็เพียงพอที่จะทำให้หลี่ฝางรู้สึกอึ้งทึ่ง
ฝีมือของตงฝางเย่น เกรงว่าคงจะแข็งแกร่งกว่าน้องชายของเธอ ตงฟางจัวอีกหลายเท่า
หลังจากที่ตงฟางเย่นได้ยินว่าหลี่ฝางต้องการจะฆ่าเธอ จากนั้นจึงพยุงตงฟางจัวไปไว้อีกด้าน แล้วโทรโทรศัพท์อยู่สักพัก จากนั้น ก็นำเสื้อคลุมกันลมของตัวเอง ถอดโยนทิ้งลงไปกองบนพื้น
ปรากฏให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของตงฟางเย่นออกมา
เธอสวมชุดดำทั้งตัว เป็นชุดที่รัดรูปแนบเนื้อ
เธอจ้องมองดูหลี่ฝาง จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย: “นายร้ายกาจจริง ร้ายกาจกว่าน้องชายของฉันหลายเท่า ต่อให้เป็นในตระกูลตงฟางทั้งหมด ก็เป็นอัจฉริยะที่ยากจะพบเห็น เพียงแค่ข้าที่ว่านายอายุเพียงแค่นี้ ก็ฝึกกำลังภายในได้สำเร็จ ก็มากพอที่จะทระนงองอาจกว่าใครหลายคนแล้ว
ตงฟางเย่นจ้องมองหลี่ฝาง มองขึ้นลงอย่างพินิจพิจารณา
“เมื่อก่อนตอนที่ฉันอยู่ต่างประเทศ เคยเห็นชายหนุ่มอายุเท่า ๆ นายคนหนึ่ง เข้าก็ได้ก้าวเข้าสู่ขั้นกำลังภายใน โดยใช้วิธีที่พิเศษบางอย่างเหมือนกัน”
ตงฟางเย่นกล่าวอย่างเรียบ ๆ
หลี่ฝางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ต่างประเทศ? นั่นก็หมายความว่าในประเทศอื่นเหรอ?
ดูเหมือนว่าตงฟางเย่นคนนี้ ได้เคยไปมาหลายประเทศแล้ว
คิดไม่ถึงว่าจะมียอดฝีมือกำลังภายในที่อายุน้อยเหมือนตัวเองอยู่อีก ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว
หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา: “หลังจากนั้นล่ะ?”
ตงฟางเย่นยิ้มอ่อน ๆ แล้วกล่าว: “ถูกฉันฆ่าตายแล้ว”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว คำพูดประโยคนี้ของตงฟางเย่น กำลังทำให้ตัวเองรู้สึกคลื่นไส้ชัด ๆ
“ขี้โม้ไปเถอะ” หลี่ฝางขมวดคิ้วอย่างกล่าวโมโห
ในความเป็นจริง ตงฟางเย่นนั้นไม่ได้โม้เลยสักนิด อีกอย่างวิทยายุทธของตงฝางเย่น ส่วนมากได้ร่ำเรียนมาจากต่างประเทศทั้งนั้น เมื่อตอนที่เธอถูกส่งตัวกลับมา เธอยังมีอีกชื่อหนึ่ง นั่นก็คือโพธิตงฟาง
ฉายาโพธิตงฟางนั้น อยู่ที่ทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โด่งดังเป็นอย่างมาก
และสาเหตุที่โพธิตงฟางกลับประเทศ ก็เพราะเธอได้ฆ่าอัจฉริยะอายุน้อยคนหนึ่ง และอัจฉริยะอายุน้อยคนนั้น เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ตระกูลใหญ่ที่ปลีกตัวจากสังคมปลูกฝังขึ้นมา
เพียงแต่ว่าเจ้าหนุ่มคนนั้น ได้หลงชอบโพธิตงฟาง และได้ตามตื๊อมาโดยตลอด แต่ว่าโพธิตงฟางกลับเป็นเหมือนดั่งรูปปั้น เธอไม่ได้มีความสนใจอะไรต่อผู้ชายเลย
หลังจากที่ปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดเจ้าหมอนั่นก็โมโหขึ้นมา จึงตัดสินใจใช้ไม้แข็ง
เจ้าหมอนั่นอาศัยอิทธิพลของตระกูลตัวเอง และความเชื่อมั่นจากการที่ตัวเองได้ก้าวเข้าสู่ขั้นกำลังภายใน เขาบุกเข้าบ้านพักของโพธิตงฟางยามค่ำคืนเพียงลำพัง คิดที่จะทำมิร้ายมิดีกับโพธิตงฟาง
และในตอนนั้น ก็เป็นการประลองฝีมืออีกด้วย
ที่ผ่านมา โพธิตงฟางเคยพูดไว้ ขอแค่เป็นคนที่มีอายุน้อยกว่าเธอ ใครที่สามารถเอาชนะเธอได้ เธอก็จะแต่งงานกับชายคนนั้น
โพธิตงฟางไม่อยากจะแต่งให้กับชายที่อ่อนแอกว่าตัวเอง
แน่นอน เกณฑ์ในการเลือกคู่ของเธอนั้น ก็คือวิทยายุทธนั่นเอง
แต่ทว่า ชายหนุ่มที่เข้าสู่ขั้นกำลังภายในโดยใช้วิธีพิเศษคนนั้น สุดท้ายก็ยังแพ้ให้กับโพธิตงฟางอยู่ดี
โพธิตงฟางได้รับบาดเจ็บหนัก ส่วนหมอนั่น ก็ได้ถูกโพธิตงฟางพลั้งมือฆ่าตายไป เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น โพธิตงฟางก็ต้องกลับประเทศอย่างเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ เธอจะต้องถูกตระกูลใหญ่ที่ปลีกตัวจากสังคมนั่นตามฆ่าแน่
แต่ในความเป็นจริง จนมาถึงตอนนี้ ตระกูลนั้น ก็ยังคงตามหาร่องรอยของโพธิตงฟางมาโดยตลอดเพียงแต่ว่าตระกูลตงฟางนั้น ลึกลับจนเกินไป
“ฉันตงฟางเย่น ไม่เคยคุยโวโอ้อวดมาก่อน ถ้าหากนายสามารถเอาชนะฉันได้ นายจะจัดการกับฉันยังไงฉันก็ยอม” ตงฟางเย่นกล่าว
หลี่ฝางได้ยินดังนั้น ก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันที เดิมที หลี่ฝางยากจะลงมือแบบไม่ไว้ชีวิต แต่ตอนนี้ ตงฟางเย่นกลับบอกว่า ขอเพียงแค่เอาชนะเธอได้ จะยอมตัวเองทุกอย่าง?
หลี่ฝางหัวเราะเอิ๊กอ๊ากขึ้นมา เขากล่าวกับตงฟางเย่น: “งั้นถ้าผมเอาชนะคุณได้ นับจากวันนี้เป็นต้นไป คุณจะต้องมาเป็นทาสรับใช้ของผม เป็นวัวเป็นม้าให้ผม โอเคไหม?”
“ถ้าชนะได้ ก็โอเค” ตงฟางเย่นระงับความโกรธเอาไว้ แต่ก็ยังคงรับปากออกไป
ให้คุณหนูใหญ่ตระกูลตงฟาง มาเป็นทาสรับใช้?
นี่สำหรับตงฟางเย่นแล้ว ถือเป็นความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวงโดยไม่ต้องสงสัย แต่ตงฟางเย่น มีความมั่นใจในฝีมือของตัวเองมาก เธอไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้
ตงฟางเย่นพูดกับหลี่ฝาง: “ถ้าหากนายแพ้ ฉันจะหักแขนขาทั้งสองข้างของนายซะ ให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของนาย กลายเป็นคนพิการที่ทำอะไรไม่ได้เลย”
หลี่ฝางยิ้มขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน: “เลิกพูดมากได้แล้ว ลงมือเลยดีกว่า”
หลี่ฝางพูดจบ ก็พุ่งเข้าไปทันที เท้าของตงฟางเย่นเมื่อสักครู่ ทำให้หลี่ฝางต้องคุกเข่ายันพื้นลงข้างหนึ่ง ถึงรับเอาไว้ได้
ฝีมือแบบนี้ หลี่ฝางไม่กล้าที่จะประมาท
ต่อให้ตัวเองเป็นยอดฝีมือกำลังภายใน ก็ยังไม่สามารถรับมืออย่างง่ายดายได้ได้ เห็นได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ น่าหวาดกลัวถึงขั้นไหน
ถึงแม้ว่า หลี่ฝางจะไม่เชื่อว่าตงฟางเย่นสามารถฆ่ายอดฝีมือกำลังภายในที่อายุน้อยคนหนึ่งได้……
แต่ว่า เขาก็ไม่กล้าที่จะประมาท
ส้าวส้วยหลายวันมานี้ ก็ได้สอนกระบวนท่าสุดยอดให้หลี่ฝางมากมาย ดังนั้น หลี่ฝางจึงพอจะมีความมั่นใจ ไม่ว่าจะต้องสู้กับใครก็ตาม
ที่ผ่านมา ในตอนที่หลี่ฝางต้องเผชิญหน้ากับศัตรู จะรู้สึกประหม่าและหวาดกลัวทุกครั้ง แต่ทว่า จู่ ๆ ตอนนี้ก็ไม่ได้หวาดกลัวอีกแล้ว ว่าไปแล้ว ล้วนเป็นความดีความชอบของส้าวส้วยที่ฝึกฝนเขา
ในเวลานี้ ตงฟางเย่นเองก็ได้พุ่งเข้ามาหาหลี่ฝาง
หมัดของทั้งสองกระทบกัน วินาทีนี้ หลี่ฝางคิดว่าตัวเองจะต้องชนะอย่างแน่นอน
เพราะยังไงหมัดของตัวเอง ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังภายใน แต่คิดไม่ถึงว่า ในมีของตงฟางเย่นนั้น มือถึงมือปรากฏขึ้นมา ดูเผิน ๆ ถุงมือนี้ ไม่ได้มีความแปลกประหลาดอะไร ก็เป็นเพียงแค่ถึงมือกันหนาวธรรมดาเท่านั้น
แต่ทว่า ตงฟางเย่นก็ได้ต้านรับหมัดของหลี่ฝางเอาไว้ได้จริง ๆ
หลี่ฝางหรี่ตาลง เขามองตงฟางเย่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พลางเอ่ยถาม: “ถุงมือที่คุณสวมอยู่ มีอะไรพิเศษ?”
หลี่ฝางเชื่อว่า ตงฝางเย่นที่ยังไม่ได้ฝึกฝนจนถึงขั้นมีกำลังภายใน ถ้าหากสู้กับตัวเองแบบซึ่ง ๆ หน้าล่ะก็ ไม่มีทางที่จะได้เปรียบอะไร
แต่ในตอนนี้ ตงฟางเย่นได้เสมอกับตัวเอง
เวลานี้ หลี่ฝางเริ่มที่จะเชื่อแล้วว่า ในมือของตงฟางเย่น เหมือนกับว่าจะเคยฆ่ายอดฝีมือกำลังภายในมาแล้วหนึ่งคนจริง ๆ
ตงฟางเย่นยิ้มอย่างเย็นชา พลางกล่าว: “ถุงมือนี่ ทำจากไหมสวรรค์ และมีชื่อว่าถุงมือไหมสวรรค์ มันแทบจะไม่มีช่องว่างเลย แม้แต่ลูกกระสุน มันก็สามารถทำให้แรงกระแทกลดลงมาได้กว่าครึ่ง แค่กำลังภายในที่พึ่งจะฝึกฝนสำเร็จของนาย ก็คิดที่จะทำลายถุงมือสวรรค์ของฉัน ฮึ ฝันไปเถอะ!”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีของที่แปลกประหลาดแบบนี้อยู่
แม่ง บนโลกที่กว้างใหญ่ใบนี้ มีเรื่องที่แปลกประหลาดอยู่มากมายจริง ๆ หลี่ฝางขมวดคิ้ว ในเมื่อการต่อสู้ซึ่ง ๆ หน้ากับตงฟางเย่นไม่อาจชนะได้ งั้นก็คงต้องใช้สมองแล้วล่ะ
หลี่ฝางยิ้มอ่อน ๆ เขากล่าวอย่างเย้ยหยันเล็กน้อย: “ก็มีเพียงคนที่ไม่มีความสามารถที่แท้จริงอย่างพวกคุณ ถึงใช้พวกของนอกรีตแบบนี้”
ตงฟางเย่นไม่มีทางที่จะโมโหเพราะคำพูดแบบนี้ แล้วโยนถุงมือทิ้งไป เพราะถึงจะยังไง นี่ก็เป็นของที่สามารถปกป้องชีวิตของเธอได้
“ไม่ต่างกัน นายเองกก็สามารถใช้อาวุธได้ ในบริเวณหน้าอกของนาย ก็มีอาวุธอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่เหรอ?” ตงฟางเย่นกล่าวอย่างเรียบ ๆ