NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 419 กาแฟราคาสูง

บทที่419 กาแฟราคาสูง
คำพูดของนายท่านฉิน เท่ากับบอกว่าหลี่ฝาง ฉินวี่เฟย ยังไงเขาก็ต้องแต่ง ถ้าไม่แต่งก็ต้องแต่ง
ฉินวี่เฟยเป็นสวยงามระดับประเทศเช่นนี้ ถึงไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องแต่งงานเลย ……
ปัญหาก็คือแต่งกับใครมากกว่า
หลี่ฝางคิดในใจในเมื่อตัวเองทำลายความบริสุทธิ์ของฉินวี่เฟย ก็ต้องรับผิดชอบสินะ？
หยิบโทรศัพท์ออกมา หลี่ฝางเตรียมโทรหาพ่อตัวเอง พอโทรไป ก็มีเสียงเรียกเข้าที่คุ้นเคย ดังขึ้นมาจากด้านหลังหลี่ฝาง
“พี่โหพี่โห คุณเก่งจริงๆเลย ……”
ได้ยินเสียงกรี๊ง หลี่ฝางหันหน้าไปทันที
เสียงเรียกเข้าปัญญาอ่อนเช่นนี้ นอกจากพ่อของตัวเอง ยังจะมีใครได้อีก？
หลี่ฝางหันหน้าไป ก็เห็นพ่อของตัวเองหลี่ต๋าคาง แล้วก็ลุงเฉียน
ลุงเฉียนยิ้มแล้วหรี่ตามองนายท่านฉิน ทักทาย：“นายท่านฉิน หลายปีนี้ ทำไมคุณยังไม่ตายนะ”
สีหน้าของนายท่านฉิน อึดอัดอย่างมาก ในความอึดอัดนั้น ดูเหมือนมีความหวาดกลัวแฝงไว้
“พวกคุณ……พวกคุณกลับมาได้ไง？”
นายท่านฉินพูดสั่นขึ้นมา มองออกมากว่าเขากลัวลุงเฉียน
ลุงเฉียนหัวเราะ：“ผมกลับมาเดือนกว่าแล้ว ข่าวของคุณ ใช้การไม่ค่อยได้เลยนะ？”
เวลานี้ หลี่ฝางยืนขึ้น มองลุงเฉียน：“ลุงเฉียน คุณกับคุณปู่ฉินรู้จักกัน？”
“ไม่ใช่แค่รู้จัก แต่พวกเราสนิทกันมาก ตอนวัยรุ่น พวกเรายังเป็นไปซื้อบริการด้วยกันเลย”ลุงเฉียนพูดพร้อมกับหัวเราะเหอะเหอะ
พูดคำนี้ออกไป สีหน้าฉินวี่เฟยก็หม่นลง
ฝ่ายตรงข้ามคือปู่ของตัวเอง ปู่ของตัวเองตอนวัยรุ่น เคยไปซื้อบริการ？
ถ้าคนอื่นพูดคำนี้ เกรงว่านายท่านฉินก็คงตวาดใส่แล้ว แต่พอคำนี้ออกมาจากปากของลุงเฉียน นายท่านฉินกลับไม่กล้าตอบโต้
“ฉินเฟิง ไม่คิดจะเลี้ยงกาแฟพวกเราหน่อยเหรอ？”
หลี่ฝางจึงรู้ว่า ที่แท้ชื่อจริงๆนายท่านฉินคือฉินเฟิง
“ผมรู้ว่าคุณประจบสี่ตระกูลใหญ่ หลายปีนี้หาเงินได้ไม่น้อย”ลุงเฉียนพูดอย่างจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม
นายท่านฉินทักทายเจ้าของร้านทันที ต้องการลาเต้สองแก้ว
ลุงเฉียนหยิบเก้าอี้มาสองตัว แล้วก็นั่งลงพร้อมกับหลี่ต๋าคาง
“เสี่ยวฝาง นายท่านฉินอยากให้คุณแต่งกับหลานสาวเขาใช่ไหม？”ลุงเฉียนหันหน้าไป มองหลี่ฝางแล้วถาม
หลี่ฝางตอบอืม ขณะเดียวกันก็มองลุงเฉียนอย่างแปลกใจ：“ลุงเฉียนรู้ได้ไง？”
นี่มันเหมือนกับที่คาดไว้เลย สมแล้วที่เป็นเจ้าปัญญา
“เหอะเหอะ ผมกับฉินเฟิงโตมาด้วยกัน แค่เขาส่ายหาง ผมก็รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไร ความคิดของเขา จะปิดผมได้เหรอ？”
ลุงเฉียนยิ้มอย่างภูมิใจ หันหน้าไปมองหลี่ต๋าคาง：“ลูกพี่ ฉินเฟิงจะดองกับตระกูลคุณ”
“อะไรนะ？เสี่ยวฝางคือลูกชายคุณ？”
มองหลี่ต๋าคาง ร่างของนายท่านฉิน ก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด
“เสี่ยวฝาง วี่เฟยไม่ต้องให้คุณรับผิดชอบหรอก”
นายท่านฉินเปลี่ยนหน้าทันที และก็เปลี่ยนความคิด ดึงแขนของฉินวี่เฟย พูดว่า：“วี่เฟย พวกเราไปเถอะ”
“ทำไมล่ะคะ คุณปู่”
ฉินวี่เฟยดูงุนงง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
นายท่านฉินก็คิดไม่ถึง เศรษฐีที่มาจากดูไบ จะเป็นหลอซ่าในตอนนั้น
คาดว่าข่าวนี้แพร่ออกไป เรื่องนี้ได้สร้างความฮือฮาให้ทั้งเมืองเอกแน่
ใบหน้าที่แท้จริงของหลอซ่า มีไม่กี่คนที่รู้
นอกจากท่านจวนแล้ว เมืองเอกก็มีไม่กี่คนที่รู้
แต่เนื่องจากรู้จักกับลุงเฉียน ตอนนั้นนายท่านฉินเคยเจอใบหน้าที่แท้จริงของหลอซ่า
“อย่าถามว่าทำไม ตระกูลนี้พวกเราตระกูลฉินไต่เต้าไปไม่ถึง”นายท่านฉินพูดด้วยใบหน้าเย็นชา
แต่พอเขาลุกขึ้น หลี่ต๋าคางก็พูดเบาๆ：“ฉินเฟิง คุณคิดว่า คุณพูดยังไงก็ตามนั้นเหรอ？”
ประโยคเดียว ฝีเท้าของนายท่านฉิน ก็หยุดตรงนั้น
“ลูกพี่ผมวิ่งมาถึงนี่ เพิ่งนั่งลง คุณก็พาหลานสาวออกไป นี่ไม่ไว้หน้าผมเลยนะ？”หลี่ต๋าคางหัวเราะเหอะเหอะ ใช้นิ้วเคาะโต๊ะ
“ดูเหมือนผมจากไปสามปี จะไม่เอาไหนจริงๆ”
หลี่ต๋าคางส่ายหน้ายิ้มๆ มองลุงเฉียน：“เหล่าเฉียน ดูเหมือนกาแฟนี้ คงต้องให้พวกเราจ่ายเองแล้ว”
“คุณไปจ่ายเงินไป”หลี่ต๋าคางพูดยิ้มๆ
“ครับ ลูกพี่”ลุงเฉียนยืนขึ้นอย่างเคารพ พยักหน้าพูด
นายท่านฉินจึงคิดขึ้นได้ ตัวเองสั่งกาแฟให้หลี่ต๋าคางกับลุงเฉียน แต่ไม่ได้จ่ายเงิน
ถึงแม้ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กที่เล็กน้อยมาก แต่ทำให้นายท่านฉินใจสั่น
กาแฟแค่ไม่กี่สิบหยวน หลี่ต๋าคางกลับใส่ใจแบบนี้
ที่ตัวเองติดไว้เมื่อสามปีก่อน หลี่ต๋าคางต้องไม่ลืมแน่
นายท่านฉินกลืนน้ำลาย คิดว่านี่คือการแจ้งความ
“ผมจ่ายเอง ผมจ่ายเอง”นายท่านฉินส่งสายตาให้ฉินวี่เฟย ฉินวี่เฟยก็ทราบดี จึงไปตรงหน้าเคาน์เตอร์ ถามเจ้าของร้าน：“จ่ายบิลค่ะ”
“สาวน้อย ให้ปู่คุณมาจ่ายเถอะ บิลนี้ กลัวว่าคุณจะจ่ายไม่ไหว”
เจ้าของร้านคืนสาวสวยที่งดงามมาก ตาของเธอ มีเสน่ห์สุดๆ
“ดื่มกาแฟไปไม่กี่แก้ว มีอะไรให้ซื้อไม่ไหว”
ฉินวี่เฟยขมวดคิ้ว：“ทำไมคุณดูถูกคนแบบนี้”
อย่าพูดว่าตัวเองแต่งตัวดี ถึงแม้คุณจะแต่งตัวธรรมดา แต่ก็ไม่ใช่ว่าซื้อกาแฟสักสองสามแก้วไม่ไหว？
อีกอย่างฉินวี่เฟยก็ไม่เคยเห็นเจ้าของร้านแบบนี้ อ้าปากก็เอาแต่บอกคุณจ่ายไม่ไหว มีเจ้าของร้านที่ไหนดูถูกคนแบบนี้？
เจ้าของร้านแบบนี้ ร้านกาแฟนี้ ยังไม่ปิดอีกเหรอไง？
“พูดมาเถอะ เท่าไหร่？”
ฉินวี่เฟยถามอย่างเซ็งๆ
เจ้าของร้านคนสวยยิ้มนิดๆ：“ให้ปู่คุณมาเองดีกว่า”
“ห้าร้อย พอไหม？”
ฉินวี่เฟยเงยหน้ามองราคากาแฟ ธรรมดาแก้วละสามสิบแปด ดังนั้นฉินวี่เฟยจึงวางไปห้าร้อยหยวน：“นี่จ่ายเกินไปด้วย ถือว่าเป็นทิปคุณละกัน”
“หึ มีเจ้าของร้านอย่างคุณ ร้านนี้ ไม่ช้าก็เลวก็เจ๊ง”ฉินวี่เฟยพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
เจ้าของร้านคนสวยกลับส่ายหน้า：“ฉันบอกแล้วไง ให้คุณปูคุณมาจ่ายเองดีกว่า”
“เงินนี้ เอากลับไปเถอะ”
เจ้าของร้านคนสวยยื่นมือออกไป เอาเงินคืนกลับฉินวี่เฟย
ฉินวี่เฟยขมวดคิ้ว ประหลาดจริงๆเลย ต้องให้ปู่ตัวเองมาจ่ายเงินเนี่ยนะ？
มองเจ้าของร้านคนสวยที่ยืนหยัดขนาดนี้ พูดหลายรอบติดต่อกัน ฉินวี่เฟยก็ได้แต่รับเงินไป กลับไปตรงหน้านายท่านฉิน：“คุณปู่ พวกเขาไม่รับเงินของฉัน”
“หมายความว่าไง？”นายท่านฉินถามเค้น
“เจ้าของร้านนั้นแปลกมาก แค่กาแฟธรรมดาไม่กี่แก้วเอง ฉันให้เธอไปห้าร้อยหยวน เธอดันไม่เอา แล้วยังบอกว่าฉันจ่ายบิลนี้ไม่ไหว บอกว่าต้องเป็นปู่”
“แค่กาแฟไม่กี่แก้วไหม？”ฉินวี่เฟยขมวดคิ้ว ใบหน้างุนงง
“ปู่คะ เธอยืนหยัดจะให้ปู่ไปจ่ายเงินเอง”ฉินวี่เฟยพูดอย่างทำอะไรไม่ได้
หน้าของนายท่านฉิน กลับดูเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด
นายท่านฉินมองลุงเฉียนกับหลี่ต๋าคาง ลุงเฉียนถือกาแฟไว้ แล้วชิมคำเล็กๆ：“นานแล้วที่ไม่ดื่มกาแฟพันธุ์แท้แบบนี้”
“ทำไม ฉินเฟิง ยังไม่ไปจ่ายเงินอีก？”ลุงเฉียนยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ถ้าคุณไม่อยากเลี้ยง งั้นก็ช่าง ที่จริงสำหรับพวกเราแล้ว แค่กาแฟไม่กี่แก้ว ไม่เป็นอะไรหรอก”
“ที่จริงพวกเราก็ดูถูก ก็แค่ ส่วนนั้นที่เป็นของพวกเรา พวกเราเอาคืนกลับมาแน่นอน จะเสียเปรียบคนอื่นไม่ได้”
ลุงเฉียนหัวเราะเหอะเหอะ：“ของที่เป็นของเรา ถ้าไม่ยอมคืนเอง พวกเราก็มี่ทางเอาคืนกลับมาเหมือนกัน”
“แค่แบบนั้น นอกจากพวกเราจะกลับส่วนนั้นของพวกเราคืนกลับมาแล้ว ก็จะเอาดอกเบี้ย ค่าดำเนินการอะไรพวกนี้หน่อยๆด้วย”
ลุงเฉียนพูดด้วยรอยยิ้ม กาแฟแก้วหนึ่ง ก็ดื่มหมดไป
“ฉินเฟิง กาแฟแก้วนี้ผมดื่มเกลี้ยงแล้ว ไม่งั้น คุณเลี้ยงผมอีกแก้วได้ไหม？”ลุงเฉียนเลิกคิ้วถาม
นายท่านฉินกล้ารับปากที่ไหน
เขารู้ว่า นี่ไม่ใช่กาแฟทั่วไปที่ธรรมดาๆอย่างนั้น
ดูเหมือนในกาแฟนี้ จะมีการศึกษาอย่างดี
นายท่านฉินมองลุงเฉียนแวบหนึ่ง ส่ายหน้า：“เหล่าเฉียน อายุตั้งเท่านี้แล้ว ผมว่าของอย่างกาแฟ คุณดื่มน้อยๆหน่อยเถอะ”
“ผมจะไปจ่ายเงิน”นายท่านฉินหมุนตัว เดินไปที่เจ้าของร้านคนสวย
ทันใดนั้น สีหน้าของนายท่านฉิน ก็ตะลึงไป
“หน้าของคุณ คุ้นๆจัง เหมือนว่าพวกเราเคยเจอที่ไหน”นายท่านฉินขมวดคิ้ว
“ตอนนี้เพิ่งจำได้เหรอ？สวยขึ้นใช่ไหม？”เจ้าของร้านคนสวยมองนายท่านฉิน ยิ้มอย่างมีเสน่ห์
เจ้าของร้านคนสวยพูดจบ ก็เอาสัญญาไม่กี่ฉบับกับปากกา ขณะเดียวกันก็ยื่นให้นายท่านฉิน：“รบกวนนายท่านฉินจ่ายบิลด้วยนะคะ”