NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 215 ยังมีทางเลือกอีกทาง

บทที่ 215 ยังมีทางเลือกอีกทาง
“ใช่ ฉันอยากให้นายตาย” หลี่ฝางพูดอย่างตรงไปตรงมา
“เมื่อกี้ นายให้จางกงหมิงโยนฉันลงไป นายอยากให้ฉันตายไม่ใช่เหรอ?” หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ พลางหัวเราะเหอะๆ
มู่เสี่ยวไป๋หน้าซีด มองไปทางหลี่ฝางพลางพูด： “ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”
“มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ เมื่อกี้ที่นายให้จางกงหมิงโยนฉันลงไป นายถามฉันเหรอว่าฉันว่ายน้ำเป็นมั้ย?” หลี่ฝางพูด
หลี่ฝางนำวิธีการของคนอื่น มาใช้กับเขาคนนั้นเอง ไม่ได้ทำเกินไป
หลี่ฝางบีบคอของมู่เสี่ยวไป๋ แล้วกดเขาลงบนสะพาน
เวลานี้ ร่างของมู่เสี่ยวไป๋ สั่นเทาไปทั้งร่าง
มองลงไปในแม่น้ำที่ไหลเฉี่ยว ในหัวของมู่เสี่ยวไป๋ก็หลอนอยู่ครู่ ราวกับยมทูตกำลังกวักมือเรียกเขาอยู่
“แม่นายสิ！”
มู่เสี่ยวไป๋พยายามดิ้นสุดแรง จนหลุดจากหลี่ฝาง
มู่เสี่ยวไป๋อยากให้หลี่ฝางยกโทษ แต่เขาก็ไม่อยากตาย
สะพานสูงขนาดนี้ น้ำลึกขนาดนี้ กระโดดลงไป มีโอกาสรอดที่ไหน?
มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝางอย่างโมโห แล้วพูด： “หลี่ฝาง ฉันถามนายอีกครั้ง สรุปว่านายจะยกโทษให้ฉันมั้ย?”
หลี่ฝางหัวเราะออกมาอย่างจริงจัง โตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นการขอโทษที่ก้าวร้าวเช่นนี้
“ปฏิกิริยานายแบบนี้เหนี่ยนะ อยากให้ฉันยกโทษให้? ฝันไปเถอะ！”
หลี่ฝางพูดอย่างดูถูก： “ตระกูลมู่อะไรกัน ฉันจะบอกนายให้ ในสายตาฉัน ตระกูลมู่ก็งั้นๆ ”
เมื่อก่อนหลี่ฝางกังวลว่า ที่นี่เป็นเมืองเอก ที่พื้นที่ของตระกูลมู่
ไม่ว่าคุณปู่ของตนหลี่เจียเฉิน หรือว่าพ่อของตนหลี่ต๋าคาง ถึงยังไปก็ไปเติบโตในต่างประเทศเป็นเวลานาน
กลับมาในประเทศ ตาคู่ดำนั้น จะไม่สามารถต่อกรกับหัวงูพิษใหญ่อย่างตระกูลมู่ได้
ตอนนี้เห็นที ตัวเองจะคิดมากไป
ดูจากที่มู่เสี่ยวไป๋พยายามขอโทษตน หลี่ฝางก็เข้าใจแล้ว ตระกูลมู่นี่ ต่อหน้าตระกูลของตน แม้แต่ขยะยังเป็นไม่ได้เลย
เห็นได้ชัด มู่เสี่ยวไป๋ยังไม่รู้ถึงจุดนี้
ไม่อย่างนั้น คำขอโทษของเขา คงไม่พูดลวกๆ ไปอย่างนี้
หลี่ฝางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ยกเท้าขึ้นมาเตะไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋ จนทำให้เขาลงไปกองกับพื้น
“เ**ดแม่มึงสิไอ้คุณชาย！” หลังจากที่หลี่ฝางเตะมู่เสี่ยวไป๋แล้ว ก็ตะโกนด่าเสียงดัง
มู่เสี่ยวไป๋นอนอยู่ที่พื้น ไม่ได้ลุกขึ้น： “หลี่ฝาง อย่าให้มันมากไปนะ ฉันไว้หน้านายแล้วนะ ฉันมู่เสี่ยวไป๋ ตั้งแต่เล็กจนโต เคยขอโทษใคร เคยก้มหัวให้ใครมั้ย?”
“นายเป็นคนแรก！” มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างภาคภูมิใจ
หลี่ฝางหัวเราะเหอๆ มองไปที่มู่เสี่ยวไป๋： “ทำไมนายต้องขอโทษฉันด้วยล่ะ? ฉันให้นายมาขอโทษฉันเหรอ?”
คำพูดของหลี่ฝาง เท่ากับการตบหน้าของมู่เสี่ยวไป๋อย่างไม่สงสัย
ราวกับด่ามู่เสี่ยวไป๋ว่าชั่วอย่างนั้น
“ถ้านายกล้า งั้นก็อย่ามาขอโทษฉันสิ” หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าเย็นชา
“อย่ามาสะเออะทำหน้าสูงส่งแบบนี้ นายคิดว่านายเป็นใคร พระเจ้าเหรอ? หรือว่าเจ้าชายห้ะ? ขอโทษฉัน ยังจะบอกว่าไว้หน้าฉัน?”
หลี่ฝางพูด กำปั้นพลางซัดเข้าไป
ขณะนั้น เสือก็วิ่งเข้ามา แล้วพาพวกเข้ามาด้วย
เสือกระชากคอเสื้อของหลี่ฝาง ขณะที่กำลังเตรียมจะลงมือ มู่เสี่ยวไป๋ก็ตะโกนขึ้น： “หยุดนะ！”
“เจ้านาย……”
เสือมองมู่เสี่ยวไป๋อย่างสงสัย
ย้อนกลับไปเมื่อก่อน แค่คนมองหน้ามู่เสี่ยวไป๋ มู่เสี่ยวไป๋ก็ให้เสือไปเก็บอีกฝ่ายแล้ว
ตอนนี้หลี่ฝางลงมือแล้ว……ทำไมถึงให้ตนหยุดล่ะ?
“ให้เขาต่อยเถอะ ให้เขาต่อยฉันแรงๆ สักยก ก็ดีให้เขาได้ระบายอารมณ์” มู่เสี่ยวไป๋ถอนหายใจเฮือกให้ แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้หนทาง
มู่เสี่ยวไป๋รู้ว่าในใจของหลี่ฝางอดกลั้นความโมโหอยู่เต็มอก
อยากให้หลี่ฝางยกโทษให้ตน นั้นก็จำเป็นต้องให้หลี่ฝางระเบิดอารมณ์ออกมาก่อน
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ เมื่อเห็นมู่เสี่ยวไป๋เกรงกลัวตนเองขนาดนี้ ในใจก็ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่
เสียงเพียะดังขึ้น
หลี่ฝางง้างมือขึ้น แล้วตบลงไปที่หน้าของเสืออย่างจัง
เสือโดนตบหน้าสั่นจนงง สีหน้าของเขา ชะงักอยู่ก่อน ต่อมาก็กลายเป็นอาฆาตอย่างรวดเร็ว
เมื่อกี้ในกำมือของหลินชิงชิง เขาก็เสียเปรียบ
ตอนนี้หลี่ฝางก็ตบเขาอีก
เห็นเขาเป็นเสือกระดาษหรือไง?
ทันใดนั้นเสือกำลังจะยัวะ แต่มู่เสี่ยวไป๋ที่อยู่ที่พื้นก็พูดขึ้น： “ไม่อนุญาตให้สวนกลับ ไสหัวไปทางนู้น”
เสือกัดฟันแน่น ไม่รู้ว่าเก็บงำความแค้นไว้ในใจมากมายเพียงไหน
ตั้งแต่ตนได้มาเป็นหัวหน้า เสือเคยได้รับการดูถูกแบบนี้มั้ย?
นอกจากมู่เสี่ยวไป๋ มีใครกล้าตบเขาหน้าสั่นแบบนี้บ้าง！
ไอ้หมอนี้ มีสิทธิ์อะไรกัน?
เสือถามขึ้นอย่างหมดคำพูด： “เจ้านาย ไปกลัวมันทำไม?”
ตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋ยังไม่รู้ฐานะของหลี่ฝาง เขาพูดกับเสือ： “นี่เป็นคำสั่งของปู่ฉัน”
เมื่อได้ยินคำตอบนี้ เสือก็ไม่มีอารมณ์โกรธแล้ว
คุณปู่ของมู่เสี่ยวไป๋ มู่เจิ้งถัง เขาเป็นผู้นำของเมืองเอก
มู่เจิ้งถังถึงกับเอ่ยปากพูด งั้นก็หมายความว่า เบื้องหลังของหลี่ฝาง ต้องไม่ใช่เล่นๆ แน่ๆ
เสือเป็นนักเลงข้างถนนมาหลายปี เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ถึงเรื่องนี้
เขารีบถอยหลังออกไปหลายก้าว ออกห่างจากหลี่ฝาง
หลี่ฝางมองไปทางเสือ แล้วก่นด่า： “ดีนะที่นายใส่เกียร์หมาเร็ว ไม่งั้น พ่อจะซ้ำอีกสักที”
ภาพที่เสือล็อกตัวหลินชิงชิงขึ้นรถไป หลี่ฝางจำมันได้อย่างชัดเจน
ที่ตบไปเสือเมื่อกี้ หลี่ฝางตบแทนหลินชิงชิง
มู่เสี่ยวไป๋ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มองหลี่ฝางพลางพูด： “นายจะต่อยก็ต่อยแล้ว จะด่าก็ด่าแล้ว ตอนนี้นายยกโทษให้ฉันได้แล้วใช่มั้ย?”
“นายพูดอะไร?” หลี่ฝางขมวดคิ้วแล้วถาม
“ฉันพูดว่าต่อยก็ต่อยแล้ว ด่าก็ด่าแล้ว ตอนนี้นายควรจะยกโทษให้ฉันได้แล้วใช่มั้ย?” มู่เสี่ยวไป๋พูดซ้ำอีกครั้ง
หลี่ฝางมือลั่นตบหน้ามู่เสี่ยวไป๋ไปทีนึง： “มานี่ นายพูดใหม่อีกทีสิ ฉันฟังไม่ชัดว่านายพูดว่าอะไร?”
มู่เสี่ยวไป๋กัดฟัน แล้วพูดเสียงดัง： “ฉันพูดว่า นายจะต่อยก็ต่อยแล้ว จะด่าก็ด่าแล้ว ควรจะยกโทษให้ฉันได้แล้วใช่มั้ย?”
หลี่ฝางกำหมัดแน่น แล้วซัดเข้าไปที่หน้าของมู่เสี่ยวไป๋ หนึ่งหมัด
หมัดนี้ หลี่ฝางชกออกไปเต็มแรง
ชกหมัดนี้ออกไป ทำให้ร่างของมู่เสี่ยวไป๋ โดนชกจนเซถอยหลังไปหลายก้าว จนเกือบจะทรุดลงพื้น
“ฉันพูดแล้ว อยากให้ฉันยกโทษให้ นอกจากนายจะกินขี้ หรือไม่ก็กระโดดลงจากสะพานไป” หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ต่อยนายไปยกนึง แล้วจะให้ฉันยกโทษให้ ฉันจะบอกนายให้ ว่าไม่มีทาง” หลี่ฝางพูด
มู่เสี่ยวไป๋จ้องไปที่หลี่ฝาง จ้องอยู่นาน
ตอนที่ขอโทษหลินชิงชิง หลินชิงชิงก็ยกโทษให้เขาทันที
แต่คิดไม่ถึงเมื่อถึงตาหลี่ฝาง มันจะยากกว่าปืนขึ้นฟ้าซะอีก
มู่เสี่ยวไป๋กัดฟันกรอดแล้วพูด： “หลี่ฝาง อย่าให้มันมากไปนะ แค่ขอโทษจะอะไรหนักหนา ฉันไม่ขอโทษแล้ว”
“พอดีเลย ฉันก็ไม่ได้ขาดแคลนคำขอโทษของนาย”
หลี่ฝางพูดจบ ก็หันหลังจากไป ไม่ได้ยืดเยื้อ
หลี่ฝางเดินจากไปง่ายๆ มู่เสี่ยวไป๋ยืนอยู่กับที่ ในใจของเขา ทรมาน และหนักใจมาก
ถ้าไม่ได้รับการให้อภัยจากหลี่ฝาง ตัวเขาก็ไม่มีหน้าไปเจอคุณปู่
หลี่ฝางที่อยู่ตรงหน้ากำลังจะขึ้นรถแล้ว จู่ๆ มู่เสี่ยวไป๋ก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง： “เดี๋ยวก่อน！”
หลี่ฝางทำราวกับไม่ได้ยิน แล้วเดินเข้าไปในรถต่อ
“นายหยุดนะ！” มู่เสี่ยวไป๋ตะโกนขึ้นอีกครั้ง
หลี่ฝางยิ้มเยาะอยู่ในใจ：คิดว่าเขาเป็นใคร เรียกให้หยุดก็ต้องหยุดเหรอ?
ในตอนนั้น มู่เสี่ยวไป๋ก็ลนลาน แล้วพูดกับเสือ： “รีบไปหยุดเขาไว้”
เสือพยักหน้า แล้ววิ่งไปทางหลี่ฝาง
ไม่กี่วินาที เสือก็วิ่งมาถึงตรงหน้าของหลี่ฝาง แล้วขวางทางของเขาไว้
“ถอยไป” หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา
เสือพูดขึ้นอย่างหมดหนทาง： “เจ้านายผมเรียกให้นายหยุดก่อน เขาต้องการขอโทษนายนะ”
เวลานั้น เสือก็มองออกแล้ว คราวนี้ มู่เสี่ยวไป๋จำเป็นต้องได้รับการให้อภัยจากหลี่ฝาง ไม่งั้น ด้านนายท่านมู่ เขาก็คงอธิบายให้ฝั่งนั้นฟังไม่ได้
“แม่งเอ๊ย หลีกไปซ่ะ！” หลี่ฝางไม่คุ้นเคยกับเสือ ใครสนว่าเขาจะเป็นลูกพี่ของแวดวงไหน
ไอ้มู่เสี่ยวไป๋คนนี้ต่อหน้าเขา ก็เหมือนกับหมาขอความเมตตา
ไอ้เสือนี่ ยังจะเป็นอะไรได้
หลี่ฝางเตะอัดท้องเสือไปหนึ่งที ท้องของเสือ ราวกับมาร์ชเมลโล่ ยุบลงไปเลย
“เชี่ย！” หลี่ฝางอยากจะง้างมือต่อยเสือ
แต่ครั้งนี้ เสือก็เตรียมตั้งรับไว้แล้ว เขาคว้าแขนหลี่ฝางเอาไว้ แล้วทำหน้าเข้ม： “ถึงแม้เจ้านายฉันไม่อนุญาตให้ฉันสวนกลับ แต่นายก็อย่ามาทำอะไรไม่เกรงใจกันนะ”
เป็นนักเลง ใบหน้าก็ถือว่าเป็นหน้าตา ตบหน้า ก็เท่ากับชกหน้าเสือ
มู่เสี่ยวไป๋เป็นเจ้านายของเขา ตบเขาสักที ก็คงไม่มากเกินไป
แต่หลี่ฝางก็ตบซ้ำแล้วซ้ำอีก มันทำให้เสือเริ่มจะทนไม่ไหว
ในตอนนั้น มู่เสี่ยวไป๋ก็วิ่งเข้ามา
ไม่รอให้มู่เสี่ยวไป๋เอ่ยปาก หลี่ฝางก็พูดขึ้น： “มู่เสี่ยวไป๋ ที่จริงแล้วนอกจากกินขี้กับกระโดดลงแม่น้ำแล้ว นายยังมีอีกหนึ่งทางเลือก”