NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 168 การประนีประนอมของหลี่ฝาง

บทที่ 168 การประนีประนอมของหลี่ฝาง
เหยนเสี่ยวน่าฟังจบก็หัวเราะ
“ผู้จัดการ คุณน่าจะรู้จักฉันนะ？”เหยนเสี่ยวน่าถาม
ผู้จัดการล็อบบี้พยักหน้ายิ้ม：“คุณหนูเหยน เครื่องดื่มของโรงแรมว่างโก๋ ต่างจัดซื้อมาจากตระกูลเหยนของคุณ คุณคือลูกหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลเหยน ผมจะไม่รู้จักได้ไง？”
คำนี้พูดไป สีหน้าของเหยนเสี่ยวน่าก็ดูเย่อหยิ่ง
ตระกูลเหยนทำธุรกิจเครื่องดื่ม แล้วยังทำขนาดใหญ่
สีหน้าของหลี่ฝางซีเรียสทันที ในเมื่อผู้จัดการรู้ตัวตนของเหยนเสี่ยวน่า แล้วยังพูดว่า‘คนๆนี้พวกคุณแตะต้องไม่ได้’
หมายความว่าไง？
หมายความว่าตัวตนอีกฝ่าย ใหญ่โตกว่าเหยนเสี่ยวน่าแน่ๆ
เหยนเสี่ยวน่าไม่ได้ตระหนักถึงจุดนี้ ได้แต่อาศัยความสูงส่งของตัวเอง พูดอย่างเยือกเย็น：“ผู้จัดการ ในเมื่อคุณจำฉันได้ งั้นก็เอาห้องวีไอพีนั่นมาให้ดีๆสิ ？”
“คุณหนูเหยน ผมไม่ได้บอกแล้วเหรอ คนที่แย่งห้องวีไอพีของพวกคุณไป ใหญ่โตมาก คุณ ผม ต่างยุ่งด้วยไม่ได้”
นิ่งไปสักพัก ผู้จัดการล็อบบี้จึงเสริม：“อย่าว่าแต่คุณกับผมเลย ถึงจะเป็นบอสของเรา ก็เกรงว่าจะไม่กล้าไปขัดใจด้วย”
“คนอะไรเจ๋งขนาดนี้？”เหยนเสี่ยวน่าขมวดคิ้ว จึงตระหนักได้ถึงความรุนแรงของเรื่อง
ก็แค่ ผู้จัดการล็อบบี้คนนี้ดูไม่รู้จักฉินวี่เฟยอย่างชัดเจน
ไม่อย่างนั้น จะคุยโอ้อวดอย่างไม่ละอายใจได้ไง？
“คุณชายสวี สวีเถิงเฟย”ผู้จัดการล็อบบี้พูดช้าๆ
“เขานี่เอง……”คิ้วของเหยนเสี่ยวน่าขมวดแน่นขึ้น
ถึงธุรกิจเครื่องดื่มบ้านเขาจะรุ่งเรือง แต่มูลค่าแล้ว แต่เทียบกับตระกูลสวีแล้ว ไม่รู้ว่ากี่เท่า
“เห้อ……”เหยนเสี่ยวน่าถอนหายใจ คนๆนี้ เธอไปยุ่งด้วยไม่ได้จริงๆ
“ไม่ใช่แค่คุณชายสวี แล้วก็ยังมีคุณชายหยู หยูถึงน่ะ”ผู้จัดการล็อบบี้พูดอีกครั้ง
ทั้งหมดนี้ เหยนเสี่ยวน่าจึงเข้าใจทันที
ไม่น่าล่ะผู้จัดการล็อบบี้ถึงเอาห้องที่จองไว้ไปให้
สวีเถิงเฟยกับหยูถึง ไปยุ่งกับทั้งสองง่ายๆได้ไง？
อีกอย่าง สองคนนี้ก็มาอยู่ด้วยกันอีก
เหยนเสี่ยวน่าพูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“งั้น……ผู้จัดการ ยังมีห้องส่วนตัวอื่นไหม？”
“อย่าว่าแต่ห้องส่วนตัวเลย แม้แต่โต๊ะอาหาร ก็ยังเต็มไปด้วยคน”ผู้จัดการล็อบบี้ชี้ไปในร้านอาหาร
“คุณดู วันนี้นักเรียนมหาวิทยาลัยมากินเลี้ยงกันไม่น้อยเลย อีกอย่างว่างโก๋ก็ยังเป็นร้านอาหารที่ดีที่สุดในย่านนี้”ผู้จัดการล็อบบี้อธิบาย
ย่านนี้ ถือเป็นเขตสถานศึกษา
มหาวิทยาลัยไม่น้อย ต่างกินเลี้ยงกันที่นี่
แล้ววันที่เปิดเทอมลงทะเบียน ก็เยอะมากๆ
ดังนั้นโรงแรมว่างโก๋ ก็มีคนเต็มทันที
ผู้จัดการล็อบบี้คนนี้มาอธิบายกับเหยนเสี่ยวน่าและหวางเสี่ยวโก๋ได้นานขนาดนี้ ก็ถือว่าไว้หน้าพวกเขาแล้ว
ถ้าเป็นคนอื่น ผู้จัดการล็อบบี้อย่างมากก็ขอโทษ พูดจบ เขาจะไปทำอะไรก็ไป……
เวลานี้ หลี่ฝางยืนขึ้น พูด：“ผู้จัดการ ผมขอถามหน่อย ทำธุรกิจสิ่งสำคัญคืออะไรครับ？”
“แน่นอนว่าคือความซื่อสัตย์”ผู้จัดการล็อบบี้หัวเราะขึ้นมา
“ใช่ ความซื่อสัตย์ แต่ คุณคิดว่าว่างโก๋ของพวกคุณมีไหม？”หลี่ฝางยิ้มเหยียดหยาม
“ห้อง คือหวางเสี่ยวโก๋รูมเมทของผมจองไว้ล่วงหน้า แต่พวกคุณโรงแรมว่างโก๋ไม่บอกเราสักคำ ก็เอาห้องให้คนอื่นไปเลย นี่มันอะไรกันเนี่ย？”หลี่ฝางถามอย่างเย็นชา
“น้องๆ ผมเข้าใจความหมายของคุณ ตอนที่ผมอายุเท่าคุณ ก็โกรธเหมือนกัน”
ผู้จัดการล็อบบี้คนนั้นหัวเราะ：“แต่ ถ้าคุณอยู่ในสังคมนักเลงก็จะรู้ว่า บางคน คือคนที่พวกคุณแหยมด้วยไม่ได้”
“ไม่ว่าจะพูดยังไง เรื่องนี้ เป็นความผิดของพวกเรา ดังนั้นเพื่อแทนคำขอโทษ อีกเดี๋ยว แค่มีโต๊ะว่าง พวกเราจะหาที่นั่งให้พวกคุณทันที อีกอย่าง ค่าใช้จ่ายอาหารคืนนี้ของพวกคุณ พวกเราลดให้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์”ผู้จัดการล็อบบี้พูด：“ท่านว่าแบบนี้ได้ไหม？”
“พวกเราไม่ต้องการลดราคา พวกเราต้องการความยุติธรรม ความเที่ยงธรรม”
หลี่ฝางขมวดคิ้วพูด：“พวกเราต้องไปกินอาหารที่ห้องที่พวกเราจองไว้”
ผู้จัดการล็อบบี้ฟังจบได้แต่หัวเราะ
หวางเสี่ยวโก๋ดึงแขนเสื้อของหลี่ฝาง พูด：“หลี่ฝาง อย่าก่อเรื่องเลยน่า คนที่แย่งห้องเรา ต่างเป็นคนที่พวกเราแตะต้องไม่ได้ทั้งนั้น”
“ใช่ สวีเถิงเฟยกับหยูถึง ล้วนแต่เป็นลูกเศรษฐีที่มีชื่อเสียงของตงไห่เรา”เหยนเสี่ยวน่าก็พูด：“ยั่วยุพวกเขา ก็ไม่สามารถอยู่ที่เมืองเอกได้”
คำนี้พูดออกไป ฉินวี่เฟยยิ้มบางๆอย่างไม่ออกเสียง เธอคิดถึงคืนนั้นที่รีสอร์ต
วันนั้นที่รีสอร์ต หลี่ฝางก็ยังตบหน้ามู่เสี่ยวไป๋
หลี่ฝางนี้ แม้แต่มู่เสี่ยวไป๋ยังกล้าทำร้าย จะกลัวสวีเถิงเฟยกับหยูถึงได้ไง？
เทียบกับมู่เสี่ยวไป๋แล้ว หยูถึงกับสวีเถิงเฟย เป็นแค่อะไร？
“ผมว่าช่างเถอะแถวนี้ก็ไม่ใช่ว่ามีแค่ร้านเดียว”เลี่ยวข่ายรีบพูดเสริมไปด้วย
หลี่ฝางคิดในใจ แบบนี้ก็ช่างมันเลย？
หลี่ฝางโกรธในใจหน่อยๆ แล้วก็รำคาญพวกคนรวยแบบนั้น ประเภทที่ทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ
“มีเงินก็ไม่ต้องอธิบายเหตุผลได้？”หลี่ฝางขมวดคิ้วพูด
ผู้จัดการล็อบบี้คนนั้นหัวเราะ：“น้องชาย มีแค่คนจนเท่านั้นที่จะร้องหาเหตุผล คนรวย ล้วนแต่พูดด้วยอำนาจ”
“อีกอย่าง พวกคุณแค่พูดจองห้อง ไม่ได้จ่ายมัดจำ พวกเราทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีสัญญา ถึงผมจะผิดสัญญาก่อนหน้านี้ก็ตาม คุณก็ทำอะไรผมไม่ได้ใช่ไหมล่ะ？”ผู้จัดการล็อบบี้เล่นลูกไม้อย่างหน้าด้าน
“อีกอย่าง ผมก็ชดเชยให้แล้ว แค่มีที่ว่าง ผมจะรีบจัดให้พวกคุณ นอกจากนี้ ผมยังเสนอโปรโมชั่นลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ให้พวกคุณอีก”
“โปรโมชั่นลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์นี้ ไม่ได้แม้แต่กำไรนะ”
หลี่ฝางหัวเราะ：“คนอย่างพวกคุณนี้ ไม่มีลายลักษณ์อักษร พูดไปก็เปล่าประโยชน์”
“เสี่ยวโก๋ คุณไปเอากระดาษกับปากกามา”หลี่ฝางมองหวางเสี่ยวโก๋แล้วพูด
“หลี่ฝาง คุณจะเอากระดาษกับปากกาทำไม？”หวางเสี่ยวโก๋สงสัยหน่อยๆ
“อย่าก่อกวนสิ ไปเอาก็จบแล้ว”หลี่ฝางพูด
หวางเสี่ยวโก๋วิ่งมาตรงหน้าเคาน์เตอร์ ต้องการกระดาษกับปากกา
หลี่ฝางก็เอาคำพูดของผู้จัดการล็อบบี้เมื่อกี๊ เขียนลงกระดาษทั้งหมด จากนั้นก็ยื่นไป：“รบกวนเซ็นชื่อด้วย”
“โอเค”
ผู้จัดการล็อบบี้ดูไม่ใส่ใจนัก แล้วก็ลงชื่อตัวเองไป
“เหอะเหอะ ผมจะชักดาบได้เหรอ？”ลงชื่อเสร็จ ผู้จัดการล็อบบี้ก็ส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ
เขาคิดในใจ ข้าวมื้อหนึ่งจะจ่ายแค่ไหนเชียว？
จากอำนาจของผู้จัดการล็อบบี้ ลดให้ได้มากแค่สิบเปอร์เซ็นต์
แต่เจอแขกที่สำคัญ แขกพิเศษสุดๆ ผู้จัดการล็อบบี้ลดได้ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ จนห้าสิบเปอร์เซ็นต์เลย
แน่นอน สถานการณ์เช่นนี้ ต้องแจ้งให้เจ้าของร้านทราบก่อน
ถ้าสถานะของลูกค้าใหญ่พอ ให้ฟรีก็ยังได้
เช่นคนอันดับหนึ่งในเมืองเอกมากินข้าว เจ้าของให้เขากินฟรีแน่นอน
แต่คนที่มีธุรกิจร่วมกันอย่างเหยนเสี่ยวน่านี้ อย่างมากก็ได้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์
นับดูแล้ว ผู้จัดการล็อบบี้ยังต้องควักกระเป๋าเงินตัวเอง มีส่วนร่วมด้วย
เวลานี้ มีโต๊ะหนึ่งกินเสร็จแล้วลุกพอดี ผู้จัดการล็อบบี้รีบพูด：“คุณหนูเหยน ท่านรอสักครู่ ผมจะให้พนักงานเก็บโต๊ะ พวกคุณก็จะนั่งได้”
“เถียงอยู่นาน ฉันก็คิดว่าคุณจะจะมีความสามารถแค่ไหน สุดท้ายก็เลือกประนีประนอม？”ผู้หญิงอ้วนกลอกตาใส่หลี่ฝาง พูดอย่างฮึดฮัด
ทัศนคติที่แข็งแกร่งเมื่อกี๊ของหลี่ฝาง ทุกคนต่างคิดว่าเขาจะทำอะไร
ฉินวี่เฟยขมวดคิ้วหน่อยๆ เมื่อกี๊ฉินวี่เฟยเกือบจะตัดสินว่า หลี่ฝางจะต้องเปิดเผยตัวตนของตัวเอง บีบบังคับสวีเถิงเฟยกับหยูถึงให้คืนห้อง
แต่คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางจะไม่ทำแบบนั้น
ฉินวี่เฟยคิดในใจ หรือว่าตัวเองเดาผิด หลี่ฝางไม่ใช่หลานชายคุณท่านหลี่？
ถ้าไม่ใช่ วันนั้นที่รีสอร์ต ทำไมเพื่อหลี่ฝางแล้ว รีสอร์ตจึงไม่ลังเลที่จะเป็นปรปักษ์กับมู่เสี่ยวไป๋？
หลังจากนั่ง พนักงานก็เอาเมนูมาให้
หวางเสี่ยวโก๋เริ่มพูด：“ทุกคนอยากกินอะไร สั่งได้เลย ผมเลี้ยง”
“พอแล้ว เงินของคุณยังไม่มากไปกว่าครึ่งหนึ่งของฉันเลย ฉันเลี้ยงเอง”เหยนเสี่ยวน่าพูด
หวางเสี่ยวโก๋เบะปาก ถ้าเหยนเสี่ยวน่าไม่ใช่พี่สาวฝ่ายแม่เขา เขาโกรธไปนานแล้ว
“พี่ ต่อไปพี่พูดอะไร สนใจเกียรติของผู้ชายหน่อยได้ไหม”หวางเสี่ยวโก๋พูดเสียงทุ้มเบา พูดกับเหยนเสี่ยวน่า
“คุณมันผู้ชายอะไร？คุณก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง คุณเคยมีอะไรกับผู้หญิงยัง？”เหยนเสี่ยวน่ากลอกตาใส่หวางเสี่ยวโก๋ แล้วว่าไป
“วี่เฟยชอบกินปลา ส่งปลาต้มพริกมาตัวหนึ่ง”
“เสี่ยวโก๋กินเผ็ดไม่ได้ สั่งผัดมันฝรั่งให้เขา”
……
เหยนเสี่ยวน่าสั่งมาแปดอย่าง แล้วเอาเมนูให้พวกหลี่ฝาง
“พวกคุณชอบกินอะไร ก็สั่งเลย”
เลี่ยวข่ายพูด：“ผมชอบกินเนื้อ แต่พวกคุณสั่งอาหารที่มีเนื้อมาเยอะแล้ว ผมไม่เอาแล้ว”
หลี่ซ่วยซ่วยก็ส่ายหน้า：“พวกเราแปดคน สั่งอาหารมากมายขนาดนั้น กินหมดไหม？”
“แปดอย่าง เยอะเหรอ？”เหยนเสี่ยวน่าหัวเราะ：“ในเมื่อพวกคุณไม่สั่ง งั้นฉันสั่งอีกสองอย่าง”
เวลานี้ หลี่ฝางก็พูด：“เดี๋ยว ผมยังไม่สั่งเลย”
“ใช่ ลืมคุณไปเลย”เหยนเสี่ยวน่าเอาเมนูให้หลี่ฝาง