NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 186 หลิวเหล่าซานกลัวแล้ว

เห็นการมาถึงของหวงว่างโก๋ ในใจของหลี่ฝาง จุดประกายความหวังขึ้นมาเล็กน้อย
หลิวเหล่าซานหันกลับไปมอง เห็นว่านั่นคือหวงว่างโก๋
บนใบหน้าของหลิวเหล่าซาน มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาทันที แล้วก็ทักทายหวงว่างโก๋ขึ้นมา: “ที่แท้ก็พี่หวงนี่เอง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
ในเวลาปกติ หวงว่างโก๋นั้นเป็นเหมือนกับเทพเจ้ามังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง(ทำตัวลึกลับไม่ค่อยเปิดเผย)
แม้ว่าโรงแรมว่างโก๋จะเป็นธุรกิจของหวงว่างโก๋ แต่โรงแรมนี้ ส่วนใหญ่ผู้จัดการล็อบบี้จะเป็นคนดูแล
เฉลี่ยแล้วทุกเดือน หวงว่างโก๋จะมาแค่สองสามครั้งเท่านั้น
หวงว่างโก๋ยิ้มออกมา มองหลี่ฝางไปครู่หนึ่ง: “เหล่าซาน แก่ขนาดนี้แล้ว ยังจงใจไปหาเรื่องเด็กคนหนึ่งอีกนะ”
สีหน้าของหลิวเหล่าซานอับอายเล็กน้อย อย่างไรเขาก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงอยู่ในวงการ บุคคลอย่างเขา ออกหน้าจัดการกับเด็กคนหนึ่ง เสื่อมเสียศักดิ์ศรีจริงๆนั่นแหละ
ถ้าข่าวแพร่ออกไป ต้องถูกคนในวงการมาเฟียหัวเราะเยาะแน่นอน
“ใครใช้ให้ไอ้หมอนี่ไปล่วงเกินคนล่ะ” หลิวเหล่าซานพูดอธิบายเสียงแห้ง
“ไปล่วงเกินใครเข้าล่ะ?” หวงว่างโก๋ถาม
“พี่หวง เรื่องนี้ผมจะพูดได้เหรอ พูดออกมาไม่ใช่ว่าไปทำลายกฎของตัวเองอย่างนั้นเหรอ?” หลิวเหล่าซานหัวเราะเหอะๆ
เวลานี้ หลิวเหล่าซานพูดกับกวนจื่อว่า: “กวนจื่อ แม่งมึงมัวโอ้เอ้อะไรอยู่ ยังไม่รีบลงมืออีก?”
หลังจากที่กวนจื่อได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนเป็นดุร้ายน่ากลัวขึ้นมาในทันที จับแท่งเหล็กเอาไว้ในมือแน่น
“รอเดี๋ยวก่อน!”
ช่วงเวลาที่กวนจื่อกำลังจะลงมือ หวงว่างโก๋ก็เอ่ยปาก
“พี่หวง นี่คุณหมายความว่าอย่างไร?” สีหน้าของหลิวเหล่าซานดำมืดครู่หนึ่ง
“คุณคงจะไม่ยุ่งเรื่องที่ไม่ควรจะยุ่งหรอกนะ?” หลิวเหล่าซานเหล่ตามองหวงว่างโก๋แวบหนึ่ง สายตาดูเป็นมิตรเล็กน้อย
“พูดตามตรงไม่ปิดบัง เด็กคนนี้ ผมรู้จักอยู่พอดี” หวงว่างโก๋พูด
“ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะเห็นแก่หน้าผม ปล่อยเด็กคนนี้ไปสักครั้ง”
สีหน้าของหลิวเหล่าซาน ขรึมลงไปในทันที
ออกมาเป็นนักเลง ไม่มีอะไรไปมากกว่าการแสวงหาความมั่งคั่ง
ยิ่งไปกว่านั้น หลิวเหล่าซานรับเงินมาแล้วด้วย
ต้องการจะให้หลิวเหล่าซานถอนตัวตอนนี้ เป็นไปได้เหรอ?
“พี่หวง ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้หน้าคุณ เพียงแต่ว่าผมหลิวเหล่าซานมีกฎของตัวเอง ในเมื่อผมรับเงินมาจากผู้ว่าจ้างแล้ว ก็ต้องทำงานให้กับผู้ว่าจ้างให้ดีอยู่แล้ว”
“เพราะคำพูดคำเดียวของคุณ ผมก็ไปทุบป้ายทำลายชื่อของตัวเองคงไม่ได้?” หลิวเหล่าซานพูดเสียงฮึดฮัด
ถ้าหากเป็นตอนก่อนที่หวงว่างโก๋จะล้างมือในอ่างทองคำ(วางมือจากอำนาจ) หลิวเหล่าซานไหนเลยจะกล้าพูดกับหวงว่างโก๋ด้วยน้ำเสียงแบบนี้?
เสียดาย หวงว่างโก๋ล้างมือในอ่างทองคำและ กลายเป็นนักธุรกิจคนหนึ่งแล้ว
ตอนนี้ กับหวงว่างโก๋แล้ว หลิวเหล่าซานมีแต่ความเคารพนับถือ แต่ไม่มีความเกรงกลัวแล้ว
ดังนั้น หลิวเหล่าซานไม่คิดจะไว้หน้านี้กับหวงว่างโก๋
“ป้ายชื่อหลิวเหล่าซานคุณผมรู้ ไม่ใช่การรับเงินคน แล้วจัดการปัญหาให้พวกเขาเหรอ?”
“แต่หลิวเหล่าซาน จัดการปัญหาให้คนอื่น ก็ต้องมีข้อสันนิษฐานของมูลเหตุล่วงหน้า นั่นก็คือไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน” หวงว่างโก๋พูด
คิ้วของหลิวเหล่าซานขมวดแน่นขึ้นอีกครั้ง
คนฉลาดและตื่นตัวอย่างหลิวเหล่าซาน จะฟังความหมายในคำพูดของหวงว่างโก๋ไม่ออกได้อย่างไร
เห็นได้ชัดว่าหวงว่างโก๋กำลังบอกหลิวเหล่าซาน ถ้าหากทำร้ายหลี่ฝางแล้ว จะนำปัญหาบางอย่างมาให้เขา
หลิวเหล่าซานมองไปที่หวงว่างโก๋ พูดว่า: “พี่หวง คุณพูดให้ชัดเจนหน่อยได้ไหม?”
“ผมพูดอย่างได้ชัดเจนมากพอแล้ว”
หวงว่างโก๋พูดจบ ก็หันหลังกลับไป เตรียมตัวกลับโรงแรมของตัวเอง
และในเวลานี้ บนหน้าของหลิวเหล่าซาน เต็มไปด้วยความสับสน
ตกลงจะลงมือ หรือไม่ลงมือดีล่ะ?
หวงว่างโก๋รู้สึกไม่ค่อยวางใจ พูดเตือนขึ้นมาอีกคำ: “ใช่แล้ว หลิวเหล่าซาน รถปอร์เช่คันเมื่อกี้ คุณน่าจะเห็นแล้วใช่ไหม?”
“รถปอร์เช่สีขาวคันนั้น?” หลิวเหล่าซานถามต่อ
“ใช่ นั่นไม่ใช่ปอร์เช่ธรรมดา แต่เป็นปอร์เช่ 918 ลิมิเต็ดอิดิชั่น มูลค่าเฉียดยี่สิบล้าน ทั่วทั้งเมืองเอกก็หาไม่เจอสักคัน”
“เจ้าของรถชื่อถังหยู่ซวน เขากับหลี่ฝางเป็นเพื่อนรักกัน”
หวงว่างโก๋พูดจบ เดินกลับไปยังโรงแรมว่างโก๋ด้วยความรวดเร็ว
ได้ยินคำพูดพวกนี้ สีหน้าของหลิวเหล่าซานเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
รถปอร์เช่ที่มีมูลค่ายี่สิบล้าน?
หลิวเหล่าซานไม่ใช่คนบ้านนอก เขาก็เคยเห็นรถหรูมาไม่น้อย แต่รถสปอร์ตที่มีราคาหลักสิบล้านขึ้น เขาไม่เคยเห็นมาก่อนสักคัน
ความจริง ถึงแม้จะเปิดตาไปมองดูทั้งประเทศ รถสปอร์ตที่มีราคาหลักสิบล้านขึ้น ก็มีให้เห็นไม่มาก
เจ้าของรถสปอร์ตที่มีราคาหลักสิบล้านขึ้น ไม่ใช่เพียงแค่มีเงินธรรมดาๆเท่านั้น ยิ่งเป็นสัญลักษณ์ทางฐานะอย่างหนึ่ง
“ถังหยู่ซวน?”
หลิวเหล่าซานบ่นพึมพำหนึ่งรอบ
ถึงแม้หลิวเหล่าซานไม่รู้ว่าถังหยู่ซวนมีที่มาอย่างไร แต่สามารถขับรถหรูราคายี่สิบล้านได้ แล้วจะดูถูกฐานะได้อย่างไร
“พี่ใหญ่ ยังจะลงมืออยู่ไหม”
กวนจื่อหันกลับมา ถามหลิวเหล่าซาน
หลิวเหล่าซานขมวดคิ้ว คิดทบทวนดู พูดว่า: “กลับไปก่อนค่อยว่ากัน
กวนจื่อพยักหน้า กลับเข้าไปในรถตู้
ในที่สุดหลี่ฝางก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง
กลับเข้าไปในรถ กวนจื่อถามหลิวเหล่าซาน: “พี่สาม ทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนใจล่ะ?”
หลิวเหล่าซานทำหน้ามืดครึ้ม: “ไอ้หวงว่างโก๋บอกว่า เมื่อกี้รถปอร์เช่ที่เพิ่งจากไปคันนั้น มูลค่ายี่สิบล้าน”
“ยี่สิบล้าน!”
สีหน้าท่าทางของกวนจื่อตะลึงงันทันที: “นี่เป็นรถประเภทไหนกัน ราคาตั้งยี่สิบกว่าล้าน ถึงแม้จะทำด้วยทองคำบริสุทธิ์ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีราคาสูงถึงยี่สิบล้าน”
“ไอ้หวงว่างโก๋มันหลอกเราหรือไม่?” กวนจื่อพูดด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“ฉันว่าไม่เหมือน หวงว่างโก๋ไม่ใช่คนที่จะพูดจาส่งเดช และ เดิมทีปอร์เช่ก็เป็นรถหรูอยู่แล้ว รถเบนซ์ G-Class คันนี้ก็เป็นรถหรูเหมือนกัน หลี่ฝางคนหนุ่มคนนี้ ไม่น่าจะใช่คนธรรมดา”
“กวนจื่อ แกไปสืบคนให้ฉันคนหนึ่ง เจ้าของรถปอร์เช่คันนั้นนั่นแหละ เขาชื่อถังหยู่ซวน ลองสืบรถของเจ้าหมอนั่นดู ราคายี่สิบล้านจริงหรือเปล่า สืบดูอีกว่าคนคนนี้มีที่มาอย่างไรกันแน่?”
“ถ้าหากว่ารถของถังหยู่ซวนมีมูลค่ามากขนาดนั้นจริงๆ งั้นงานครั้งนี้ เราก็ไม่สามารถรับเอาไว้ได้แล้ว”
หลิวเหล่าซานไม่ใช่คนโง่ ถ้าหากว่ารถของถังหยู่ซวนมีราคายี่สิบล้านจริง งั้นก็แสดงว่าถังหยู่ซวนก็ต้องเป็นสุดยอดทายาทเศรษฐีคนหนึ่ง
และหลี่ฝางก็เป็นพี่น้องของถังหยู่ซวนอีก
ตีขาของหลี่ฝางหัก ก็เท่ากับล่วงเกินถังหยู่ซวน
ล่วงเกินสุดยอดทายาทเศรษฐีคนหนึ่ง นั่นไม่ใช่เรื่องดีอะไร
สุดยอดทายาทเศรษฐีคนหนึ่ง ต่างก็มีเบื้องหลังที่ใหญ่มาก คนกลุ่มนี้ หลิวเหล่าซานไม่มีปัญญาที่จะล่วงเกินได้เลย
อย่างไรเสียห้องคาสิโนที่หลิวเหล่าซานเปิด เดิมทีก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับการพนันอยู่แล้ว จัดอยู่ในธุรกิจผิดกฎหมาย
ล่วงเกินคนที่มีเบื้องหลัง งั้นห้องคาสิโนของเขา ก็จะมีความเสี่ยงที่จะถูกสั่งปิด
หลิวเหล่าซานไม่อยากเอาห้องคาสิโนของตัวเองเข้าไปเสี่ยง เพราะเงินห้าหมื่นหยวน
กวนจื่อพยักหน้า ชี้ไปที่หลิวเสี่ยวเทาที่อยู่นอกรถแล้วพูดว่า: “พี่สาม เราจะทิ้งเสี่ยวเทาไว้ที่นี่ หรือว่าพาไปด้วย?”
พูดถึงหลิวเสี่ยวเทา สีหน้าของหลิวเหล่าซาน เปลี่ยนเป็นน่าเกลียดยิ่งกว่าเดิม
ในฐานะที่หลิวเสี่ยวเทาเป็นหลานชายของเขา กลับสวมเขาให้กับเขา!
ถ้าไม่ใช่ว่าเขาออกมาซื้อบุหรี่แล้วเห็นกับตาตัวเองว่าเย่นเหนียงกับหลิวเสี่ยวเทาออกมาจากโรงแรมพร้อมกัน หลิวเหล่าซานไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
หลานชายตัวเองคนนี้ ใจกล้าขนาดนี้เลย
“ช่างเถอะ ท้ายที่สุดเขาก็เป็นหลานชายของฉัน ถ้าฉันทิ้งเขาเอาไว้ที่นี่จริงๆ กลับไปฉันจะอธิบายให้พี่ชายฉันอย่างไร?” หลิวเหล่าซานถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วพูดออกมา
เรื่องนี้ ทำให้หลิวเหล่าซานค่อนข้างเสียหน้าอยู่ไม่น้อย
หลิวเหล่าซานด่าออกมาด้วยความโกรธ:“เย่นเหนียงก็ยังมีสันดานหมาชอบกลับไปกินขี้จริงๆ ใครให้เงินเธอ เธอก็ขึ้นเตียงกับคนนั้น”
กวนจื่อแอบหัวเราะในใจ คิดในใจ ก็นั่นน่ะสิ คนในห้องคาสิโน เคยนอนกับเย่นเหนียงมาแล้วมากมาย เพียงแต่ไม่ให้หลิวเหล่าซานรู้เท่านั้นเอง
นักพนันจำนวนมาก เมื่อเล่นพนันได้เงินมา ก็จะถูกเย่นเหนียงเกี่ยวตัวไป
เย่นเหนียงก็มีความสามารถนี้ รูปร่างของเธอ ใบหน้าที่สวยพราวไปด้วยเสน่ห์ ก็คือต้นทุนในการเกี่ยวคนของเธอ
ทุกครั้งที่เธอเห็นลูกค้าชนะพนันได้เงินก้อนโต ก็จะริเริ่มยั่วยวน ถือโอกาสทำเงินก้อนหนึ่ง
เย่นเหนียงอยู่ภายใต้เปลือกตาของหลิวเหล่าซาน ทำเงินได้ไม่น้อย เพียงแต่ว่าหลิวเหล่าซานถูกปิดเอาไว้ในกลอง(ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัว) ไม่รู้อะไรเลยเท่านั้นเอง
หลิวเสี่ยวเทาถูกลากขึ้นรถ ก็ถูกพากลับไปเลย
หลังจากที่คนของหลิวเหล่าซานจากไปจนหมดแล้ว หลี่ฝางถึงจะโยนท่อนเหล็กทิ้งไป
โจวหยางก็ลงมาจากรถ ถอนหายใจโล่งอก: “นับว่าแค่ตื่นตระหนกตกใจกันเท่านั้น”
“หลี่ฝาง ครั้งนี้โชคดีที่ได้เจ้าของโรงแรมว่างโก๋ช่วยเอาไว้ นายเข้าไปขอบคุณเขาหน่อยเถอะ” โจวหยางพูด
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วเดินไปทางโรงแรมว่างโก๋: “ได้ งั้นพวกนายรอฉันที่นี่ครู่หนึ่ง”
หลี่ฝางรู้ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดไม่กี่คำของหวงว่างโก๋ทำให้หลิวเหล่าซานตกใจกลัว เป็นไปได้ว่าขาของตัวเอง คงหักไปแล้ว
คิดถึงตรงนี้ สายตาของหลี่ฝาง แสดงออกถึงเจตนาที่ดุร้ายเล็กน้อย
รอพรุ่งนี้ จะต้องไปหาสวีเถิงเฟยชำระหนี้บัญชีนี้ให้ได้
หวงว่างโก๋ยืนอยู่หน้าประตูโรงแรม มองดูหลี่ฝางเดินเข้ามา เขายิ้มออกมา: “ไม่เป็นไรแล้ว?”
“พี่หวง โชคดีที่มีคุณต้องขอบคุณมากจริงๆ”
หลี่ฝางพยักหน้า พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง: “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผลลัพธ์ที่ตามมาไม่กล้าจินตนาการจริงๆ”