NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 40 เรียกคุณปู่ซะ ตู้เฟย!

บทที่40 เรียกคุณปู่ซะ ตู้เฟย!
เซี่ยลู่กุมใบหน้าตัวเอง รู้สึกเจ็บร้อนแปลบ ๆ
“หลี่ฝาง นายบ้าไปแล้วเหรอ ทำไมแม้แต่เซี่ยลู่ก็ยังจะตี!” หลิวเฉียวเฉียวเข้ามาพยุงเซี่ยลู่ จ้องหลี่ฝางอย่างโกรธแค้นแล้วด่า
“ถือสิทธิ์อะไรฉันถึงตีเธอไม่ได้?” หลี่ฝางถามกลับ
เซี่ยลู่เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง จะเอาที่ไหนมาเคยทนทุกข์ทรมานแบบนี้ แล้วคนที่ตีเธอ ยังเป็นคนขี้ขลาดตาขาวไร้ประโยชน์อย่างหลี่ฝางอีก เธอรู้สึกเสียใจอดสูจนร้องไห้ออกมาในทันที
“หลี่ฝาง ไอ้เหี้ยเอ๊ย!” ตู้เฟยเห็นแฟนของตัวเองร้องไห้ เหมือนกับเป็นบ้า ลุกขึ้นอย่างแรงและกะทันหัน
เสียงปึก! ดังขึ้น
เมื่อตู้เฟยลุกขึ้น หลี่ฝางก็ชกเข้าที่จมูกของเขาหนึ่งหมัด จากนั้นไม่นาน เลือดกำเดาก็ไหลออกมา ทำให้ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเลือด
“บอกให้เรียกคุณปู่ ได้ยินไหม?”
หลี่ฝางชูนิ้วกลาง ชี้ลงมาที่ตู้เฟย: “ไม่เรียกฉันจะชกคุณอีก”
คนในห้องต่างตกใจกันหมด ปกติแล้วหลี่ฝางปฏิบัติตามกฎ วันนี้นี่คืออะไร? เปลี่ยนไปราวกับคนละคนเลย บังคับคนที่ถูกกดบนพื้นเรียกคุณปู่
เหตุการณ์นี้ เรียกได้ว่าต้องการให้เร้าใจแค่ไหนก็เร้าใจแค่นั้นเลยทีเดียว
“เรียกแม่งสิ!” ตู้เฟยด่ากราด ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้
“ฉันขอดูหน่อยว่าปากคุณหรือว่าหมัดฉันที่แข็ง!” หลี่ฝางไม่มีความลังเลเลยสักครึ่ง ปล่อยหมัดออกไป
หมัดนี้ หลี่ฝางตีไปที่หน้าซีกซ้ายของตู้เฟย เจ็บจนตู้เฟยต้องสูดเอาอากาศเย็น ๆ เข้าไป
“เรียกไม่เรียก?” หลี่ฝางกำหมัดแน่น กลางอากาศ ถามตู้เฟยอย่างเย็นชา
“ไม่เรียก!” ตู้เฟยกัดกรามแน่ ให้ตายก็ไม่เรียก
มุมปากหลี่ฝางอยู่ ๆ ก็หลุดยิ้มเหี้ยมออกมา: “ฉันก็รู้ว่าคุณไม่ยอมเรียก ที่จริงแล้วฉันแค่หาเหตุผลต่อยคุณก็เท่านั้น!” เสียงกระทบกันดังขึ้นอีกครั้ง อีกหนึ่งหมัด ครั้งนี้หลี่ฝางต่อยที่หน้าซีกขวาของตู้เฟย ต่อยเสร็จแล้ว หลี่ฝางยังสะบัดมือไปมา ถามตู้เฟย: “เจ็บไหม?”
ในใจตู้เฟยเกือบหมดคำพูดแล้ว หมัดหนักขนาดนี้ ไม่เจ็บได้ด้วยเหรอ?
“รีบเรียกครูเร็ว!” ตู้เฟยตะโกนใส่เซี่ยลู่
“ตู้เฟย คุณมันไร้ยางอายจริง ๆ!” หลี่ฝางยิ้มอย่างดูถูก: “ไม่ใช่พูดว่าตัวต่อตัวเหรอ? ทำไม สู้ไม่ได้ก็เรียกครู?”
“คุณคิดว่าฉันกลัวครูเหรอ?”
หลี่ฝางหัวเราะ ต่อยไปที่หน้าของตู้เฟยอีกหมัด: “อย่างมากก็แค่ฉันไม่เรียนต่อแล้ว!”
ตอนนี้พ่อของเขากลับมาแล้ว ในมือยังมีอีกแปดล้านกว่า ต่อให้ไม่เรียนต่อแล้ว หลี่ฝางก็ไม่กลัว
เมื่อก่อนหลี่ฝางไม่กล้าต่อต้าน ก็เพราะต่อยตีแล้วกลัวโรงเรียนไล่ออก ถ้าเป็นแบบนั้น ตัวเองก็หมดหนทางที่จะเรียนต่อมหาวิทยาลัย ชะตากรรมก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง
มาวันนี้ โชคชะตาได้เขียนขึ้นใหม่แล้ว หลี่ฝางไม่จำเป็นต้องอดทนกับใครทั้งนั้น!
“ตู้เฟย ถ้าวันนี้คุณไม่เรียกฉันว่าคุณปู่ ครูใหญ่มาแล้วก็ยังต้องหลีกทางให้ฉัน!” หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา ฝ่ามือตบลงบนหน้าของตู้เฟย
ตอนนี้ นักเรียกที่มุงดูมากขึ้นเรื่อย ๆ นักเรียนห้องอื่นได้ยินเสียงตีกันก็วิ่งเข้ามา พวกเขาเห็นตู้เฟยถูกตีอยู่เต็มตา กลับไม่ห้ามปราม
ในวันธรรมดาตู้เฟยวางมาด ว่าตนเองเป็นทายาทของตระกูลร่ำรวย วันวันเอาแต่โอ้อวดความรวย ใคร ๆ ก็อยากจะต่อยเขาสักหมัด!
ตู้เฟยกัดปากอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ยอมเรียก เขากำลังฝืนรอครูมาช่วยเขา
ยังไงเซี่ยลู่ก็ไปเรียกครูแล้ว ห้องธุรการอยู่ใกล้แค่นี้ ตู้เฟยเชื่อว่าครูจะมาถึงอย่างรวดเร็ว
“เมื่อก่อนดูไม่ออกจริง ๆ ว่าคุณก็ความอดทนสูงเหมือนกัน!” หลี่ฝางมองตู้เฟยอย่างสนุกสนาน กลับชื่นชมมันเล็กน้อย
เดิมที หลี่ฝางนึกว่าตู้เฟยเป็นแค่คนใจเสาะ แค่ตัวเองต่อยมันไป มันก็จะเรียกตัวเองว่าคุณปู่
แต่นี่กี่หมัดแล้ว?
“ไม่เรียกก็ไม่เรียก” หลี่ฝางถอนหายใจพลางพูด
ตู้เฟยได้ยินคำนั้น ก็แอบโล่งใจ เขาคิดว่าหลี่ฝางจะปล่อยเขาไป
ผลสุดท้ายก็ยกมือขึ้นฟาดลงมา: “ถ้าคุณเรียกคุณปู่แล้ว ฉันก็ไม่มีทางตีคุณแล้ว”
เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ!
มือของหลี่ฝางเร็วขึ้นมาก เขารู้ว่าเวลาของตัวเองเหลืออีกไม่เยอะแล้ว
ถ้าครูมาแล้ว นั่นก็ตีต่อไม่ได้อีกแล้ว
“อย่าเรียกนะ!” หลี่ฝางตบไป พูดไป: “คุณเรียกฉันคุณปู่ ทุกคนก็จะดูถูกคุณ”
หลี่ฝางตบตู้เฟยติดต่อกันไปเรื่อย ๆ มือของเขาเริ่มชาแล้ว ตู้เฟยตาแดงแล้ว คล้ายกับกำลังกลั้นน้ำตาไว้อย่างหนัก
ในตอนนั้นเอง ในที่สุดครูก็มาถึงแล้ว ตู้เฟยราวกับเห็นพระเจ้า ทั้งร้องไห้แล้วยิ้มออกมา
ตู้เฟยร้องไห้อย่างอดสูไปพร้อมกับมองครูแล้วหัวเราะดีใจไป
“พวกเธอสองคนทำอะไร ที่นี่คือห้องเรียน เป็นที่เรียนหนังสือ ไม่ใช่ที่พวกเธอจะมาต่อยตีกัน!” ครูเข้ามา มองค้อนทั้งสองคนปะหลับปะเหลือก พูดอย่างโมโห
“ครู หลี่ฝางต่อยผม!”
ตู้เฟยชูนิ้วชี้ ชี้ไปที่หลี่ฝางแล้วฟ้องครู เหมือนกับเด็กที่กำลังโกรธมาก
นักเรียนจำนวนไม่น้อยเห็นท่าทางแบบนี้ของตู้เฟยแล้ว จึงหัวเราะออกมาเสียงดัง
หลี่ฝางจับนิ้วชี้ของตู้เฟย ใช้ออกแรงบิดมันอย่างแรง: “ตีคุณแล้วทำไม? ตีคุณก็เพราะหาเรื่องเอง”
“ครู ครู!” ตู้เฟยเจ็บจนตะโกนเรียกครู
“หลี่ฝาง เธอปล่อยตู้เฟย แล้วลุกขึ้น!” ครูขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
หลี่ฝางไม่เพียงแค่ไม่ปล่อยตู้เฟยแล้วยังเพิ่มแรงลงไปอีก ตู้เฟยตะโกนร้องอย่างเจ็บปวด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
ครูถลึงตามองหลี่ฝาง: “หลี่ฝาง ในสายตานายยังมีครูคนนี้อยู่ไหม?”
“รีบปล่อยเขา!” ครูพูด
“ผมไม่ปล่อย!” หลี่ฝางตอบกลับ
“นาย นายกล้าที่จะไม่ฟังฉัน?” ครูถูกหลี่ฝางทำให้โกรธจนแทบคลั่ง
“นายไม่อยากเรียนต่อแล้วใช่ไหม?”
หลี่ฝางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ: “งั้นครูบอกครูใหญ่ไล่ผมออกเลย ดูเขาจะกล้าไม่กล้า?”
เมื่อครั้งที่แล้ว หลี่ฝางก็เข้าใจ ครูใหญ่ต้องรู้ฐานะของเขาแน่ ๆ เพราะแบบนี้ แค่เขาไม่ฆ่าใคร ไม่ลอบวางเพลิง ตัวเองก็คงจะไม่ถูกไล่ออก
แค่ต่อยตีกัน ในโรงเรียนมีอันธพาลเยอะขนาดนี้ ใครไม่เคยตีกันต่อหน้าครูมาก่อน?
“หลี่ฝางน่าจะบ้าไปแล้วจริง ๆ เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถ้าครูใหญ่ได้ยินเขา ต้องไล่เขาออกทันทีแน่ ๆ” จางเชี่ยนได้ยินคำพูดอวดดีของหลี่ฝาง ก็หัวเราะเยาะในลำคอ
“หลี่ฝางกล้าเกินไปแล้ว ครูมาแล้วก็ยังไม่ปล่อยตู้เฟยไป นี่มันพลิกล็อกเกินไปแล้ว!”
“หลี่ฝางโดนรังแกมานานเท่าไหร่แล้ว ระเบิดแล้ว!”
นักเรียนต่างกระซิบกันเสียงเบา แต่ตู้เฟยนั้น เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว
ถูกต่อยด้วยหมัด ตู้เฟยทนได้ แต่หลี่ฝางราวกับต้องการจะหักนิ้วชี้ของเขาจริง ๆ ความเจ็บนี้ เขาทนไม่ได้
ตู้เฟยเจ็บอ้าปากหวอ ในที่สุดก็ยอมแพ้: “หลี่ฝาง ฉันผิดไปแล้ว คุณรีบปล่อยฉันเถอะ”
“ฉันยังไม่ได้ยินคุณเรียกฉันว่าคุณปู่ รอฉันได้ยินแล้ว ฉันก็จะปล่อยคุณเอง” หลี่ฝางบิดนิ้วอย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ้มอย่างเย็นชา
“นิ้วฉันจะหักแล้ว” ตู้เฟยเจ็บจนเหงื่อกาฬไหลซึมตามใบหน้า
“หักก็หักสิ” หลี่ฝางพูดอย่างไม่ใส่ใจ: “คืนก่อนคุณยังอยากหักขาฉันเลย เทียบกับคุณแล้ว ฉันยังมีเมตตากว่าคุณเยอะ”
“รีบเรียก!” หลี่ฝางเอ่ยเสียงเย็น ใช้แรงเยอะขึ้น นิ้วชี้ของตู้เฟย งอเกือบเก้าสิบองศา
โอดโอยออกมาเสียงดัง
ตู้เฟยกรีดร้องออกมาราวกับหมูถูกเชือด เขาหอบฮัก เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว: “ฉันเรียกแล้ว ฉันเรียกแล้ว!”
“งั้นคุณก็เรียกสิ” หลี่ฝางผ่อนแรงลงเล็กน้อย
“คุณปู่ คุณปู่!” ตู้เฟยมองหลี่ฝาง ราวกับกำลังมองปีศาจร้าย
เสียงของตู้เฟยแม้ไม่ดัง แต่คนที่มุงดู ล้วนได้ยินแล้ว
“ฉันไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม? คาดไม่ถึงว่าครั้งหนึ่งตู้เฟยจะเรียกหลี่ฝางว่าคุณปู่!”
“แกฟังผิดแล้ว ไม่ใช่ครั้งเดียว แต่เป็นสองครั้ง!”
ตู้เฟยในตอนนั้น ก็อับอายขายหน้าอย่างถึงที่สุด: “ฉันเรียกแล้วทำไมคุณยังไม่ปล่อยฉัน!”
“เสียงดังหน่อย ห้องเรียนมีนักเรียนเยอะขนาดนี้ ฉันอยากให้พวกเขาทั้งหมดได้ยิน!” พูดจบหลี่ฝางก็ออกแรง จะหักนิ้วของตู้เฟย!
“คุณปู่ คุณปู่!” ตู้เฟยตะโกนร้องเสียงดัง ตามเงื่อนไข!
ตู้เฟยเจ็บจนแทบจะสลบไป และในตอนนั้นเอง หลี่ฝางก็ปล่อยนิ้วชี้ของตู้เฟย
ตู้เฟยนั่งยองบนพื้น ใช้มือกุมนิ้วชี้ของตัวเอง ตะโกนไปทางเซี่ยลู่: “โทรศัพท์ รีบโทรหา120 นิ้วฉันหักแล้ว!”
“หลี่ฝาง ฉันว่านายไม่เกรงกลัวกฎหมายเลยจริง ๆ” ครูมองหลี่ฝาง โมโหอย่างถึงที่สุด
พฤติกรรมเมื่อสักครู่ของหลี่ฝาง ล้วนไม่เห็นเขาเป็นครูที่น่าเกรงขามอยู่ในสายตา
“ไปที่ห้องครูใหญ่กับฉัน!” ครูหน้าสีมืดครึ้ม พูดกับหลี่ฝาง: “นายไม่อยากเรียนต่อแล้วใช่ไหม? ดี ฉันจะให้ครูใหญ่ไล่นายออก!”
“ก็แล้วแต่!” หลี่ฝางคิดว่าแม้ตัวเองจะถูกไล่ออก ก็คุ้มแล้ว!