NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 140 เซี่ยลู่กรีดข้อมือฆ่าตัวตาย

บทที่140 เซี่ยลู่กรีดข้อมือฆ่าตัวตาย
ในตอนเที่ยง ในลานบ้านของหลี่ฝาง ก็มีคนมารวมตัวกันมากกว่า 200 คน
“หลี่ต๋าคางลูกชายของนายไปเรียนที่วิทยาลัยอะไร?” มีคนเอ่ยถามขึ้น
หลี่ต๋าคางนั่งอยู่ที่ลานบ้านและเอ่ยตอบ “ก็มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ในเมืองเอกนั่น”
“มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่? นั่นคือมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเมืองเองของจังหวัดนี่!” จู่ๆ ครูชราในหมู่บ้านก็หันหน้ามามองหลี่ต๋าคางด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ ได้ยินมาว่าติดอันดับสามของประเทศ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันน่าเชื่อถือหรือเปล่า?” หลี่ต๋าคางเอ่ยเรียบๆ
“ที่แท้ก็เป็นมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่! ไม่น่าล่ะหลี่ต๋าคางนายถึงได้ดีใจขนาดนี้ ถึงขนาดชวนพวกเราในหมู่บ้านมากินข้าว!”
ในฐานะชาวตงไห่ ส่วนใหญ่ล้วนรู้ดีว่าอันดับของมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ เป็นรองก็เพียงมหาวิทยาลัยชิงหวาและมหาวิทยาลัยปักกิ่งเท่านั้น
“เสี่ยวฝางอ่า เด็กคนนี้โดดเด่นจริงๆ!” ผู้อาวุโสต่างยกย่องหลี่ฝาง
หลี่ฝางยิ้ม ไม่กล้าพูดอะไรมาก ท้ายที่สุดแล้วยังไงเขาก็สอบได้คะแนนแค่400 คะแนนเท่านั้น
ในเวลานี้เอง อาหารก็ถูกเสิร์ฟ
ชาวบ้านในหมู่บ้านเริ่มลงมือกินและดื่ม ขณะรับประทานอาหารพวกเขาก็เอ่ยชมไปด้วย
“หลี่ต๋าคางนายรวยไม่เบาเลยนะนี่ โต๊ะงานเลี้ยงแบบนี้ ราคาคงไม่เบา?”
หลี่ต๋าคางยิ้ม “ทุกคนกินได้ก็พอแล้ว”
“ลุง นี่มันปลิงทะเลกับเปาฮื้อ แถมบนโต๊ะยังมีล็อบสเตอร์ตัวใหญ่อยู่อีกตัว โต๊ะนี้ อย่างน้อยๆ ก็มีราคาไม่ต่ำกว่าหลายพันหยวนแน่” ชายหนุ่มคนหนึ่งถามเอ่ยกับหลี่ต๋าคาง
“ราคาหลายพัน? เป็นไปได้ยังไง!” มีคนไม่เชื่อ
“นี่มันคือล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย ราคาแต่ตัวเดียวก็หลายพันไปแล้ว” ชายหนุ่มกล่าว
“หลี่ต๋าคาง โต๊ะงานเลี้ยงนี่โต๊ะหนึ่งราคาหลายพันจริงหรือ?” เมื่อมองอาหารอันอุดมสมบูรณ์บนโต๊ะ คนในหมู่บ้านก็อดไม่ได้ที่จะถาม
“ถามเสี่ยวฝางเถอะ ฉันเองก็ไม่รู้” หลี่ต๋าคางชี้ไปที่ลูกชายของตน “เป็นเขาที่สั่งมา”
หลี่ฝางยิ้มและตอบ “โต๊ะละห้าพัน”
“เสี่ยวฝาง ทั้งหมด5,000 หรือว่าโต๊ะละ5,000 กันแน่ นายพูดให้ชัดเจนสิ”
หลี่ฝางพูดซ้ำ “โต๊ะละ 5,000 หยวน”
“เสี่ยวฝาง นี่นายกำลังโม้ใส่พวกเราอยู่ใช่ไหม โต๊ะละ 5,000 หยวน 20โต๊ะแบบนี้ ทั้งหมดไม่ใช่ หยวนคุณไม่ใช่ต้องมีมากกว่า 100,000 หยวนหรือ?” คนในหมู่บ้านหลายคนไม่เชื่อ
แต่กลับเป็นชายหนุ่มคนนั้นที่เชื่อ เขามองเสี่ยวฝางและถาม “พี่เสี่ยวฝาง รถอยู่ที่ตรงประตูคันนั้นเป็นของคุณหรือ?”
“เป็นของฉัน มีอะไรรึเปล่า?” หลี่ฝางพยักหน้า
สีหน้าของชายหนุ่มแสดงท่าทางตื่นตะลึง “รถคันนั้นไม่ใช่เรียกว่าเบนซ์G-Classหรือไง”
“ใช่” หลี่ฝางพยักหน้าอีกครั้ง
“แม่เจ้า รถคันนั้นฉันจำได้ว่าราคาคันละสองล้านกว่า เป็นของคุณจริงๆ หรือ?” ชายหนุ่มตื่นเต้นจนตะเกียบของตนตกลงที่พื้น
“ใช่ ฉันถูกลอตเตอรี่ได้มาห้าล้าน” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อพูดออกไปแล้ว ทุกคนก็ตะลึงไป
จากนั้น ในลานบ้านก็ระเบิดขึ้นมาทันที มีทั้งคนที่อิจฉา คนที่สงสัย และคนที่ยินดีด้วย
หลี่ฝางรู้สึกว่าถึงเวลาสมควรแล้ว เขาลุกขึ้นยืน และยกผ้าสีดำที่คลุมอยู่ออก
ทันใดนั้น โต๊ะตัวใหญ่ก็เปิดเผยออกมาสู่สายตา
บนโต๊ะมีกล่องจับรางวัลอยู่
“ผู้ใหญ่บ้านคงได้บอกไปตอนประกาศแล้วใช่ไหม วันนี้ยังมีการจับรางวัลผู้โชคดีด้วย รางวัลที่ 1 ก็คือรถซีดาน ฟอร์ดมอนเดโอ มูลค่า 200,000 หยวน! ”
“รถคันนี้จอดอยู่ที่คณะกรรมการหมู่บ้าน ใครได้ไป ผมก็จะให้กุญแจไปกับคนนั้นทันที”
“ส่วนรางวัลที่สองคือเงินรางวัล 50000 หยวน รวมทั้งหมดสองรางวัล”
“รางวัลที่สามคือ โทรศัพท์มือถือไอโฟน มูลค่าประมาณ 1 หมื่นหยวน จำนวน 20 เครื่อง”
“รางวัลที่สี่คือ เครื่องใช้ในบ้าน ทีวี ตู้เย็น เครื่องซักผ้า ทั้งหมดล้วนมี และมันถูกวางไว้ที่ผู้ใหญ่บ้าน ใครจับได้ ก็ไปเอาได้เลย”
“รางวัลที่ห้าคือ 1,000 หยวน ซึ่งถือเป็นรางวัลที่ต่ำที่สุด”
“เอาล่ะ ผมพูดจบแล้ว สรุปก็คือ ในกล่องนี้ไม่มีรางวัลเปล่าๆ” หลี่ฝางกล่าว
ในตอนนั้นเอง ผู้ใหญ่บ้านก็ยืนขึ้น “ของรางวัลล้วนอยู่ที่คณะกรรมการหมู่บ้านของเราจริงๆ อีกเดี๋ยวใครถูกรางวัลก็เอาสลากไปรับของรางวัลที่คณะกรรมการหมู่บ้านกับฉันได้ ส่วนใครที่จับได้เงินสด ก็เอาไปได้เลย”
ผู้ใหญ่บ้านพูดจบ ก็ย้ายกล่องกล่องหนึ่งมาจากบนโต๊ะ ในกล่องเต็มไปด้วยธนบัตร 100 หยวน
เมื่อเห็นธนบัตรเหล่านั้น สายตาของทุกคนก็เบิกกว้าง
จากนั้น คนในหมู่บ้านก็เริ่มปรบมืออย่างตื่นเต้น
ในขณะนี้ ไม่มีใครสงสัยหลี่ฝางอีกต่อไป
นั่นเพราะ แค่เงินสดเพียงอย่างเดียว ก็มากกว่าหนึ่งล้านไปแล้ว
ทุกคนตื่นเต้นอย่างยิ่ง ได้มาทานอาหารฟรี แถมยังได้จับสลากอีก?
อย่างน้อยสุดก็ได้หนึ่ง1000 หยวน? มีคนตั้งมากมายที่ได้ค่าแรงเพียง 2,000 หยวนเท่านั้น!
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีแม่เด็กคนหนึ่งได้รางวัลเงิน 50000 หยวนไป จากนั้นก็รีบออกจากที่นี่ไปอย่างรีบร้อน
ราวกับว่ากำลังกลัวว่าหลี่ฝางจะเสียดาย แล้วขอเงินคืนยังไงอย่างนั้น
แม่เด็กเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็พบกับพ่อของเซี่ยลู่
พ่อของเซี่ยลู่คาบบุหรี่ไว้ในปากและถามอย่างดูถูกอยู่บ้าง “แม่ซานซาน หลี่ต๋าคางเชิญคุณไปกินอาหารอะไรน่ะ?”
“ปลิงทะเล เปาฮื้อ ล็อบสเตอร์….”
แม่เด็กเพิ่งจะเริ่มพูด พ่อของเซี่ยลู่ก็ขัดจังหวะเธอทันที “พอเถอะ อย่ามาโม้กับฉันหน่อยเลย บ้านหลี่ต๋าคางจนขนาดนั้น จะมามีล็อบสเตอร์เปาฮื้ออะไรให้พวกคุณได้ แค่เชิญพวกคุณไปกินเกี๊ยวได้ก็ไม่เลวแล้ว”
แม่เด็กขี้เกียจที่จะโต้เถียงกับพ่อของเซี่ยลู่ เธอรีบเดินจากไปพร้อมเงิน
ในเวลานั้นเอง มีชายชราอีกคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านของหลี่ฝาง
พ่อของเซี่ยลู่หยุดชายชราเอาไว้ และถามคำถามเดียวกัน
คำตอบของชายชราก็แทบจะไม่ต่างกัน ครั้งนี้พ่อของเซี่ยลู่ตะลึงไปบ้างแล้ว “เป็นไปไม่ได้หรอกหน่า? หลี่ต๋าคางเชิญพวกคุณไปกินล็อบสเตอร์เปาฮื้อจริงๆ หรือ?”
“นี่จะเป็นไปได้ยังไงกัน!”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้?” ชายชราถาม
“เสี่ยวฝางสอบเข้ามหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ได้ หลี่ต๋าคางดีใจจะแย่แล้ว ไม่เพียงแต่เชิญทุกคนไปกินล็อบสเตอร์และหอยเป๋าฮื้อเท่านั้น แต่ยังให้พวกเราจับสลากของรางวัลด้วย”
“ดูสิ ฉันได้รางวัลที่ห้ามาหนึ่งพันหยวน” ชายชราโชว์เงินในมือให้พ่อของเซี่ยลู่ดู
พ่อของเซี่ยลู่ยิ้มหึหึ “พอเถอะ อย่าโม้ไปหน่อยเลย หลี่ต๋าคางที่บ้านเป็นยังไง เลี้ยงพวกคุณให้อิ่มได้ก็ไม่เลวแล้ว แต่ยังให้พวกคุณจับฉลากของรางวัลอีกเนี่ยนะ?”
“ยิ่งไปกว่านั้น หลี่ฝางทำคะแนนสอบได้แค่ 400 กว่าคะแนน เขาจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ได้ยังไง?” พ่อของเซี่ยลู่พูดพร้อมกับส่ายหัว
“เรื่องมหาวิทยาลัยฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่เรื่องฐานะครอบครัว ฉันว่าคุณคงยังไม่รู้” ชายชราหัวเราะและเอ่ย “ลูกชายของหลี่ต๋าคาง โชคหล่นทับ เขาถูกลอตเตอรี่ห้าล้านหยวน”
“ดังนั้นไม่เพียงแต่เชิญพวกเราไปกินข้าวเท่านั้น แต่ยังให้พวกเราจับสลากด้วย แม่ซานซานก็ยังได้รางวัลไป 50000หยวน” ชายชรากล่าวด้วยความอิจฉา
“คุณพูดอะไร คุณบอกว่าลูกชายของหลี่ต๋าคางถูกลอตเตอรี่ แถมยังถูกห้าล้าน!” พ่อของเซี่ยลู่ถึงกับอยู่ไม่สุขขึ้นมา
“ใช่ เห็นรถคันนั้นรึเปล่า นั่นเรียกว่า เบนซ์G-Class ลูกชายฉันบอกว่า รถคันนั้นราคามากกว่าสองล้านหยวน” ชายชราเอ่ย
พ่อของเซี่ยลู่มองไปที่เบนซ์G-Class สีหน้าเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้อย่างยิ่ง
“รถคันนั้นเป็นของหลี่ฝางหน้าเหม็นนั่นจริงๆ หรือ?” พ่อของเซี่ยลู่รู้สึกหายใจไม่สะดวกขึ้นมา
“มากกว่าสองล้าน…” พ่อของเซี่ยลู่ทรุดลงไปกับพื้น เกือบจะเป็นลมไป
“พ่อเซี่ยลู่ คุณเป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้ล้มลงไป” ชายชรารีบช่วยพยุงพ่อของเซี่ยลู่ขึ้นจากพื้น
“เดี๋ยวก่อน คุณบอกว่าแม่ซานซานได้รางวัลเป็นเงินสด 50000 หยวน นี่เรื่องจริงหรือ?” แม่ของเซี่ยลู่กลืนน้ำลายและถามอย่างลนลาน
“จริงสิ รางวัลเงิน 50000 หยวนเป็นแค่รางวัลที่สองเท่านั้น ยังมีรางวัลที่หนึ่งอีกด้วย” ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ยังมีรางวัลที่ 1 แล้วรางวัลที่ 1 คืออะไร?” พ่อของเซี่ยลู่พ่อถามอย่างร้อนรน
“รางวัลที่หนึ่งคือรถยนต์ซีดาน มูลค่ากว่า 200,000 หยวน” ชายชราเอ่ย “อ้อใช่ พ่อเซี่ยลู่ ทำไมคุณไม่ไปทานอาหารที่บ้านหลี่ต๋าคางล่ะ”
“รีบไปเถอะ ถึงแม้จะไปกินไม่ทันแล้ว แต่อย่างน้อยก็ยังไปจับฉลากได้ อย่างต่ำๆ ก็ได้ตั้ง 1,000 หยวน “ชายชราพูดแล้วเดินไปบ้านพร้อมกับหัวเราะ
ผ่านไปช้าๆ จำนวนผู้คนที่ออกมาจากบ้านของหลี่ฝางก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
คนส่วนใหญ่ถือเงินอยู่ในมือ บ้างก็มากบ้างก็น้อย อีกทั้งยังมีคนที่ถือโทรศัพท์ไอโฟน
ในขณะนี้ ในที่สุดพ่อของเซี่ยลู่ก็เชื่อแล้วว่ามันเป็นเรื่องจริง
“รางวัลที่ 1 ถูกแย่งไปหรือยัง?” พ่อของเซี่ยลู่หยุดผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้และถาม
“ยัง แต่ว่ารางวัลที่สองเงิน 50000 ถูกเอาไปหมดแล้ว” ชายคนนั้นถอนหายใจและเอ่ย “เฮ้อ โชคของบ้านเราไม่ดี นอกจากภรรยาของฉันที่ได้ตู้เย็นแล้ว ฉันกับลูกชายได้แค่เงิน 1,000 หยวนทั้งคู่”
“ทั้งบ้านล้วนไปจับฉลากได้?” พ่อของเซี่ยลู่เอ่ยถาม
“ใช่ ขอแค่เป็นคนก็ไปจับได้แล้ว แม้กระทั่งเด็กอายุ 3 ขวบก็ยังไปจับได้เลย รางวัลที่สอง เงินสด 50000 หยวนนั่น ก็ถูกเด็กคนหนึ่งจับได้ไป”
ฟังจบ พ่อของเซี่ยลู่ก็รีบพุ่งกลับบ้านไปทันที
“อย่ามัวแต่ดูทีวีเลย พวกเรารีบไปจับสลากที่บ้านหลี่ต๋าคางกันเถอะ”
“อ้อใช่ ลู่ลู่ก็ต้องไปด้วย”
พูดจบ พ่อของเซี่ยลู่ก็ไปเปิดประตู แต่เมื่อเปิดประตูออกมา พ่อของเซี่ยลู่ก็ตะลึงนิ่งไป เซี่ยลู่ที่อยู่ในห้องนอน ตอนนี้กำลังนอนอยู่บนพื้น ในมือถือมีดเอาไว้ข้างหนึ่ง ส่วนข้อมืออีกข้าง กำลังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
กรีดข้อมือ?