NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 417 ปู่ของฉินวี่เฟยมาแล้ว

บทที่417 ปู่ของฉินวี่เฟยมาแล้ว
ส้าวส้วยก็สนใจทันที เงยหน้าพูด：“งั้นรีบเรียกเขามาเถอะ”
หลี่ฝางประมาณการไว้แล้ว หันหน้าไปมอง ก็เห็นถังจิ้นมาตรงหน้าโรงอาหาร
หลี่ฝางหัวเราะให้ส้าวส้วย：“นี่ไงมาแล้ว”
พูดจบ หลี่ฝางจึงยืนขึ้น โบกมือให้ถังจิ้นที่หน้าประตู
ถังจิ้นเดินเข้ามา พยักหน้าและโค้งคำนับให้หลี่ฝาง：“สวัสดีคุณชายหลี่”
“เรียกผมหลี่ฝางก็พอ”หลี่ฝางขมวดคิ้ว ไม่ชอบคำเรียกว่า‘คุณชายหลี่’นี้มาก
จากนั้น ถังจิ้นก็หันหน้าไปที่ส้าวส้วย เขามองสีหน้าของส้าวส้วยที่ดูเหมือนกลัวและกังวลหน่อยๆ
ส้าวส้วยจึงปลอบไป：“เรื่องเมื่อวาน ขอโทษคุณนะ ……”
“ไม่เป็นไร ความผิดผม ผมสมควรโดน ได้รับการสั่งสอนจากคุณ เป็นเกียรติของผม”ถังจิ้นพูดทันที
หลี่ฝางยิ้มอย่างขมขื่น：“งั้นคุณให้ส้าวส้วยตบคุณอีกไหม？ยังเป็นเกียรติอีกไหม？ตบคุณคือเกียรติของคุณ ทำไมคุณต่ำตมขนาดนี้”
หลี่ฝางพูดอย่างหมดคำพูด：“อย่ามาทำพิธีรีตองปลอมๆที่นี่เลย นั่งคุยกันเถอะ”
“กินอะไรหน่อยมั้ง ผมไปเอาข้าวให้คุณไหม？”หลี่ฝางถาม
“คุณชายหลี่……ไม่ หลี่ฝาง นี่ไม่ได้ ผมจะให้คุณไปเอาข้าวให้ได้ไง ผมกินของเหลือของคุณก็พอ”ถังจิ้นพูดอย่างไม่แคร์
“ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ได้”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ คิดถึงชีวิตนักเรียนมอปลายอีกครั้ง
เมื่อก่อนตอนที่อยู่มอปลาย ไม่ว่าตอนกลางวันหรือตอนเย็น โรงอาหารจะแออัดมาก ดังนั้นหลี่ฝางจึงช่วยไปเอาข้าวให้ อย่างละสองหยวน
ตอนนั้นหลี่ฝางก็ทำใจกินของดีไม่ได้นัก กินผักกาดขาวที่อย่างละหนึ่งหยวนห้าเอง
ทุกครั้งที่คิดถึง ในใจของหลี่ฝาง ก็ดีใจหน่อยๆ
หลายๆครั้ง หลี่ฝางมักรู้สึกว่าตัวเองฝันไป
อย่างเมื่อกี๊ หลี่ฝางลืมสถานะลูกคนรวยของตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง เกือบจะลุกขึ้นไปเอาข้าวให้ถังจิ้น ……
คิดๆดู ถังจิ้นจะรับได้ไหม？
ถังจิ้นถือข้าวที่หลี่ฝางกินเหลือไป：“ผมจะรังเกียจคุณได้ไง คุณชายหลี่”
“เรียกผมว่าหลี่ฝาง”หลี่ฝางพูดอย่างโกรธเล็กน้อย：“ผมไม่อยากให้ทุกคนรู้ตัวตนของผม”
หลี่ฝางหดหู่หน่อยๆ เตือนไปหลายครั้งแล้ว ทำไมไม่จำเลย
ถังจิ้นตอบอืม：“งั้นก็เรียกคุณว่าหลี่ฝาง ดูมีอะไรหน่อย”
ถังจิ้นไม่ค่อยกล้าพูดชื่อของหลี่ฝางไปตรงๆ
ส้าวส้วยไม่พูดเหลวไหลมากนัก ถามออกไปตรงๆ：“ได้ยินเจ้านายบอกว่า คุณเป็นพยานตลอดทั้งการกระทำที่หยูเถิงถูกฆ่า และยังถ่ายรูปไว้ด้วย ใช่ไหม？”
“อืออือ”
ถังจิ้นพยักหน้าแรงๆ：“ใช่ เมื่อคืนผมอยู่ในรถ เห็นอย่างชัดเจน”
“คุณเห็นอะไรบ้าง？”ส้าวส้วยถามเค้น：“ฆาตกรไม่ได้เห็นคุณใช่ไหม？”
“ไม่ ฆาตกรไม่มีทางเห็นผมได้ ผมอยู่ห่างออกไปกว่าห้าสิบเมตร ……”ถังจิ้นหัวเราะอย่างร้ายกาจ
“ห่างออกไปกว่าห้าสิบเมตร？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว
“ใช้ตาเปล่าอย่างเดียวมองไม่เห็นแน่ แต่ตั้งแต่ผมซื้อกล้องส่องทางไกลมา ก็เห็นสิ่งต่างๆได้อย่างชัดเจนภายในระยะหนึ่งร้อยเมตร เห็นชัดเจนมาตลอด ปกติเอาไว้สอดแนมคนอื่นน่ะ……”
ถังจิ้นยิ้มอย่างน่าสมเพช：“ตรงข้ามบ้านผม มีสาวน้อยคนหนึ่ง ตอนที่เธออาบน้ำมักจะไม่ดึงม่าน”
“เมื่อคืน ห้องพวกเรากินข้าวด้วยกันใช่ไหมล่ะ？ตอนกลางวันขายขี้หน้าไป ดังนั้นตอนกลางคืนผมก็ไม่มีอารมณ์กินข้าว หยูเถิงก็ไม่ให้ผมไปห้องวีไอพี ผมต้องไปห้องธรรมดา กินไปไม่กี่คำ ก็ออกมากลับไปที่รถของตัวเอง”
“เดิมทีผมคิดจะไปเลย แต่หยูเถิงส่งข้อความมา เรียกผมไปเป็นคนขับรถให้เขาหน่อย ผมจึงรับปาก ……”
มองหลี่ฝาง ถังจิ้นก็หัวเราะพูดว่า：“กินข้าวเสร็จ ผมก็เห็นคุณโอบไหล่ของหยูเถิง เดินไปที่สนามหญ้าตรงข้าม จากนั้น คุณกับหยูเถิงดูเหมือนว่าจะทะเลาะกันจนแยกย้ายกันไปอย่างไม่สบอารมณ์ พอคุณไป หยูเถิงนอนก็อยู่ที่พื้น นอนอยู่นาน”
“ตอนนั้นผมกำลังเตรียมออกรถไปรับหยูเถิง ใครจะไปรู้ มีรถคันหนึ่งจอดที่ข้างสนามหญ้า จากนั้นที่รถก็มีคนลงมาสองคน ผมรู้จักหนึ่งในนั้น เขาคือลุงของหยูเถิง ส่วนอีกคน ก็คือฆาตกรที่ฆ่าหยูเถิงตาย”
“คนๆนั้นต่อยไปที่อกของหยูเถิง จากนั้นหยูเถิงก็ล้มลง”
“จากนั้น ก็มีรถพยาบาลคันหนึ่งมา หยูเถิงถูกห่อเข้าไปในถุงสีฟ้า ผมตามรถพยาบาลคันนั้นไป มองเห็นศพของหยูเถิงจากห้องดับจิต”
พูดไป ถังจิ้นก็เอาการ์ดหน่วยความจำออกมาจากกระเป๋า：“ผมใช้กล้องดิจิตอลถ่าย”
“หน้าของฆาตกร ถ่ายได้ชัดมาก”
“ที่จริงผมคิดว่าเจอคุณ จะเอารูปนี้ให้คุณ เอามาล้างข้อสงสัยให้คุณ แต่คิดไม่ถึงว่าเช้าวันนี้ ตระกูลหยูจะประกาศข่าว ว่าหยูเถิงไม่ตาย แค่ไปเรียนต่างประเทศ”
ถังจิ้นหัวเราะเหอะเหอะ การ์ดหน่วยความจำวางไว้ตรงหน้าหลี่ฝาง
“การ์ดหน่วยความจำผมจะเก็บไว้”
ส้าวส้วยยื่นมือไป หยิบกระดาษทิชชู ห่อการ์ดหน่วยความจำไว้ จากนั้นพูดกับถังจิ้น：“เลขบัตรธนาคารของคุณคืออะไร？”
“หมายความว่าไง？”ถังจิ้นถามตาม
“จะให้ค่าตอบแทนคุณหน่อย”ส้าวส้วยพูดเบาๆ：“ถือเป็นค่าปิดปากด้วย”
“ผมไม่ต้องการเงิน……”
ถังจิ้นส่ายหน้า พูด：“ถือว่าพวกคุณเป็นหนี้บุญคุณผมก็พอ ต่อไป……”
ยังไม่รอให้ถังจิ้นพูดจบ ส้าวส้วยก็พูดอีกครั้ง：“เอาเลขบัตรมาให้ผม……พวกเราไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร”
“ไม่ต้องจริงๆครับ ไม่อย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ ถือว่าเป็นเพื่อนกัน ……”สีหน้าถังจิ้นดูอึดอัด
“เลขบัตร……นี่คือครั้งสุดท้าย”
สีหน้าของส้าวส้วย ค่อยๆหม่นลง
สีหน้าของถังจิ้น ก็ดูไม่ดีขึนมา เขาเอาเลขบัตรธนาคารของตัวเอง พูดเบาๆให้ส้าวส้วยฟัง
“โอเค”
ส้าวส้วยลุกขึ้น จากนั้นก็พยักหน้าให้หลี่ฝาง：“เจ้านาย พวกเราไปเถอะ”
เวลานี้ ถังจิ้นหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา
ถังจิ้นได้รับข้อความโอนเงินจากธนาคาร พอมองดูข้อความ ปากของถังจิ้น ก็อ้ากว้าง
“สิบล้าน……”
ถังจิ้นสูดลมหายใจ เขาคิดไม่ถึงว่ารูปที่ถ่ายๆมาไม่กี่ใบนี้ จะได้ค่าตอบแทนถึงสิบล้าน
ถังจิ้นยังคิดว่า อย่างมากส้าวส้วยก็โอนเงินให้เขาไม่กี่หมื่น
มือของถังจิ้น ก็สั่นขึ้นมา
สิบล้าน เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตของถังจิ้นจากนี้ กินใช้อย่างสบายใจ แค่เขาไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย
“รูปไม่กี่รูปพวกนี้ คุ้มกับราคา ……”
ส้าวส้วยหัวเราะเบาๆ：“ถ้าคุณเอารูปถ่ายพวกนี้ให้พวกเราเมื่อคืน เกรงว่า ผมจะให้คุณมากกว่านี้”
สิบล้าน ยังมากไม่พอเหรอ？
ยังให้มากได้อีก？
ถังจิ้นตะลึงไป
หลี่ฝางก็คิดไม่ถึง ส้าวส้วยจะใจกว้างขนาดนี้
แต่พอคิดๆดูก็ใช่ ถ้าเมื่อคืนรูปพวกนี้อยู่ในมือของตัวเอง ตัวเองยังต้องหนีเหรอ？แล้วยังจะกลายเป็นผู้ร้ายต้องการตัวอีกไหม？อีกทั้งยังทำให้เพื่อนของตัวเองมากมายนั้น เป็นห่วงกังวลตัวเองอีกหรือไม่？
แค่สิบล้าน ไม่หนักหนาอะไรสำหรับตระกูลหลี่
แต่ส้าวส้วยเอาสิบล้านให้ถังจิ้น กลับทำให้หลี่ฝางแปลกใจหน่อยๆ
“คุณใจกว้างมาก”ออกจากโรงอาหาร หลี่ฝางก็มองส้าวส้วยแล้วพูดอย่างแปลกใจเล็กน้อย
ส้าวส้วยหัวเราะ：“ที่จริงก็ไม่อะไรหรอก รูปพวกนี้ อย่างแรก ราคามากกว่าสิบล้านนั่นเยอะ อย่างที่สอง ถังจิ้นนี่ถึงกับเสี่ยงชีวิตไปถ่ายมาได้”
“ถ่ายหลักฐานทำผิดของหมาทิเบตันได้ นั่นเป็นเรื่องยากอย่างหนึ่ง และก็ทำให้เขาที่ไม่รู้อะไรดีแต่บังเอิญประสบความสำเร็จ”ส้าวส้วยส่ายหน้า หัวเราะอย่างมีเลศนัย
ก็ใช่ รูปพวกนี้ เป็นหลักฐานที่หมาทิเบตันฆ่าคนได้
ไม่ใช่แค่หมาทิเบตัน หยูเต๋อส่วยนั่น ก็เกรงว่าจะหลุดความสงสัยไม่ได้
หลี่ฝางพูดอย่างโกรธๆ：“หยูเต๋อส่วยนี้ สติฟั่นเฟือนจริงๆ หักหลังตระกูลตัวเองก็ว่าแล้ว จากนั้นยังร่วมมือกับหมาทิเบตัน ทำร้ายหลานชายแท้ๆของตัวเอง”
“ไม่มีความเป็นคนเลย”หลี่ฝางกัดฟันพูด
“ความเป็นคน？ความเป็นคนคุ้มค่ากับเงินไม่เท่าไหร่นี้？ต่อหน้าเศรษฐีหลายสิบล้านไปจนถึงหลายร้อนล้าน ความเป็นคนไม่มีค่าอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนอย่างหยูเต๋อส่วย มีอะไรที่เขาทำไม่ได้”
ส้าวส้วยพูดจบ สายตามีความเฉียบคม
“มีรูปพวกนี้ หยูเถิงก็ไม่สามารถไปเรียนต่างประเทศได้แล้ว ถึงตอนนั้นให้เขาได้‘ตาย’อีกครั้ง”ส้าวส้วยพูด
กำลังคุยกับส้าวส้วยอยู่นั้น ทันใดนั้นฉินวี่เฟยก็วิ่งมาทางหลี่ฝาง
“ถึงว่าหาคุณเจอแล้ว โทรไปคุณก็ไม่รับ ทำไม หลบฉันเหรอ？”ฉินวี่เฟยกลอกตาใส่หลี่ฝาง：“ปู่ฉันมาแล้ว”