NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 126 เปลี่ยนทัศนคติครั้งใหญ่

บทที่126 เปลี่ยนทัศนคติครั้งใหญ่
ทั้งตงไห่ รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลี่ต๋าคาง ที่จริงไม่เยอะ นอกจากเจ้าพวกนั้นที่ผับแล้ว ก็เหลือแค่หม่าเทียนกับสวีจื่อโห้
พ่อของเฉินเสี้ยวอึ้งไปอยู่นาน ชี้ไปที่หลี่ต๋าคาง： “เหล่าหม่า ล้อเล่นกันเหรอ ชายหนุ่มคนนี้จะเป็นเจ้านายผมได้ไง？”
“เจ้านายผมเป็นเศรษฐีลึกลับที่มาจากต่างประเทศ ลงทุนกว่าหลายหมื่นล้าน มูลค่ามากกว่าแสนล้าน”
พ่อของเฉินเสี้ยวจะเชื่อที่ไหนกัน เขาเบะปาก พูดขำๆ ： “คุณดูการแต่งตัวนั้นสิ อย่างมากก็ชุดพวกชาวนา”
“ปัญญาอ่อน！”
หม่าเทียนจ้องเขาเขม็ง： “คุณคิดว่าผมกำลังล้อคุณเล่นเหรอ？”
“เราสองคนรู้จักกันมาตั้งนาน ผมจะล้อเล่นกับคุณเมื่อไหร่ล่ะ？” หม่าเทียนหมดคำพูดหน่อยๆ
พ่อของเฉินเสี้ยวมองสีหน้าหม่าเทียนผิดปกติ ก็เริ่มตื่นตระหนก
พ่อของเฉินเสี้ยวตกใจ รีบถาม： “งั้นผมต้องทำไงกับเรื่องนี้？”
“ยังจะทำอะไรอีกล่ะ ขอโทษไง” หม่าเทียนถอนหายใจ พูด： “ไป ผมไปกับคุณ”
ทั้งสองมาตรงหน้าหลี่ต๋าคางด้วยกัน
ไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ หม่าเทียนก็พูด： “เดี๋ยวก่อน”
“ทำไม？” พ่อของเฉินเสี้ยวถามตาม
“หลี่ต๋าคางเอาแต่ปกปิดตัวตนว่าตัวเองเป็นเศรษฐีลึกลับ” หม่าเทียนพูด： “เราจะเปิดเผยเขาไม่ได้”
“ไม่งั้นเราเอาแบบนี้ไหม หาร้านชา ผมจะขอโทษเขาส่วนตัว？” พ่อของเฉินเสี้ยวลองถาม
หม่าเทียนพยักหน้า คิดว่ามันเป็นไปได้
ทั้งสองเพิ่งมาถึงสนามกีฬา เฉินเสี้ยววิ่งเข้ามา พูดกับหม่าเทียน： “คุณลุงหม่า ดูหัวผมสิ ถูกเด็กคนนั้นทุบใส่จนสมองกระทบกระเทือน คุณต้องรับผิดชอบให้ผม”
พูดไป เฉินเสี้ยวก็ชี้ที่หลี่ฝาง
พูดจบ เฉินเสี้ยวก็ชี้ไปที่หลี่ต๋าคางอีกครั้ง： “อีกอย่าง นั่นเป็นพ่อเขา แขนของพ่อผม ถูกเขาหักหมด คุณลุงหม่า นี่มันไม่ใช่บาดเจ็บเล็กน้อยแล้วนะ？”
เฉินเสี้ยว แค่ตัดสินว่าบาดเจ็บเล็กน้อย ก็ตัดสินได้
เฉินเสี้ยวมองหลี่ฝางแวบหนึ่ง คิดในใจ รอพ่อคุณถูกตัดสินก่อน ดูสิว่าคุณจะว่าไง？
หม่าเทียนทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ตอบสนองสักนิด
“คุณลุงหม่า คุณลุงหม่า” เฉินเสี้ยวเรียกหม่าเทียนสอวรอบ คิดว่าหม่าเทียนหูหนวก
“หุบปาก ไอ้หมอนี่！” จู่ๆ พ่อของเฉินเสี้ยวก็พูดออกมา ดุลูกชายตัวเองไปทีหนึ่ง
พ่อของเฉินเสี้ยวแทบอยากตบเฉินเสี้ยวสักฉาด ครั้งนี้เขาซวยหนักแล้ว
ไม่ง่ายที่หม่าเทียนจะให้คอนเนคชั่นเขาเลย ให้เขาได้รับงานดีๆ แต่แค่ปัญหานี้ ทำให้งานนี้ล้มเหลวได้ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์
ถ้าล้มเหลวล่ะก็ เท่ากับว่าเสียไปสี่ห้าล้านโดยเปล่าประโยชน์เลย！
สี่ถึงห้าล้านเชียว พ่อของเฉินเสี้ยวไม่ร้อนใจได้หรือไง？
“พ่อ จะให้ผมหุบปากทำไม ผมไม่ได้พูดผิดนี่ พ่อไม่ได้บอกเหรอ รอคุณลุงหม่ามา ก็ค่อยให้คุณลุงหม่าจับพวกเขาสองพ่อลูกไป” เฉินเสี้ยวพูดอย่างที่ควรจะเป็น
หม่าเทียนส่งสายตาใส่เฉินเสี้ยว คิดในใจ：พ่อคุณทูนหัวเอ๊ย หยุดพูดได้ไหม！
เฉินเสี้ยวเข้าใจความหมายของหม่าเทียนที่ไหนกัน เขามองหม่าเทียนอย่างสงสัย： “คุณลุงหม่า ตาของคุณเป็นอะไรไป หรือว่าทรายเข้า？”
“ผมเป่าให้ไหมครับ？” เฉินเสี้ยวถามอย่างเป็นห่วง
หม่าเทียนหมดคำพูดโดยทันที
หลี่เสี่ยวเสี่ยวจำหม่าเทียนได้ เธอตบไหล่หลี่ฝาง： “หลี่ฝาง คุณก็รู้จักคนนี้ไม่ใช่เหรอ？”
หลี่ฝางพยักหน้า ไม่พูดอะไร
รอดูฉากเด็ดๆ
ดูว่าสรุปแล้วหม่าเทียนจะช่วยใคร
ที่จริงตอนนี้ หลี่ฝางก็ไม่แน่ใจ ยังไงหม่าเทียนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวตัวเอง ก็แค่พ่อตัวเองค่อนข้างรวย ลงทุนให้ตงไห่กว่าหลายหมื่นล้านเท่านั้นแหละ
เวลานี้หลี่ต๋าคางเดินไปตรงหน้าหม่าเทียน： “หัวหน้าหม่า คุณมาจับผมเหรอ？”
หลี่ต๋าคางเป็นถึงเทพเจ้าผู้มั่งคั่งของตงไห่
รีสอร์ตบวกกับสวนสนุกก็ลงทุนไปกว่าหมื่นล้าน
อีกอย่าง หลี่ต๋าคางยังลงทุนต่อเนื่อง สร้างโรงเรียน โรงพยาบาล ห้างขนาดใหญ่ให้ตงไห่
ถ้าจับเขาจริง งั้นสวีจื่อโห้จะไม่บ้าเลยเหรอ？
ถ้าหลี่ต๋าคางฆ่าคนจริงๆ หม่าเทียนไม่ปล่อยเขาแน่
แต่แค่ทะเลาะกัน จับเขาไป งั้นถ้าสวีจื่อโห้ตำหนิ เขารับไม่ไหวแน่
แบบนั้น ตัวเองก็กลายเป็นคนผิดของตงไห่
“พี่หลี่ ดูท่านพูดสิ ถ้าผมจะมาจับท่าน จะมาเองเหรอ？” หม่าเทียนหัวเราะ รีบพูด： “อีกอย่าง ท่านก็ไม่ได้ทำผิด ผมจะจับคุณทำไม”
“คุณลุงหม่า ใครว่าเขาไม่ทำผิดล่ะ แขนของพ่อผมถูกเขาหักแล้ว” เฉินเสี้ยวรีบพูด
สีหน้าหม่าเทียนหม่นลงอีกครั้ง
“ลูกชาย อย่างพูดเหลวไหล แขนของพ่อยังดีอยู่ หักที่ไหนกัน！” พ่อของเฉินเสี้ยวปฏิเสธทันที
“พ่อไม่ได้เพิ่งบอกเหรอ แขนนี้ยกไม่ขึ้นน่ะ” เฉินเสี้ยวพูดไป ก็แตะแขนพ่อตัวเองไป
พ่อของเฉินเสี้ยวเจ็บจนสูดลมหายใจ
“พ่อ แขนพ่อหักชัดๆ ！” เฉินเสี้ยวพูด
พ่อของเฉินเสี้ยวทนความเจ็บไว้แล้วพูด： “ถึงจะหัก ก็เป็นเพราะพ่อเองที่ไม่ระวังเลยล้ม ไม่เกี่ยวกับเขา”
“ลูกชาย พวกเราจะปรักปรำคนดีๆ ไม่ได้นะ” พ่อของเฉินเสี้ยวรีบพูด
“เขาเป็นคนดียังไง ดูสิพ่อถูกเขาหักแขนชัดๆ” เฉินเสี้ยวมองหลี่ต๋าคางอย่างดูถูก
เวลานี้ เฉินเสี้ยวจึงรู้สึกผิดปกติ
“พ่อ พ่อเป็นอะไรกันแน่เนี่ย！” มองพ่อตัวเอง เฉินเสี้ยวถามอย่างไม่เข้าใจ： “แขนพ่อนี้ ถูกเขาหักชัดๆ ทำไมบอกว่าตัวเองล้มได้ล่ะ！”
“พ่อเข้าข้างเขาทำไม” เฉินเสี้ยวพูดอย่างโกรธๆ
“ใช่ ลูกชายคุณพูดถูก แขนของคุณนี้ ถูกผมหักจริงๆ” หลี่ต๋าคางยอมรับอย่างใจกว้าง
หลี่ต๋าคางกลับอยากเห็นว่า หม่าเทียนกล้าจับเขาไหม
หม่าเทียนลำบากใจหน่อยๆ หลี่ต๋าคางเป็นห่าอะไรกันแน่？
“เหล่าหม่า เรื่องนี้พวกเราเคลียร์แล้ว เคลียร์กันแล้ว” ดีที่พ่อของเฉินเสี้ยวพูดเอง
“เมื่อกี๊พวกเราเล่นกันเฉยๆ ไม่ระวังแขนเลยหัก” พ่อของเฉินเสี้ยวรีบไกล่เกลี่ย
หลิวเฉียวเฉียวมองออกว่าผิดปกติ พูดที่ข้างหูหลี่ฝาง： “หลี่ฝาง เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันเห็นว่าพวกเขากลัวพ่อคุณล่ะ！”
“เมื่อกี๊พ่อของเฉินเสี้ยวไม่ใช่แบบนี้นี่ ทำไมแค่พริบตาเดียว ทัศนคติของเขาก็เปลี่ยนไปเลย” หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็พูดตาม
เซี่ยลู่มองหลี่ฝางอย่างสงสัย คิดว่าเรื่องนี้แปลกๆ
“หลี่ฝาง คุณเกี่ยวข้องอะไรกับหัวหน้าหม่า？” หลี่เสี่ยวเสี่ยวถาม
“ไม่นี่ ก็แค่รู้จักกันงั้นๆ” หลี่ฝางพูดไปงั้นๆ
“มองดูแล้วหัวหน้าหม่ากลัวพ่อคุณมากฉันกล้าพูดเลยว่า วันนี้พ่อคุณไม่เป็นไรแน่” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด
คนโง่ยังดูออก หัวหน้าหม่าตั้งใจที่จะปล่อยหลี่ต๋าคาง
พ่อของเฉินเสี้ยวก็ไม่กล้าให้หลี่ต๋าคางรับผิดชอบ
แต่เฉินเสี้ยวคนเดียวที่โง่ จุดนี้ยังมองไม่ออก
“พ่อ พ่อทำอะไรเนี่ย เขายอมรับแล้ว ทำไมพ่อไม่ให้เขารับผิดชอบตามกฎหมาย อีกอย่างหัวของผมพูดตีจนสมองกระทบกระเทือน พ่อก็ช่างมัน？” เฉินเสี้ยวมองพ่อตัวเองด้วยความโกรธจัด
“ลูกสมควรดีแล้ว！”
พ่อของเฉินเสี้ยวมองลูกชายตัวเอง พูดเสียงคม： “พ่อถามลูก ลูกลงมือก่อนใช่ไหม？”
เฉินเสี้ยวตะลึงไป พ่อของตัวเองเป็นอะไรไป ทำไมถึงเห็นขี้ดีกว่าไส้ ช่วยคนอื่นพูด！
“พ่อไม่ให้คุณลุงหม่าของลูกจับลูกไป ก็ดีแล้ว” พ่อของเฉินเสี้ยวจ้องลูกชายตัวเองเขม็ง： “ลูกรีบหุบปาก ไม่ต้องพูดสักคำ รู้ไหม？”
“พูดมากอีก เงินสักหยวนก็จะไม่ให้ลูกอีกแล้ว” พ่อของเฉินเสี้ยวพูดอย่าวเยือกเย็น
เฉินเสี้ยวตกใจจนไม่กล้าพูด แค่เขาไม่เข้าใจ พ่อตัวเองเป็นอะไรไป ถูกคำพูดอีกฝ่ายหว่านล้อม？
“พี่หลี่ พวกเราไม่ทะเลาะกันก็คงไม่รู้จักกัน งั้นเราหาที่ไปดื่มชา กินติ่มซำสักหน่อยไหม？” พ่อของเฉินเสี้ยวถามอย่างเคารพ
หลี่ต๋าคางหัวเราะ รู้ว่าหม่าเทียนจะต้องเอาตัวตนของตัวเองบอกพ่อของเฉินเสี้ยวแล้ว ไม่งั้นพ่อของเฉินเสี้ยวคงไม่มีท่าทีแบบนี้
“จำเป็นด้วยเหรอ？” หลี่ต๋าคางพูดอย่างเหยียดหยาม
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมไปก่อนนะ” หลี่ต๋าคางพูด
เวลานี้หม่าเทียนพูดเบาๆ ： “พี่หลี่ ที่จริงเพื่อนคนนั้นที่ผมแนะนำคุณไปเมื่อหลายวันก่อน ก็คือเขานั่นเอง”
หลี่ต๋าคางขมวดคิ้ว： “เขาที่อยากรับงานผม？”
หม่าเทียนพยักหน้า พูด： “ใช่ เขานั่นเอง งั้นพวกเราไปกินข้าวด้วยกันไหม คลายความเข้าใจผิดนี้กัน？”
หลี่ต๋าคางพูดทันที： “ช่างเถอะ งานนั่นผมให้คนอื่นดีกว่า เหล่าหม่า ผู้ชายคนนี้ที่คุณแนะนำให้ผม ไม่น่าเชื่อถือเลย”