NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 510 พี่น้องของฉัน จะโดนรังแกไม่ได้

บทที่ 510 พี่น้องของฉัน จะโดนรังแกไม่ได้
“กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็ไสหัวไป ที่นี่ไม่มีใครยกนายเป็นพระเจ้า เข้าใจมั้ย?” หลังจากเหวี่ยงมือตบไปหนึ่งที หลี่ฝางก็พูด ด้วยสีหน้าเย็นชา
สีหน้าของหยิ่นเหล่ย เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
ต่อหน้าคนมากมาย หลี่ฝางตบหน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ แบบนี้ไม่ไว้หน้ากันเลย
อยู่ด้านนอก มีคำพูดนึงว่าตีคนไม่ตบหน้า การตบหน้านี่ต้องไม่ทน
ที่หลี่ฝางตบหน้าของหยิ่นเหล่ย แต่หยิ่นเหล่ยก็ไม่กล้าถือหลี่ฝาง
ข้อแรก เขาไม่มีความสามารถที่จะเอาเรื่องหลี่ฝาง
ข้อสอง เขามีเรื่องจะต้องขอร้องหลี่ฝาง
“ครับ คุณชายหลี่” หยิ่นเหล่ยอดกลั้นความโกรธไว้ แล้วก้มหน้าพูด
การกระทำนี้ ทำเอาเจ้าของร้านตกใจ
ทันใดนั้น สายตาที่เจ้าของร้านมองหลี่ฝางก็เปลี่ยนไป
ทั้งร่างหยิ่นเหล่ยสวมของแบรนด์เนม แถมยังขับปอร์เช่พานาเมร่า ถึงเจ้าของร้านจะไม่รู้จักว่าอะไรที่เรียกว่าปอร์เช่พานาเมร่า แต่ก็พอดูออกว่าเป็นรถหรู
บวกกับที่เมื่อครู่หยิ่นเหล่ยควักเงินสองพัน ออกมาทิ้ง
ดังนั้นเจ้าของร้านจึงมั่นใจ ว่าลูกเศรษฐีคนนี้ จะต้องรวยมากแน่ๆ
ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าหยิ่นเหล่ยพูดจาไม่ได้ เจ้าของร้านก็ไม่อยากไล่เขาไปจริงๆ
แต่ลูกเศรษฐีที่โดดเด่นคนนี้ กลับอยู่ในอาณัติของหลี่ฝาง แถมยังทำตัวราวกับลูกน้องอย่างนั้น
นี่มันแสดงไม่ให้ว่า ฐานะของหลี่ฝาง ยิ่งไม่ธรรมดาเลย
“ยกเบียร์มาลังนึง” หลี่ฝางผงกหัวให้เจ้าของร้าน แล้วเดินออกมาจากห้องครัว
ทุกคนนั่งล้อมโต๊ะสี่เหลี่ยมไว้ โต๊ะสี่เหลี่ยมตัวนั้นก็ไม่ได้สะอาดเท่าไหร่ หากใช้กระดาษทิชชูเช็ดแรงๆ ก็สามารถเช็ดคราบน้ำมันเล็กๆ ออกมาได้
ไห่เย่นขมวดคิ้ว รังเกียจเล็กน้อย
หลายปีที่ผ่านมา หล่อนกับหยิ่นเหล่ย ถ้าไม่ได้ไปภัตตาคารหรูทานอาหารตะวันตก เคยไปกินข้าวที่ร้านเล็กๆ แบบนี้ซะที่ไหน?
หล่อนโน้มตัวไปหาหยิ่นเหล่ย แล้วกระซิบเสียงเบา： “พวกเราต้องกินข้าวที่นี่จริงๆ เหรอ”
หยิ่นเหล่ยรังเกียจยิ่งกว่าไห่เย่นอีก เขาส่งสายตาให้ไห่เย่น： “รีบเอาสัญญาออกมา ให้คุณชายหลี่ดู”
ทันใดนั้นไห่เย่นก็รีบหยิบเอกสารสัญญาออกมา จากกระเป๋าLVของเธอ แล้วยื่นไปทางหลี่ฝาง： “คุณชายหลี่ ฉันได้ยินมาว่าคุณคือเจ้าของของถนนบาร์ คุณเพิ่งได้เป็นเจ้าของ คงจะขาดหน่วยรักษาความปลอดภัยใช่มั้ย?”
“ต้าหัวกรุ๊ปของพวกเรา กำลังจะเป็นบริษัทที่มีหน่วยรักษาความปลอดภัย มากที่สุดในเมืองเอก คุณลองดู พวกเราสามารถเป็นพันธมิตรที่แน่นแฟ้นกันได้มั้ย นี่คือเอกสารสัญญาที่ฉันร่างมา คุณลองดูหน่อยมั้ย?”
หลี่ฝางไม่แม้แต่จะเงยหน้า เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วเริ่มเล่นเกมไพ่
ไห่เย่นถือสัญญาอยู่ในมือ ยื่นให้ไม่มีใครรับ ส่วนหลี่ฝางก็ไม่เงยหน้า ทำเอาบรรยากาศกระอักกระอ่วนทันที
ไม่ใช่หลี่ฝางไม่ได้ยิน แต่แค่ทำเป็นไม่ได้ยิน
ไห่เย่นเป็นแฟนของหลี่ซ่วยซ่วย แต่กลับใกล้ชิดกับหยิ่นเหล่ยเกินงาม หลี่ฝางแค่อยากจะเอาคืนแทนหลี่ซ่วยซ่วย
ไห่เย่นยื่นให้อยู่นาน จนปวดมือ ในตอนนั้น เขาเรียกคุณชายหลี่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่หลี่ฝาง ก็ทำอย่างกับคนหูหนวก แค่เล่นเกม ไม่สนใจเธอ
“คุณชายหลี่ คุณลองดูสัญญาก่อน มีส่วนไหนที่ไม่เหมาะสม ผมสามารถแก้ได้” หยิ่นเหล่ยพูดพลางทำหน้าร้อนรน
“เชี่ย แพ้อีกแล้ว”
หลี่ฝางสบถมาคำนึง แล้วเล่นเกมต่อ
“ไห่เย่น……” หยิ่นเหล่ยเรียกไห่เย่นเสียงเบา แล้วใช้คางชี้ไปทางหลี่ซ่วยซ่วย
ไห่เย่นเข้าใจความหมายของหยิ่นเหล่ยทันที แล้วสะบัดก้น มาข้างหน้าหลี่ซ่วยซ่วย จากนั้นก็ยื่นเอกสารสัญญาให้หลี่ซ่วยซ่วย： “ที่รักคะ ช่วยเค้าส่งเอกสารสัญญาให้คุณชายหลี่หน่อยนะคะ”
“อ๋อ” หลี่ซ่วยซ่วยพยักหน้าแล้วทำตาม
“หลี่ฝาง นี่เป็นสัญญาที่ไห่เย่นอดหลับอดหลับ สองวันสองคืนเขียนออกมา นายลองดูหน่อยนะ” หลี่ซ่วยซ่วยวางเอกสารสัญญาวางลงตรงหน้าหลี่ฝาง
หลี่ฝางถึงจะวางโทรศัพท์ลง แล้วเงยหน้ายิ้ม： “สองวันสองคืนทำออกมา?”
“ใช่ๆ” ไห่เย่นพยักหน้ารัวๆ
“ทำไมฉันไม่เห็นเธอขอบตาดำเลย?” หลี่ฝางหัวเราะเหน็บ
ไห่เย่นหัวเราะอย่างเลิ่กลั่ก： “ฉันใช้เครื่องสำอางกลบไว้”
“อ๋อเหรอ? เหอะๆ เรื่องแบบนี้เธอต้องใช้เวลาสองวันสองคืนทำมันออกมา เธอนี่ไร้ความสามารถขนาดไหนเหนี่ย”
ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่เข้าใจเรื่องกระบวนการร่างสัญญา แต่ว่าสัญญาแรงงานแบบนี้ มันง่ายที่สุดแล้ว แต่บอกว่าจะแบ่งเงินกันยังไง จากนั้นถ้าหน่วยรักษาความปลอดภัยได้รับบาดเจ็บ จะต้องชดเชยยังไง
พูดตามตรง สัญญาแบบนี้ในเน็ตก็มี แต่ปริ้นออกมา จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็มาคุยกันว่าจะแบ่งเงินกันยังไงก็พอแล้ว
เมื่อก่อนเหยสง เขาก็จ้างบริษัทรักษาความปลอดภัยมาบริษัทนึง รายได้ที่ได้สิบเปอร์เซ็นต์ ก็แบ่งให้บริษัทรักษาความปลอดภัย
“แต่ว่าเพื่อเป็นการไว้หน้าซ่วยซ่วย ฉันจะลองดู” หลี่ฝางพูด
หลี่ฝางอยากจะบอกหยิ่นเหล่ยกับไห่เย่น ถ้าหากไม่ใช่เพราะหลี่ซ่วยซ่วย สัญญานี้ เขาไม่อยากแม้แต่จะมอง
ไห่เย่นยิ้ม： “รบกวนคุณชายหลี่แล้ว”
หลี่ฝางเปิดอยู่หลายหน้า ดูอยู่ครู่ ก็ส่ายหน้า： “คิดว่าฉันโง่เหรอ?”
“บริษัทรักษาความปลอดภัยเมื่อก่อนของเหยสง เอาแค่สิบเปอร์เซ็นต์ พวกนายกลับอยากได้สิบห้าเปอร์เซ็นต์? ส่วนประกันของหน่วยรักษาความปลอดภัย ให้ฉันเป็นคนออก?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว
“คุณชายหลี่ คือแบบนี้ หน่วยรักษาความปลอดภัยของเรา ล้วนแต่อายุระหว่างยี่สิบห้าถึงสามสิบห้า ส่วนมากเพิ่งออกจากการเกณฑ์ทหาร ทุกคนมีฝีมือการต่อสู้ บริษัทที่เหยสงจ้างเมื่อก่อน ส่งคนมามีแต่เด็กน้อย คุณสมบัติมันเทียบกันไม่ได้”
“ราคาต่างคุณภาพก็ต่างกันครับ” หยิ่นเหล่ยยิ้มฮี่ๆ
หลี่ฝางหัวเราะหึ ที่จริงสิบห้าเปอร์เซ็นต์ เขาก็พอรับได้
“หากคุณชายหลี่คิดว่าเยอะไป พวกเราสามารถลดให้ได้สองเปอร์เซ็นต์……” หยิ่นเหล่ยพูดขึ้น
หลี่ฝางมองหลี่ซ่วยซ่วย แล้วพูด： “ซ่วยซ่วย ยกเบียร์มาลังนึง”
หลี่ซ่วยซ่วยรีบไปยกเบียร์มาหนึ่งลัง
“เปิดให้หมดเถอะ” หลี่ฝางพูดต่อ
หลี่ซ่วยซ่วยก็ทำตาม
หลังจากนั้น หลี่ฝางก็ส่งสายตาช็อตไปทางหยิ่นเหล่ย แล้วพูด： “วันนั้นที่บ้านพักตากอากาศ ซ่วยซ่วยดื่มหนัก ดื่มจนไม่เป็นผู้เป็นคน แถมร่างกายก็แพ้แอลกอฮอล์ เกือบตาย”
“เอ่อ……คุณชายหลี่ นี่มันเกี่ยวอะไรกับพวกเราเหรอ?” หยิ่นเหล่ยยิ้มอย่างฝืนๆ และมองหลี่ฝางอย่างร้อนตัว
หลี่ฝางขมวดคิ้ว： “ไม่เกี่ยวกับนายเหรอ?”
หน้าของหลี่ซ่วยซ่วยนิ่งไม่อยู่ ถึงยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าชื่นชมสักเท่าไหร่
“หลี่ฝาง เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว” หลี่ซ่วยซ่วยมองหลี่ฝาง ด้วยสายตาซับซ้อน
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด： “หลี่ซ่วยซ่วย ฉันเคยพูดกับนายใช่มั้ย พี่น้องของฉัน จะถูกรังแกไม่ได้ ครั้งนี้เสียใจ ฉันก็จะเอาคืนแทนเขา”
“ถ้านายเห็นฉันเป็นพี่น้อง ก็อย่ามาขัด！” หลี่ฝางทำหน้าจริงจังมองหลี่ซ่วยซ่วย
“ถ้านายยังเข้ามาขัด ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” หลี่ฝางเตือนหลี่ซ่วยซ่วยหนึ่งประโยค
หลี่ซ่วยซ่วยยู่ปาก ไม่พูดอะไรแล้ว
“หยิ่นเหล่ย เรื่องนี้จะเกี่ยวกับนาย หรือไม่เกี่ยวกับนาย ไม่สำคัญ ที่สำคัญ ตอนนี้นายมีเรื่องขอร้องฉัน สำหรับฉันแล้ว กี่สิบเปอร์เซ็นต์ฉันไม่สน ฉันไม่สนเรื่องเงินพวกนั้น ฉันแค่ไม่ชอบขี้หน้านาย”
หลี่ฝางพูดออกไปตามตรง
หยิ่นเหล่ย ก็ก้มหน้าเหมือนกัน เขาไม่เคยเจอคู่ค้าที่รับมือยากแบบนี้มาก่อน มาถึงก็แสดงให้เห็นชัดๆ เลย ว่าไม่ชอบขี้หน้าตน
หยิ่นเหล่ยรู้ว่า สัญญานี้ คงจะคุยยากแล้ว
หยิ่นเหล่ยมองไห่เย่น ไห่เย่นจึงพูดขึ้นทันที： “คุณชายหลี่ ทั้งสองฝ่ายเลิกผูกใจเจ็บกัน เรื่องมันแล้ว ก็ให้แล้วกันไปนะคะ มา ฉันขอดื่มให้คุณหนึ่งแก้ว”
ไห่เย่นพูด พลางรินเหล้าให้ตัวเอง แล้วยกดื่มรวดเดียวหมด
หลี่ฝางส่ายหน้า： “ตอนนี้เธอเป็นแฟนของหลี่ซ่วยซ่วย ก็ถือว่าเป็นน้องสะใภ้ฉัน ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ”
“เพราะงั้น ทางที่ดีก็หุบปากไป”
หลี่ฝางหันไปมองหยิ่นเหล่ย แล้วถาม： “สัญญานี้ นายอยากเซ็นมั้ย?”
“แน่นอนว่าอยาก คุณชายหลี่ พูดมาเถอะ สรุปแล้วผมต้องทำอะไรคุณถึงจะยกโทษให้ผม? ผมควรทำยังไง ให้คุณเลิกไม่ชอบขี้หน้าผม！”
หยิ่นเหล่ยก็พอฟังออก เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีทางออกเลย
แต่แค่ อาจจะลำบากหน่อย
แต่สัญญานี้ มันเกี่ยวกับความก้าวหน้าของต้าหัวกรุ๊ปในเมืองเอก ดังนั้น หยิ่นเหล่ยอยากลองดู
หลี่ฝางยิ้ม แล้วพูด： “พูดได้ดี พี่น้องฉันทำยังไง นายก็ทำอย่างนั้น”
พูดจบ หลี่ฝางก็ยกแก้วเบียร์ขึ้น แล้วยื่นให้หยิ่นเหล่ย： “คุณชายเหล่ยดื่มไวน์ดื่มแชมเปญมามากแล้ว ไม่รู้ว่าจะสนใจเบียร์Snowหรือเปล่า?”
หยิ่นเหล่ยรับแก้วมา แล้วพูดกับหลี่ฝาง： “น่าจะไม่มีปัญหา”
“งั้นก็ดี”
หลี่ฝางยิ้ม： “ฉันชื่นชมคนที่ดื่มได้รวดเดียวหมดขวด”
“คุณชายเหล่ยแสดงให้ฉันดูหน่อยเป็นไง?”
หลี่ฝางเลิกคิ้ว แล้วมองหยิ่นเหล่ย พลางพูด