NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 288 ใครต่างหากที่เป็นขยะ

บทที่288 ใครต่างหากที่เป็นขยะ
โจมตีเข้ามาทั้งสองด้าน ถูกศัตรูโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลัง……
โก่เอ๋อตื่นตระหนก ยังไง เมืองเอกก็ไม่ใช่เมืองหลวง ที่นี่ไม่มีคนรู้จักเธอ และก็ไม่มีใครช่วยเธอ
“โหย ทำไมคุณก็ไปแหย่คนอื่นเขาได้ล่ะ”โก่เอ๋อมองชายสวมแจ็กเกต แล้วบ่นใส่หลี่ฝาง
ถ้าไม่ใช่ชายสวมแจ็กเกตมาขวางทาง โก่เอ๋อก็น่าจะหนีสำเร็จ
หลี่ฝางกลับมีใบหน้านิ่งเฉย ยังไง ตัวเองก็เป็นเจ้าของของสถานตากอากาศ
ในถิ่นของตัวเอง ตัวเองจะโดนคนอื่นรังแกได้เหรอ？
ล้อเล่นอะไรกันเนี่ย
หลี่ฝางยื่นมือออก โอบโก่เอ๋อในอ้อมแขน：“ไม่ต้องกลัว มีผมอยู่ ไม่มีใครทำร้ายคุณได้”
“คุณคือแฟนเธอ？”ผู้กำกับอ้วนมองหลี่ฝาง แล้วก็มองโก่เอ๋อ ส่ายหน้าพูด：“ที่แท้คุณก็มีแฟนแล้ว ไม่น่าล่ะถ่าย Sex & Zenไม่ได้……แต่ คุณไม่ถ่ายSex & Zen น่าเสียดายจริงๆเลยนี่ ……”
ผู้กำกับอ้วนยังไม่ทันพูดจบ โก่เอ๋อก็วิ่งเข้าไป ยกขาขึ้น เตะใส่ผู้กำกับอ้วนอยู่หลายที
ผู้กำกับอ้วนกลับหายใจเข้า แล้วจากนั้นก็ย่อตัวลง
หลี่ฝางเห็นแล้วเจ็บแทน
“ท่าเท้าไร้ลูกของฉัน ไม่รู้ว่าฝึกมากี่ครั้งแล้ว”เตะเสร็จ โก่เอ๋อก็รีบเก็บขา ตบมือพูด
ผู้กำกับอ้วนนั่นเจ็บมาก ยืนขึ้นมาไม่ได้อยู่นาน
“ผู้กำกับ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
ด้านหลังผู้กำกับอ้วนนี้ มีคนเขียนบท มีผู้ช่วยผู้กำกับ
พวกเขาเป็นกองละครเดียวกัน มาชมวิวที่สถานตากอากาศกับสวนสนุกพอดี……ก็เลยมาร่วมปาร์ตี้นี้ด้วย
“คุณนี่สร้างปัญหาจริงๆ”
หลี่ฝางมองโก่เอ๋อ หัวเราะเหอะๆ
เขามาหาถึงที่แล้ว ยังไปยั่วยุเขาก่อนอีก
“หลี่ฝาง คุณเพิ่งรับปากฉันไปว่า มีคุณอยู่ ไม่ต้องกลัวใครจะมาทำร้ายฉัน ……”โก่เอ๋อมองหลี่ฝาง แล้วพูด
หลี่ฝางลูบหลังหัว พูดว่า：“ผมเห็นในทีวี ฮีโร่ช่วยนางเอกจะพูดคำนี้เสมอ”
“โอกาสที่ฮีโร่ ช่วยนางเอกมาแล้ว คุณแสดงให้ดีๆล่ะ”
“ยอมแพ้ซะ！”ผู้กำกับอ้วนชี้ไปที่โก่เอ๋อ พูดอย่างเย็นชา
คนด้านหลังเขาสองสามคน รีบยืนขึ้น
“หยุด！”
ไม่ทันรอหลี่ฝางพูด ลุงเฉียนก็เดินเข้ามา
ส้าวส้วย ตามหลังเขามาติดๆ
“พ่อบ้านเฉียน คุณมาแล้ว ผู้หญิงคนนี้ ……ผู้หญิงคนนี้ถีบผม แล้วถีบถึงสองที”ผู้กำกับนั้นเห็นลุงเฉียนมา จึงค่อยๆยืนขึ้น
เขาฟ้องลุงเฉียน
ในใจของหลี่ฝางก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น
ตามที่คุณคุยโม้น้ำไหลไฟดับ หรือว่าลุงเฉียนช่วยคุณไม่ได้？
ลุงเฉียนมองหลี่ฝาง หลี่ฝางส่งสายตาให้ลุงเฉียน
จากนั้น ลุงเฉียนก็เข้าใจ
“ผู้กำกับหวางจิ่ง ขอโทษจริงๆครับ เป็นการละเลยความปลอดภัยของสถานตากอากาศเราเอง ทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้”
ลุงเฉียนมองผู้กำกับอ้วนอย่างขอโทษ ถามว่า：“ขอถามหน่อยครับ คุณผู้หญิงท่านนั้น ถีบคุณอย่างไร？”
“ใช่แบบนี้……หรือไม่？”
พูดไป ทันใดนั้นลุงเฉียนก็เงยหน้าขึ้น เตะไปที่เป้าของผู้กำกับอ้วนทันที
“ห่าเอ๊ย……”
เตะของลุงเฉียนนี้ ถึงแม้ไม่เคยผ่านการฝึกฝน แต่แรงเยอะมาก จนทำให้ผู้กำกับอ้วนล้มลงพื้น ทั้งใบหน้า เจ็บจนชักสีหน้าออกมา
“คุณ……คุณหมายความว่าไง？”
มองลุงเฉียน ผู้ช่วยผู้กำกับยืนออกมาแล้วถาม：“คุณเป็นแค่พ่อบ้านธรรมดาๆ กล้าทำร้าย ผู้กำกับหวางของพวกเรา？”
“เจ้านายพวกคุณล่ะ เรียกเจ้านายพวกคุณมาสิ！”
“ใช่ เรียกเจ้านายพวกคุณมา”
ผู้กำกับอ้วนคุกเข่าลงพื้น เจ็บจนพูดไม่ออก
กลับเป็นคนด้านหลังเขา ที่เริ่มโหวกเหวกขึ้นมา
“ถ้ารู้ว่าพวกคุณถ่ายหนังแบบนี้ แม้แต่ประตูใหญ่ของสถานตากอากาศผม ก็จะไม่ให้พวกคุณเข้ามา”
ลุงเฉียนพูดอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าหม่น：“ส้าวส้วย ลากพวกเขาออกไป อย่าให้พวกเขามาทำเรื่องสกปรกกับชื่อเสียงของสถานตากอากาศพวกเรา”
“ครับ”ส้าวส้วยพยักหน้า เดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น
“ยังจะอยากเจอเจ้านายของเรา พวกคุณมีสิทธิ์พอด้วยเหรอไง？”ส้าวส้วยเดินเข้าไป ทำตัวเหมือนอินทรีย์จับลูกเจี๊ยบ แล้วเตะผู้กำกับอ้วน
ผู้กำกับอ้วนกว่าร้อยกิโลกรัม แต่พออยู่ในมือของส้าวส้วย กลับเหมือนกับฝ้ายก้อนหนึ่ง
ผู้ช่วยผู้กำกับกับคนเขียนบทมองเห็นฉากนี้ ก็ตะลึงทันที
พอส้าวส้วยเอาตัวผู้กำกับอ้วนออกไปจากวิลล่า เขากลับมาใหม่ มองผู้ช่วยผู้กำกับกับคนเขียนบท จึงถาม：“พวกคุณจะไสหัวออกไปเอง หรือว่าให้ผมเอาพวกคุณไปทิ้ง？”
“ออกไปเอง พวกเราจะออกไปเอง”
ทั้งสองคนตะลึงไป รีบออกไปจากวิลล่า
“เห้อ วงการบันเทิงถูกคนกลุ่มนี้ ทำซะจนเลวทรามป่าเถื่อนไปหมด แม้แต่ถ่ายหนังผี ก็ยังต้องไปยุ่งกับสาวหน้าอกใหญ่ๆเพื่อดึงดูดสายตา”
ลุงเฉียนพูดอย่างหมดคำพูด：“ผมอยากดูหนังผีจริงๆ ทำไมยากขนาดนี้นะ”
พอถอนหายใจเสร็จ ลุงเฉียนก็หันแล้วออกไป
ส่วนส้าวส้วยมองหลี่ฝาง หยุดค้างสักพักหนึ่ง
หลี่ฝางส่ายหน้าเบาๆ ส้าวส้วยจึงออกไป
ไม่มีใครโง่ลงมือในสถานตากอากาศหรอก
นอกจากคนของสถานตากอากาศ กับคนโง่เง่า
มาที่นี่เพื่อแข่งกัน ก็คือเงินทอง และอำนาจ
เวลานี้ หลี่ซ่วยซ่วยกับหวางเสี่ยวโก๋และคนอื่นๆ เดินเข้ามาจากด้านนอกวิลล่า
พวกเขาเห็นหลี่ฝาง ก็วิ่งเข้ามา
“หลี่ฝาง ทำไมคุณมาล่วงหน้าล่ะ？ไม่เรียกพวกเราเลย พวกเราสามคน หาตั้งนานถึงเห็นว่าอยู่นี่”หวางเสี่ยวโก๋วิ่งเข้ามา พูดบ่นใส่
เลี่ยวข่ายก็พูด：“น้ำพุร้อนก็แบบนี้ แล้วยังเอาตัวดาวโรงเรียนเทพธิดาฉินของพวกเราไปอีกด้วย หลี่ฝาง คุณไม่มีความยุติธรรมเลย”
“จูอีหมิง หยิ่นเหล่ย ทำไมพวกคุณก็อยู่นี่ล่ะ？”
หลี่ซ่วยซ่วยมองเห็นอดีตเพื่อนร่วมชั้นสองคน สีหน้าก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย
“หลี่ซ่วยซ่วย คุณรู้จักพวกเขาเหรอ？”
หวางเสี่ยวโก๋หัวเราะ เดินเข้ามาทักทาย：“สวัสดี ผมชื่อหวางเสี่ยวโก๋ คนพื้นเพเมืองเอก”
พูดจบ หวางเสี่ยวโก๋ยื่นมือของตัวเอง
แต่ จูอีหมิงกับหยิ่นเหล่ย ต่างไม่จับมือของหวางเสี่ยวโก๋
จูอีหมิง ก็คือชายสวมแจ็กเกตนั้น เขาพูดอย่างเย็นชา：“ทำไม อยากเป็นเพื่อนกับผมเหรอ？”
“รู้ไหมว่าข้างกายผมคือใคร？เขาเป็นถึงลูกชายคนเดียวของประธานกรรมการต้าหัว กรุ๊ป ……คุณชายเหล่ย”จูอีหมิงเลิกคิ้ว พูดอย่างภูมิใจ
“ต้าหัว กรุ๊ป？”
หวางเสี่ยวโก๋หัวเราะอย่างอึดอัด：“ที่แท้ก็คุณชายของต้าหัว กรุ๊ป ขอโทษๆ”
หวางเสี่ยวโก๋ที่โง่ มองสถานการณ์ไม่ออก ตบไหล่ของหลี่ซ่วยซ่วยแล้วพูด：“คิดไม่ถึงจริงๆ หลี่ซ่วยซ่วย คุณยังรู้จักคุณชายที่รวยขนาดนี้！”
ปกติเรียกว่าบริษัท โดยทั่วไปก็มักจะเป็นบริษัทใหญ่
และหยิ่นเหล่ยนี้ ที่บ้านมีอำนาจแน่นอน
ธุรกิจภายใต้ต้าหัว กรุ๊ปที่ทำเงินได้มากที่สุด ก็คือกลุ่มเครื่องสำอาง และในสายนี้ ต้าหัว กรุ๊ปประสบความสำเร็จมาก
กำไรทุกปีสูงถึงหนึ่งถึงสองพันล้าน ความเร็วในการทำงานได้ เร็วซะยิ่งกว่าตระกูลสวี ตระกูลหยูของเมืองเอก
“ผมไม่ใช่เพื่อนเขา”หลี่ซ่วยซ่วยพูดอย่างละอาย
“ผมจะเหมาะกับเป็นเพื่อนของคุณชายเหล่ยได้ไง？”
จูอีหมิงหัวเราะอย่างเย็นชา มองหลี่ซ่วยซ่วยแล้วพูด：“ถือว่าคุณยังรู้ตัวดี”
“ไม่เหมือนกับเพื่อนคุณคนนี้ ที่เหมือนคนโง่ อยากเป็นเพื่อนของคุณชายเหล่ย？”จูอีหมิงมองหวางเสี่ยวโก๋ ทำเสียงฮึดฮัดใส่ ถาม：“คนที่อยากเป็นเพื่อนกับคุณชายเหล่ยของพวกเรา เยอะไปแล้ว คุณคิดว่าคุณคือใคร？”
หวางเสี่ยวโก๋สีหน้าหม่นไป พูด：“ไม่เป็นก็ไม่ต้องเป็นสิ ทำไมต้องพูดจาทำร้ายคนอื่น คนอย่างคุณ ทำไมจึงไร้คุณภาพอย่างนี้！”
“คุณภาพ？ถุย กับขยะอย่างพวกคุณนี้ ต้องพูดจาดีๆกับคุณด้วยเหรอ？”จูอีหมิงพูดอย่างรังเกลียด
“ไม่ต้องพูดแล้ว อีหมิง”
เวลานี้ หยิ่นเหล่ยก็พูด
เหมือนว่าเขาก็ทนมองคำพูดร้ายๆของเพื่อนตัวเองไม่ไหว
หยิ่นเหล่ยมองหลี่ฝาง พูด：“ทำไมต้องไล่เพื่อนผม？”
“ทำไม？หรือมองไม่ออกเหรอ？พวกเพื่อนของคุณ ทุกคำพูดเต็มไปด้วยสิ่งไร้สาระ ไม่มีคุณภาพสักนิด สถานตากอากาศนี้ ไม่ต้อนรับพวกคุณ”หลี่ฝางพูดนิ่งๆ
“เหอะๆ เพื่อนของผมถึงจะคุณภาพต่ำไปหน่อย แต่ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรผิด”
หยิ่นเหล่ยหรี่ตานิดๆ มองหลี่ฝางแล้วพูด：“หรือว่า……พวกคุณไม่ใช่ขยะ？”
“สถานที่นี้ พวกคุณควรมาด้วยเหรอ？”
“ดูพวกเขาสิ ร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ ใส่ชุดสูทพิธีการก็ไม่ใส่……ดูแล้วหัวมังกุท้ายมังกรชัดๆ”
“ส่วนคุณ ถึงแม้สูทไม่ใช่ยี่ห้ออะไร แต่อย่างน้อยก็ถือว่าแต่งตัวดี”
หยิ่นเหล่ยมองหลี่ซ่วยซ่วย หวางเสี่ยวโก๋และคนอื่นๆ ส่ายหน้าอย่างดูถูก
“อีหมิง วันนี้ใครไล่คุณออกไป เรียกเขามา”หยิ่นเหล่ยพูดอย่างเย็นชา