NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 97 ผมมีเงิน

บทที่97 ผมมีเงิน
ทุกคนต่างตะลึง กลุ่มคนพวกนี้มองกันไปมองกันมา ไม่กล้าลงมือ หั่นจริงหรือว่าไม่ต้องหั่น
พวกเขาติดตามลูกพี่หลินมาหลายปี ต่างรู้จักยิงจื่อภรรยาของจางกงหมิง ยิงจื่อยังอยู่ในมือฝ่ายตรงข้าม ถ้าลงมือ งั้นยิงจื่อก็ต้องตาย
“ลูกพี่ใหญ่ หั่นแล้วจริงๆ ？” มีเพื่อนคนหนึ่งถามอย่างไม่แน่ใจ
“เหลวไหล ไอ้ระยำนี่จะเอาสิบล้าน ไม่หั่นเขาจะเกิดอะไรขึ้น？สิบล้านนะ ผมจะมีสิบล้านให้เขาได้ไง！” ลูกพี่หลินพูดอย่างหมดคำพูดสุดๆ
“ผมบอกว่า หลานชายผมหลอกเงินคุณไปเท่าไหร่ คุณก็จะเอากับผมสิบล้าน เห็นผมเป็นธนาคารเหรอ？” ลูกพี่หลินถามไอ้หน้าหนวด
“ลูกพี่ใหญ่ ผมได้ยินว่าพี่หมิงติดพวกเขาแค่สองล้าน” ไม่ทันรอไอ้หน้าหนวดตอบ ลูกน้องของลูกพี่หลินก็พูด
“สองล้าน？” ลูกพี่หลินแปลกใจหน่อยๆ ยังไงเงินพนันสองล้านนี้ ก็ไม่เห็นมากนักที่ตงไห่
อีกอย่างการพนันแบบนี้ ถูกคนลงมือง่ายขนาดนั้นเชียว？
“ดูคุณก็เป็นคนเจ้าเล่ห์มาน่าจะหลายปีแล้ว จะถูกหลานชายผมหลอกเอาเงินไปได้ไง หลานชายผมอยู่กับผมมานานหลายปี ไม่เคยได้ยินว่าเขาหลอกใคร” ลูกพี่หลินถามแปลกใจเล็กน้อย
“จางกงหมิงไม่มีความสามารถนี้ แต่เขามี” ไอ้หน้าหนวดชี้คนที่อยู่ตรงพื้น เวลานี้คนคนนี้ใกล้ตายแล้ว
“ลูกพี่ใหญ่ เขาชื่อป่าจือ เป็นนักต้มตุ๋นอายุน้อยถิ่นเรา” คนของลูกพี่หลินจำคนที่พื้นคนนั้นได้
“กล้าหลอกไปสองล้าน จะเป็นนักต้มตุ๋นอายุน้อยได้อย่างไร” ลูกพี่หลินส่ายหน้า
“พวกเราหาเงินมาจากสังคมมืด เงินที่ได้ล้วนมาจากเลือดที่ปลายมีด หาเงินได้มาก ก็ใช้มาก คุณให้เราเอามาสิบล้าน กำลังทำให้เราลำบากใจชัดๆ” ลูกพี่หลินมองไอ้หน้าหนวด พูด： “แบบนี้ดีกว่า ผมจะเอาคืนคุณสองล้านจำนวนเดิม จากนั้นก็ปล่อยคุณไป ว่าไง”
“สิบล้าน น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างยืนหยัด
“แม่ง！” ลูกพี่หลินกัดฟันแน่น มองยิงจื่อ พูด： “ยิงจื่อ ลุงเอาเงินมากขนาดนั้นไม่ได้ ขอโทษนะ”
“หั่นให้หมดเลยเถอะ อย่าเหลือแม้แต่คนเดียว” สีหน้าของลูกพี่หลินหม่นลงสุดๆ
หลังจากเขาเป็นลูกพี่ใหญ่ของเขตเมืองตะวันตก ก็ไม่เคยโหดขนาดนั้น แม้กระทั่งชีวิตคนต่างก็ไม่เคยแตะต้องมาก่อน
แต่ครั้งนี้ เขากลับต้องฆ่ายกใหญ่
ลูกพี่หลินถอยหลังไป จุดบุหรี่ให้ตัวเองอีกครั้ง สายตาของเขาจ้องไอ้หน้าหนวด ไอ้หน้าหนวดก็กำลังจ้องเขา
“มีด！” ไอ้หน้าหนวดพูด รับมีดอีโต้มาจากมือของลูกน้องตัวเอง
ตอนที่คนของลูกพี่หลินจะลุยเข้ามา จางกงหมิงก็ลุยเข้าไปเหมือนคนบ้า
เขาส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต โบกมือ ในปากร้องออกมาอย่างติดอ่าง： “อ……อย่า……”
“จางกงหมิง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ！”
“ผมเสียภรรยาของหลานชายแล้ว แต่ไม่อยากให้หลานชายเสียไปอีก！” ลูกพี่หลินปล่อยควันออก เรียกจางกงหมิงอย่างเย็นชา
จางกงหมิงส่ายหน้า หากระดาษกับปากกา พูด： “ผมจะระดมเงินเอง”
“ไอ้เด็กนี่ นั่นมันสิบล้าน！” ลูกพี่หลินพูด： “พวกเราจะเอาสิบล้านมาจากไหน！”
“ผมคิดหาทาง” จางกงหมิงใช้กระดาษกับปากกาเขียน
“ให้เวลาผมหน่อย” จากนั้น จางกงหมิงเขียนเสร็จ ก็เอาให้ไอ้หน้าหนวดดู
ไอ้หน้าหนวดพูด： “ช้าที่สุดก่อนเที่ยงคืน ผมต้องเห็นเงินสดสิบล้าน”
“อีกอย่าง ช่วงนี้ ผมไม่อยากเห็นมีคนเข้ามาที่ร้านชาอีก” ไอ้หน้าหนวดพูด： “ไม่อย่างนั้น พวกเราก็จะตายไปด้วยกัน”
“ลูกพี่หลิน ผมจะบอกให้ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีต่างไม่ใช่คนกินเจ อยากหั่นพวกเรา พวกเราก็เป็นแพะรับบาปได้หลายคน” ไอ้หน้าหนวดพูดยิ้มๆ อย่างเย็นชา
“ก็ไม่ใช่แค่เล่นกับชีวิตเหรอไง？คุณ ผม ต่างเคยเล่น”
ลูกพี่หลินหรี่ตามองไอ้หน้าหนวด： “ทำไมผมรู้สึกคุ้นคุณจัง”
“ลูกพี่หลินจะต้องจำผิดคนแน่ๆ ผมไม่ใช่คนตงไห่”
“คุณไม่ใช่คนตงไห่ แต่รู้ว่าผมคือลูกพี่หลิน รู้ความสัมพันธ์ของผมกับจางกงหมิง รู้ว่าจางกงหมิงกลัวภรรยา คุณรู้ตั้งเยอะ ไม่ใช่ว่าทั้งหมดนี้คงไม่ได้ถามมาหรอกนะ？”
“แค่ผู้หญิงคนเดียว คุณก็กล้าเอาสิบล้าน คุณเล็งหลานชายผมมานานแล้ว ถูกไหม？” ลูกพี่หลินถามสอบสวน
“อีกอย่าง ทำไมคุณจะต้องทำมือหลานชายผมพิการด้วย พวกเราต่างเป็นนักเลง แต่ไหนแต่ไรมาก็ต้องการเงิน” ลูกพี่หลินรู้สึกแปลกๆ
“ผมบอกแล้วไง นี่คือกฎของผม ผมเป็นนักการพนัน ไม่ชอบคนที่หลอกผมบนโต๊ะการพนันที่สุด ถ้าจางกงหมิงพึ่งโชคชนะผม ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด สองล้านนั่นจะเสียก็เสียไป”
ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างไม่แคร์： “นักการพนันเหรอ ก็ควรยอมที่จะเดิมพันสิ”
“แต่หลานชายคุณมาเล่นแง่ ร่วมมือนักต้มตุ๋นมาหลอกเงินผม” ไอ้หน้าหนวดมองจางกงหมิงอย่างเย็นชา： “พฤติกรรมนี้ ผมกลืนไม่ลง”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ผมจะไประดมเงินเอง”
จางกงหมิงตัดบทคำพูดเขา จากนั้นก็เข้ามาดันคนทีละคน ดันคนของลูกพี่หลินทั้งหมดออกไป
ดันออกไปจากร้านชาเสร็จ จางกงหมิงมองไอ้หน้าหนวด ด้วยใบหน้าอ้อนวอน： “อย่าทำร้ายภรรยาผม ผมจะเอาเงินให้คุณ”
“วางใจเถอะ ก่อนเที่ยงคืน ผมจะไม่แตะต้องภรรยาคุณแม้แต่เส้นผม”
“แต่ถ้าช้าไปแม้แต่วินาทีเดียว ผมก็จะตัดนิ้วของภรรยาคุณ” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างเย็นชา
จางกงหมิงรีบพยักหน้า ออกไปจากร้านชา
ออกมาจากร้านชา จางกงหมิงก็ถูกลูกพี่หลินขวางไว้
ลูกพี่หลินมองจางกงหมิงที่ใจร้อนเหมือนไฟ ถอนหายใจยาวๆ ： “หมิงหมิง ลุงเห็นคุณตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยเห็นคุณมีด้านที่น่าอับอายเช่นนี้มาก่อน”
“ลุงมีเงินสดไม่เท่าไหร่ ส่วนมากก็เป็นบ้านกับรถจำนวนหนึ่ง”
ลูกพี่หลินหยิบบัตรใบหนึ่งของตัวเองออกมา： “ในบัตรนี้มีมากกว่าสองล้าน เดี๋ยวลุงให้คนมากดให้คุณไป”
จางกงหมิงกอดลูกพี่หลิน จากนั้นก็มองกลุ่มคนรอบๆ เขียนสองคำบนกระดาษ：ยืมเงิน
กลุ่มเพื่อนนี้ทยอยเริ่มให้จางกงหมิงยืมเงิน ประมาณครึ่งชั่วโมงถัดมา จางกงหมิงยืมเงินได้หลายล้านจากพวกกลุ่มเพื่อนๆ
จางกงหมิงเขียนไปบนกระดาษอีกครั้ง：ผมจะต้องคืนพวกคุณแน่ๆ
อยู่ๆ จางกงหมิงก็ยืมเงินมากมายขนาดนั้น ใครจะคิดว่าเขาจะคืนได้ล่ะ？
ถึงจะเป็นลูกพี่หลิน เงินที่ทั้งชีวิตนี้เก็บได้ ก็ไม่ใช่ว่าแค่นั้นหรอกเหรอ？
แน่นอน รวมอสังหาริมทรัพย์กับอุตสาหกรรมของลูกพี่หลินด้วยกันแล้ว ต้องเกินสิบล้านขึ้น แต่เงินสดที่เอาออกมาได้ กลับน้อยมาก
บอกว่า ตงไห่เป็นแค่เมืองระดับสามเท่านั้น ไม่มีอะไรให้น่าหาทำเลี้ยงชีพ
ทั้งวันจางกงหมิง ต่างเริ่มหาเงินไปทั่ว เขาไม่หยุดส่งข้อความขอยืมเงิน แต่พอคนอื่นโทรหา ก็รับไม่ได้ จนหลายๆ คนคิดว่าเขาน่าจะหลอกลวง
ส่วนหลินชิงชิงเพิ่งถึง ก็มองเห็นจางกงหมิงที่น่าละอาย
หลินชิงชิงวิ่งมาตรงหน้าจางกงหมิง： “พี่ ซ้อไม่เป็นไรใช่ไหม”
จางกงหมิงพูดไม่ออก ชี้ไปที่คอตัวเอง
“พี่ คอพี่เป็นไงบ้าง？” สีหน้าของหลินชิงชิงเปลี่ยน รู้สึกได้ว่าไม่ดี
จางกงหมิงหยิบโทรศัพท์ออกมา พิมพ์บนโทรศัพท์ เอาทุกอย่างที่เกิดขึ้นบอกหลินชิงชิง
พอหลินชิงชิงรู้ จึงถามจางกงหมิง： “พี่ ตอนนี้ยังขาดเงินเท่าไหร่？”
“ห้าล้านแปด” จางกงหมิงนับ จึงพูด
“โอเค พี่ เงินที่เหลือฉันจัดการเอง เดี๋ยวฉันหาวิธีให้พี่” หลินชิงชิงพูด
จางกงหมิงส่ายหน้า มองหลินชิงชิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ พิมพ์ไปถาม：คุณมีวิธี？
หลินชิงชิงลังเลเล็กน้อย จึงพูด： “ฉันไปขอยืมเงินมู่เสี่ยวไป๋ได้ ฉันว่าเขาน่าจะให้ฉันยืมได้”
หลินชิงชิงไม่ชอบมู่เสี่ยวไป๋ที่สุด แต่ในตอนนี้ เธอได้แต่พูดแบบนี้กับมู่เสี่ยวไป๋ ยังไงในสายตาของหลินชิงชิง มู่เสี่ยวไป๋ก็เอาเงินมาขนาดนั้นได้
และตอนนี้ หลี่ฝางที่อยู่ในโรงพยาบาลก็ได้รับข้อความยืมเงิน
“เกิดอะไรขึ้น โทรศัพท์ของพี่หมิงถูกคนขโมยหรือเปล่า ทำไมส่งข้อความขอยืมเงินให้ผม？” หลี่ฝางตะลึงหน่อยๆ พูด： “ผมโทรถามละกัน”
หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด： “ฉันก็ได้ด้วย”
ถังหยู่ซวนแสดงให้เห็นว่าได้รับข้อความเช่นกัน
โทรศัพท์ของจางกงหมิงโทรติดแล้ว แต่เสียงที่พูดออกมาคือหลินชิงชิง
“พี่หมิง เป็นพี่เองหรือเปล่า？” หลี่ฝางถาม： “พี่จะใช้เท่าไหร่ล่ะ”
“ฉันเอง เสี่ยวฝาง” หลินชิงชิงพูด： “ตอนนี้พี่ฉันไม่สะดวกพูด”
“พี่หมิงเอาเงินทำไม ต้องใช้เท่าไหร่？” หลี่ฝางถามต่อ
“อีกฝ่ายจะเอาเงินจากพี่ฉันสิบล้าน ตอนนี้ยังขาดอีกห้าล้านกว่า เห้อ ช่างเถอะ ฉันโทรหามู่เสี่ยวไป๋ละกัน” หลินชิงชิงพูดอย่างทำอะไรไม่ได้
“พี่ อย่าโทรหามู่เสี่ยวไป๋ ผมมีเงิน”