NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 24 พ่อลูกเจอกัน

บทที่24 พ่อลูกเจอกัน
“คุณสามี พวกเราจะขึ้นไปแบบนี้เหรอ？”
ภรรยาของหลี่ต๋าคางชื่อเมี๋ยวชุ่ย เมี๋ยวชุ่ยคือหญิงสาวที่เอาใจใส่และฉลาดมาก เธอดึงแขนหลี่ต๋าคาง： “ในเมื่อครูโทรหาพวกเราแล้ว งั้นก็หมายความว่าพวกเขามีหลักฐานเพียงพอ”
“พวกเราเพิ่งกลับมาที่ตงไห่ ตัวตนก็ไม่เป็นที่รู้จัก หากเป็นพวกเรา จะมีความน่าเชื่อตรงไหน” เมี๋ยวชุ่ยพูด
“ภรรยา คุณหมายถึง คุณหมายความว่า ตอนนี้ผมโทร ……”
หลี่ต๋าคางหยิบโทรศัพท์ที่ตั้งรหัสของตัวเองออกมา： “โรงเรียนเป็นฝ่ายสำนักงานการศึกษาดูแล แต่เบอร์ของสำนักงานการศึกษาผมก็ไม่รู้ ลูกพวกเราทำผิด อีกฝ่ายบอกว่าไม่แน่จะแจ้งความ ผมมีคนรู้จักทางตำรวจ”
“ช่างเถอะ โทรหาสวีจื่อโห้ดีกว่า” คิด แล้วให้หลี่ต๋าคางโทรหาสวีจื่อโห้
พอโทรเสร็จ หลี่ต๋าคางจึงขึ้นไปอย่างสบายใจ
“สบายใจแล้ว ภรรยา ฝ่ายนั้นบอกว่า ลูกของพวกเราจะต้องถูกปรักปรำแน่นอน สวีจื่อโห้เชื่อลูกของเรา” หลี่ต๋าคางพูดอย่างประทับใจเล็กน้อย
นี่มันเชื่อคนที่ไหนกัน เชื่อใจเงินมากกว่า
ลูกชายคนนี้มีมูลค่ากว่าหลายหมื่นจนถึงหลายแสนล้าน ใครจะเชื่อว่าลูกเขาขโมยของ？
หลังจากสวีจื่อโห้วางสายก็ปวดหัว เศรษฐีพวกนี้เพิ่งกลับมา ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ได้
เขาโทรหาฝ่ายสำนักงานการศึกษาทันที จากนั้นก็โทรหาตำรวจ
พอโทรเสร็จ สวีจื่อโห้ก็เรียกเลขาตัวเองเข้ามา： “รีบเตรียมรถให้ผม ผมจะไปมัธยมตงไห่”
“จากตารางของคุณ อีกสิบนาทีมีประชุม ถ้าตอนนี้เตรียมรถไปมัธยมตงไห่ ประชุมนี้……”
เลขายังพูดไม่จบ สวีจื่อโห้ก็ตบโต๊ะ： “ให้คุณเตรียมรถคุณก็ไปเตรียมรถ จะพูดไร้สาระให้มากทำไม！”
“แจ้งไปว่า ยกเลิกประชุม！”
เลขาตะลึงเล็กน้อย รีบออกไปเตรียมรถ เขาทำงานกับสวีจื่อโห้มาหลายปี เข้าใจเขาสุดๆ
สวีจื่อโห้บดขยี้หัวใจไปถึงสุดขีดตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เกิดเรื่องใหญ่อะไร เขาก็ไม่มีทางโมโหขนาดนั้น
สวีจื่อโห้สูดหายใจลึกๆ เศรษฐีหลี่ต๋าคางลึกลับคนนี้เองการลงทุนกว่าหมื่นล้านกลับมาที่ตงไห่ ประชุมอะไรจะสำคัญกว่าการลงทุนหลายหมื่นล้านนี้？
แค่การลงทุนของหลี่ต๋าคางราบรื่น งั้นเส้นทางการเมืองของสวีจื่อโห้ ก็จะดีขึ้น
แต่ใครจะไปคิดว่า หลี่ต๋าคางเพิ่งกลับประเทศมา ก็เกิดเรื่อง
มีคนปรักปรำลูกชายของหลี่ต๋าคางว่าขโมยของ ถ้าเพราะว่าเรื่องนี้ทำให้หลี่ต๋าคางยุ่งยาก จนหลี่ต๋าคางยกเลิกการลงทุนที่ตงไห่ งั้นก็จะทำให้สวีจื่อโห้รวมทั้งตงไห่ ขาดทุนมากเกินไป
ตั้งแต่หลี่ต๋าคางยังไม่กลับมา สวีจื่อโห้ก็เจรจากับเขาทุกวิถีทาง ไม่ว่าหลี่ต๋าคางมีแผนการลงทุนอะไร ด้านการเมือง สวีจื่อโห้ก็รับปากเขาว่าจะให้ไฟเขียวเขาตลอดทาง
“ขับเร็วๆ หน่อย”
บนระหว่างทาง สวีจื่อโห้เร่งกับคนขับรถของตัวเอง
……
“พ่อคุณมาหรือไม่กันแน่？นี่มันกี่โมงแล้ว ครึ่งชั่วโมงก็มาได้แล้ว！” ทุกคนกลับไปที่ห้องพักครู ครูใหญ่ก็มาแล้ว
ตอนนี้ทุกคนต่างรอหลี่ต๋าคางพ่อของหลี่ฝาง
ตู้เฟยมองหลี่ฝางอย่างหวาดกลัว เขาจำได้ เมื่อกี๊ที่หลี่ฝางหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง คือเครื่องบันทึกเสียง แล้วบวกกับที่หลี่ฝางเพิ่งพูดไป ก็ทำให้ตู้เฟยคิดอะไรได้
ตู้เฟย เซี่ยลู่ ยังไงพวกคุณก็ต้องเข้าคุกไปกับผม！
ประโยคนี้ ทำให้ตู้เฟยคิดที่ตัวเองแบล็กเมล์หลี่ฝาง
“เซี่ยลู่ คุณออกมาหน่อย” ตู้เฟยคิดได้ว่าไม่ดีแล้ว ก็เรียกเซี่ยลู่ออกมาจากห้องพักครู
“พี่เฟย ทำไมเหรอ？”
“เมื่อกี๊คุณเห็นชัดไหม？ในมือหลี่ฝางที่ถือนั้นใช่เครื่องบันทึกเสียงไหม？” ตู้เฟยขมวดคิ้ว： “แล้วก็ที่หลี่ฝางพูดเมื่อกี๊ คุณคิดดูสิ มีอะไรผิดปกติไหม？”
เซี่ยลู่คิดแป๊บหนึ่ง พูดไปว่า： “เมื่อกี๊หลี่ฝางบอกว่าในเมื่อเขาเข้าคุก ก็ไม่กลัวว่าจะเข้าคุกนานแค่ไหน ยังไงพวกเราก็ต้องเข้าไปกับเขา ดูสิเขาเบลออะไรหรือเปล่า พวกเราจะเข้าไปกับเขาได้ไงเนอะ？”
เซี่ยลู่พูดจบก็ขำออกมา แต่สีหน้าตู้เฟยหม่นหมองยิ่งขึ้น
“แย่แล้ว！ไอ้นั่นต้องมีหลักฐานที่เราทำผิดแน่”
“จำได้ไหม พวกเราเพิ่งออกมาจากโรงแรม ก็เจอลูกสาวของลูกพี่หลิน！” ตู้เฟยเตือนเซี่ยลู่
“จำได้”
“ไม่คิดเหรอว่ามันบังเอิญไป？พวกเราเพิ่งออกมา ก็ถูกลูกสาวลูกพี่หลินมาหาถึงที่ ชัดๆ ว่าลูกสาวลูกพี่หลินรู้ว่าพวกเราอยู่ที่นั่น”
“คุณจะบอกว่า เป็นหลี่ฝางบอกพวกเขา？” สีหน้าเซี่ยลู่เปลี่ยน แต่จากนั้นก็คืนกลับมา： “แล้วถ้าหลี่ฝางบอกพวกเขาแล้วจะทำไม จะมีอะไร？”
“ไอ้โง่นี่ หมายความว่าหลี่ฝางรู้อยู่แล้วว่าพวกเราจะจัดการเขา ก็เลยวางแผนไว้นานแล้ว！” ตู้เฟยพูดขมวดคิ้ว： “เขาไม่ใช่แค่บอกลูกสาวลูกพี่หลินล่วงหน้า ให้เธออยู่ซุ่มโจมตีพวกเราข้างนอก แล้วก็อาจจะบันทึกเสียงพวกเรา”
“บันทึกเสียง？” เซี่ยลู่จึงพูดอย่างตื่นตระหนก： “พี่เฟย พี่หมายถึงวันนั้นที่โรงแรม หลี่ฝางบันทึกพวกเราไว้แล้ว”
“ใช่ เมื่อกี๊หลี่ฝางหยิบเครื่องบันทึกเสียงมาจากกระเป๋าตัวเอง จากนั้นก็บอกถ้าเขาเข้าคุก พวกเราก็เข้าไปกับเขาด้วยกัน คุณคิดดีๆ ถ้าเขาไม่อัดเสียงไว้ ทำไมอยู่ดีๆ ก็พูดอย่างนี้ออกมา？” ตู้เฟยขมวดคิ้วแน่น
“งั้นจะทำไง ถ้าหลี่ฝางไปที่สถานีตำรวจ เอาเครื่องบันทึกให้ตำรวจ งั้นพวกเราสองคนไม่ใช่ว่าต้องเข้าคุกไปกับเขาจริงๆ หรือไง พี่เฟย พี่ต้องหาทาง ฉันไม่อยากเข้าคุก คุกของผู้หญิงน่ากลัวมาก” เซี่ยลู่ใกล้จะร้องไห้
เธอแค่อยากใส่ร้ายให้หลี่ฝางเข้าคุก แต่ตัวเองไม่อยาก
ยังไงชีวิตในคุก ก็ไม่ใช่ชีวิตที่คนทั่วไปจะทนได้
ไม่ใช่แค่ไม่มีอิสระ แต่กิน ดื่ม ก็แย่สุดๆ แทบตาย
“คุณไม่อยากเข้าคุก ผมยิ่งไม่อยาก ที่สำคัญคือเอาเครื่องบันทึกเสียงในมือจากหลี่ฝางยังไง！” ตู้เฟยขมวดคิ้ว ร้อนใจเดินไปเดินมาตรงหน้าห้องพักครู
“มีแล้ว！” จู่ๆ ตู้เฟยก็ยิ้มขึ้นมา
“ครั้งที่แล้วที่กินข้าว ผมรู้จักตำรวจคนหนึ่งพอดี เดี๋ยวรอตอนที่หลี่ฝางถูกจับไปที่โรงพัก ผมจะให้เขาแอบเอาเครื่องบันทึกเสียงนี้ไป ถึงตอนนั้น ในมือของหลี่ฝางก็ไม่มีหลักฐาน พวกเราก็ไม่ต้องกลัวแล้ว”
“เป็นความคิดที่ดี พี่เฟย งั้นพี่รีบโทรหาเพื่อนพี่สิ”
ตู้เฟยเพิ่งเอาโทรศัพท์ออกมา หลี่ต๋าคางกับเมี๋ยวชุ่ยก็มาตรงหน้าเขา
“นั่นไม่ใช่ลู่ลู่เหรอ ไม่เจอกันหลายปี โตขนาดนี้แล้ว！”
“รีบมาให้พวกเราดูสิ ลูกสะใภ้ที่ดีของเรา”
ตอนเล็กๆ หลี่ต๋าคางตัดสินใจกับพ่อของเซี่ยลู่ ให้หลี่ฝางกับเซี่ยลู่หมั้นกันแต่เด็ก ดังนั้นตอนเล็กๆ หลี่ต๋าคางกับเมี๋ยวชุ่ยสองสามีภรรยาก็เรียกเซี่ยลู่ว่าลูกสะใภ้
“ใครคือลูกสะใภ้คุณลุงหลี่ พูดให้เกียรติหน่อยค่ะ” เซี่ยลู่ขมวดคิ้วแน่น พูดอย่างไม่ชอบใจมาก
“เซี่ยลู่ สองคนนี้คือใคร แต่งตัวบ้านนอกสุดๆ คงไม่ใช่พ่อแม่ของหลี่ฝางหรอกนะ？” ตู้เฟยสำรวจสองสามีภรรยาหลี่ต๋าคางแวบหนึ่ง แล้วก็หัวเราะอย่างประชดประชันออกมา
“พวกเขานั่นแหละ” เซี่ยลู่พูด
ที่จริงหลี่ต๋าคางกับเมี๋ยวชุ่ยแต่งตัวก็ไม่เชย ไม่ใช่แค่ไม่เชย แต่ยังเป็นชุดที่ดีไซเนอร์ต่างประเทศตัดให้โดยเฉพาะ แค่ตู้เฟยกับเซี่ยลู่ไม่ได้เห็นโลกกว้าง และก็ไม่ได้ดูงานเดินแบบของต่างประเทศบ่อยนัก ทำให้มีอคติ
“แต่งตัวอย่างกับตัวตลก” ตู้เฟยขำเบาๆ
หลี่ต๋าคางขมวดคิ้ว สองสามปีมานี้ เขาได้รับความดูถูกของคนอื่น！
“ช่างเถอะ สิ่งสำคัญคือหาลูกชายพวกเราก่อน” หลี่ต๋าคางกำลังโกรธนั้น เมี๋ยวชุ่ยดึงแขนเขา โน้มน้าวเขา
“ลู่ลู่ คุณรู้ไหมตอนนี้เสี่ยวฝางอยู่ไหน？” หลี่ต๋าคางระงับความโกรธ ถามไป
เซี่ยลู่ชี้ไปที่ห้องทำงาน พูด： “ตอนนี้หลี่ฝางถูกตำหนิในห้อง เขาถูกจับว่าขโมยของ เดี๋ยวตำรวจก็มาแล้ว”
“ดูเหมือนหลายปีมานี้ ลู่ลู่จะเข้าใจผิดกับลูกชายของเรา” เมี๋ยวชุ่ยถอนหายใจ
หลี่ต๋าคางขำในลำคอ： “ผมคิดว่าพอพวกเราไป ตระกูลเซี่ยน่าจะช่วยได้บ้าง เสี่ยวฝาง ตอนนี้ดูแล้ว ก็แทบจะสำลักออกมา”
ทันใดนั้น ในใจของหลี่ต๋าคางก็บีบแน่น
“ดูสิแม้แต่ตระกูลเซี่ยก็ไม่ช่วยเสี่ยวฝาง หลายปีมานี้เสี่ยวฝางใช้ชีวิตอย่างไรกันนะ？” ร่างกายหลี่ต๋าคางก็สั่นไปทั้งตัว จู่ๆ เขาก็คิดอะไรขึ้นมา
“แบบนั้นล่ะก็ เขาก็ทำได้แค่พึ่งตัวเอง” ในใจของเมี๋ยวชุ่ยก็ไม่สบายใจอย่างมาก ตอนที่ผลักประตูนั้น น้ำตาก็หลั่งทันที
สามปีแล้ว ไม่รู้ว่าลูกตัวเองสูงขึ้นหรือไม่？